นายสาดกับนางรวย

....ค่ำคืนแห่งการเฉลิมฉลอง เสียงผู้คนนับพันโห่ร้อง แสงไฟสปอร์ต ส่องสว่างไปยังร่างของเด็กชายที่ยืนก้มหน้าท่ามกลางเวที พรางเหลือบตามองเห็นหยดเลือดจากปลายจมูก ค่อยๆ ไหลลงเปื้อนกางเกงขาสั้นสีน้ำเงิน ที่มีตัวหนังสือเขียนว่า ลูกแม่แก้ว ในใจเด็กชายคงคิดว่า เมื่อไรฉันจะหลุดพ้นจากที่ตรงนี้ซะที...

เมื่อโชคชะตาเล่นตลก ชีวิตต้องสู้ กับหนทางที่เลือกไม่ได้ ขอแค่ค่ำคืนที่เลวร้ายอย่าหวนกลับมาอีกเลย

เมื่อความจนบีบบังคับ นางรวยจำเป็นที่ต้องทิ้งบักหล่า ไว้กับนายสาดไปรับจ้างใน กรุงเทพฯ เด็กน้อยวัย 8 ขวบ ต้องเจอชะตากรรมหรือบททดสอบอะไรจากนายสาดอีกล่ะนี่

ในหมู่บ้านละเลิง มีค่ายมวยที่เลื่องลือ เดิมที่ชื่อค่าย ลูกแม่แก้ว สักพักนายปุ้ยดำเนินงานเปลี่ยนเป็น ส.แสงเรือง นายสาดมีเพื่อนซี้คือนายปุ้ย ด้วยความที่ต้องเป็นนายฮ้อย 2-3วันจะกลับบ้านที นายสาดจึงคิดจะหาวิธีให้บักหล่าอยู่อย่างไม่โดดเดี่ยว จึงบอกบักหล่าให้ไปซ้อมมวยกับนายปุ้ย บักหล่าผู้ไม่มีทางเลือกและกลัวพ่อเป็นชีวิตจิตใจ จำเป็นต้องทำตาม

เช้าๆตี 4 กว่า ร่างของเด็กน้อยต้องรีบตื่น มาวิ่งพร้อมๆกับรุ่นพี่ โดยมีนายปุ้ยขับรถมอไซค์ ตามประกบข้างๆ ระยะทางไปกลับ8 กม. ทำแบบนี้ทุกๆเช้าและตอนเย็น บักหล่าผู้ที่ความมุ่งมั่น ทำอะไรเขาจะจริงจังเสมอ กิจกรรมที่ต้องทำหลังจากวิ่ง กระโดดเชือกเช้า-เย็น300 ครั้ง กระโดดล้อยาง300 ครั้ง ซิดอัพ 100ครั้งแล้วก็ประลองฝีมือ บักหล่าขยันขันแข็ง ทำอย่างมุ่งมั่นทำได้เท่าๆรุ่นพี่ในค่ายโดยไม่ย่อท้อ เขามีฉายาที่พี่ชายตั้งให้ (โรเบิร์ต ส.แสงเรือง)ทั้งเท่และอินเทรนด์ แต่ไงล่ะ ไปเปรียบมวยที่ไหนๆ ก็ไม่มีใครชกด้วย ทั้งนายปุ้ยก็ยืนยันว่ามวยใหม่ บักหล่าก็ไม่มีคู่ชกเลย เขากลัวอะไร หน้าตาหรือร่างกายของบักหล่ากันหรือนี่ ไม่ว่าจะอำเภอไหน จังหวัดใกล้เคียง นายปุ้ยก็พาไปทุกที่ ที่จัดมีการชกมวย แต่บักหล่าก็ไม่มีคู่ชกซะที หลายๆครั้งที่ไปดูรุ่นพี่ชก หลังชกเขาก็ได้เงินสามร้อยบ้าง ห้าร้อยบ้าง ไม่ว่าแพ้หรือชนะเขาก็มีเงินให้ ในใจบักหล่าก็แค่เพียงอยากได้เงินซื้อขนมบ้าง เพราะนายสาดกว่าจะกลับบ้านที ก็หลายวัน บ้างครั้งกลับมาก็ไม่เจอกัน ดูซิ!ไอ้ปานฉลามมันซ้อมแค่3วันมันก็ได้ชก บักหล่าซ้อมแทบตาย จะ2เดือนก็ไม่มีโอกาสขึ้นเวทีเลย ฟ้าช่างกลั้นแกล้ง หรือเขามีหน้าตาดุร้ายจนเกินไป

โรงเรียนใกล้เปิดเทอมนายสาดเห็นท่าไม่ดี พอดีมีงานที่วัดมะกอก อ.พิมาย มีมหรสพมากมายรวมทั้งมวย เช้าของงานวันที่7 วันสุดท้าย นายสาดตัดสินใจพาบักหล่าและรุ่นพี่ไปเปรียบมวย เพื่อให้ได้ชก และแล้วอีกตามเคยไม่มีใครชกกับบักหล่าเลย ซักพักนายสาดหายไป บักหล่าเหลือบตามองเห็นในระยะใกล้ เห็นนายสาดนั่งคุยกับชายร่างท้วม มีสง่าราศีที่นั่งอยู่กับโซฟาในเต้นกองอำนวยการ เวลาผ่านไปนายปุ้ยกำลังจะพานักมวยกลับบ้าน แอบบ่นนิดหน่อยวันนี้ได้ชกแค่อ้ายสดคนเดียว นายสาดบอกนายปุ้ยพร้อมบักหล่า ว่าเขาหาคู่ชกให้แล้ว ให้พาบักหล่ากลับไปนอน ทั้งตื่นเต้นและดีใจ บักหล่ากลับถึงบ้านใครจะนอนหลับ ตกเย็นเหล่าญาติมิตรพี่น้อง นายสาดเหมารถให้เลย ขนคนไปเชียร์บักหล่าทั่วทั้งคุ้ม พอไปถึงที่จัดงาน ผู้คนช่างตระการตาอะไรเช่นนี้ มหรสพมากมี เครื่องเล่นมากมาย นายปุ้ยพาบักหล่าเพื่อไปดูรายชื่อเพื่อแจ้งว่าเป็นนักมวยจะได้เข้าฟรี เพราะเป็นการเก็บบัตรเพื่อเข้าชม บักหล่าจำติดตา ป้ายกระดานดำ แผ่นโตวางที่หน้าประตูทางเข้า เขียนด้วยช็อกสีขาว รายชื่อนักมวยเรียงกันยาวลงมา บักหล่ารอลุ้นว่าตนจะชกคู่ไหน มีคู่ชกเป็นใคร เพราะไม่เคยเห็นหน้าเลย มีแต่นายสาดจัดการให้ ซึ่งบักหล่าก็คงคิดว่านายสาดคงเลือกคู่ที่เหมาะสมให้ สายตาทอดมองไปที่กระดานหารายชื่อ โรเบิร์ต ส.แสงเรือง ทำไมไม่มี หรือนายสาดโกหกเรา ในใจบักหล่าเริ่มไม่ดีแล้วทั้งญาติพี่น้องก็ยืนรอลุ้นว่าจะชกคู่ไหน ซักพักนายสาดก็เดินมาบอกว่า จะเห็นได้ไง ข้าเปลี่ยนชื่อให้มันคือ ละเลิงเล็กละเลิงน้อย บักหล่าทั้งเสียสูญ ชื่อโรเบิร์ต ออกจะไพเราะ นี่มันชื่ออะไรที่นายสาดตั้งให้ แล้วมองไปที่ป้ายกระดานอีกครั้ง ปรากฎว่า !!! คู่ที่6 ข้าวต้มมัด ลูกมหาชัย VS ละเลิงเล็กละเลิงน้อย(คู่พิเศษ) โอ้!คุณพระ ขึ้นชกครั้งแรกบักหล่าได้เป็นถึงคู่พิเศษ จำติดตาเลย

เมื่อถึงเวลาบักหล่าเริ่มง่วงเพราะเริ่มดึกแล้ว อีกทั้งกลางวันก็ไม่ได้นอน พี่เลี้ยงเรียกมานวดน้ำมันมวย พอทำให้หายง่วงบ้าง เวลามาถึงโฆษกประกาศ "คู่ที่6 พี่น้องจะได้พบกับนักมวยคู่พิเศษ ที่จัดให้สำหรับค่ำคืนสุดท้ายของงานเชิญพบกับ มุมแดง ข้าวต้มมัด ลูกมหาชัย กับ ละเลิงเล็กละเลิงน้อยมุมน้ำเงิน" สิ้นสุดเสียงประกาศทั้งตื่นเต้นที่ขึ้นเวทีครั้งแรก และจะได้พบคู่ต่อสู้ สายตาบักหล่ามองไปอีกมุมโอ้!ม๊าย ฉันขึ้นชกผิดคู่หรือป่าว ไอ้ข้าวต้มมัด มันช่างล่ำบึ๊ก ตัวโตกว่าฉันเป็นคืบ ไม่เหมือนข้าวต้มมัดที่นางรวทำให้ทานเอาซะเลย ตายแน่ๆ บักหล่า

เสียงเชียร์ดังก้องกังวานไอ้น้อยสู้เขาเด้อ สู้ๆ รอบๆเวที ทุกๆคนต่างส่งเสียงเชียร์ให้มุมน้ำเงินล้นลาม เสียงเชียร์ลีลาให้ไฉน บักหล่าจะถอยได้ ยกที่1เริ่มขึ้นเสียงระฆังดังเป้ง หมัดแดงเต็มๆใบหน้า ร่างกายบักหล่ากระเด็น ซักพักนับหมัดไม่ถ้วน บักหล่าได้แต่เอามือพักออก มันจะติดอะไรไอ้ข้าวต้มมัด มึงออกไปซะที กรรมการจับแยกพร้อมนับ บักหล่าไม่ได้ยินเสียงนับหรอกเพราะตกใจกับเลือดกำเดาที่ไหล ท่ามกลางเวที กรรมการยกมือฝ่ายแดงชนะ ทั้งที่บักหล่ายังมึนงงอยู่เลย นี่แพ้แล้วหรือ เสียงด่าทอเริ่มดังสนั่น โอ้ยมวยอะไร เอามาแต่ไหนท่าดีทีเหลวและอีกนานับประการ ผู้คนเริ่มถอยเดินไป เพราะเขาคงไม่อยากดูคู่อืนต่ออีก เพราะขนาดคู่พิเศษยังผิดหวังได้ถึงเพียงนี้ ละเลิงละน้อยผู้แสนบอบช้ำแหละอับอายลงมารับเงินรางวัลในซองขาว แกะซองออกได้ตั้ง100บาท พี่ชายบักหล่าปลอบน้องชาย"ไปๆเอาเงิน100 จิพาไปเล่นชิงช้าสวรรค์และอีกหลายๆอย่าง" บักหล่าแสนบอบช้ำได้ยินเช่นนี้ ความรู้สึกเมื่อครู่หายแว่บไปพริบตา แล้วก็ไปลั้นลากับพี่ชายตามเด็กผู้ไม่เคยเล่นอะไรแบบนี้ซักครั้งในชีวิต

นายสาดเขาทำอะไรกับบักหล่า เขากลั้นแกล้งหรือไร หรือเขากำลังสอนลูกชายใหเตรียมรับมือกับศัตรูในอนาคตที่เราไม่อาจล่วงรู้ได้ บางครั้งใช้แต่กำลัง ไม่มีปัญญาก็อาจตกม้ายตาย ดั่งเฉกเช่นชีวิต โรเบิร์ต ส.แสงเรือง ผู้กลายเป็นละเลิงเล็กละเลิงน้อย ผู้แพ้ที่ไม่อาจแม้ส่งเสียงจะบอกว่าฉันยังไม่ได้ยอมแพ้