Unconfident : ไร้ความมั่นใจเมื่อไม่มีเธอ

ผมลืมตาตื่นขึ้นมา บนโต๊ะซึ่งเต็มไปด้วยหนังสือซ้อนกันไปมา หูฟังสีดำยังคงเล่นเพลงต่อเหมือนเดิม ราวกับว่าถูกเปิดทิ้งไว้ตอนเผลอหลับไป ผมแง้มผ้าม่านแล้วมองออกไปนอกหน้าต่าง ตอนนี้เริ่มมืดและอากาศเย็นก็ขึ้นเรื่อยๆ

หลับไปตั้งแต่เมื่อไหร่เนี่ย อุตส่าห์ตั้งใจอ่านหนังสือแท้ๆ

ผมชื่อ เซน ตอนนี้เรียนอยู่ชั้นมัธยมปลาย ผมสีน้ำตาลนี้เป็นสีธรรมชาติอยู่แล้ว ไม่ได้ย้อมนะ แล้วก็ ผมชอบฟังเพลงมาก

เพลงที่เล่นอยู่ตอนนี้เป็นเพลงแนวอิเล็กทริคป๊อบ ของศิลปินญี่ปุ่นคนหนึ่ง จริงๆก็ไม่ค่อยได้สนใจหรอกว่า จะเป็นเพลงอะไร ขอแค่ได้ฟังก็พอ เพราะเวลาอยู่ในที่ที่คนเยอะ(ซึ่งปกติก็ไม่ค่อยออกจากบ้านอยู่แล้ว) มันจะคอยกันเสียงที่น่ารำคาญเหล่านั้นออกไปจากหัวผม เสียงหัวเราะ เสียงคุยกัน เสียงกระซิบ... ไม่ได้อยากจะนึกถึงมากหรอกนะ

ทุกครั้งที่ผมไปในที่ๆมีคนเยอะคนเดียว มันจะรู้สึกเกร็งๆยังไงก็ไม่รู้ เสียงฝูงชนเหล่านั้น ทำให้รู้สึกเครียดอย่างบอกไม่ถูก

วันนี้เป็นวันอาทิตย์ หมายความว่าพรุ่งนี้ต้องไปโรงเรียนอีกแล้วสินะ

%

ทุกๆวัน แม่ผมจะมาส่งที่หน้าประตูโรงเรียน ก่อนไปทำงาน หลังจากนั้นก็ต้องเดินเข้าไปเอง มันเป็นทางถนนยาวๆ ขนาบข้างด้วยโต๊ะที่มีนักเรียนนั่งอยู่เรียงราย

ไม่คิดเลยว่าอากาศจะหนาวได้ขนาดนี้ ดีนะเนี่ยที่ใส่เสื้อกันหนาวมา มันเป็นเสื้อที่มีฮู้ดคลุมหัว สีเทา ไร้ลวดลายใดๆ ชอบตรงที่มันมีฮู้ดเนี่ยแหละ คลุมหัวไปซะ จะได้ไม่ต้องมองใคร แล้วไม่ต้องให้ใครมองด้วย เพราะสายตาของนักเรียนทุกคน เหมือนจะจ้องมาที่เราตลอดเลย รู้สึกอึดอัดยังไงก็ไม่รู้

วันนี้ผมก็ยังใส่หูฟังมาเหมือนทุกๆวัน การฟังเพลงแต่เช้าเนี่ยทำให้อารมณดีจริงๆ

แต่แล้วผมก็เหลือบไปเห็นสาวน้อยในชุดนักเรียนตรงหน้า ผมสีดำยาวประมาณกลางหลังถูกปล่อยลงมาอย่างอิสระ เธอดูเหมือนกำลังเดินอย่างสง่างาม และเปี่ยมไปด้วยความมั่นใจ ทำให้ตกเป็นเป้าสายตาของนักเรียนรอบๆ เพียงแต่ว่า ขาสองข้างที่กำลังก้าวอยู่นั่นกลับสั่นและเดินสะดุดไปมา เธอไม่ได้สวมเสื้อกันหนาวมาเลย สงสัยจะหนาวมั้ง

[Nook's narrating]

แย่จัง วันนี้ไม่ได้เอาเสื้อกันหนาวมาซะด้วยสิ แล้วทำไมมันถึงได้หนาวขนาดนี้เนี่ย ตอนอยู่ที่บ้านยังไม่เห็นหนาวเลย เฮ้อ แหงล่ะ ในบ้านฉันจะไปโดนลมได้ยังไงล่ะ

ฉันชื่อ นุ๊ก หน้าตาก็อยู่ในระดับ พอรับได้ (เอ๊ะ รึจะแย่กว่านั้น) ฉันไม่ค่อยชอบเดินคนเดียวเลย เพราะ ทุกๆคนเหมือนจะชอบมองฉัน ไม่ใช้เพราะฉันสวยนะ(แหงสิ) แต่เป็นยัยซุ่มซ่าม ยัยตัวตลกมากกว่า แบบตอนนี้ไง เล่นซะขาสั่นจนเดินสะดุดไปมาแล้วเนี่ย

รึว่า ผมฉันจะดูกระเซิง ฉันสระผมมาแล้วนะ หวีมาอย่างดีเลยด้วย แต่ลมแรงขนาดนี้ จะกระเซิงก็ไม่แปลก มัดผมซะหน่อยละกัน ว่าแล้วฉันก็หยิบยางรัดผมออกมาหนึ่งเส้น แล้วจัดแจงมัดผมในขณะที่เดินไปด้วย

ฉันเดินเข้าไปในโรงเรียนจนถึงลานกว้างที่มีคนเตะฟุตบอลไปมา ห้องเรียนของฉันอยู่เลยลานไปนึดนึง ดังนั้น ฉันจึงต้องเดินผ่านลานนี้ทุกวัน

ตุบ!

ลูกบอลถูกเตะมาจากไหนก็ไม่รู้ กระแทกฉันจนล้มลงไปบนพื้น เจ็บแล้วยังไม่พอ ผู้คนรอบข้างยังมองมาที่ฉันเป็นสายตาเดียวอีก

"โทษทีเจ๊" เด็กคนหนึ่งพูดขึ้นตอนมาเก็บลูกบอลแล้วเดินกลับไปอย่างไม่สนใจใยดี

ฉันเริ่มได้ยินเสียงผู้คนกระซิบกัน หัวเราะบ้าง แม้มันจะเบา แต่ฉันก็ได้ยิน มันทำให้ฉันเจ็บปวดจนลุกไปไหนไม่ได้แล้ว

แต่แล้วก็มีมือยื่นเข้ามา แล้วช่วยดึงฉันขึ้นไปยืนได้อีกครั้ง.....

@

เรื่องนี้ลงเน็ตเรื่องแรกครับ ไรท์เตอร์ ขอฝากเรื่องนี้ด้วยนะครับ

ขอบคุณล่วงหน้า ><