บัทเตอร์

ห้องสมุดแห่งความลับ (๒)

.

         [ในที่สุดข้าก็ได้เพื่อนเล่นแล้ว!!]

          ดีใจจริงๆ จากเล็กน้อยถึงปานกลางที่ได้ห้องนั้นมา แต่ผิดอยู่อย่างเดียวคือ...มันรกเกินไป (เฮ้อ...จะมีสัตว์ประหลาดออกมาไหมเนี้ย...เว้ยเฮ้ย)  -0-“

          ผมกับเพื่อนสนิทโคตรๆ นามว่า...วีนัส ยัยทอมบ้าที่คิดว่าตัวเองเป็นผู้ชายที่โคตรหล่อมหาลัย แถมบ้าหนังโป้อีกต่างหาก...ถ้าวันไหนเจ้าหล่อนไม่ได้ดูกินข้าวไม่อร่อยอ่ะ...บอกตรง ไม่ว่าจะเป็นวีดีโอไหนๆ ผมคิดว่าเจ้าหล่อนน่าจะเคยดูผ่านหูผ่านตามาหมดแล้ว (เพื่อนผม...สุดยอด)...น่าภูใจไหมเนี้ย? (เหอะๆ)

          “นายบ้ทเตอร์!!”

          “แล้วจะเรียกทำไมเนี้ย?”  (พูดตอบไปแบบรำคาญ...คนกำลังทำความสะอาดห้องง่าวๆ นี้อยู่...ถามจริงไรจริงวุ่ย...ยัยทอมบ้า)  -0-“

          “ไม่มีเงินสักแดงริอาจมาทำห้องสมุดจะทำได้หรือ...นาย?”  (ถามร้อยครั้ง...แล้วมุงจะให้ตูตอบร้อยครั้งด้วยเลยรึไงฟระ?)

          “ต้องได้สิ...เว้ยเฮ้ย”  (ตอบไปด้วยน้ำเสียงเรียบๆ)

          ภายใต้ห้องที่แสนจะรกหูรกตาแห่งนี้เริ่มขาวสะอาดขึ้นมาทันตาเห็น แทบไม่น่าเชื่อว่าจะขาวสะอาดได้ขนาด...ตอนแรกๆ นั้นมาแต่ตะขาบและซากแมลงรวมถึงแมงมุมพร้อมขี้ของมันที่ปล่อยออกมาเต็มห้องไปหมด (เฮ้อ...เหนื่อยจัง)

          “นายบัทเตอร์...”  (เรียกอีกแหละ...)  -0-“

          “มีอะไรก็ว่ามาดิ...เว้ยเฮ้ย?”

          “หลอดไฟมันไม่ติดอ่ะ...นาย”

          “ก็มันดับไงมุง”  (ห๊า!!...หลอดไฟไม่ติด?)  -3-“

          ต้องการไฟฟ้าอย่างยิ่งเลยครับตอนนี้...เพราะแม้ว่าตอนนี้ห้องจะสะอาดขาวนวลอยู่ก็จริง แต่พอหมดแสงจากตะวัน...มันคนละเรื่องกันเลยครับ  (บรรยากาศโคตรน่ากลัวเลยแหละ)

          “ไหนดูดิ...เว้ยเฮ้ย”

          ผมเข้าไปขยับหลอดไฟ แต่ไม่ว่าผมจะขยับยังไงก็ไม่มีที่ท่าว่าจะติดให้เลย...ขยับเล็กน้อยถึงปานกลางมันก็ยังไม่ติดไอ้หลอดไฟบ้า เพราะว่า...?

          “อีเวร...มุงลืมกดปุ่มเปิดไฟเลย...เว้ยเฮ้ย แล้วมันจะไปติดให้มุงหรอกหรา?...ยัยทอมบ้า”  (พูดออกไปด้วยความโมโห)

          “นั้นดิ...นาย”  (มันต้องมา...นั้นดินาย...เลยนะมุง)  -0-“

          มีลูกน้องแบบนี้ผมก็ลำบากใจจริงๆ เช่นกันนะครับ ปล่อยให้ผมหมุนหลอดไฟอยู่ตั้งนานสองนาน...เอ่ะ!! หรือว่าพอๆ กัน? (เหอะๆ)

          “บัท...แล้วเรื่องชั้นว่างหนังสือจะว่าไง..พวกเราจะเอามันมาจากไหนดี ในเมื่อนายกับเค้าก๊ไม่มีเงิน...แดงเดียวก็ไม่มี”  (อีทอมบ้า...ทำเป็นบ่น เดี๋ยวตบปากฉีกดีไหม...ย้ำจริงๆ กับคำว่า...แดงเดียวก็ไม่มี...เนี้ย)

          “ไม่รู้...ขอคิดก่อนดิ...เว้ยเฮ้ย”

           ผู้ชายตัวน้อยๆ กับโลกอันกว้างใหญ่แห่งนี้...เขาจะไปหาโต๊ะว่างหนังสือได้ที่ไหน มุมกล้องหมุนรอบตัวผม ๓๖๐ องศา (คิดให้เหมือนกับทำหนังเลยนะครับ)...ที่กล้องหมุนรอบใบหน้าของผู้ชายง่าวๆ คนหนึ่ง (คลาสสิกจริงวุ่ย)

          ในขณะที่ผมกำลังใช้ความคิดที่ไม่มีใครเหมือนและไม่เหมือนใครนั้น...จู่ๆ ยัยทอมบ้าก็พูดขึ้นขัดจังหวะความคิดอันแสนวิเศษของผม...ว่า  -0-“

          “นาย...เค้าอยากดูหนังโป้อ่ะ”  (เหอะๆ อีบ้าห้าร้อยอีเวรตะไล...พูดออกมาได้ไง...เดียวตูจับกดเลยดีไหมเนี้ย?)

          “เออ...งั้นตูกลับบ้านแหละ...เว้ยเฮ้ย”  (จริงๆ เลย)  -0-“

          ตอนนั้นกลับบ้านเวลา ๑๘ นาฬิกา...ของวันที่โน่นนี้นั้น เราสองผมกับเพื่อนต้องแยกออกจากกันเพื่อกับบ้าน ด้วยตัวของผมไม่มีอะไรเลยแม้แต่รถจักรยานถีบก็ยังไม่มี...ได้แต่เดินกลับบ้านตัวคนเดียว ส่วนอีทอมขับแมลงปอไปถึงไหนต่อไหนก็ไม่รู้ (รถจักรยานยนต์)

          ผมเดินไปเรื่อยๆ สายตาหันกลับไปยังห้องแห่งนั้นด้วยความเสน่หา...ยากที่จะเสกสรรออกมาเป็นคำพูด เมื่อหันหัวไปดูยังห้องสมุดที่ผมกำลังจะแต่งตั้งขึ้นนั้น

          หลอดไฟติด!! ทั้งที่ตอนออกมาผมปิดสนิทเรียบร้อยแล้ว แล้วอีกสักพักแสงสีขาวจากหลอดไฟมันก็ดับสนิท...เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น แล้วกลับมาติดอีกครั้งและก็ดับไปอีกหน ถ้าจะถามกระผม...เหอะๆ (ผมนั้นวิ่งสุดชีวิตไปจากที่นั้นไป...ตั้งแต่หลอดไฟติดแล้วครับ...พี่น้อง)  -0-“

          “มันแปลกจริงๆ ไม่ชอบมาพากลแล้ว...เดิมห้องเก็บของเก่าแห่งนี้??”

.

เรื่องนี้ยังไม่จบนะครับ