Unconfident : ไร้ความมั่นใจเมื่อไม่มีเธอ

[Zen's narrating]

เดินไปยังไม่ทันไร หญิงสาวที่เดินอยู่ข้างหน้า ก็โดนลูกบอลปริศนา อัดลงไปกองอยู่ที่พื้นเรียบร้อยแล้ว

ยัยนี้ซุ่มซ่ามเอง หรือว่าคนเตะแม่นเกินกันแน่

...

ไม่ใช่เรื่องที่จะมานั่งคิดตอนนี้ซะหน่อย - -

ผมจึงเดินเข้าไปหาด้วยความสงสาร? แล้วยื่นมือเข้าไปช่วย แต่แล้ว ผมก็เห็นอะไรบางอย่างที่เหมือนเคยเกิดขึ้นมาครั้งนึง...

ผมหน้าม้าสีดำปิดใบหน้าเป็นเงามืด มีน้ำตาไหลออกมาเล็กน้อย หญิงสาวยื่นมือสั่นๆมาจับมือผมแล้วพยุงตัวขึ้น


"...พาฉันออกไปจากที่นี่..." เธอกระซิบก่อนเกาะแขนผมไว้แน่น


"ห่ะ... อืม.."

ประเด็นคือ การที่โดนสาวสวยที่ไม่ใช่แฟนแถมยังไม่รู้จักชื่อ เกาะแขนอย่างกระทันหันแบบนั้น ใครจะไปตั้งตัวทันฟร่ะ แบบนี้มันเจอกันบ่อยซะที่ไหน เล่นเอาวางตัวไม่ถูกเลย

แต่ว่า โดนแค่ลูกบอลกระแทก ไม่น่าจะเจ็บจนขนาดร้องไห้ ลุกไปไหนไม่ได้หรอก หรือว่าจะไม่ใช่..

"......" เงียบกริบ ยัยนั้นไม่ยอมขยับปากแม้แต่นิดเดียว อย่าเพิ่งถามเลยดีกว่า

%

แม้พวกเราเดินมาถึงหน้าบันไดของอาคารเรียนข้างลานโล่งแล้ว(โดนเพื่อนร่วมห้องสองคน นินทาตอนเดินสวนกันระหว่างทาง) หญิงสาวก็ยังไม่พูดอะไรสักนิดเดียว

"..."

"ถึงแล้วนะ"

"... ขอบคุณมากนะ" เธอเอ่ยก่อนจะเงยหน้ามองมาที่ผม...

คนอะไรขนาดร้องไห้ยังน่ารักชะมัด

หน้าตาน่ารักเป็นธรรมชาติ ใบหน้าขาวอมแดงนิดๆ ดูท่าทางเขินอาย ทำเอาใจละลายเลยล่ะ

ตึกๆๆๆๆๆๆๆๆๆ หัวใจเต้นไม่เป็นจังหวะแล้ว!

"ป... ปล่อยแขนผมได้แล้วล่ะ"

"....!!!" ว่าแล้วก็ทำท่าตกใจเหมือนเพิ่งนึกขึ้นได้ รึว่าจะเกาะแขนเราจนเพลิน?

"เมื่อกี้ ทำไม่ต้องร้องไห้ด้วยล่ะ บาดเจ็บตรงไหนรึเปล่า" กรรม เผลอถามไปซะแล้วสิ

".......มันอาจจะเป็นอะไรที่นายไม่เข้าใจหรอกนะ...." เธอตอบมาอย่างแผ่วเบา


[Nook's narrating]

ฉันไม่รูว่ามันเกิดอะไรขึ้น แต่มารู้ตัวอีกที่ ฉันก็ยืนกอดแขนกับเขาซะแล้ว

เขาคนที่สวมฮู้ดกับหูฟัง ตอนที่ฉันเห็นหน้าเขาครั้งแรก...

ผมสีน้ำตาลเข้ม ใบหน้าของเขา ราวกับเทพบุตรที่มาช่วยนางฟ้าตกสวรรค์ (อย่างนี้ฉันก็เป็นนางฟ้าสินะ โฮะๆ)

ความเจ็บปวดจากเสียงหัวเราะเยาะหายไปหมดแล้ว เมื่อไหร่ก็ไม่รู้

%

ตอนมาถึงหน้าบันได ฉันขอบคุณเขา เขาเหมือนเขินเล็กน้อยด้วยล่ะ คนหล่อเขินเราแหละ

ตื่นเต้นจนลืมปล่อยแขนเขาเลย - -"

%

ย้อนกลับไปเมื่อ ประมาณ 8 ปีก่อน ตอนฉันอยู่ประมาณประถม

"นักเรียน ครูจะสุ่มเลขที่ ใครที่ถูกเรียกให้ตอนคำถามครูนะคะ"

"คร้าบ/ค่า" ทุกคนตอบ ยกเว้นฉัน เพราะฉันไม่ได้อ่านหนังสือมาเลย ทำไงดี

"เลขที่23 บอกความหมายของ กาญจน์"

"เลขที่ 17 แต่งประโยคโดยใช้คำว่า ปราศจาก"

"เลขที่ 5 จงบอลักษณะนามของ เลื่อย"

.....

"เลขที่ 28 จงสะกดคำว่า ปรารถนา"

ซวยแล้ว คำนี้สะกดยังไงนะ เดี๋ยวนะ ครูเคยสอนว่า ให้สะกดว่า......

"ป-า-ร-ด-น-า ค่ะ!" ฉันตอบไปอย่างมั่นใจ

เสียงหัวเราะดังขึ้นเป็นซาวน์เอฟเฟกต์ประกอบทันที

"เธอ คำถามง่ายแค่นี้ยังตอบผิด ฮ่าๆๆๆ"

"โง่ชิบเลยอ่า ฮ่าๆๆๆๆ"

เสียงเหล่านั้นยังคงก้องอยู่ในหัวฉัน

วันนั้นฉันนั่งร้องไห้อยู่คนเดียวในขณะที่ทุกคนไปกินข้าว คุยเกี่ยวกับเรื่องของฉันอย่างสนุกสนาน ราวกับฉันเป็นตัวตลกจอมเฟอะฟ่ะ

%

"นับแต่นั้น ฉันก็ไม่กล้าไปที่ไหนคนเดียวอีก" ฉันเล่าเรื่องพวกนั้นด้วยน้ำเสียงเจ็บปวด โดยไม่รู้ตัว

"....."เขาพยายามกลั้นหัวเราะรึเปล่านะ

สีหน้าของเขาดูจริงจัง ราวกับเคยเจอกับเรื่องแบบนี้มาแล้ว

"ผมเข้าใจดีเลยล่ะ" เขาเอ่ยด้วยความเห็นใจ

"จริงเหรอ"

"ใช่ๆ ตอนเด็กๆ ผมก็เคยโดนคนแกล้งเมื่อกัน ... อ่อ คราวหน้าระวังตัวหน่อยละกัน ลูกบอลน่ะ" เขาพูดก่อนจะเดินขึ้นตึกไป

กริ่งเริ่มคาบแรกดังขึ้น

"เดี๋ยวสิ นายชื่ออะไรเหรอ" ไม่ได้นะ อย่าพลาดชื่อเขาเชียวนะ

"อ๋อ ชื่อเซน แล้วเธอล่ะ"

"ฉันชื่อนุ๊ก แล้วเจอกันนะ"

"อืม เจอกัน นุ๊ก" เขาส่งยิ้มให้ก่อนวิ่งขึ้นบันไดไป

กรี๊ด เขินแต่เช้าเลยฉัน เซน..... ชื่อเท่ดีเหมือนกันนะ >,<

ว่าแต่ ฉันจะมีโอกาสเจอเขาอีกมั๊ยน๊า?


@

ขอบคุณผู้อ่านทุกท่าน นะครับ อย่างใจจริง

เรื่องนี้จบแน่ครับ ไรท์รับประกัน ><

ถึงผู้อ่านในอนาคตก็ ฝากวิจารณ์ด้วยนะครับ ขอบคุณล่วงหน้า