The Edge space.ฝ่านรกโลกใหม่สยองจักวาล

            โลกกำลังสูญสลาย  คุณต้องไม่เชื่อสายตาตัวเองแน่เมื่อคุณเห็นมัน มันเริ่มจากขนาดทอนาโดลูกเล็กๆ และมันใช้เวลาหลายวันก่อนที่มันจะกลืนกินโลกทั้งใบ
 
             "แบล็คโฮล"  มนุษย์ต่างสิ้นหวัง ภัยธรรมชาติอันรุนแรงคร่าชีวิตผู้คนก่อนถึงสิบล้านคน ภูเขาไฟทุกลูกที่มีในโลกปะทุออก น้ำทะเลกลืนกินพวกเรา
               ดั่งพระเจ้าโกรธแค้นพวกเรา แล้วทำลายของเล่นของท่านแล้วหันไปสนใจสิ่งอื่น
โกลาหล จราจลเกิดขึ้นทั่วโลก ระเบิดนิวเครียส์ที่พวกเขาต่างสะสมไว้ระเบิดอย่างพร้อมเพียงมันลบประเทศและคนของเขาออกไป  พวกเรา ผมหมายถึงมนุษย์ เรามีเวลาไม่มากแล้ว แต่เรื่องนี้ไม่ได้อยู่นอกเหนือการคำนวนของพวกเรา เมื่อร้อยปีก่อน มีนักวิทยาศาสตร์กลุ่มใหญ่้ต้องการทดลองเรื่องกำเนิดดาวเคาะห์  พวกเขาท้าทายอำนาจของพระเจ้า
 
            โครงการบิ๊กแบง การกระทบกันของอนุภาคที่พวกเขายืนยันว่าไม่มีอันตรายนั้น ดำเนินไปด้วยดีแต่นั่นทำให้มนุษย์กลุ่มนึงเตรียมการไว้เพราะคิดไว้ ว่าวันนี้ต้องมาถึง
 
                วันสิ้นโลก
 
          ผ่านไปหลายสิบปึเกือบทศวรรษ์ความปลอดภัยของพวกเขาถูกละเลยการทดลองเกิดการผิดพลาดเพียงครั้งเดียวในหลายหมื่นครั้งที่พวกเขาทดสอบ
         ครั้งเดียวที่ไม่มีโอกาสได้แก้ตัว    การกระทบกันของอนุภาค ทำให้เกิด มฤตยูสีดำขนาดเล็ก และมันไม่สามารถควบคุมได้   โอ พระเจ้า มันขยายใหญ่ขึ้นทุกชั่วโมง  และกินโลกให้ดับสูญ    พวกเราได้ทุ่มเงินทุนมหาศาลในการสร้าง เรือโนอาห์312 ขึ้นสามลำ คนที่อนุญาติให้ไปกับเรามีเพียง น้อยนิดถ้าเทียบจากคนทั้งหมด
 
          โอ ผมขอบอกได้เลยว่า มันคือการสูญเสียครั้งยิ่งใหญ่ที่สุดในจักวาล  พวกเราคนจากหลายเชื้อชาติที่รวมกันสามลำ ประมาณหนึ่งแสนคน ต่างมองโลกที่ถูกกัดกร่อนหายไปในความมืดสีดำ พวกเราร้องให้ให้กับมัน
 
           พวกเรายึดเรือสามลำเข้าด้วยกัน ประชาชนจากหลายประเทศแยกย้ายกันอยู่ตามเชื้อชาติ ที่นี่คือโลกจำลอง ที่ไม่กลมอีกต่อไป ท้องฟ้า เป็นท้องฟ้าจำลอง ระบบนิเวศน์ย่อส่วนทำให้เราสามารถดำรงค์ชีวิตต่อไปได้ แต่  เราต้องการสิ่งที่ไม่มีวันหมดสำหรับพวกเรา ใช่
 
 
            โลกใหม่
 
           "โลกใหม่งั้นเหรอให้ขำตาย" หญิงสาวเชื้อชาติญี่ปุ่นรีบเอามืออุดปากชายหนุ่มที่อยู่ข้างๆ แต่ก็ไม่รอดพ้นสายตาเหยี่ยว ของ ศาสตราจารย์ มิดเดิ้ลที่กำลังสอนวิชาประวัติศาสตร์อยู่หน้าชั้นเรียน
 
            "คุณ ทากามูระ คุณ บดิน  คุณสองคนมาพบฉันหลังเลิกเรียนด้วย ที่ห้องพักครู"
            เสียงโห่ร้องวี้ดวิ้วของเพื่อนร่วมชั้นทำให้หญิงสาวหัวเสียเป็นอันมาก
            "แอนดี้ รึจะมีปัญหากับฉัน"
            "เฮ้ยพวกเราดูเว้ย ไอ้เต่าหลบหลังกระโปรงผู้หญิง"
            ทากามูระจะกระโจนใส่แต่ต้องหยุดไว้เพราะขายหนุ่มกอดเอวไว้ได้ทัน
 
  หลังจากสองคนถูกศาสตราจารย์ มิดเดิ้ล บ่นจนหูชาแล้ว บดิน ชายหนุ่มก็เดินผ่านสนามหญ้าอย่างหัวเสีย  ทำให้สาวยุ่นเดินตามไปอย่างเร็ว
 
            "โกรธอะไรเหรอ"
            "คาโอรุ 500ปีแล้วที่เราค้นหาโลกใหม่ เราไม่เจอแม้เศษเสี้ยวสิ่งมีชีวิต  เชื่อฉันเถอะน่า มันไม่มีหรอก นี่แหละคือโลกของพวกเรา มันจบแล้ว"
 
             หญิงสาวพยักหน้าแล้วถอนหายใจ
 
             "ถึงนายจะพูดอย่างนั้นก็ตามนะ ยังไงซะเราก็ต้องถูกบรรจุในทีมนักสำรวจอยู่แล้ว    เอาน่าเราไปหาอะไรกินกันดีกว่า ฉันเลี้ยงเอง"
 
           นี่คือชีวิตส่วนหนึงในเรือโนอาห์312 ที่ท่องอวกาศมานานหลายร้อยปี เพื่อเป้าหมายเดียว 
 
           คือ เพื่อที่มนุษย์จะได้ไม่ต้องเร่ร่อนอีกต่อไป
 
         ,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,