บัทเตอร์

ห้องสมุดแห่งความลับ (๑)

.

          “แมร่ง!! ตูจะเขียนเรื่องสั้นใครให้อ่านว่ะ...เว้ยเฮ้ย?”

          ในวันที่เหงา ผมต้องมานั่งเศร้า เพ้อบ่นไปเรื่อยเปื่อย ในสถานที่เดิมๆ ตรงหน้าโรงเรียน (โต๊ะม้าหินอ่อนแห่งความทรงจำ)

          “เขียนเองอ่านเองไง...นาย”

          เพื่อนสนิทของผมเดินมาข้างหลังพร้อมกับถือถุงขนมหลากหลายมากมายจากเล็กน้อยถึงปานกลางเต็มไม้เต็มมือ ก่อนจะพูดขึ้นอีกว่า...

          “แดรกด้วยกันมั้ย?...นาย”

          “ไม่แดรกด้วยหรอกโว้ย วันนี้ตูไม่มีอารมณ์....เว้ยเฮ้ย”  -0-“

          “คนมีความรักอย่างนาย ไฉน...บอกว่าไม่มีอารมณ์ขอรับท่าน?”  (หึย!!...อย่ามาเล่นสำนวนสุภาษิตไทยกับตูนะ...จะบอกให้)

          “มันก็จริงอยู่...เว้ยเฮ้ย แต่ตูไม่ได้ทุกข์ใจเรื่องนั้น ว่าแต่มุงรู้ได้ไงว่าตูมีความรัก...ว่ากำลังอินเลิฟกับสุนัขหมาป่าตัวเมีย++?”  -0-“

          “ก็ก่อนมาที่นี้...เค้าแอบเข้าเฟสนายมาอ่ะ หุหุ”  (เพื่อนผมหัวเราะแบบชั่วร้าย)

          “อีเวร...”  -0-“

          ความรัก...ตอนนี้เรียกได้ว่า ผมกำลังบ้าดีเดือดสุดๆ เลยครับช่วงนี้ เพราะมียัยทอมน้อยตัวหนึ่งมาบอกรักผมเข้าเสียนี้ ซึ่งผมเองก็แอบๆ ชอบๆ เจ้าหล่อนอยู่เหมือนกัน (อุ้ย...เขินจริงวุ่ย)  >//<”

          แต่ว่าผมตอนนี้ไม่ได้คิดถึงเรื่องความรักที่จะพึ่งเริ่มก่อตัวขึ้นในครั้งนี้สักเท่าไรนัก ในหัวสมองของผมตอนนี้นั้นคิดแต่เรื่องสั้นของตัวเองที่ขีดเขียนอยู่เรื่องนี้เรื่องเดียวเท่านั้นว่า...ทำไมกัน? ทำไมไม่มีคนมาโหวตหรือมาวิจารณ์เรื่องสั้นของผมเลย ทั้งๆ ที่มีคนเข้ามาอ่านก็มากอยู่พอสมควร...ทำไมกัน? ทุกครั้งที่ผมเข้าไปอ่านของคนอื่น...ผมก็ทั้งวิจารณ์ทั้งโหวตให้มากมายเกือบทุกครั้งไป (ยิ่งคิดยิ่งเซ็ง...)

          “ตกลง...นายเป็นบ้าเรื่องอะไรเนี้ย?”  (ยัยวีนัส...ถามจริงวุ่ย)

          “คิดเรื่องสั้นที่ตนเองเขียนในเว็บนิดหน่อย...เว้ยเฮ้ย”  -0-“

          “เออนายไปดูอย่างว่าม่ะ...นาย?”  (ยัยหนัง XYZ อีกชัวร์...เฮ้อ)

          “ไม่เอามุงดูคนเดียวเหอะ...เว้ยเฮ้ย”

          “หว้า...เซ็งเลย”  (อีทอมบ้า...เหอะๆ)

          อย่างที่ว่ามาเลย...ผมก็เซ็งเหมือนกัน หลายครั้งที่ท้อแท้ หลายครั้งที่ผมคิดจะล้มเลิกความตั้งใจ...ล้มเลิกความฝันที่อยากเป็นนักเขียน หลายครั้งอาจมีปัญหาต่างๆ น้อยใหญ่เข้ามาในชีวิตมากมายจนไม่ไหวที่จะแก้ปัญหานั้น

          แต่ผมคิดที่จะเลิกล้มความตั้งใจนั้นไม่ได้อยู่ดี เพราะผมอยากเป็นนักเขียน...แสดงออกมาทางตัวอักษรว่า นักเขียนแนวหรรษาแบบนี้ยังมีอยู่ในประเทศไทย

          ผมคิดแบบนี้ว่า ผมคือนักเขียนที่เขียนออกมาได้ไม่เหมือนใครและไม่มีใครเหมือนผม (คิดให้ยิ่งใหญ่...เพื่อให้กำลังใจตัวเอง)

          อีกอย่างผมไม่คิดที่จะเลิกล้มความตั้งใจนั้นอยู่ดี  (พูดอีกรอบ!!)...คือ เวลาที่ได้เขียนเรื่องสั้นหรือนิยาย เวลาที่ได้พิมพ์ลายอักษรไทย เวลาที่ได้แสดงความเป็นตัวตนด้วยนามปากกาลงบนกระดาษสีขาวๆ ทุกครั้งผมย่อมมี ความสุขสนุกไปกับมัน...ทุกครั้ง (เพราะฉะนั้นแล้ว...เพื่อนๆ ชาวนักเขียนก็อย่าล้มเลิกอะไรง่ายๆ นะครับ...ท่านมีอะไรที่พร้อมกว่าผมหลายขุมเลย...มาพยายามสร้างงานเขียนดีๆ กันนะครับ)

          “วีนัส...เรามาสร้างห้องสมุดกันดีกว่ามั้ย?...เว้ยเฮ้ย”  (ผมพูดกับเพื่อนด้วยความคิดที่สร้างสรรค์)

          “นาย...ห้องสมุดก็ดีนะ แล้วเราจะเริ่มกันยังไงในเมื่อไม่มีงบ”  (ยัยทอมเสนอ...ก่อนจะพูดต่อไปอีกว่า) “นาย...มีเงินเท่าไหร่ ก่อนที่จะพูดว่าจะสร้างห้องสมุด?”

          “ไม่มีเลย”  -0-“

          “หึย!! แล้วจะสร้างยังไง...นาย?”

          “มุงไปขอห้องโง่ๆ ที่ไหนสักห้องที่ดิ...เว้ยเฮ้ย”

          “ที่ไหนล่ะ?”

          “ที่นั่นไง...เว้ยเฮ้ย”  (ชี้นิ้วไปยังเป้าหมาย)

          “เอาจริงดิ...นาย?”

          ท้ายที่สุดก็ได้ห้องโง่ๆ มาสมใจหวัง (ที่ว่าห้องโง่ๆ คือ...ห้องว่างๆ แทบจะไม่มีอะไรเลย) และผมก็ได้ห้องนั้นมาเป็นของตัวเองจริงๆ ต้องไปขอกับทางองค์การบริหารส่วนตำบล (หน้าโรงเรียนนั้นแหละ)

          พอดีผมเห็นว่ามีอยู่ห้องหนึ่ง ที่ดูเหมือนๆ ทางเจ้าพนักไม่ใช้แล้ว...รู้สึกจะเป็นห้องเก็บของเก่าที่ไม่ได้ใช้งานมานานแล้ว...ทำไมกันก็ไม่รู้? แต่มันโคตร...(รกเป็นบ้าเลย)..ไอ้ห้องโง่ๆ เนี้ย  -0-“

.

เรื่องนี้ยังไม่จบนะครับผม