The Edge space.ฝ่านรกโลกใหม่สยองจักวาล

       ยานอวกาศขนาดมหึมาที่เรียกว่า โนอา312 เป็นยานรูปเต่าที่มีพื้นราบเป็นพื้นที่อาศัยและข้างบนเนือเมฆขึ้นไปเป็นท้องฟ้าจำลองที่แสดงภาพเป็นกลางวันและกลางคืน ยานโนอา312นั้นมีทั้งหมดสามลำเชื่อมติดกันเป็นดั่งทวีปสามทวีปและมันจะมีขนาดเพียง200ตารางกิโลเมตรเท่านั้น
 
            ประชากรในยานอวกาศมีทั้งหมด 270000คนในปัจจุบ้น ด้วยจำนวนประชากรที่มีแนวโน้มสูงขึ้นทำให้อัตราส่วนประชากรต่อตารางเมตรลดลงทุกปี และทรัพยากรณ์ลดลงเรื่อยๆ  การส่งนักบินออกไปสำรวจโลกใหม่ถือเป็นเรื่องจำเป็นอย่างยิ่ง
            
             "ย้าฮุ๊" เด็กสาวในชุดนักบินกระโดดทะยานลงหน้าผาสูงโดยมีเครื่องช่วยบินส่วนบุคคลติดอยู่กลางหลัง เธอบินขึ้นสู่ท้องฟ้าอย่างรวดเร็วโดยมีชายหนุ่มที่ถือหนังสือประวัติศาสตร์อยู่แหงนมองอย่างไม่วางตา
             เด็กสาวบินขึ้นเหนือเมฆจนเครื่องบินส่งสัญญาณเตือนแล้วเครื่องก็รักษาระดับก่อนถึงเพดานของยานอวกาศ
             "เฮ้อ โลกเรานี่แคบจังเลยเนาะ"  เธอเอามือสัมผัสกับเพดานสูงแล้วบินลงเบื้องล่างจุดที่ชายหนุ่มรออยู่
 
             "ได้แตะท้องฟ้าแล้วรู้สึกดีชมัดเลยล่ะ นายจะลองมั่งใหม บดิน"
             เด็กสาวยิ้มอย่างเป็นมิตรให้เขาแต่ชายหนุ่มกับถอนหายใจออกมา
             "เธอรู้ใหม โลกในยุคเก่าไม่มีเพดานกั้น เราบินได้จนถึงอวกาศเลยล่ะ"
             "ก็เพราะเมื่อก่อนพวกเราอาศัยบนดาวเคราะห์นี่ แต่ฉันก็อยากบินให้สูงกว่านี้จัง"
              ชายหนุ่มเปิดหนังสือโบรานให้เด็กสาวดูเธอทำตาโตแล้วแย่งเอาไปดูไกล้ๆ
              "ว้าว นี่เหรอสิ่งที่เรียกว่าทะเล มันดูกว้างสุดไปเลย แบบนี้โลกเก่าก็มีน้ำกินไม่จำกัดเลยสิเนาะว่าใหม"
              "นี่คือประเทศญี่ปุ่นเก่า บ้านของเธอในยุคโบราน"
 ชายหนุ่มเอานิ้วจิ้ม ทากามูระเปิดหนังสือเข้าไปอ่านอย่างสนอกสนใจ แล้วเงยหน้ามองเขาอย่างนึกขึ้นได้
              "มีอะไรรึเปล่า บดิน"
              "คาโอรุ ไปที่บ้านฉันได้ใหม ฉันมีอะไรจะให้ดู"
             (ตานี่ชวนเข้าบ้าน จะเป็นไรใหมนะ ไม่เป็นไรหรอกน่ะ) หญิงสาวคิดแต่ก็ตามเขาไปอย่างว่าง่าย
 
                เมื่อมาถึงบ้านบดินเขาเปิดประตูเข้ามาแล้วลากแขนหญิงสาวขึ้นชั้นสองอย่างเร็ว
               "เฮ้ย บดิน นายคิดจะทำอะไรฉันน่ะ"
               "เอาน่า เงียบก่อน"
            เขาเปิดประตูห้องแล้วคาโอรุต้องตะลึง ในห้องนั้นมีเครื่องมือขนาดใหญ่เต็มห้องไปหมด ทุกอย่างเป็นเครื่องมือต่างๆที่ประกอบเข้าด้วยกัน อย่างซับซ้อน
                เขาผลักหญิงสาวให้ส่องกล้องส่องดาว
 
                "นี่มัน เป็นไปไม่ได้"
                "เธอเห็นทะเลใหม"
             คาโอรุกลั้นน้ำตาไว้ไม่ไหวเธอนั่งลงร้องให้อย่างมากมาย
 
                 "เจอแล้ว เราเจอจนได้  เธอทำได้แล้ว  เธอสุดยอดมาก  ได้ไง"
              หญิงสาวเขย่าไหล่ของบดินแต่เขาทำสัญญานให้เงียบไว้
                 "ฟังแล้วเงียบไว้นะคาโอรุ ดาวดวงนี้ฉันพบมันเมื่อสองเดือนก่อน แต่โนอา312พบมันห้าสิบปีมาแล้ว  และฉันเจาะระบบของรัฐบาลเกี่ยวกับดาวเคราะดวงนี้พบว่าห้ามเปิดเผยข้อมูลแก่ประชาชนเพราะยังสำรวจไม่เสร็จ ไม่เช่นนั้นถือเป็นความผิด นอกจากหน่วยสำรวจแล้วเราไม่มีสิทธิ์ในการเข้าถึงมันได้"
                "แต่เราเป็นหน่วยสำรวจแล้วนี่"
                "ใช่ ฉันจะพาเธอไปดูทะเล คาโอรุ เมื่อถึงตอนนั้น เมื่อถึงตอนนั้น..."
 
                "ทำใมเหรอ"
 
                "เปล่า เปล่า"
            ชายหนุ่มไม่รู้จะพูดอะไรต่อจึงพูดปัดออกไป แต่เขาก็เห็นหญิงสาวส่งยิ้มให้เขา
 
                "จะบอกรักเหรอ  แต่นายยังชนะยูโดพ่อฉันไม่ได้เลยนะ"
 
                 "ก็พ่อเธอเป็นสายบู้ ส่วนฉันมันพวกวิศวกรณ์นี่นา"
 
              ทั้งสองหัวเราะให้กัน เป็นหัวเราะอย่างผ่อนคลายที่สุดและเต็มไปด้วยอนาคต
 
 
                    อนาคตของเขาสองคน
 
   ////////////////////////////////////////////////////////////////////////
ุ