The Edge space.ฝ่านรกโลกใหม่สยองจักวาล
เขียนโดย api3api
วันที่ 6 พฤษภาคม พ.ศ. 2557 เวลา 15.48 น.
แก้ไขเมื่อ 6 พฤษภาคม พ.ศ. 2557 16.47 น. โดย เจ้าของเรื่องสั้น
1) มฤตยูสีดำ ในแมนฮัตตัน ปี 2157
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความโลกกำลังสูญสลาย คุณต้องไม่เชื่อสายตาตัวเองแน่เมื่อคุณเห็นมัน มันเริ่มจากขนาดทอนาโดลูกเล็กๆ และมันใช้เวลาหลายวันก่อนที่มันจะกลืนกินโลกทั้งใบ
"แบล็คโฮล" มนุษย์ต่างสิ้นหวัง ภัยธรรมชาติอันรุนแรงคร่าชีวิตผู้คนก่อนถึงสิบล้านคน ภูเขาไฟทุกลูกที่มีในโลกปะทุออก น้ำทะเลกลืนกินพวกเรา
ดั่งพระเจ้าโกรธแค้นพวกเรา แล้วทำลายของเล่นของท่านแล้วหันไปสนใจสิ่งอื่น
โกลาหล จราจลเกิดขึ้นทั่วโลก ระเบิดนิวเครียส์ที่พวกเขาต่างสะสมไว้ระเบิดอย่างพร้อมเพียงมันลบประเทศและคนของเขาออกไป พวกเรา ผมหมายถึงมนุษย์ เรามีเวลาไม่มากแล้ว แต่เรื่องนี้ไม่ได้อยู่นอกเหนือการคำนวนของพวกเรา เมื่อร้อยปีก่อน มีนักวิทยาศาสตร์กลุ่มใหญ่้ต้องการทดลองเรื่องกำเนิดดาวเคาะห์ พวกเขาท้าทายอำนาจของพระเจ้า
โครงการบิ๊กแบง การกระทบกันของอนุภาคที่พวกเขายืนยันว่าไม่มีอันตรายนั้น ดำเนินไปด้วยดีแต่นั่นทำให้มนุษย์กลุ่มนึงเตรียมการไว้เพราะคิดไว้ ว่าวันนี้ต้องมาถึง
วันสิ้นโลก
ผ่านไปหลายสิบปึเกือบทศวรรษ์ความปลอดภัยของพวกเขาถูกละเลยการทดลองเกิดการผิดพลาดเพียงครั้งเดียวในหลายหมื่นครั้งที่พวกเขาทดสอบ
ครั้งเดียวที่ไม่มีโอกาสได้แก้ตัว การกระทบกันของอนุภาค ทำให้เกิด มฤตยูสีดำขนาดเล็ก และมันไม่สามารถควบคุมได้ โอ พระเจ้า มันขยายใหญ่ขึ้นทุกชั่วโมง และกินโลกให้ดับสูญ พวกเราได้ทุ่มเงินทุนมหาศาลในการสร้าง เรือโนอาห์312 ขึ้นสามลำ คนที่อนุญาติให้ไปกับเรามีเพียง น้อยนิดถ้าเทียบจากคนทั้งหมด
โอ ผมขอบอกได้เลยว่า มันคือการสูญเสียครั้งยิ่งใหญ่ที่สุดในจักวาล พวกเราคนจากหลายเชื้อชาติที่รวมกันสามลำ ประมาณหนึ่งแสนคน ต่างมองโลกที่ถูกกัดกร่อนหายไปในความมืดสีดำ พวกเราร้องให้ให้กับมัน
พวกเรายึดเรือสามลำเข้าด้วยกัน ประชาชนจากหลายประเทศแยกย้ายกันอยู่ตามเชื้อชาติ ที่นี่คือโลกจำลอง ที่ไม่กลมอีกต่อไป ท้องฟ้า เป็นท้องฟ้าจำลอง ระบบนิเวศน์ย่อส่วนทำให้เราสามารถดำรงค์ชีวิตต่อไปได้ แต่ เราต้องการสิ่งที่ไม่มีวันหมดสำหรับพวกเรา ใช่
โลกใหม่
"โลกใหม่งั้นเหรอให้ขำตาย" หญิงสาวเชื้อชาติญี่ปุ่นรีบเอามืออุดปากชายหนุ่มที่อยู่ข้างๆ แต่ก็ไม่รอดพ้นสายตาเหยี่ยว ของ ศาสตราจารย์ มิดเดิ้ลที่กำลังสอนวิชาประวัติศาสตร์อยู่หน้าชั้นเรียน
"คุณ ทากามูระ คุณ บดิน คุณสองคนมาพบฉันหลังเลิกเรียนด้วย ที่ห้องพักครู"
เสียงโห่ร้องวี้ดวิ้วของเพื่อนร่วมชั้นทำให้หญิงสาวหัวเสียเป็นอันมาก
"แอนดี้ รึจะมีปัญหากับฉัน"
"เฮ้ยพวกเราดูเว้ย ไอ้เต่าหลบหลังกระโปรงผู้หญิง"
ทากามูระจะกระโจนใส่แต่ต้องหยุดไว้เพราะขายหนุ่มกอดเอวไว้ได้ทัน
หลังจากสองคนถูกศาสตราจารย์ มิดเดิ้ล บ่นจนหูชาแล้ว บดิน ชายหนุ่มก็เดินผ่านสนามหญ้าอย่างหัวเสีย ทำให้สาวยุ่นเดินตามไปอย่างเร็ว
"โกรธอะไรเหรอ"
"คาโอรุ 500ปีแล้วที่เราค้นหาโลกใหม่ เราไม่เจอแม้เศษเสี้ยวสิ่งมีชีวิต เชื่อฉันเถอะน่า มันไม่มีหรอก นี่แหละคือโลกของพวกเรา มันจบแล้ว"
หญิงสาวพยักหน้าแล้วถอนหายใจ
"ถึงนายจะพูดอย่างนั้นก็ตามนะ ยังไงซะเราก็ต้องถูกบรรจุในทีมนักสำรวจอยู่แล้ว เอาน่าเราไปหาอะไรกินกันดีกว่า ฉันเลี้ยงเอง"
นี่คือชีวิตส่วนหนึงในเรือโนอาห์312 ที่ท่องอวกาศมานานหลายร้อยปี เพื่อเป้าหมายเดียว
คือ เพื่อที่มนุษย์จะได้ไม่ต้องเร่ร่อนอีกต่อไป
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,
คำยืนยันของเจ้าของเรื่องสั้น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ