ความเศร้าของฉัน

 ระหว่างที่ชั้นกำลังเดินทางกลับบ้านมานาสึก็ออกมารอชั้นที่หน้าประตูและกระโดดใส่ชั้น ครอบครัวของชั้นไปที่ต่างประเทศกันหมดทั้งพ่อ-แม่-พี่ชาย ไปกันหมดเหลือแต่ชั้นกับมานาสึชั้นไม่เหงาหรอกเพราะมีมานาสึอยู่ด้วยเหมือนมานาสึเป็นครอบครัวของชั้นอีกคนหนึ่งแต่มานาสึเป็นหมา ^^

 หน้าบ้าน

"มานาสึพี่กลับมาแล้ว"

"ฮ่องๆ"มานาสึเห่า

"มานาสึพี่เอาของมาฝากด้วยล่ะ"

"ฮ่อง"

"นี้ไง"ชั้นซื้อของที่มานาสึชอบกินมาให้ ตอนนั้นชั้นต้องไปซื้อกับข้าว 

"ชั้นออกไปข้างนอกหน่อยนะ ไปซื้อกับข้าวน่ะ"

"แอ๋งๆ"

"ไปด้วยไหมล่ะมานาสึ"

"ฮ่อง"

"ป่ะ"

 ทางม้าลาย(ใช่ไหม???)

"ฮ่อง"มานาสึว่งออกไปถนนขณะที่รถผ่านไปผ่านไป แต่แล้วมีรถคันหนึ่งวิ่งมาอย่างรีบมานาสึมองรถคันนั้น มานาสึโดนรถชน-เหยีบบชั้นตกใจทำอะไรไม่ถูก

"มานาสึ!!!"ชั้นตะโกนสุดเสียง

"ฮือๆๆมานาสึ ถ้าเธอตายไปแล้วชั้นจะอยู่กับใคร ฮือๆๆ"ชั้นวิ่งเข้าไปกอดมานาสึ ชั้นร้องไห้ไม่หยุดเพราะว่ามานาสึเป็นหมาตัวเดียวที่ทำให้ชั้นมีความสุขได้แต่ตอนนี้ต้องมาตายอีกชั้นจะอยู่กับใครชั้นร้องไห้ทั้งกอดมานาสึไว้ คนอื่นมองชั้นด้วยสายตาเศร้า ชั้นพามานาสึไปที่บ้านและพาไปที่ห้องชั้น

"มานาสึฟื้นสิ อย่าเล่นอย่างนี้นะ"ชั้นเสียใจมากๆ ชั้นนึกถึงวันก่อน

 วันก่อนๆ

"ฮ่องๆ"

"มานาสึมาเล่นด้วยกันสิ"

"ฮ่อง"

 ตอนนี้"มานาสึ ชั้นขอร้องฟื้นเถอะชั้นอยู่คนเดียวไม่ได้จริงๆ"