เรื่องที่ห้า : เราล้วนหลับไหลในเปลวเพลิง

     ข้าลั่นไกขณะที่ไอ้เปรตที่กำลังยืนภูมิใจกับผลงานของมัน  กระสุนหนึ่งจากในสี่นัดพุ่งเข้าเป้าที่กลางหลัง  

     "เฮอะ"

     ข้าสบถ ที่จริงกะจะเล็งหัว  แต่ไอ้ปืนนี่มันเก่า  ศูนย์ก็เลยเบี้ยวคดเป็นงูไปเลยแบบนี้

     ข้าเดินไปหามันที่นอนอยู่โดยเล็งปืนไปด้วย มันอาจจะเก่งถ้าสู้ด้วยมือเปล่า  แต่ถ้าเป็นปืนมันก็อีกเรื่องหนึ่ง  

     เลือดไม่เยอะเท่าไร ดูท่ากระสุนจะฝังใน อย่างไรก็ตามเพื่อความชัวร์  คงต้องยิงซ้ำที่หัว

     แต่ก่อนหน้านั้น ขอดูหน้ามันสักหน่อยเถอะ

     ข้าใช้เท้าเขี่ยตัวให้พลิกขึ้นมา  ใบหน้าสีขาวที่เต็มไปด้วยลวดลายของมันเผยขึ้น  ทีแรกข้านึกว่าเป็นรอยเพนท์สี  แต่พอเห็นมันขยับได้จึงรู้ว่านี่เป็นสิ่งที่ครอบใบหน้าเอาไว้อีกชั้น

     หน้ากากสีขาว

     ข้านึกย้อน  จะว่าไปก็เคยได้ยินเหมือนกัน  นักฆ่าหน้ากากขาว มือสังหารรับจ้างอดีตทหารหน่วยจีไอที่เชี่ยวการสังหารคนด้วยมือเปล่า  จากที่มันฆ่าเจ้าสามคนนี้  ดูท่านี่จะเป็นมันตัวจริงแน่ๆ

     การที่มีนักฆ่าปรากฎตัวแบบนี้  ชัดเลยว่าพวก "เหยี่ยว" รู้ตัวและคิดจะเอาเรื่องกับพวกข้าแล้ว

     "เหยี่ยว" ก็คือกลุ่มผู้อิทธิพลที่อยู่เบื้องหลังเมืองนี้  พวกมันอยู่เบื้องหลังการค้ายา ธุรกิจค้าประเวณี  ของเถื่อน  ปืน  แล้วก็ของผิดกฎหมายแทบทุกอย่าง  เริ่มก่อตั้งขึ้นเมื่อราว 2 ปีก่อนโดยมีพวกนักธุรกิจและนักการเมืองที่ได้รับประโยชน์หนุนหลัง  เป็นเหมือนเชื้อร้ายที่กำลังบ่อนทำลายเมืองนี้อย่างช้าๆโดยที่ไม่มีใครรู้ เหตุที่เป็นแบบนั้นก็เพราะพวกมันไม่เคยทำอะไรแบบโจ่งแจ้งเปิดเผย ฉากเบื้องหน้าของมันหลายอย่างเป็นกองทุนเพื่อการกุศลที่ขาวสะอาด ผู้คนมากมายต่างนิยมชมชอบและบริจาคเงินให้พวกมันโดยไม่รู้เลยว่าเงินนั้นจะ ถูกนำมาใช้บ่อนทำลายเมืองเสียเอง

     ซึ่งหนึ่งในการจัดการเบื้องหลังอย่างลับๆของพวกมันก็คือ  การส่งนักฆ่ามาฆ่าพวกข้าที่พยายามจะสืบค้นและเปิดโปง รวมถึงการที่พวกข้าจะพยายามตัดตอนพวกมันด้วยการเก็บพวกระดับบิ๊กๆของมัน  เรื่องที่ควรจะเป็นการต่อสู้แบบตาต่อตา ฟันต่อฟัน แต่กลับใช้วิธีสกปรกแบบนี้  สมเป็นสันดานพวกเหยี่ยวจริงๆ

     ข้ารู้เรื่องนี้ ดังนั้น ข้าจึงต้องการจะหยุดยั้งมัน

     พวกข้า หนุ่มสาวที่รู้ถึงภยันตรายที่เกิดขึ้นจาก "เหยี่ยว" ซึ่งรวมตัวกันเป็นองค์กรซึ่งตีแผ่ความจริง  , สิ่งที่เหนือกว่าเหยี่ยว , พวกข้าคือพญาอินทรีย์ผู้มองเห็นทุกอย่างทะลุปรุโปร่งต้องการจะตีแผ่ความจริง ให้ทุกคนได้รับรู้และหยุดยั้งความชั่วร้าย  พวกข้าจะช่วยผู้คนและปลดปล่อยเมืองนี้จากเงื้อมือกรงเล็บช่วยร้ายของพวกเหยี่ยว  

     พวกข้าคือ "อินทรีย์" ผู้ปกป้องโลกจากหายนะ...

     ข้าเอาเท้าเขี่ยเปิดหน้ากาก จากที่เห็น เป็นชายอายุราว 30 ปลายๆ   ใบหน้าไม่คุ้น แต่ข้าเองก็ไม่คิดว่าจะเคยรู้จักหน้าตาพวกนักฆ่าอยู่แล้ว  แล้วก็คิดไม่จำเป็นต้องรู้จักด้วย  

     เพราะยังไง  มันก็ต้องไปลงนรกเดี๋ยวนี้

     "ไปหาพ่องในนรกซะ!"

     ข้ายกปืนกล็อกขึ้นเล็งไปที่กลางหน้าผากของมันแล้วลั่นไก

     แกร๊ก!

     ไม่คาดคิด  ไม่มีกระสุนหรืออะไรพุ่งออกมา  มีเพียงเสียงไกปืนดีดกับความว่างเปล่า  กระสุนหมด

     "แมร่ง!!"

     นอกจากศูนย์จะห่วยแล้ว กระสุนยังไม่เต็มแมกกาซีนอีก  ห่วยสมเป็นสินค้าของพวกเหยี่ยว  ของนำเข้าชั้นเลวเลย

     ข้ารีบความหาแม็กกาซีนสำรอง เลวร้ายยิ่งกว่าเดิม  ไม่มีเลยในกระเป๋าสักปลอก  

     "แมร่งเอ้ย! ให้มันได้แบบนี้สิวะ!!"

     ข้าสบถ  มันน่าไหมล่ะ  เวลาที่เราต้องการอะไรสักอย่างมากแต่หามันไม่ได้ ความรู้สึกแบบนี้มันชวนให้หงุดหงิดมากจนอยากจะบ้าตายให้ได้เลย

     แต่หลังจากควานไปอีกสักหน่อย  ก็พบว่าในกระเป๋ามีไฟแช็คอยู่อันหนึ่ง ไฟแช็คที่กะจะเอามาใช้เผาที่นี่เพื่อทำลายหลักฐาน  ร่องรอยทุกอย่างของพวกเราที่เคยใช้ที่นี่เป็นที่กบดาน

     เออ  จะว่าไปไอ้นี่ก็ใช้ได้นี่นา  น้ำมันก็มีและคงจะมากพอให้เผาศพที่เพิ่มมาอีกสัก 2-3 ศพได้ล่ะ  โดยเฉพาะไอ้เปรตนี่  ต้องย่างมันให้เกรียมจนจำซากไม่ได้เลย

     คิดดังนั้น  ข้าจึงคิดจะหันหลังกลับแล้วเดินไปเอาแกลอนน้ำมันที่วางอยู่ตรงกลางห้อง...

     ฉึก!

-[lI[k-


     ในตอนที่ชายผู้นั้นหันหลังกลับ  ผมซึ่งรอจังหวะนี้อยู่แล้วได้ใช้มีดพกที่แอบหยิบจากเจ้าหนุ่มหัวขวานแทงเข้า ที่กลางหลัง  ออกแรงเต็มที่จนคมมีดฝังเข้าไปทั้งคม

     "อะ..."  

     มันหันมาด้วยสีหน้าตื่นตระหนกและไม่คาดฝัน  ดูท่ามันคงคิดว่าผมคงตายไปแล้วตั้งแต่ที่โดนกระสุนนัดนั้นยิง นี่ล่ะความต่างของประสบการณ์  

     คิดเหรอว่าผมจะเดินดุ่มๆเข้ามาในทีอันตรายแบบนี้ตัวเปล่าๆน่ะ

     ด้วยเสื้อเกราะกันกระสุนพิเศษที่สวม  ไม่เพียงจะสามารถป้องกันหัวกระสุนได้ถึง .44 ได้เท่านั้น แต่ด้วยสารเหลวพิเศษในชุดซึ่งออกแบบมาเพื่อให้ชุดมีแรงหนืดและยืดหยุ่นสูง สีแดงที่คล้ายเลือดของมันยังช่วยหลอกตาศัตรูได้อีกด้วย  ซึ่งผมก็ได้ใช้ประโยชน์จากมันล่อให้เจ้าหมอนี่ซึ่งคิดแต่แรกแล้วต้องมีปืน เข้ามาใกล้  ในระยะประชิด  มีดได้ผลมากกว่าปืนเสมอ

     โดยไม่ให้มันมีโอกาสได้เอ่ยปากพ่นคำพูดสวะๆออกมาอีก  ผมจัดการจับหน้าของมันที่ตื่นตระหนกบิดหันไปอีกข้าง  การทำให้มันไม่ต้องทรมานเพราะบาดแผลนี้นับเป็นความกรุณาอย่างหนึ่ง 

     หลักที่ผมยึดมั่นมาตลอด  ทุกอย่างต้องจัดการให้จบในจังหวะเดียว

     ตลอดมา เพราะท่านผู้นั้นห้ามปรามไว้ ทำให้ผมต้องอดทนไม่ลงมือกับพวกมัน ท่านผู้นั้นเป็นผู้ที่มีเมตตาและคิดว่ามนุษย์ทุกคนที่หลงผิดนั้นสามารถกลับ ตัวได้  เฉกเช่นท่านเคยทำมาแล้วและได้ไปจุติบนสวรรค์

     ท่านเทพอะพอคาลิป

     เพราะท่านเทพอะพอคาลิป ผมจึงมีชีวิตอยู่ได้จนถึงทุกวันนี้  ผมที่ควรจะชีวิตไปในสงครามในตะวันออกกลางในครั้งนั้น  ซึ่งเหตุที่ผมได้รับการช่วยเหลือก็เพราะ ผมคือผู้ถูกเลือกให้มากอบกู้โลก

     หากผมไม่ทำ  โลกก็จะถึงกาลวินาศ

     แต่ถึงท่านกำชับสั่งไม่ให้ลงมือ แต่ในครั้งนี้ เมื่อเรื่องมันเป็นแบบนี้ไปแล้วก็คงช่วยไม่ได้ จากที่เห็นและติดตามเจ้าพวกนี้มาหลายครั้ง พวกมันไม่มีท่าทีจะสำนึกกับอย่างน้อย ยังคงขู่กรรโชก  กักขังหน่วงเหนี่ยว แถมวันนี้ พวกยังซ้อมคนจนตายไปแล้วคนหนึ่ง เท่านี้ก็พอเป็นเหตุผลให้ผมจัดการพวกมันได้แล้ว อีกทั้งตอนนี้ เมื่อผมสามารถจัดการเจ้าตัวหัวโจกของแกงค์ได้ คงทำให้แกงค์ของมันระส่ำระสายไปไม่น้อย อย่างน้อยๆก็คงไม่กล้าเคลื่อนไหวไปพักใหญ่  

     เมืองนี้ ...ไม่สิ  โลกนี้คงได้ความสงบสุขกลับมาสักพัก....

     ปึ้ก!!

-[lI[k-