จันทร์หลงเงา...ตะวัน

จงจับจ้อง...

ให้ภาพฉันฉายอยู่ในดวงตาคู่นั้น

จงจ้องมอง....

ให้ความสำคัญกับฉันแม้มันจะเล็กน้อย

จงอย่าถอย....

แค่ฉันจะก้าวเข้าหา

และ

จงอย่าจางหาย...

ในวันที่ฉันขาดเธอไม่ได้

.......

                         #อาตี้#

     เพราะความจริงมักนำพามาซึ่งความโหดร้ายเสมอ  ผมจึงเลือกที่จะอยู่กับความฝันละมั้ง

ทั้งที่รู้ว่ามันมิอาจมีวันที่จะเป็นจริงได้  ความฝันอะไรนะเหรอ?ก็ความฝันที่ว่า....เราทั้งคู่ได้แนบชิดกายกันจนเป็นหนึ่งเดียว  ความฝันที่ทั้งผมและรันได้สัมผัสกันและกันแบบที่พี่น้องไม่ควรมี

แต่ทำไม?ทำไม...ผมจึงฝันแบบนั้นตลอดมา  ฝันที่สเมือนเป็นเรื่องจริง

แต่เมื่อผมลืมตาตื่น...สิ่งที่รับรู้คือ ความเหินห่างที่รันมักมอบให้  รอยยิ้มที่ไม่เจือจางความรู้สึกใดๆนอกจากยิ้ม  ไม่เจือจางแม้กระทั้งความรักแบบพี่น้องที่เราทั้งคู่ได้เคยมีเมื่อนานมาแล้ว

รอยยิ้มของรันที่มีให้คนอื่นมักอ่อนโยนและเจือไปด้วยความอบอุ่นเสมอ

แต่ไม่ใช่..ไม่ใช่สำหรับผม  รอยยิ้มของรันที่มอบให้ผมมันไม่บ่งบอกรึเจือไปด้วยอะไรเลย

แม้กระทั่งตอนนี้ที่เรานั่งกินข้าวกัน  แววตาของรันก็ไม่เคยมองมาที่ผมเลย

ทำไม?! ทำไมกัน? ผมทำอะไรผิดไปเหรอ?  ผมทำอะไรให้รันไม่พอใจเหรอ?

บอกผมสิ....อย่าเมินเฉยกันแบบนี้เลย...รู้มั้ย....มันทรมาร...เหลือเกิน

"เอ่อ...ตี้  คือ...มีอะไรเหรอ?"

บ้าชมัด!!!  ผมเผลอตัวดันรุกขึ้นไปจับหน้ารันไว้แบบไม่รู้ตัว!!!

แต่ถึงกระนั้นรันก็ยังเบี่ยงสายตาไปทางอื่นอีกนะ  ทั้งอายทั้งเจ็บมันเป็นแบบนี้นี่เอง!!!

"ปะ..เปล่า แค่....ไปเจอสร้อยข้อมือสวยดีก็เลยซื้อมาฝากนะ"

เกือบไปแล้วไงล่ะ!!!!?

ตลกจัง  รันทำน่างงๆแต่ก็พยักหน้ารับเหมือนจะเข้าใจ  ผมเลยดึงแขนรันมาเพื่อใส่ให้

มันเป็นนิลร้อยเข้ากับหยกสีเขียวอ่อนๆ  ถ้ามองแบบไม่สังเกตมันเหมือนสีขาวกับดำมากกว่า

เหมือนรันที่ขาวสะอาด....และผมที่ดำมืด  แม้ใกล้กันเพียงไหนก็มิอาจกลืนเป็นหนึ่งเดียวกันได้

ผมจมอยู่ในความคิดตัวเองในขณะที่ใส่สร้อยข้อมือให้รัน  ผมยิ้มนิดๆทั้งที่อยากทำมากกว่านี้

อยากสัมผัสมากกว่านี้  อยากใกล้ชิดให้มากกว่านี้...ไม่ได้ ไม่ได้  ต้องช้าๆกับรันต้องค่อยๆย่องเข้าไปอย่าให้รู้ตัว  ไม่งั้นรันจะถอยห่างแบบที่ผมจะเข้าไม่ถึงอีก  สำหรับรันจะรีบร้อนไม่ได้!!!     ผมปล่อยแขนรันอย่างห้ามใจแบบสุดๆ  

"ชอบมั้ย"

"สะ...สวยดีนะ.."

เอาอีกแล้ว...ไม่ตอบว่า ชอบ หรือ ไม่ชอบ แต่กับเลี่ยงไปทางอื่น...ทำไมกันนะ?

รันเอาแต่จ้องข้อมือตัวเองที่มีสร้อยของผมอยู่  แล้วยิ้มน้อยๆแบบที่ผมไม่เคยได้เห็นมานาน

รันคงคิดว่าผมไม่ทันเห็นสินะ  ถึงจะแค่แวบเดียว.....

อาาาาดีจัง  ผมยิ้มอย่างพอใจแต่เมื่อรันหันมาเห็นก็รีบก้มหน้าหลบสายตาผมอย่างไว

"ขอคุณนะ"

"นึกแล้วว่าต้องชอบ แซนนี่ยังชอบอันนี้เลย555+"

ในขณะที่ผมกำลังหัวเราะอยู่...ทำไมรันถึงมีสีหน้าบึ่งตึงจัง  มันแทบจะในทันที...ทำไมกันนะ

รันรุกขึ้นพร้อมกับถอดสร้อยข้อมือออกแล้ววางลงบนโต๊ะ  รันเดินไปที่ตู้เย็นแล้วหยิบน้ำออกมากิน

ส่วนผมยังนั่งบื่ออยู่บนเก้าอี้ด้วยความงง

"ถอดทำไม?"

ผมถามเสียงนิ่ง  แต่ภายในนั้นกลับร้อนรุ่มไปด้วยอารมณ์ต่างๆหลากหลายที่ตีกันอย่างวุ่นวาย

รันยังคงยืนนิ่งอยู่ที่ตู้เย็นเหมือนกำลังนึกอะไรบางอย่าง  ก่อนจะหันมาแล้วยิ้มว่างเปล่าให้ผม

"มันดูจะเหมาะกับผู้หญิงมากกว่านะ...."สร้อยของผม

"ถ้าไม่ชอบก็บอกมาตรงๆดีกว่านะ!"

ผมเริ่มเก็บอารมณ์ไม่อยู่  รันไม่เคยเป็นแบบนี้  รันไม่เคยคืนของที่ผมให้แม้ว่ามันจะเล็กน้อยแค่ไหน

ไม่ว่าจะยางลบรึดินสอ  รันจะเก็บและดูแลมันอย่างดี  แต่ครั้งนี้ไม่ใช่...รันไม่รับสร้อยของผม

สร้อยที่ผมต้องขอร้องต้องอ้อนวอนให้ยัยแซนช่วยไปเลือกให้  ทั้งอายทั้งหงุดหงิด ต้องไปเดินในที่ร้อนๆเป็นชั่วโมงกว่ายัยแซนจะเลือกได้  แถมยังโดนยัยแซนใช้งานอย่างกะคนใช้  ให้หิ้วของเป็นสิบถุงเดินตามเธอไปทั้งวัน!!!

แล้วจะมาทิ้งกันง่ายๆแบบนี้งั้นเหรอ  !!!รัน!!!

หายไปหลายวันเที่ยวติดลมมาแว้ววว