บัทเตอร์

ห้องสมุดแห่งความลับ (๔)
.
          [ไอ้หนู...แกคิดจะทำอะไร?]
          เช้าวันจันทร์ เวลา ๑๐.๒๕ น. เรา ๒ ตัว เฮ้ย!! ๒ คน...ไม่มีอะไรทำนอกจากจะนอนเล่นในห้องมิติที่ ๖,๗,๘ และ ๙ ตามลำดับ (แต่ช่างเหอะ)...
          “นาย...เราๆ จะไปหาหนังสือมากมายมาจากไหนถึงจะเป็นห้องสมุด”  (คำถามที่ผมก็ยังคิดไม่ออก...ได้ดังออกมาจากปากเพื่อนสนิทของผมอยู่เป็นนิตย์)  -0-“
          “ไม่รู้ดิ...ตอนแรกว่าจะทำเป็นแต่ห้องสมุดอยู่หรอกนะ แต่มาคิดๆ ดูอีกรอบเรามาสร้างเป็นร้านเช่าหนังสือการ์ตูนผสมนิยายเรื่องสั้นจะดีกว่าไหม?”  (ความคิดบรรเจิด)
          “ห๊า...เปลี่ยนกลางครั้นอีกแล้วนะนายเนี้ย นี้มันห้องง่าวๆ ของรัฐนะ”
          “อืม...ก็นะ งั้นทำสองอย่างพร้อมกันเลยก็ได้มั้ง...เว้ยเฮ้ย”
          “เหอะๆ คิดไปไกลขนาดนั้นเชียว...อืม ก็ดี ว่าแต่...เราก็อยากรู้จริงๆ ว่าสมองนายทำด้วยอะไร?” 
          ๕๕๕+ พอพูดจบเราสองต่างพากันหัวเราะลั่นทุ่ง (จนนักเรียนที่อยู่ในโรงเรียนรำคาญอ่ะ...คิดดูดิ ห่างกันตั้งหลายร้อยเมตร!!)
          เสียงท้องร้อง เป็นสัญญาณแห่งความหิว สำหรับพวกเราแล้วก็เดินทางกลับบ้าน เพื่อไปกินข้าวด้วยเช่นกัน... (ไม่ได้เอาห่อมาด้วย)
          ถ้าจะถามถึงเรื่องเรียนว่า ผมกับยัยทอมบ้าวีนัส...นั้นไม่ได้เรียนหรา? แล้วละก็ ผมก็จะตอบทันทีเลยว่า พวกเรานั้นเรียน กศน. เพราะโดนไล่ออกมาจากโรงเรียนในเมือง..!! (มันมีปัญหาทางสังคมเล็กน้อยถึงปานกลางเลยโดนเขาไล่ออกมา)  -_-“
          แต่พวกเราก็คิดหาหนทางที่จะจบพร้อมเพื่อนๆ ที่เรียนในระดับเดียวกันให้ได้ (โชคดีที่มี กศน. นะเนี้ย)...เกือบหลุดจากวงโคจรแล้วไหมล่ะ...!!
          “นาย...เค้ากลับก่อนล่ะ”  (เจ้าหล่อนพูดออกมาด้วยความหิวข้าง...ทั้งๆ ตอนนี้ยัง ๑๐ โมงครึ่งอยู่เลยแท้ๆ แต่เมื่อเพื่อนพูดว่าจะกลับผมก็ห้ามเจ้าหล่อนไม่ได้)
          “ไม่ต้องกลับ...วันนี้ตูจะเลี้ยงมุงเอง เว้ยเฮ้ย”
          “หนังโป้หรา”  (ยัยทอมบ้ามันคิดแต่เรื่องนี้เรื่องเดียวหรือไงฟระ)  -0-“
          “ก๋วยเตี๋ยว...เว้ยเฮ้ย”
          “จริงดิ”
          “อืมมมม...”
          ลั้นลา...ตามประสาหนุ่มสาวละที่นี้ เนื่องจากพวกเราไม่ได้เรียนอยู่แล้วรอแต่สอบพร้อมกันกับเหล่าเพื่อนๆ ที่เรียน กศน. ด้วยกัน (แต่ก็มีแต่เพื่อนรุ่นแม่ๆ กันทั้งนั้นเลย...เหอะๆ)...พวกเราไปไหนไม่มีใครมาว่าอยู่แล้ว (บางทีนะ)
          ณ ร้านเกี๋ยวต๋วย...ก๋วยเตี๋ยว (ผู้ให้การสนับสนุนการขีดเขียนเรื่องสั้นเรื่องนี้ของผมเองแหละ) ร้านอยู่แถวๆ อำเภอโพนทอง อืม...ในตัวอำเภอนั้นแหละมีอยู่ร้านเดียวที่อร่อยที่สุดแล้ว ถ้าใครอยากกินก็ขับรถมาเลยจากกรุงเทพมายังจังหวัดร้อยเอ็ด อำเภอโพนทอง ๕๕๕+ (ห่างไกลกันขนาดประมาณ ๕๐๐ กิโลเมตรกว่าๆ กันเลยนะฮะ)...มันไม่คุ้มค่ารถเลย++ (คิดว่านะ)
          “ขอบใจมากที่เลี้ยงนะเตอร์”
          “ช่วยอะไรอย่างดิ...เว้ยเฮ้ย”  (เพื่อนขอผมที่กำลังดูดเส้นก๋วยเตี๋ยวอย่างอร่อยขนาดต้องหยุดลง)...เมื่อได้ยินคำที่ผมพูดว่า (ช่วย...)
          “เออ...เหมือนๆ เราจะไม่ว่างอ่ะนาย”  (ดูมัน...)  -_-“
          “หึย...ไม่ว่างไม่ได้ วันนี้ต้องว่างทั้งวันทั้งคืน เดียวเราพาไปซื้อหนังสือแถวๆ อำเภอเมืองจังหวัดร้อยเอ็ด แถมได้ไปเที่ยวอีกต่างหากคุ้มดีออกนะ...เว้ยเฮ้ย”  (ผมพูดชักชวนเพื่อนสาวสุดหล่อ อ้วกๆๆ)
          “ทั้งวันทั้งคืนเชียวหรอ?...คิดอะไรกันเราเปล่าเนี้ย?”
          “คิดดิ...เว้ยเฮ้ย” ^0^”
          สุดท้ายเจ้าหล่อนก็ยอมตกลงไปเที่ยวซื้อหนังสือมาประดับห้องสมุดในฝันของผม ลุยย...!! โกทู...เมืองสาเกตนคร
          “นายมีเงินหรา?”  (มันยังมาถามผม...)  -0-“
          “ไม่มีหรอกเว้ย” 
          “บ้า...จะไปได้ไงนาย!!?”
          “เอาน่า...ตูมีวิธีของตูก็แล้วกัน...เว้ยเฮ้ย คอยดูอยู่เฉยๆ นะครับ”  (ส่งยิ้มแบบเจ้าเล่ห์ให้เพื่อน...เพื่อเป็นสัญญาณรู้กัน)  ^_^”
          ๑๒.๐๐ น. เวลาเที่ยงตรงของวันจันทร์ เดือน...พฤษภาคม ของปี อากาศร้อนมากมายจนไม่เป็นอันทำอะไร ผมและยัยทอมวีนัสก็เดินไปยัง บขส.
          “พี่ครับไปร้อยเอ็ดด่วน ๒ คน แต่ผมไม่มีเงินค่ารถนะครับ”
          “ได้เลยไอ้น้องชาย”
          ความคิดของวีนัสเกิดความสงสัยว่าทำไมถึงต่อรองกันแบบง่ายดายขนาดนี้ ความคิดของเจ้าหล่อน...สายตาเธอหันมองมายังผมแล้วถามขึ้นว่า
          “ทำไมพี่ชาย...นายคนนั้นถึงให้เรามานั่งบนรถเขาอ่ะ...นาย เขายอมไปส่งโดยไม่ต้องเสียตังค์สักบาทเดียว”  (เจ้าหล่อนทอมบ้ายื่นหน้ามาใกล้ผม...ควายจะจูบตูอยู่แล้วเฟ้ย!!)
          “คืออย่างนี้...พ่อของตูเคยทำงานอยู่ที่ บขส. แห่งนี้ ทุกคนเลยรู้จักพ่อของตูรวมทั้งตัวตูด้วย นับว่าเป็นเสมือนพี่เหมือนน้องเลยจ่ายไม่จ่ายก็ได้ไง...เพราะมันมีค่าเท่ากัน...เว้ยเฮ้ย”  (เพราะเราให้ด้วยน้ำใจแทนเงินตรา...น้ำใจนั้นย่อมมีค่ามากกว่าเงินทองของนอกกายอยู่แล้ว)...(น้ำใจคนไทยในดินแดนสยามยังมีนะครับ...ยัยทอมบ๊อง)  ^_^”
.
เรื่องนี้ยังไม่จบนะครับ