สงครามต่างดินแดน

          บทที่ 1 สาส์นเตือนจากจอมเวทย์
          . 
     ผู้นำคนใหม่แห่งดินแดนปีศาจนามว่า ริคกะ ด้วยความอยากเป็นใหญ่เหนือใครทั้งปวง  ทำให้เขามีความคิดที่จะครอบครองดินแดนทั้งหมดในโลกใบนี้ 
     ริคกะ มีทหารปีศาจยอดฝีมือตนหนึ่งนามว่า จอมมารปีศาจ...เวทิน  ผู้ใช้เวทย์มนต์เกี่ยวกับพิษ เวทินได้ใช้เวทย์มนต์ของเขากระจายพิษร้ายไปยังดินแดนต่าง ๆ  และผู้ใดที่ถูกพลังเวทย์มนต์พิษนี้เข้าจะทำให้ร่างกายอ่อนแอและไร้ซึ่งกำลัง  เหตุผลก็เพื่อทำให้กองทัพปีศาจของตนเองนั้นเข้าไปยึดดินแดนต่างๆ ได้ง่ายขึ้น...!
     ณ ดินแดนแห่งจอมเวทย์!!
     “โอมม..กระจกวิเศษเอ่ย จงบอกข้าเถิดใครงามเลิศในปฐพี?”  (ไม่ช่ายยย..นั้นมันคนล่ะเรื่องแล้ว ว!)
     ในดินแดนจอมเวทย์นั้น..มีจอมเวทย์วัยชราผู้หนึ่งนามว่า เกเมก้า ท่านเป็นผู้เชียวชาญเรื่องการทำนายและมีวิชาเวทย์มนต์ที่เก่งอาจสุดยอดคนหนึ่งเลยขอบอก...!!
     วันนี้หรือวันไหนๆ ท่าน..เกเมก้า ก็ไม่มีงานจะทำเช่นเคย เวลาที่ว่าง ๆ ของท่านส่วนมากจะนั่งดูชะตากรรมดินแดนต่าง ๆ ว่ามีความเป็นอยู่อย่างไร? อนาคตแต่ล่ะดินแดนจะออกมาแนวไหน?  จะดีหรือไม่ดี! จะออกหัวหรือก้อย หรือว่าจะออกสิบเอ็ดไฮโล (เอิ้ม...) เอาเป็นว่าท่านรู้หมดด้วยเวทย์มนต์ของท่าน ว่าดินแดนนั้นๆ เป็นไปด้วยประการไฉน
     วันนี้ก็เช่นเดียวกัน...ท่านก็นั่งดูชะตากรรมของดินแดนต่าง ๆ เหมือนทุกวัน จน...!!
     “หือ!!?..เป็นเรื่องจริงรึเนี้ย?”  ท่านพูดออกมาดั่งมาก ด้วยความตกใจ...แล้วพูดอยู่คนเดียวต่อไปอีกว่า
      “ดินแดนนักรบที่อยู่ติดกับดินแดนปีศาจกำลังจะเละเป็นโจ๊กใส่ไข่แล้วตักใส่ถ้วยรึเนี้ย!!?  (อิอิ ยังคิดจะเล่นมุขอีกนะตู!!.. 555+)  ขืนปล่อยไว้มีหวังดินแดนนักรบต้องล่มสลายจากน้ำมือของกองทัพปีศาจเป็นแน่แท้ ...ไม่ได้การณ์!!.. เราจะต้องทำอะไรสักอย่างแล้วสินะ”  ท่านคิดแบบนั้น แล้วจึงร่ายเวทย์แปลงร่างเป็น..!!
     “โอม..หมาแมวม้าหมูมันหมก..กระเทียมพริกไทยมาม่าไวไวอร่อยจุงเบย”  (สาบานได้มั้ย?..ว่านี้มันคือเวทย์มนต์)  
     จอมเวทย์วัยชรา เกเมก้า ท่านก็ได้ร่ายเวทย์มนต์แปลงกายเป็นนกกระจอกสีดำแล้วบินไปยังดินแดนนักรบ เพื่อไปแจ้งข่าวที่ตนเองพอจะรู้จากการทำนายให้ผู้นำดินแดนนักรบได้ทราบ.....!
     .
     ณ ราชวังดินแดนแห่งนักรบ!!
     “ข้าละเบื่อจริง ๆ ที่วัน ๆ อยู่แต่ในพระราชวัง”  ชายผู้ที่ผู้เขียนเองก็รู้สึกว่าจะเป็นผู้นำดินแดนแห่งนักรบนี้..ได้พูดขึ้น...!
     “ท่านยังมีพวกข้า ท่านยังพูดว่าเบื่ออีกเหรอ?”  อำมาตย์ผู้หนึ่งกล่าว...แล้วทั้งคู่ก็เล่นไพ่
     “ข้า 8 แต้ม"  หือ!!?
     “ของข้าน้อย 9 แต้ม..ท่านโดนกินอีกแล้วท่านผู้นำ!!”  (อะไร?..นี้อย่าบอกนะว่ากำลังเล่นไพ่กันจริงๆ  หยุดเลยนะ! ตูเล่นพูดเล่งเฉยๆ  -O-“)
      “แหม้ ๆ กษัตริย์อย่างเราก็ต้องหาอะไรทำคลายเครียดบ้างสิท่านผู้เขียน!”  (โอ้อยยยย..บทฉันที่เตรียมมาเละหมดแล้ว..นี้พวกแกเริ่มใหม่เลย เริ่มใหม่ ๆ)
     เริ่มใหม่จากพระราชวังแห่งดินแดนนักรบ!!
     "ข้าแด่ท่านผู้นำกรุงนักรบของเรา เหล่าทหารทางทิศใต้มีรายงานมาว่า ตอนนี้ทหารของดินแดนปีศาจเข้ามาโจมตีดินแดนของพวกเรา และตอนนี้ผู้นำกำลังทหารทิศใต้อย่างท่าน มิน่าล่ะ ก็เห็นท่าจะรับมือกองทัพปีศาจไม่ไหวแล้วขอรับท่าน”  อำมาตย์ชั้นผู้ใหญ่คนที่เล่นไพ่กับผู้นำดินแดนได้พูดขึ้น...
     “เป็นความจริงงั้นรึ?”
     “ถั่วต้มขอรับ”
     “งั้นเอามา 2 จาน”  (เฮ้ยย!!..เข้าเรื่องสิเฮ้ย  อย่าพูดนอกเรื่องสิ..ไอ้พระราชา!!)
     “โทษที ๆ ข้าลืมบทพูด นี่!..ท่านอำมาตย์ที่ท่านพูดมานั้นเป็นความจริงงั้นรึ?..ถ้าเป็นเช่นนั้นพวกเราควรทำอย่างไรกันดี?”
     อีกทางด้านหนึ่ง..ทางด้านท่านจอมเวทย์เกเมก้า...ที่แปลงกายเป็นนกกระจอกสีดำ ก็บินตามลมมาเรื่อย ๆ จนมาถึงหน้าพระราชวังดินแดนนักรบจนได้
     ด้วยความที่กลัวผู้รักษาการณ์ที่ยืนเฝ้าหน้าประตูพระราชวังจับได้  ท่านจอมเวทย์จึงคิดหาวิธีที่จะลอบเข้าไปอย่างแนบเนียนที่สุดเท่าที่จะทำได้
     แต่เดิมท่านแปลงร่างเป็นนกกระจอกสีดำอยู่แล้ว..!
     “โอมม..เวทย์มนต์สารพัดนึกของข้า ขอให้ข้าเป็นสัตว์ปีกที่เล็กกว่านี้”  ความมหัศจรรย์บังเกิด เมื่อร่ายเวทย์มนต์ด้วยร่างนกกระจอกสีดำ ทำให้ท่านจอมเวทย์ เกเมก้า ถึงกับอ้าปากค้าง..ก่อนพูดขึ้นว่า!!
     “นี้กูเป็นตัวอะไรฟระเนี้ย!?”  จากร่างนกกระจอกสีดำ..ตอนนี้ท่านจอมเวทย์ได้อัพเลเวลขึ้นมาอีกขั้นเป็นนกกระจอกเทศ..(จากร่างนกกระจอกแปลงร่างเป็นนกกระจอกเทศ. เจริญล่ะพ่อคุณ?..!)  ตัวใหญ่และเป็นจุดเด่นกว่าเดิมอีก 555+
      “เอาว่ะ เข้าไปด้วยร่างนกกระจอกเทศนี้แหละ..เป็นไงเป็นกัน”  ครั้นคิดเสร็จนกจอกเทศนามว่า เกเมก้า ก็เดินเข้าไปในพระราชวังดินแดนนักรบอย่างเด่นสง่า.. ไม่สิๆ ต้องพูดว่าอย่างแนบเนียน.มันถึงจะถูก! อิ ๆ
     ย้อนกลับไปในพระราชวังงง!!
     หลังจากที่ผู้นำดินแดนนักรบและเหล่าอำมาตย์ชั้นผู้ใหญ่ต่างก็พากันกินถั่วต้ม 2 จานจนหมดกันเป็นที่เรียบร้อยแล้ว..
     จู่ ๆ ?
     “ใครกล้าบังอาจปล่อยนกกระจอกเทศตัวนี้เข้ามาในนี้ได้ฟะ?”  อำมาตย์ผู้ฉลาดคนนึ่งกล่าวขึ้น. เมื่อสายหันไปเห็นเจ้านกกระจอกเทศตัวประหลาดแปลงตัวนั้น. และแล้วทุกคนที่อยู่ในพระราชวังต่างก็มองมายังนกกระจอกเทศตัวนั้นที่ยืนอยู่หน้าประตูด้านในของวังหลวง.!
     “ทหารหรือใครก็ได้ มาเอาไอ้นกกระจอกเทศตัวนี้ออกไปที”  อำมาตย์พูดขึ้นอีกครั้ง!  พร้อมกันกับที่ท่านจอมเวทย์ เกเมก้า ที่อยู่ในร่างนกกระจอกเทศแปลงตัวนั้นก็กลับสภาพคือสู่ร่างมนุษย์ดังเดิม...
     “ไม่มีใครมาพาตัวข้าออกไปไหนได้หรอก!..เพราะข้าใช้เวทย์มนต์ของข้าทำให้เหล่าทหารของท่านนอนสลบไปหมดแล้ว!!”  ผู้ใช้เวทย์ เกเมก้า พูดขึ้น...
     “จริงรึ?”
     “จริงซิ!!”
     “แน่รึ?”
     “ก็แน่นะสิ.....ถ้างั้นข้าไม่กล้ามาถึงที่นี้หลอกกก”  (มันยังมีอารมณ์ขัน -3-)
     “เจ้าเป็นใคร?..มีธุระอะไรกับที่นี้?”  ผู้นำดินแดนนักรบถามท่านจอมเวทย์ เกเมก้า ด้วยอาการที่ไม่ประสมอารมณ์หมาย...
     “ข้าคือผู้ใช้เวทย์แห่งดินแดนจอมเวทย์นามว่า เกเมก้า ข้ามาที่นี้ก็เพราะว่าข้ามีเรื่องบางอย่างจะมาบอกท่าน”
     “ไหน..เจ้าลองว่ามาดิ”
     “คืออย่างนี้..ดินแดนนักรบของท่านแห่งนี้กำลังจะล่มสลาย”
     “ชิชะ..เจ้าเอาอะไรมาพูดห้ะ!!..ไอ้จอมเวทย์งี่เง่า”
     “กูยังพูดไม่จบบบบบ..!”  ท่านเกเมก้า ตะโกนไปสุดเสียง
     “คะ..ครับ!! //มันเป็นโจรเปล่าวะ?”  ผู้นำดินแดนนักรบถึงกับกลัวสุดขีดเหมือนกัน 555+
     “ท่านคงเคยได้ยินข่าวนี้มาบ้างแล้วว่า ตอนนี้ผู้นำดินแดนปีศาจตนใหม่นาม ริคกะ คิดอยากเป็นใหญ่เหนือใครทั้งปวง พวกมันจึงได้ส่งกองทัพปีศาจเข้าไปรุกรานดินแดนอื่น ๆ ในพื้นที่ใกล้เคียง ข้ามาเตือนท่านด้วยความหวังดี..ถ้าไม่อยากให้ผู้คนในดินแดนของท่านล่มตายไปมากกว่านี้ ท่านก็จงย้ายไปอยู่ที่ดินแดนอื่น”  ท่านจอมเวทย์ เกเมก้า อธิบายไปตามที่ตัวเองพอทราบมาจากการทำนาย
     “ท่านอย่ามาล้อเล่นกับข้าหน่อยเลย ที่นี้เป็นดินแดนของข้า ท่านจะให้ข้าย้ายไปอยู่ที่ดินแดนแห่งไหนเล่า?”
     “ข้าเตือนท่านแล้วนะ!!”
     “ข้าไม่ฟัง!..เหตุใดข้าต้องเชื่อคำพูดท่านด้วยล่ะ?..ที่นี้มันคือทุกสิ่งทุกอย่างของข้า!..ทหารนำตัวท่านจอมเวทย์ผู้นี้ออกไปที ข้าไม่อยากคุยกับเขาอีกแล้ว”
     “ไม่ต้อง ๆ ..ยังไงข้าก็ต้องไปอยู่แล้ว..”  หลังจากที่ท่านจอมเวทย์ เกเมก้า พูดจบ.  ท่านก็ร่ายเวทย์มนต์แปลงร่างเป็นนกกระจอกเทศสีดำตัวเดิมเหมือนตอนเข้ามา แล้วเดินส่ายก้นจากไป...