มาจากสายฝน

แบงค์ :“ชักหิวแล้วสิ ไปหาอะไรกินกันมั๊ย”
 แบงค์หันหน้ามาถามลิน
ลิน: “ไปสิ กำลังหิวพอดี”
ทั้งคู่จึงเดินไปหาร้านอาหาร แต่ระหว่างเดินแบงค์กระชากตัวลินเข้ามามุมตึก ลินตกใจมากแต่แบงค์พยามบอกลินให้เงียบไว้ พร้อมกับชี้ไปที่ผู้หญิงที่เดินคู่กับชายหนุ่มที่แต่งตัวดูดี
ลิน: “นั่นใครเหรอ”
แบงค์:  “คนที่เล่าให้ฟังไง”
ลิน:  “เธอเจ็บปวดบ้างไหมที่ต้องมาเห็นภาพแบบนี้”
แบงค์:  “ถึงจะเจ็บก็ทำอะไรไม่ได้ คงต้องยอมรับเท่านั้นแหละ”
พอแฟนเก่ของแบงค์ผ่านไปทั้งคู่จึงเดินออกมาและไปหาร้านอาหารต่อ
แบงค์:  “ลองร้านนี้ไหมอร่อยมากเลยนะ”
แบงค์พูดพร้อมชี้ไปที่ร้านขายอาหารร้านหนึ่ง
 ลิน: “ก็ดีนะงั้นเรากินร้านนี้กัน”
 แบงค์นิ่งชั่วขณะหลังจากได้ยินคำว่า เรา
ลิน:  “แบงค์รีบมาสิ หิวแล้ว”
แบงค์สะดุ้งเฮือกแล้วพูดว่า
แบงค์:  “โทษทีๆ นั่งแล้วสั่งก่อนเลย”
 แล้วแบงค์ก็เดินตามาในร้าน พนักงานเข้ามาจดรายการอาหารถามถึงอาหารที่ทั้งคู่สั่งทั้งคู่ตอบพร้อมกัน แบงค์ ลิน : “ราดหน้า ครับ/ค่ะ”
ทั้งคู่อึ้งเล็กน้อย
 แล้วน้ำล่ะครับ
แบงค์ ลิน: “เก็กฮวย ครับ/ค่ะ”
แบงค์:   “เราสองคนนี่ชอบอะไรเหมือนกันเลยนะ”
 แบงค์ถามลินด้วยน้ำเสียงอายๆ
ลิน:  “อืม ก็คงงั้น”
ลินก็อาการคล้ายๆกัน พอทั้งคู่กินเสร็จจึงเดินไปที่สวนสาธารณะแห่งหนึ่ง ทั้งคู่นั่งที่ม้านั่งริมน้ำ
 ลิน: “แบงค์ทุกวันนี้ทำใจได้หรือยัง”
แบงค์: “พอได้ ทำไมเหรอ”
ลิน: “แบงค์เราขอเป็นคนต่อไปได้ไหม”
 แบงค์เงียบพักนึงก่อนพูดว่า
แบงค์: “ดีแล้วเหรอที่คิดอย่างนี้ อีกอย่างเราเพิ่งเจอกันนะ”
ลินตอบอย่างไวว่า
ลิน: “คิดดีแล้วตั้งแต่เจอตอนแรกลินไม่เคยรู้สึกห่วงใคร และรู้สึกดีเท่านี้มาก่อน อาจจะยังไม่ต้องเป็นแฟนกัน แต่ขอดูใจกันก่อนได้มั๊ย”
 สิ้นคำของลินแบงค์ยิ้มขึ้นแล้วพูดว่า
แบงค์: “ได้สิ ได้เจอคนแบบนี้สักที”
ทั้งคู่จึงแลกเบอร์โทรและถามเรื่องราวอื่นเพิ่มเติม