ความเศร้าของฉัน

 ระหว่างที่ชั้นกำลังเดินทางกลับบ้านมานาสึก็ออกมารอชั้นที่หน้าประตูและกระโดดใส่ชั้น ครอบครัวของชั้นไปที่ต่างประเทศกันหมดทั้งพ่อ-แม่-พี่ชาย ไปกันหมดเหลือแต่ชั้นกับมานาสึชั้นไม่เหงาหรอกเพราะมีมานาสึอยู่ด้วยเหมือนมานาสึเป็นครอบครัวของชั้นอีกคนหนึ่งแต่มานาสึเป็นหมา ^^
 หน้าบ้าน
"มานาสึพี่กลับมาแล้ว"
"ฮ่องๆ"มานาสึเห่า
"มานาสึพี่เอาของมาฝากด้วยล่ะ"
"ฮ่อง"
"นี้ไง"ชั้นซื้อของที่มานาสึชอบกินมาให้ ตอนนั้นชั้นต้องไปซื้อกับข้าว 
"ชั้นออกไปข้างนอกหน่อยนะ ไปซื้อกับข้าวน่ะ"
"แอ๋งๆ"
"ไปด้วยไหมล่ะมานาสึ"
"ฮ่อง"
"ป่ะ"
 ทางม้าลาย(ใช่ไหม???)
"ฮ่อง"มานาสึว่งออกไปถนนขณะที่รถผ่านไปผ่านไป แต่แล้วมีรถคันหนึ่งวิ่งมาอย่างรีบมานาสึมองรถคันนั้น มานาสึโดนรถชน-เหยีบบชั้นตกใจทำอะไรไม่ถูก
"มานาสึ!!!"ชั้นตะโกนสุดเสียง
"ฮือๆๆมานาสึ ถ้าเธอตายไปแล้วชั้นจะอยู่กับใคร ฮือๆๆ"ชั้นวิ่งเข้าไปกอดมานาสึ ชั้นร้องไห้ไม่หยุดเพราะว่ามานาสึเป็นหมาตัวเดียวที่ทำให้ชั้นมีความสุขได้แต่ตอนนี้ต้องมาตายอีกชั้นจะอยู่กับใครชั้นร้องไห้ทั้งกอดมานาสึไว้ คนอื่นมองชั้นด้วยสายตาเศร้า ชั้นพามานาสึไปที่บ้านและพาไปที่ห้องชั้น
"มานาสึฟื้นสิ อย่าเล่นอย่างนี้นะ"ชั้นเสียใจมากๆ ชั้นนึกถึงวันก่อน
 วันก่อนๆ
"ฮ่องๆ"
"มานาสึมาเล่นด้วยกันสิ"
"ฮ่อง"
 ตอนนี้"มานาสึ ชั้นขอร้องฟื้นเถอะชั้นอยู่คนเดียวไม่ได้จริงๆ"