เรื่องที่หก : บูมเมอแรง

     ตุ๊บ!     เสียงของบางอย่างที่ตกลงมาทำให้ผมสะดุ้งตื่นจากห้วงความคิด  มันดังมาจากข้างตัวผม  ซึ่งเมื่อผมหันมองก็พบว่ามันเป็นกิ่งไม้เล็กๆกิ่งหนึ่ง กิ่งไม้แห้งกรอบที่ไม่มีใบเหลือ  สภาพที่กลายเป็นซากเหือดแห้งเพราะหมดอายุไขไปแล้ว     ร่างที่ไร้น้ำหล่อเลี้ยงจะเหือดแห้งเช่นนี้ ผมรู้และเข้าใจมันจากประสบการณ์ของตัวเอง     หลังเบิกเงินสะสม  ผมฝากข้าวของไว้ที่บ้านญาติ จากนั้นก็ปลดปล่อยตัวเองให้ลิ้มรสชาติของอิสระเสรีที่ไม่มีงานเข้ามาเกี่ยวข้อง กินทุกอย่างที่อยากกินแล้วก็เที่ยวทุกที่ที่อยากไป นอกจากที่ทำงานแล้ว ผมเองก็มีเพื่อนอยู่ไม่มากนัก  แล้วทุกคน  แน่นอน มีภาระส่วนตัวต้องรับผิดชอบ  มนุษย์เงินเดือน ที่มีวันหยุดเพียงสัปดาห์ละ 2 วันซึ่งทั้งหมดแทบจะหมดไปกับการฟื้นตัวเพื่อรอการทำงานหนักอีก 5 วันข้างหน้า จึงไม่มีใครใคร่เต็มใจจะเดินทางไปกับผมนัก ดังนั้นแล้ว ส่วนใหญ่การเดินทางของผมจึงเป็นการเดินทางคนเดียว  แต่ก็ดีเหมือนกันที่ได้เดินทางอย่างเป็นอิสระไม่ต้องพวงหน้าพวงหลังกับใครหรืออะไรแบบนี้     สัปดาห์แรก  ผมตระเวนเที่ยวในเมือง  ทั้งแบบปกติแล้วก็ที่มีแหล่งฉาวคาวโลกีย์  ตระเวนชิมอาหารร้านดังที่เคยเห็นในนิตรยสารที่้พวกนักวิจารณ์การันตีนักการันตีหนา  ก่อนที่จากนั้น  สัปดาห์ต่อมา  ผมแบกกระเป๋าขึ้นรถ  ล่องเที่ยวตั้งแต่ชายทะเลทางตะวันออกไล่มาจนถึงเขตแดนล่าง เที่ยวชมทะเลและเมืองท่องเที่ยวชาวฝั่ง  ข้ามเกาะไปนอนพักรีสอร์ท  ดูสาวนานาชาติปลดเปลื้องท่อนบนอาบแดด  เข้าร่วมปาร์ตี้ใต้แสงจันทร์อันเลื่องชื่อแล้วก็ได้ลิ้มรสชาติพิศดารที่ไม่เคยพบมาก่อน แน่นอน มีสาวๆเข้ามาเกี่ยวข้อง ซึ่งผมบอกได้เลยว่านั่นเหนือยิ่งกว่าข่าวลือที่บอกต่อๆกันมาเสียอีก       เบื่อจากทะเล  ผมจับเครื่องบินขึ้นเหนือสู่ดินแดนภูเขาและป่าไม้ พักผ่อนลิ้มรสธรรมชาติดื่มด่ำ  สัมผัสหมอกบริสุทธิ์เหนือยอดเขา  สัมผัสวัฒนธรรมแปลกตาของชาวที่บางส่วนก็ดี บางส่วนก็เฉยๆ จากนั้นก็ลงมาแล้วลิ้มรสชาติแห่งราตรีของเมืองเหนือ  แน่นอนอีกเช่นกัน  มีสาวๆเข้ามาเกี่ยวข้องด้วย และทั้งหมดก็ล้วนเป็นความสัมพันธ์ข้ามคืนทั้งสิ้น     สามสัปดาห์ในการล่องเหนือจรดใต้  กลับมาพักได้ไม่ถึงสัปดาห์  ผมคิดโครงการใหม่  เปิดหน้าหนังสือท่องเที่ยวต่างประเทศ  ดูงบประมาณในมือว่าพอจะไปที่ไหนได้บ้าง  โชคดีที่สุดที่หลายมีโปรโมชั่นในราคาที่ถูกเหลือเชื่อ อีกทั้งเมื่อผมไม่ต้องการไกด์นำทาง ค่าใช้จ่ายก็ยิ่งถูกขึ้นไปอีก       หลังคำนวณเงินที่ต้องใช้และทำเอกสารที่จำเป็น  ผมจับเสื้อผ้ายัดกระเป๋า  สะพายเป้หลังขึ้นแล้วขึ้นเครื่องออกนอกประเทศ  โดยไม่เน้นประเทศที่มีความเคร่งครัดเรื่องพาสปอร์ตนัก  ไล่จากเพื่อนบ้านใกล้เรือนเคียง  กระเถิบขึ้นข้างบนสู่แผ่นดินใหญ่  จากนั้นก็ประเทศเกาะอันเป็นผู้นำของโลกด้านเทคโนโลยีแล้วก็การ์ตูนอนิเมชั่น  ก่อนจะบินกลับข้ามฝากอยู่ตอนเหนือของโลกไปดูสถาปัตยกรรมเก่าแก่  เมืองศิลปะ  อนุสรณ์สถาน  ภูเขา ป่าไม้ ลำธาร  แล้ววกลงมาอีกหน่อยสู่มหาวิหารทรงสามเหลี่ยมกลางทะเลทรายใหญ่  ก่อนที่สัปดาห์สุดท้าย  ผมตัดสินใจโดยสารกลับบ้านทางเรือเฟอร์รี่ชั้นหนึ่งที่ตัดข้ามมหาสมุทรเพื่อดื่มด่ำกับมารดาสมุทรผู้ให้กำเนิดสรรพชีวิตให้เต็มที่  ก่อนจะกลับสู่ความเป็นจริงในชีวิตทำงานอีกครั้ง 
      สามเดือนเต็มๆกับการพักผ่อน  ผมคิดว่าตัวเองพร้อมแล้วที่จะเริ่มต้นต่อยอดสิ่งที่ทำค้างไว้       หลังกลับถึงท่าเรือ  ผมรีบติดต่อกลับไปที่บ้านญาติซึ่งผมเปลี่ยนที่อยู่ของเอกสารทั้งหมดไปที่นั่น  ถึงป่านนี้แล้วดูท่าเอกสารที่ส่งมาคงจะมีจนล้น  แต่ผมก็อยากรีบเช็คดูเอกสารที่สำคัญๆก่อน โดยเฉพาะเอกสารตอบรับการสมัครงานซึ่งผมได้ส่งไปหลายที่มากก่อนจะออกเดินทาง  อย่างน้อยๆหากแค่สิบเปอร์เซ็นต์ตอบรับมา  ผมก็มีตัวเลือกให้เลือกแล้วเป็นสิบๆที่     "ไม่เห็นมีนะ  ไอ้เอกสารตอบรับการสมัครงานที่ว่านะ"     นั่นคือคำตอบที่ผมได้รับจากญาติ ผมไม่เชื่อว่ามันจะเป็นอย่างนั้นไปได้จึงรีบจับแท็กซี่ตรงดิ่งไปที่บ้านญาติทันทีแล้วขอดูเอกสารทั้งหมดที่เกี่ยวกับผม เป็นไปตามที่เขาบอก นอกจากเอกสารค่าใช้จ่ายบัตรเครดิตกับประกันชีวิตแล้วก็พวกใบปลิวโฆษณาแล้ว  ไม่มีแม้แต่ใบเดียวที่ใบตอบรับใบสมัครของผม     อาจจะมีอะไรผิดพลาด  ผมคิดแล้วรีบติดต่อไปยังที่ต่างๆที่สมัครงานไว้  แต่ก็คำตอบในแนวเดียวกันทั้งสิ้น ผมฟังคำว่า 'กำลังพิจารณาอยู่' บ่อยครั้งจนมันเหมือนจะเห็นว่ามันเป็นตราประทับบนเอกสารไปแล้ว แม้กระทั่งหลายครั้งที่ผมถึงกับเดินทางไปที่บริษัทด้วยตนเองเพื่อขอเข้าสัมภาษณ์ คำตอบที่ได้ก็ไม่ต่างจากนี้เท่าใดนัก       หลังจากเฝ้ารอเฝ้าถามถึงใบตอบรับแต่ไร้วี่แววอย่างสิ้นเชิง  ความหวังของผมก็คล้ายจะเลือนลางลงเรื่อยๆและถูกแทนที่ด้วยความหวาดกลัวและสิ้นหวัง ผมไม่เข้าใจเลยว่าทำไมพวกเขาถึงไม่พิจารณาผมสักที  หากนับแค่ 5 ปีแรก  ประวัติการทำงานของผมนั้นจัดได้ว่ายอดเยี่ยมจะถึงขั้นเพอร์เฟค เหมือนกระสวยอวกาศที่กำลังพุ่งไปสู่ดวงจันทร์ แน่นอนว่าเหตุการณ์ปีสุดท้ายในการทำงานของผมอาจจบไม่สวยนัก  แต่ผมก็ยืนยันหนักแน่นแล้วด้วยผลการตรวจร่างกายราคาแพงของผมว่า  ผมไม่มีทางกลับไปเป็นโรคร้ายอย่างที่เคยเกิดขึ้นอีกแล้ว     ทว่าเมื่อเวลาเป็นสิ่งที่ย้อนกลับไม่ได้  นานจากสัปดาห์เป็นเดือน สองเดือน สามเดือน  ความหวังเรื่องที่จะมีการตอบรับจากที่ที่ผมส่งใบสมัครงานไปก็ยิ่งเลือนลางลงไปทุกๆที  อีกทั้งการที่ผมมาอาศัยอยู่ในบ้านของคนอื่นๆนานเป็นเดือนๆแบบนี้ก็นับไม่ว่าไม่ใช่เรื่องดีเลยเช่นกัน  แม้ญาติผมจะเต็มใจแล้วผมก็ช่วยเรื่องค่าใช้จ่ายส่วนกลางแล้วก็ตาม  ผมก็ยังรู้สึกเหมือนตัวเองกำลังจะกลายเป็นกาฝากไร้ค่าไร้ประโยชน์ เหมือนที่เคยเป็นมาแล้วในปีสุดท้ายที่ทำงาน       หลังผ่านสามเดือน ช่วงเวลาที่เสมือนฟางเส้นสุดท้ายที่ผมจะใช้ยึดเกาะดันพยุงตัวเองก็ได้ขาดลง  ไม่มีคำตอบหรือการตอบรับใดๆทั้งสิ้น  เพียงสามเดือนที่หลุดวงโคจร  ผมกลายคนนอกไปแล้วสำหรับพวกเขา และนั่นเองที่เป็นสาเหตุที่ทำให้ผมต้องกลับคืนบ้านเกิด  สถานที่ซึ่งผมไม่คิดว่าจะได้กลับมาเร็วอย่างนี้  และในสภาพเฉกเช่นทหารพ่ายสงครามเช่นนี้     แน่นอนว่าเมื่อกลับมาบ้าน  พ่อกับแม่ของผมให้การต้อนรับผมเป็นอย่างดี พวกท่านรู้เรื่องที่เกิด และปลอบใจผมว่าไม่ต้องคิดมากเรื่องที่เกิดขึ้น  อยู่บ้านตัวเองห้องไม่ต้องเช่าข้าวไม่ต้องซื้อ  แถมอากาศก็บริสุทธิ์กว่าในเมือง อยู่ที่นี่พักผ่อนให้สบายไปก่อนแล้วค่อยคิดว่าจะทำยังไงต่อ ไม่ต้องรีบร้อน อันที่จริง เพราะพวกท่านเป็นข้าราชการที่รู้จักคนพอสมควรกับประวัติการทำงานของผมที่เคยดีเยี่ยม  ท่านจึงเคยออกปากบอกผมว่าจะฝากฝังให้ทำงานกับคนรู้จักของท่านก็ได้  แต่ผมก็ปฏิเสธไปเพราะตั้งแต่เริ่มทำงานมา  สิ่งที่ผมเกลียดที่สุดคือการเป็นเด็กเส้น ผมสาบานกับตัวเองแล้วว่าต่อให้ตาย  ผมก็จะไม่ขอใช้เส้นสายเด็ดขาด     เริ่มแรก  มันดูเป็นความคิดที่ดีที่ได้กลับมาอยู่บ้าน  เพราะอย่างน้อยที่ก็เป็นบ้านของตัวเอง  ที่ๆตัวผมสามารถอยู่อาศัยได้โดยไม่กระดากใจ  อีกทั้งด้วยบ้านผมนั้นอยู่ในชนบทที่ค่อนข้างสงบ  ทำให้บางครั้ง ผมรู้สึกว่าความสงบและผ่อนคลายแบบนี้แหละคือสิ่งที่ผมตามหามาตลอด  และถ้าได้อยู่ในสภาพนี้ ผมอาจจะมีความคิดดีๆหรือไอเดียดีๆขึ้นมาก็ได้ว่าจะทำยังไงกับชีวิตต่อไป       แต่แล้วเมื่อผ่านนานวันเข้า  ผมก็ได้รู้ว่าความสงบสุขและความผ่อนคลายนั้นเป็นแค่ภาพฝันลวงตา  เวลาว่างที่เคยใฝ่หามาตลอดกลายเป็นสิ่งที่ทำร้ายผม มันทำให้ผมเริ่มฟุ้งซ่าน ยิ่งนานก็ยิ่งหน่วงช้า  ผมจำได้ว่าหลายครั้งเหลือเกินที่ผมนอนกลางวันไปแล้วถึงสามรอบแล้วยังไม่ถึงเวลาเลิกงานของคนทั่วไปด้วยซ้ำ  นิยายกับหนัง  รวมถึงการจัดและทำความสะอาดห้องอาจช่วยได้บ้างบางครั้ง  แต่ก็นั่นแหละ  การนั่งอ่านนิยายหรือดูหนังในวันที่ปกติแล้วควรจะได้นั่งทำงานในออฟฟิศแบบนี้ มันไม่ใช่สิ่งที่ผมคุ้นเคยเลยสักนิด       ใช่ว่าผมจะไม่พยายามหางาน ตลอดเวลาที่กลับมาอยู่บ้าน ผมเขียนประวัติและใบสมัครงานส่งไปยังที่ต่างๆมากกว่าเดิมที่เคยเสียอีก  ซ้ำยังแวะเวียนดูประกาศสมัครงานแทบทุกวัน  สัปดาห์ละครั้ง  ผมจะขับรถวิ่งเข้านิคมอุตสาหกรรม  เข้าหาทุกบริษัทที่เปิดรับตำแหน่งงานที่ตรงกับตัวเองหรือแม้แต่ต่ำกว่าตัวเอง  กระทั่งยอมลดเงินเดือนค่าประสบการณ์ที่ตัวเองควรจะได้รับ  ซึ่งการทำผมแบบนั้นทำให้หลายๆที่สนใจในตัวผมอย่างมากและเรียกเข้าสอบสัมภาษณ์  ซึ่งไม่ว่าจะสัมภาษณ์เดี่ยวหรือกลุ่ม  ผมก็ไม่หวั่นเกรงและตอบได้อย่างฉะฉานเสมอ  การพูดเป็นอาวุธของผมอยู่แล้ว  และในตอนนี้ก็ยังเป็นอยู่     ทว่าทุกเรื่องที่ควรจะไปได้ด้วยดีก็มีอันต้องสะดุดลงทุกครั้งไปด้วยผลการตรวจสุขภาพของผม     เมื่อเห็นประวัติของผมที่เคยเป็นโรคลิ้นหัวใจ  ความดีความชอบในการสอบหรือสัมภาษณ์ต่างๆก็เหมือนชักโครกที่ถูกกด  แม้ผมจะพยายามแก้ต่างด้วยใบตรวจสุขภาพราคาแพงที่สุดในชีวิตของผมแล้วก็ตาม  แต่โรคหัวใจของผม  ความบกพร่องในตัวผมกลายเป็นแผลอัปลักษณ์ติดตัวที่ใครก็ไม่อยากเข้าใกล้  เป็นเหมือนเชื้อร้ายที่หากรับเข้ามาแล้วจะกลายเป็นโรคระบาดร้ายแรงที่ไร้การรักษา  ทำให้สุดท้ายแล้ว ไม่มีที่ใดเลยสักทีที่ตอบรับผมเข้าทำงาน     เมื่อหางานเองไม่ได้  แล้วก็ไม่สามารถทนได้กับเวลาว่างที่ยิ่งมีก็ยิ่งฟุ้งซ่าน  ผมกลืนน้ำลายตัวเอง ละทิ้งศักดิ์ศรีและคำสาบานมั่นเหมาะของตัวเอง ตบปากรับคำงานที่พ่อกับแม่ผมฝากฝังให้