สงครามต่างดินแดน

     .

     บทที่ 25  เจ้าชายนำทัพปีศาจ

     ...มือไม่พายอย่าเอาหัวราน้ำให้ปลาฉลามกิน 55+ มือไม่เอาเท้าราน้ำ หมายถึง คนที่ไม่ช่วยเหลืองานส่วนรวม ไม่ให้ความร่วมมือ แล้วยังทำตัวเกะกะ เหมือนกองขยะที่ขว้างทางเดิน (เอิ้มมันใช่เวลามาเรียนสุภาษิตไหมเนี้ย 555+)

     “ว่าแต่ทำไมพวกเราต้องมาพายเรือแจวกลางทะเลด้วยเนี้ย”  กัปตันเรือโกโก้บ่น

     “เอาน่าอย่างน้อยพวกเราก็ใกล้ถึงดินแดนจอมเวทย์แล้วล่ะ”  ท่านหลอดดูดหมีกล่าวทั้ง ๆ ที่เขาไม่รู้เลยว่าไอ้ดินแดนจอมเวทย์มันอยู่ ณ ส่วนไหนของโลกแห่งจินตนาการ

     “ใกล้ถึงกับผีสิ๊...” เหมือนท่านกัปตันโกโก้จะคลั่งอ่ะ 555+

     “ใจเย็นก่อนสหาย”  ท่านมหาหมีบอก พร้อม ๆ กันกับที่กัปตันแหงนมองบนฟากฟ้าสีหน้าแปลก ๆ และความรู้สึกแปลก ๆ ในชั้นบรรยากาศบนท้องนภา

     “เมฆเป็นสีดำ ท้องฟ้าเป็นสีเทา นี้มันอะไรกัน”  กัปตันโกโก้พูดออกมาตามภาพที่เขาเห็น

     “นั้น...ห๊ะ ดินแดนนักรบสัตว์ของข้า ม่ายยย” ดินแดนนักรบสัตว์บ้านเกิด...ถิ่นฐานสถานที่ของท่านมหาหลอดดูดหมีแพนด้าถูกเผาจนหมอดไหม้แล้วตอนนี้

     “ใครกันมันเป็นฝีเท้าใคร”  ท่านโกโก้กัปตันเรือรบพูดขึ้น...แล้วเขาก็หยุดคิดสักพัก แล้วก็นึกขึ้นได้ว่า...มันต้องเป็นฝีมือของปีศาจอย่างแน่นอน นี้พวกปีศาจบุกมายังดินแดนนักรบสัตว์แล้วหรือนี้...ท่านกัปตันโกโก้คิด

     “โอ้ย ไม่นะ ไม่นั้น...นั้นบ้านของข้า สหายของข้า ม่าย ยย”  อีส่วนทางด้านมหาหลอดดูดหมีแพนด้าได้แต่ร้องไห โฮ... เขาทำอะไรไม่ถูกแล้วต้องนี้

     “ผ่านไปแล้ว ผ่านไปแล้ว มันจบแล้ว”  กัปตันรำพัน...

     “ข้าต้องการแก้ผ้า” เฮ้ย...เอิ้มโทษที 555+ กำลังจะบอกว่าท่านมหาหลอดดูดหมีแพนด้าตอนนี้เขาต้องการแก้แค้นกับใครก็ตามที่เขารู้ว่าเป็นคนทำลายดินแดนอันเป็นที่รักของเขาพังทลายหายไป ถ้าเขารู้เขาจะสังหารคน ๆ นั้นและทำให้มันหายไปด้วยเช่นกัน

     ตอนนี้ท่านหลอดดูดหมีและกัปตัน...ทั้งคู่หันหลังกลับไม่ได้แล้ว...สงครามอันยิ่งใหญ่มันกำลังมาอยู่ตรงเบื้องหน้าของพวกเขาเหล่าขุนพลทั้งหลาย...จนเตรียมพร้อมทุกเมื่อเถิด...!

     .

     ย้อนรอยก่อนจะเป็นเหตุให้เมฆเป็นสีเทา...

     “ถึงแล้วคับท่าน ราดีน”  ทหารปีศาจตนหนึ่งเอ่ยขึ้นมาหลังจากที่เดินทางโดยเรือรบอเมริกา...มาจนถึงดินแดนของนักรบสัตว์ ที่เหล่าปีศาจคาดหมายว่าจะทลายให้ซากสิ้นและสิ้นซาก (แล้วจะสลับคำทำตูดห่านไรว่ะเนี้ย 555+)

     “ดีเลย พวกเรามาสนุกกันเตอะ”  ราดีนที่ยังคงโดนดาบแห่งความมืดครอบงำ...เขาได้นำพาสมุนปีศาจน้อยใหญ่เข้าจู่โจมดินแดนนักรบสัตว์ทันทีที่มาถึง

     “เผามันให้เป็นถ่าน โกววว”  ราดีนสั่งทหารปีศาจที่มาจากดินแดนปีศาจพร้อมธนูไฟครบกำลังพลยิงเข้าใส่ทั่วทุกเกาะทั่วทุกที่ในดินแดนนักรบสัตว์...ไม่เว้นแม้แต่ชนเผ่าชาวบ้าหมีที่อยู่ในป่าลึกก็ถูกทำลายหายแว๊บไปในไม่ช้า เหล่านักรบและสัตว์ตายเรียบ...เป็นการยากมากที่จะมีผู้รอดชีวิต

     .

     “ชัยชนะครั้งนี้เป็นของข้าแล้ว ข้าพิชิตดินแดนนักรบแดนข้าเกิดและดินแดนนักรบสัตว์ที่อยู่ติดกันได้แล้ว ฮ่า ๆ ๆ”  เจ้าชายราดีนผู้หลงใหลไปในทางที่ผิดพูดขึ้นท่ามกลางเปลวไฟร้อนระอุ...อันเกิดจากคำสั่งการของตนอย่างภาคภูมิใจ (เลวจริงๆ)