นายสาดกับนางรวย

"ตะวันลับขอบฟ้า ความมืดมิดย้ำกลายเข้ามา สายลมพัดผ่าน พร่างได้ยินเสียงไม้ไผ่เสียดสีกัน ส่งเสียงคล้ายหญิงสาวโหยหวย ท่ามกลางบ้านหลังหนึ่งที่อยู่ติดกับวัด หลายล้อมด้วยต้นไม้นานาพันธุ์ ร่างของเด็กชายที่มีหยาดเหงื่อไหลท่วมตัว นอนห่มผ้าที่ปกคุมไปทั่งตัว ทั้งหวาดกลัวและอ้างว้างเพียงลำพัง"
เพราะความจำเป็นหรือเหตุอันใด ทำไมต้องทิ้งเด็กชายวัย8 ขวบอยู่บ้านเพียงคนเดียว ในใจบักหล่าคงอยากจะถามผู้เป็นพ่อและแม่ในตอนนั้น
นายสาดและนางรวยจำเป็นต้องไปทำงานที่กทม. แต่นายสาดผู้ไม่ยอมเป็นขี้ข้าใคร จึงทนไม่ได้อ้างกับนางรวยว่าสงสารบักหล่า ด้วยความที่นางรวยก็ห่วงบักหล่าเช่นกัน เลยยอมให้สามีกลับมาเพื่ออยู่กับบักหล่า ฐานะทางครอบครัวเขาทั้ง2 แย่มากทั้งที่ลูกๆ ก็ถูกส่งไปให้คนอื่นเลี้ยง แต่ยังไม่พอยังชีพ นายสาดและนางรวยจึงจำเป็นต้องลด ฐิทิเรื่องสามีคือช้างเท้าหน้าหาเลี้ยงครอบครัว ....เพื่อความอยู่รอดเขาก็ต้องทำ นายสาดก็ยึดอาชีพนายฮ้อยต่อส่วนนางรวยก็ไปรับจ้างเป็นแม่บ้านทำความสะอาด เมื่อความห่างเหินมาเยือน ความอิสระก็บังเกิด ปกตินายฮ้อยสาดไปซื้อวัวที่ไหนก็ไม่เกิน1-2วันก็ต้องกลับบ้าน เพราะไม่งั้นเจอนางรวยอาละวาดแหน่นอน
'อิสระของข้ามาแล้ว'นายสาดคงคิดเช่นนี้ 3วัน 5วัน บางทีก็เป็นอาทิตย์จึงจะหวนคืนบ้านซักครั้ง โดยไม่สนใจเลยว่าบักหล่ามันจะกินอะไร มันจะหุ้งข้าวเป็นไหม มันจะมีเงินไปโรงเรียนไหม กลางคืนมันจะนอนกับใคร ไม่เลยเขาไม่สนใจเลย หรือนายสาดกำลังทดสอบความเข้มแข็งบักหล่ากันแหน่ ทดสอบปัญญาว่ามันจะอยู่รอดเช่นไร
...ด้วยความไม่ค่อยได้อยู่กับพ่อ กลัวพ่อเป็นชีวิตจิตใจ ทุกครั้งที่นายสาดกลับบ้าน บักหล่าก็ไม่เคยกล้าแม้จะถาม กล้าที่จะขอเงิน ในใจบักหล่าคงคิดว่าผู้เป็นพ่อสมควรจะเข้าใจ แต่ไม่เลย ไม่ขอก็แสดงว่าบักหล่าคงมีอยู่ นายสาดคิดเช่นนี้เสมอมา โอ้ยรู้ไหม บักหล่าเขาลำบากแค่ไหน เขาหวาดกลัวแค่ไหน
ทุกๆวันหลังเลิกเรียน ปกติก็เลิกหลังเพื่อนอยู่แล้ว กลับมา ไหนจะต้องหุ้งข้าว ทำกับข้าว เครื่องใช้ไฟฟ้ามีที่ไหน ก่อเตาไฟเอา มันช่างทรมานเหลือเกินสำหรับเด็กชาย 8 ขวบ ทั้งต้องซักเสื้อผ้านักเรียนที่มีแค่ชุดเดียว แน่นอนตอนนางรวยอยู่บักหล่าไม่เคยได้ทำแต่อาศัยการสังเกตุ เพราะเป็นคนขี้สงสัยอยู่แล้ว ทุกอย่างต้องรวดเร็วและทำพร้อมกันบ้าง เพราะกลัวจะมืดก่อน เพราะกลัวผี มาก สมัยนั้นบ้านข้างๆ ก็มีแต่ต้นไม้รอบๆ มองไม่เห็นหรอกหลังคาบ้านคนอื่น เหมือนอยู่คนเดียวกลางป่าช้า ทุกอย่างต้องรีบและเร็ว ด้วยนิสัยและความคล่องตัวเขาเป็นคนรวดเร็วอยู่แล้วจึงทำได้หลายๆอย่างเสร็จทันควัน เมื่อสิ้นเสียงหลวงพ่อสวดทำวัดเย็นเรียบร้อย บักหล่าต้องรีบล็อคบ้านปิดประตูแล้ววิ่งไปที่นอนห่มผ้าให้มิดอยู่ให้ส่วนไหนโผล่ออกมา แล้วปิดปากให้สนิทห้ามส่งเสียง ห้ามเปิดพัดลม ห้ามเปิดไฟ เพราะไม่อยากให้ใครรู้ว่าบ้านหลังนี้มีคนอยู่ ทั้งที่มันเพิ่ง6โมงเย็นเอง ห้ามลุกห้ามเดิน ปวดฉี่ต้องกลั้นไว้เพราะไม่กล้าไปไหนแล้ว หวาดระแวงทั้งภูตผีปีศาจ ทั้งกลัวคนมาทำร้าย โอ้ยชีวิตบักหล่าอาจไม่เหมือนพี่ๆโอชินที่ยังมีคนคอยอยู่ด้วย ...วันไหนกลางคืนพอได้ยินเสียงRc100นายสาดมาจอด บักหล่าเหมือนมีเทพเจ้ามาโปรด แต่ไม่กล้าแสดอาการให้นายสาดรู้ ต้องแอบดีใจอยู่คนเดียวในห้อง แล้วบอกตัวเองคืนนี้ กูคงไม่ต้องกลัวผีและได้ฉี่ซะที
....เป็นแบบนี้ทุกๆวัน นายสาดมาแค่คืนเดียวก็ไป จนญาติพี่น้องแอบเห็นและส่งสาร บ้างก็ตักแกงมาให้กิน บ้างก็ชวนให้ไปนอนกับลูกชายเขา แต่บักหล่าอยากบอกว่าไปไม่ได้เพราะกลัวนายสาดกลับมาไม่มีใครเปิดประตูให้แล้วจะโดนดุ จึงต้องนอนคนเดียวทุกคืน จนชาวบ้านคิดว่าบ้านหลังนี้ไม่มีใครอยู่เลย....
เป็นเช่นนี้ถึง2เดือนจนญาติพี่น้อทนไม่ไหว โทรให้นางรวยกลับมา แต่ก่อนนางรวยจะกลับก็บอกนายสาดพาบักหล่าขึ้นไปหาที่กทม.ก่อน เพราะลาออกยังไม่ได้ นายสาดจึงต้องไปเคลียร์กับนางรวยเพื่ออธิบายให้เข้าใจเรื่องทิ้งบักหล่า เสาร์อาทิตย์หยุดเรียน วันนั้นเหมือนบักหล่าได้ไปดินแดนเนรมิต เข้ากรุงเทพฯกับนายสาด พอไปถึงเด็กน้อยที่ห่างแม่ ทั้งอ้างว้างสุดจะขาดใจ โอบกอดแม่พลางน้ำตาไหลออกมา แล้วนางรวยก็พาไปเที่ยวเล่นในห้างที่เขาทำงานอยู่ ความอบอุ่นกำลังจะหมดเพราะจะถึงวันจันทร์ต้องไปโรงเรียนโดยนางรวยได้ตกลงกับนายสาด ว่าให้นายสาดทำตัวใหม่อย่าห่างลูกไปหลายวัน โดยนางรวยจะทำงานต่อ อะไรๆ มันง่ายเช่นนี้ ทำไม แม่ไม่กลับด้วย นายสาดกัยนางรวยเขาคุยอะไรกัน ไม่สงสารลูกบ้างหรอ ในใจบักหล่าคงตั้งหลายร้อยคำถาม ถ้าไม่คงไม่ได้ถามเพราะกลับกับนายสาด แม้จะอ้าปากยังกลัวเลย ....
ชีวิตที่ต้องอดทน ชีวิตต้องเดียวดาย เพราะคามจนหรือเพราะถูกฝึกจากผู้เป็นพ่อและแม่ ไม่ว่าจะด้วยเหตุผลใด สำหรับเด็ก8ขวดในตอนนั้นอาจไม่เข้าใจ แต่เมื่อเวลาผ่านไป จนถึงวันนี้ บักหล่าอยากขอบคุณจริงๆ ที่ทำให้รู้ถึงความโดดเดี่ยวตั้งแต่เล็กๆ จนทำให้เขาแข็งแกร่งและอยู่ได้กับทุกๆที่ ไม่ว่าจะหนัก อ่อนล้า หรือไม่มีใคร แต่เราก็อยู่ได้ด้วยคำว่า"อดทน"