บัทเตอร์

ห้องสมุดแห่งความลับ (๕)

.

          [ข้าไม่ได้อยู่คนเดียวอีกแล้วสินะ]

          นั่งรถมายังอำเภอเมืองร้อยเอ็ดแดนดินแห่งข้าวหอมมะลิ...ตั้งครึ่งชั่วโมงกว่าจะถึงในเวลา ๑๓ นาฬิกา ภาษาติดปากก็ต้องพูดว่ามาถึงตอนบ่าย ๑ โมง

          “เฮ้ย...นายถึงแล้วๆ”

          “อ่า...นอนหลับซะเพลินเลย เอ่ะ...ถึงแล้วสินะ”  (ณ บขส. อำเภอเมืองร้อยเอ็ด)  ^_^”

          ว้าว...ทุกอย่างยังเหมือนเดิมเลยครับ คนมากมายทั้งดีและเลวเต็มไปหมดเลยด้วย ตำรวจน่าจะมีเดินตรวจแถวนี้มั้งนะ ดีไม่ดีร้านค้าแถวๆ นี้...อาจจะมีสักร้านสองร้านขายของผิดกฎหมายก็เป็นไปได้ (คุณคิดว่าผมคิดไปเองหรือเปล่าล่ะ?)...ยาบ้า !!

          เดินออกจากรถโดยสารของพี่ชายสุดหล่อที่นั่งมาด้วยความเหนื่อยเมื่อยล้า...ยัยทอมบ้า ผมเห็นอาการหิวน้ำของหล่อนแล้วอดหัวเราะไม่ได้ (เหมือนหมาเลย)

          “ขอบคุณมากนะครับพี่ชายที่มาส่งโดยไม่คิดค่าบริการ...อิอิ”

          “ไม่เป็นไรไอ้น้อง”  (ผมพูดขอบคุณอย่างใจจริงเลยนะ)

          “อ่ะ...แล้วพ่อพี่ไม่สบายหราครับ ไหนๆ เห็นบอกเข้าโรงพยาบาล เป็นอะไรมากหรือเปล่าครับ??”

          “ยังเลยน้อง...จะไปเยี่ยมหรา?”

          “ครับบ...ถ้าผมมีเวลานะครับ ไว้หายเร็วๆ นะครับ”

          เวลาพูดคุยกับคนอื่นหรือผู้หลักผู้ใหญ่ต้องสุภาพให้ถึงที่สุด...แม้ว่าผู้คนเหล่านั้นอาจจะเคยเป็นโจรห้าร้อยก็ตาม จะทำไม่ดีขนาดไหน...เราต้องพูดให้หวานหูแบบไม่รู้ลืมเอาไว้ (แบบนั้นสิ...ผมจึงเป็นที่รู้จักทั่วทั้งอำเภอ...ไม่มากก็เกือบทุกคนอ่ะมั้ง??) ๕๕๕+

          “บัทเตอร์...เค้าหิวน้ำจังเลย”  (กำลังรอให้พูดอยู่เลย)

          “ยัยทอม...มุงมีตังค์ไหมห๊ะ เว้ยเฮ้ย”  (ลองถามเจ้าตัวดู....)

          “มีอยู่อ่ะ...นาย แต่ไม่มาก”

          “ดีเลย!! งั้นเอาเก็บไว้”  ^0^”

          “แล้วเจ้านายจะถามทำไมเนี้ย”  -0-“

          เจ้าหล่อนทำหน้าเหมือนสุนัขโดนรถสิบล้อทับ ก่อนที่ผมจะเดินมายังร้านขายน้ำปั่นที่รู้จักกับผมอยู่ไม่มากก็น้อย ป้าคนนั้น...ตอนที่ผมบวชเป็นสามเณรน้อยวัยพอเหมาะแก่การเล่นสนุกสนานไปวันๆ ตอนนั้นผมอายุ ๑๒ ผมจำได้ว่าเคยให้ขนมนมเนยที่ได้จากการเดินบินบาตรทุกเช้า เอามาให้ลูกสาวของเธอ (คุณป้าแกใจดีมากเลยขอรับ...ลูกสาวป้าก็น่ารักมิใช่น้อย)  ^_^”

          “อ้าว...สึกแล้วเหรอไอ้ทิด...ตอนไหนเนี้ย มิน่าล่ะ...ไม่เห็นตัวตั้งหลายปี รู้ไหมป้าคิดถึงๆ”  (ขนาดไม่ได้ไปทักทายก็ยังจำผมได้)

          “ป้าครับ...แฮะๆ โอวันตินแก้วหน่อยฮะ”

          ป้าก็ทำให้ผมทันทีเลย แต่ท่านป้าเห็นมาสองคนเลยทำให้ ๒ แก้ว ดับเบิ้ลไปเลย...คุณป้าท่านพูดยิ้มๆ และยัยทอมบ๊องก็ขำห่านอะไรไม่รู้ คุยกับท่านป้าต่างๆ นาๆ ในแบบผมไม่ไปแทรกก็ไม่ได้ ผมได้นั่งดูดหลอดดูดน้ำโอวันตินอย่างเดียว (เหอะๆ ที่พูดขึ้นแทรกไม่ได้ไม่มีอะไรมากเท่าคุณป้ากับยัยทอม คุยกันเรื่องผู้หญิงๆ วงเล็บก็...หน้าอก!!)

          “ไอ้ทิด...เนี้ย สาวคนนี้แฟนหรา?”  (คุณป้าหันมากระชิบผมเบาๆ)

          ก่อนที่ผมจะบอกว่า “ไม่ใช่ครับ...คุณป้า แหม้ๆ” และแล้วก็เดินออกจากร้านป้าผู้ใจดีคนนั้นไปอย่างไร้ความสุขเล็กน้อยถึงปานกลาง (รู้งี้มาคนเดียวตั้งแต่แรกก็น่าจะดีกว่านะเนี้ย)  -0-“  (แถมสาวคนที่ท่านป้าว่าอ่ะ...จะบอกไปดีไหมว่า มันคือยัยทอมนิสัยโคตรหื่น) ๕๕๕+

          ((บรรยายบทความโดย...วีนัส))

          ห้องสมุดที่นายบัทเตอร์ จะสร้างขึ้น!! รู้สึกมีอะไรแปลกๆ ตั้งแต่วันแรกที่เดินเข้าไปแล้วคับ แต่ตอนนี้ผมขอลืมมันไปชั่วขณะ เพราะตอนนี้ผมต้องถูกเจ้านายบัทเตอร์ลากไปลากมาจนถึงยังหน้าร้านขายหนังสือแห่งหนึ่ง

          “มุงรอตูอยู่หน้าร้านนะ...เด๋วตูไปคุยกับเจ้..เจ้าของร้านเขาก่อน...นะเว้ยเฮ้ย”

          “อือ”

          ผมพยักหน้าตอบกลับ อีกทั้งต้องรออยู่หน้าร้านหนังสือ ที่ส่วนมากมีแต่หนังสือธรรมมะแทบทั้งนั้นที่ว่างเรียงรายอยู่เต็มหน้าร้าน (ที่ว่าเจ้านายบัทเตอร์ เคยบวชเป็นสามเณรคงจะเป็นเรื่องจริงสินะเนี้ยมั้ง..?)

          ร้านมีหนังสือแห่งนี้มีอยู่สองชั้น และด้านบนคงจะเป็นชั้นที่เก็บรวบรวมหนังสือที่ถูกส่งมาจากสารพัดที่และยังไม่ได้นำออกมาว่างขายหรืออาจจะเป็นหนังสือที่ทางร้านขายไม่ออกก็เป็นไปได้

          ผมต้องยืนรอนายบัทเตอร์ประมาณ ๑๐ กว่านาทีได้ และแล้วนายสุดหล่อของฉันก็เดินมาพร้อมกับถุงหนังสือนิยายเล่มใหม่ของสำนักพิมพ์หลายสำนักประมาณ ๖๐ เล่มได้ (ไปคุยกับเจ้เจ้าของร้านแปปเดียวอีท่าไหนถึงได้หนังสือฟรีๆ มาขนาดนี้...นายทำได้ไงเนี้ย?)

          “มั่วยืนนิ่งอยู่ทำไมล่ะ? มาช่วยกันถือดิยัยทอมบ๊อง”  -0-“

          “อ่ะค่ะครับ...เราต้องถือด้วยหรา?”

          “ก็เออดิว่ะ...เร็วๆ ด้วยตูหนัก”

          “ต้องกล่าวขอบคุณเจ้มากนะครับ”  (นายบัทเตอร์คำนับงามๆ ก่อนที่พวกเราจะเดินออกจากร้านไป)  ^_^”

          ในที่สุดห้องสมุดก็มีหนังสือแม้ว่าจะไม่มากก็เถอะ แต่ก็ถือว่าเป็นการเริ่มต้นที่ดี ไม่แปลกใจเลยที่เจ้านายบัทเตอร์ได้หนังสือมาได้ยังไง ดูๆ ไปแล้ว...เจ้เจ้าของร้านหนังสือนั้นก็สนิทสนมกับนายบัทเตอร์ดีอยู่หรอก คุยกันอย่างกับเสมือนแม่กับลูกชายเลย (เจ้ร้านหนังสือนั้นใจดีจริงๆ)...หรือว่านายบัทเตอร์ของเราอาจจะไปบังคับเจ้เจ้าของร้านหนังสือนั้นก็มีสิทธิ์เป็นไปได้…?

.

เรื่องนี้ยังไม่จบนะครับ