เรื่องที่หก : บูมเมอแรง

     เรื่องที่หก : บูมเมอแรง
 
     "วี แกรู้จักบูมเมอแรงไหม"     ผมพยักหน้า "รู้จัก"      "รู้จักว่ายังไง"     "อาวุธล่าสัตว์ของเผ่าอะบอริจิน  รูปร่างเป็นด้ามโค้ง  ใช้ขว้าง  สามารถกลับมาเองได้หากไม่โดนเป้าหมาย  เหมือนเนื้อเพลงฮิตเมื่อยี่สิบปีก่อน"     "แกรู้ดีเลย"     ช็อตยกนิ้วเคาะอากาศแล้วชี้มาที่ผม  นั่นแปลว่าเขาชอบคำตอบที่ผมตอบไป     "แล้วแกสนใจอยากขว้างดูสักหน่อยมั้ย"      "แกมี?"     "ได้มาอันนึง  เป็นของฝากจากพี่ชาย  ของแท้ทำมือจากออสเตรเลีย"      ผมไม่ตอบรับในทันที ที่จริง ผมกำลังงงอยู่เลยว่าคุยกันไปคุยกันมาแล้วมันมาจบที่เรื่องบูมเมอแรงได้ยังไง     "ไม่เอาน่า  ลองสักครั้งเถอะ  ถือว่าได้ลองของแปลกๆสักครั้งในชีวิต"     "แต่ที่นี่มันในหมู่บ้านนะ  จะมาขว้างของแบบนี้สุ่มสี่สุ่มห้าได้ไง"  ผมบอก     "งั้นก็ไปที่ริมน้ำสิ ที่นั่นน่ะกว้างแล้วก็โล่งด้วย  ขว้างยังไงก็ไม่มีทางโดนหัวคนแน่"     คิดแล้วไม่ผิด  ที่แท้หมอนี่ก็แค่อยากไปที่ริมน้ำเท่านั้นเอง       ริมน้ำที่พูดถึงนั้นหมายถึงลานดินเกิดจากการแห้งคอดของแม่น้ำที่ท้ายหมู่บ้าน  เป็นลานที่จะเกิดขึ้นในหน้าน้ำแห้งซึ่งเมื่อรวมกับตลิ่งน้ำตามปกแล้ว  จะมีขนาดเกือบเท่าสนามฟุตบอล  สถานที่ประจำของผมและเป็นสถานที่โปรดของช็อต     "ก็ได้ๆ ไปก็ไป"     ด้วยระยะทางเพียงยี่สิบนาทีโดยใช้มอเตอร์ไซค์ พวกเราที่เลียบริมแม่น้ำมาก็มาถึงบริเวณที่เป็นลานกว้างที่สุด โล่งและไม่มีใครเพราะเป็นเวลาบ่ายสามโมงที่ยังมีแดดเปรี้ยง หลังเดินผ่านพุ่มหญ้าเตี้ยๆแห้งที่ดูเหมือนหญ้ากระดาษที่ใช้ประกอบฉากบนเวทีในละครเวที พวกเราก็มาถึงกลางลานมีลักษณะเกือบเป็นวงรีขนาดเกือบเท่าสนามฟุตบอล สถานที่ซึ่งเรา (หรือช็อต คนเดียว) จะใช้เป็นที่ทดสอบการขว้างบูมเมอแรง     "วิธีการขว้างบูมเมอแรงที่ถูกต้องนั้นจะต้องจับบูมเมอแรงในแนวตั้ง  หันด้านที่เหมือนยอดจั่วเข้าหาตัว  ก่อนจะสะบัดข้อมือขว้างออกไป  โดยให้นึกเวลาที่เราปาลูกดอก" ช็อตบอกผม "ตอนที่ขว้างออกไปนั้น  จากแนวตั้งที่เราขว้างออกไป  มันจะค่อยๆพลิกตัวเป็นแนวนอน แล้วในขณะที่บูมเมอแรงบินไปในแนวนอน ปีกของมันจะหมุนไปด้วย ซึ่งจากหลักของอากาศพลศาสตร์ ขณะที่มันหมุนและพุ่งแหวกอากาศ อากาศด้านบนของปีกด้านบนที่หมุนอยู่จะมีอัตราความเร็วมากกว่าด้านล่างและทำให้ความดันของมันต่ำกว่าความดันด้านล่าง แล้วความแตกต่างของแรงดันนี้เองที่จะสร้างแรงยก บวกกับการหมุนของมัน แรงดังกล่าวส่งผลให้ทิศทางเคลื่อนที่ของบูมเมอแรงเบนไปทางซ้ายและนั่นเองที่ทำให้บูมเมอแรงหมุนกลับมาหาเรา"     เขาอธิบาย ผมไม่พูดอะไรและอือออไปตามเรื่องที่เขาบอก       หลังอธิบายจบ  ช็อตก็บอกให้ผมจับตามองให้ดี  นับหนึ่ง-สอง-สาม ก่อนจะขว้างบูมเมอแรงออกไป  เจ้าท่อนรูปจั่วหมุนอยู่กลางอากาศแล้วค่อยๆโค้งกลับมา  ทว่าแทนที่จะกลับมาจุดเดิม  มันกลับเบี่ยงไปตกห่างไปเกือบสิบเมตรได้     "เฮ้ย?  ทำไมเป็นงี้วะเนี่ย"     ช็อตทำหน้างงๆแล้วหันมองผม ผมทำหน้า "จะไปรู้เรอะ" ตอบไป เขาจึงได้เกาหัวแกรกๆแล้วเดินไปหยิบบูมเมอแรงกลับมา     "เอ  หรือว่าเมื่อกี้จะขยับข้อมือน้อยไปหว่า  งั้นลองใส่แรงอีกสักหน่อยแล้วกัน"      ช็อตลองขว้างอีกครั้ง  ครั้งนี้บูมเมอแรงลอยอยู่กลางอากาศนานกว่าเดิม  ก่อนจะไปตกห่างจากจุกที่ขว้างไกลออกไปราวสิบห้าเมตร  ยังไม่กลับมาที่เดิม       "โธ่ อีกแล้วๆ"     ช็อตเบ้หน้าอย่างหงุดหงิดก่อนจะวิ่งไปหยิบบูมมาอีกครั้ง  แล้วจากก็ขว้างอีกครั้ง  วนเป็นลูปขว้าง ตก วิ่งเก็บ อยู่อย่างนั้น  ภาพที่เห็นเขาต้องวิ่งไปเก็บบูมที่ขว้างออกไปทำให้ผมนึกถึงสุนัขที่ถูกฝึกให้ไปคาบของตามคำสั่ง ไม่ใช่ก็ใกล้เคียงเลย     หลังดูเขาวิ่ง-หยิบ-ขว้างอยู่พักหนึ่ง  ผมก็รู้สึกว่ามันไม่เห็นน่าสนใจหรือน่าสนุกตรงไหน จึงผละออกมาแล้วหลบมานั่งใต้ต้นไม้เงาต้นไม้ที่ขอบตลิ่ง  ด้วยความรู้เรื่องพืชพันธุ์แทบจะเป็นศูนย์ ผมจึงไม่รู้เลยว่ามันเป็นต้นอะไร รู้แค่มันมีใบและกิ่งก้านพอจะบังแดดได้  แม้จะสี่โมงเย็นแล้วแต่อากาศหน้าร้อนยังร้อนทารุณ ผมต้องการร่มเงาเพื่อหลบแดด หรืออย่างน้อยก็ทำให้ผมโดนรังสีที่มีอยู่ไม่รู้กี่ชนิดในแสงแดดน้อยลงสักหน่อยน่าจะดี
 
     แต่ถึงอยู่ในร่ม  ก็ใช่ว่าจะเย็นกว่าสักเท่าใดนัก     "ร้อนว่ะ น่าจะเอาน้ำไม่ก็เบียร์เย็นๆมาสักกระป๋อง"     ผมรู้สึกเหมือนตัวเองกำลังเหือดแห้ง  เหมือนปริมาณน้ำในร่างกายกำลังระเหยออกจากร่าง  ซึ่งถ้าเป็นเมื่อก่อน  เวลาขนาดประมาณนี้  ผมน่าจะยังอยู่ในห้องทำงานในออฟฟิศที่มีแอร์เย็นฉ่ำไม่ก็ห้องประชุมหน้าดำคร่ำเครียด  หรือไม่ก็อยู่ในห้างสรรพสินค้าหรือร้านกาแฟ หรือที่ไหนสักที่ที่มีเครื่องปรับอากาศ น้อยเหลือเกินที่ผมจะอยู่ในที่แจ้งแดดเปรี้ยง โดยเฉพาะกับริมแม่น้ำในหน้าร้อนที่แม่น้ำยังแห้งขอดถึงก้นแบบนี้     และแน่นอน ผมไม่เคยคิดเลย  ว่าจะได้กลับมาที่บ้านเกิดแบบนี้