จันทร์หลงเงา...ตะวัน

                       
 
ดอกไม้งามผลิตบานท่ามกลางดงหนาม
กลิ่นหอมหวานยั่วเย้าให้ไหลหลง
หมู่มวลแมลงให้ชิดเชยชม
จนลืมคมหนามแหลมทิ่มแทงกาย
..........
....
 
 
 
                   #อารัน#
 
 
ถามว่า ดีใจมั้ย?  ที่ตี้มาให้สร้อยข้อมือ  สุดๆแต่ที่ทำเอาหงุดหงิดก็เพราะ...ไอชื่อที่ออกมาจากปากแกนั้นแหละ  ไอ้ตี้!!!  เล่นเอาดีใจแบบวูบๆปนหงุดหงิดเลย!!!
 
"ถ้าไม่ชอบก็บอกมาตรงๆดีกว่านะ!"(มีตะหวาดด้วย)
"..."
 
เงียบ....ตามแบบฉบับ ของผมแหละ
ถ้าถามว่าทำไมต้องเงียบ? แล้วจะให้ผมไปประกาศปาวๆว่าผมหึงน้องชายตัวเองเหรอ?
บ้าสิแค่นี้ก็แทบจะมองหน้ากันไม่ติดอยู่ล่ะ  ถ้าเจ้าตัวมันมารู้ว่าผมรักมันมากกว่าน้อง...
ผมก็ไม่รู้ว่า...ผมกับมันจะมองหน้ากันยังไง
 
 
"เลิกเงียบสักทีได้มั๊ย!!!"(ตะหวาดกูอีกละ)
"ปั่ง!โครม!!"
 
 
ตี้มันเอามือทุบโต๊ะแล้วรุกขึ้นอย่างเร็วด้วยความโมโห  เก้าอี้ที่มันนั่งเลยลงไปนอนแนบพื้น มันเดินเข้ามาจับไหล่ผมอย่างแรง  ผมเริ่มเจ็บจึงพยามผลักมันออก(เรื่องแรงผมสู้มันไม่ได้อยู่แล้วไม่ต้องห่วง???)  มันไม่ขยับเลยสักนิด!!!ผมจึงเงยหน้าเพื่อมองตี้...
น้ำตา!!!!!ผมมองเห็นแต่น้ำตา....มันไหลอาบไปทั่วแก้มของตี้
ผมไม่เข้าใจทำไมตี้ต้องร้องไห้  ตี้ร้องทำไม?เป็นเพราะผมเหรอ?ผมกำลังทำให้ตี้เจ็บอยู่งั้นเหรอ  ผมเอื้อมมือขึ้นไปปราดน้ำตาของตี้อย่างแผ่วเบา  แต่...ทำไงดีมันไม่จางหายไปเลย  มันกลับมีมากขึ้นพร้อมกับร่างกายของตี้ที่สั่นไหวไปตามแรงสะอื้น
ตี้ปล่อยมือจากไหล่ผมพร้อมกับเบือนหน้าหนีผม  ด้วยสีหน้าที่ดูแล้วแสนจะทรมาร
นะเวลานั้นสิ่งเดียวที่ผลุดขึ้นมาในใจของผมคือ'ปล่อยไปไม่ได้'
ผมเอื้อมมือคว้ากอดเข้าที่ต้นคอของตี้  ให้หัวตี้แนบเข้ามาที่อกของผมอย่างลืมตัว
ลมหายใจของตี้ร้อนผ่าวผ่านเสื้อนักศึกษาตัวบางของผมอย่างง่ายดาย
ผมรู้สึกถึงลมหายใจที่เริ่มจะสม่ำเสมอจนแทบจะปกติของตี้
ตี้แกะอ้อมกอดผมออกช้าๆก่อนที่เราจะสบตากัน
 
"....."
"....."
 
ความเงียบเข้าเกาะกุมเราทั้งสอง  ผมมองดวงตาที่ช้ำมาจากการร้องไห้ของตี้ ด้วยความรู้สึกผิดที่ทำให้ตี้ต้องเป็นแบบนี้(แต่กูก็ยังไม่รู้นะว่ามันร้องไห้ทำไม)
ริมฝีปากบางนุ่มของตี้ประกบเข้ากับมุมปากผมเบาๆ  ประหนึ่งว่าขออนุณาติ(คิดไปเอง)
แล้วค่อยๆเลื่อนมาประกบเข้ากับปากของผมแบบแนบสนิท
ลิ้นร้อนของอีกฝ่ายค่อยๆรุกเข้าโพรงปากผม  หยอกเย้ากับลิ้นผมอย่างโหยหา
มือหนาค่อยเลื้อยเข้าไปตามช่องว่างระหว่างกระดุมและปลดบางเม็ดออกอย่างรู้งาน
หน้าท้องแบนเรียบลื่นมือถูกลูบไล้ไปมาอย่างอ้อยอิ่ง  ก่อนจะค่อยๆเลื่อนมือสูงขึ้นไปที่หน้าอกแบนๆที่มีเพียงตุ่มเม็ดสีแดงละเลื่อชูชันอยู่  จนเจ้าของเริ่มรู้สึกอายจึงเอามือของตนตะปบมือของอีกฝ่ายไว้ไม่ให้ขึ้นไปจับยอดอกของตนได้  จนอีกฝ่ายเริ่มรู้สึกไม่พอใจจึงจับแขนทั้งสองข้างผมแล้วดึงเสื้อนักศึกษาของผมออกจากคอมามัดแขนทั้งสองไว้
 
 
"ตี้!!!จะทำอะไร!!??"
"..."
 
ผมตกใจปนสงสัย(ยังไว้ใจตี้)ตี้ไม่ตอบอะไรเพียงแต่อุ้มผมพาดบ่าแล้วเดินไปที่เตียง
วางผมลงบนที่นอนก่อนจะเข้ามาคล่อมแล้วกระซิบที่ข้างหูผมเบาๆว่า...
 
 
"ทำรัก...."
"....."(เงียบไม่พอเงิบเลยครับ)
 
ตี้มันส่งยิ้มบาดใจมาให้ผมก่อนจะเอาหน้าหล่อๆซุกไซ้ไปกับต้นคอผมอย่างชวนสยิว
 
 
"ตี้!!!ใจเย็นนะ....นี่รันนะพี่มึงนะ"(เอาน้ำเย็นเข้าลูบมันก่อน)
"พี่รันครับ...กูไม่ได้เมา"(มันยิ้มหวานครับ)
"แต่ว่า..."(กำลังจะยกเหตุและผลครับ)
"จุ๊ๆ!?"(มันเอานิ้วชิ้มาจุ๊ปากผม....เฮ้ยยย)
"ทิ้งไว้ก่อนได้มั๊ย...ตอนนี้ขอมีแค่เราก็พอ"(ได้สิจ๊ะ?! เฮ้ย!!! ไม่ได้เว้ยยยยย) 
 
                                 ......................................
 
 
 
เม้มบ้างก็ได้555+