จันทร์หลงเงา...ตะวัน

   

 

 

เป็นเหมือนกลุ่มควันที่โอบกอดล้อมรอบกาย

เห็นว่ามีอยู่...แต่มิอาจจับต้อง

ถึงจะรู้สึกได้...แต่มิอาจเป็นเจ้าของ

เมื่อยามลมพัดผ่าน...ก็จางหายไป

เป็นได้เพียงความฝันอันเลือนลาง

......

 

 

 

 

 

          #อารัน#

 

 

'บ้าเอ้ยยย!!!'

กะอีแค่กินข้าวเย็นด้วย  ไม่เห็นจะต้องอ้อนขนาดนั้นเล้ยยยยย

ไอน้ำเสียงแบบนั้น...รอยยิ้มแบบนั้น...///><///

ฆ่ากันให้ตายเลยดีกว่ามั๊ยยยย  ก็เป็นซะแบบนี้ใครจะกล้าไปสบตาด้วย

ขืนสบตาไป...ได้ความแตกกันพอดี  เล่นเอาร้อนวูบไปทั้งหน้าเลย...จะบ้าตาย!!!

 

 

"อารัน มึงเป็นไรว่ะทึ้งหัวตัวเองอยู่นั้นแหละ เห็บขึ้นหัวรึไง?"

 

 

ผมหันไปมองหน้าเจ้าเพื่อนแสนดีนามว่า มิ๊ก ไอตี๋สูง ยาว เข่าดี สมกับเป็นนักกีฬามหาลัย

มีอยู่หลายครั้งที่มันพยายามจะสอนผมเล่นกีฬา แต่จนแล้วจนรอดมันก็ไม่สามารถอัพสกิลพละให้ผมได้เลย  จนมันยอมถอดใจเพราะสกิลพละผมออกจะติดลบแบบสุดๆ

 

 

"เห็บอะยังไม่ทันขึ้นหัว....แต่หัวมึงงะจะโดนแดกกก"

 

 

ว่าแล้วผมก็ทำท่าจะงับหัวมันจริงๆขึ้นมา แต่ด้วยความสูงที่ออกจะทำร้ายเจ้าของไปสักนิด

(เอ่อ...170นี่ถือว่าเตี้ยมะ)<<<จะถามเพื่อทำร้ายความรู้สึกตัวเองทำไมว่ะ

ไอมิ๊ก(188)มันเอามือข้างเดียวดันหน้าผม  ลองนึกสภาพดูว่ามันทุเรสลูกตาแค่ไหน

มันยิ้มน้อยๆ(แสยะยิ้มงะ)ก่อนจะเพ็งมองใบหน้าผม

 

 

"เฮ้ย!!!"

"อะไร!!!"

 

เล่นเอาผมตกใจไปด้วยเลยครับหันมองซ้ายทีขวาทีด้วยสายตาหวาดละแวง

มิ๊กมันเล่นจ้องเอาจ้องเอา จนผมเริ่มจะกลัวมัละ

 

"มะ  มีไร?"

"ทำไมหน้ามึงแดงจังวะ ไม่สบายรึเปล่า?"

 

 

อืม  ผมส่ายหัวน้อยๆเป็นในว่าไม่ได้เป็นไร(กูกำลังอินเลิฟมึงไม่รู้หรอก)

แล้วก็เลิกสนใจมัน ถึงแม้ว่ามันจะพยายามเซ้าซี้เท่าไหร่ก็ตาม

ผมว่า ผมเอาสมองมาคิดดีกว่าว่าเย็นนี้ผมจะทำอะไรให้ตี้มันกินดีกว่า

งงดิว่าทำไมผมถึงต้องซีเรียสกับเรื่องแบบนี้?

จะบอกให้ก็ได้ ก็ผมกับตี้...เราไม่ได้กินข้าวเย็นด้วยกันมานานมาแล้ว

ทำไมนะเหรอ? เป็นคำถามที่ดีนะ...จะบอกให้ก็ได้

มันเริ่มตั้งแต่วันนั้นเลย...วันที่ ผมกับตี้ พึ่งเรียนจบชั้นประถมใหม่ๆ

พวกเรานัดกันไปเลี้ยงอำลา วันนั้น ทั้งผมและตี้เมามาก...

ตอนนั้นตี้มันคบอยู่กับน้องแซน สาวลูกครึ่งผมยาว ผิวขาว น่าตาจิ้มลิ้ม 

มันชอบเธอมากมันจึงเสียใจมาก ที่พ่อกับแม่ต้องย้ายมาทำงานในเมืองหลวง

ทำให้งานเลี้ยงวันนั้นเป็นเสมือน งานอำลาน้องแซนไปด้วยในตัว

ด้วยความคะนอง+ความอยากลอง

ตี้มันกินเหล้าหมดไป1กลมโดยไม่มีคนอื่นร่วมแจมเลยทีเดียว

ส่วนผม ก็ประปลาย3-4แก้วก็นิ่งแล้วครับ(คออ่อนสุดๆ)

วันนั้นบอกตรงๆผมกับตี้เมาเหมือนหมาเลย สุดท้ายพ่อเพื่อนก็ขับรถมาส่ง

สมัยก่อนผมกับตี้สนิดกันมาก นอนเตียงเดียวกัน กันข้าวช้อนเดียวกัน หรือแม้แต่อาบน้ำด้วยกัน

ก็ยังดูเป็นเรื่องธรรมดาเลย

เพราะงั้นวันนั้นผมเลยถอดเสื้อผ้าตี้ แล้วก็ลากมันไปอาบน้ำแบบเคยชิน

ในระหว่างที่ผมกำลังทำความสะอาดตัวเองอยู่นั้น...

ตี้มันก็ร้องไห้ออกมา  พึมพำพอจะจับใจความได้ว่าพูดถึง น้องแซน

แล้วมันก็เดินเข้ามากอดผม ด้วยความเป็นพี่ก็เลยยืนเป็นหลักให้มันพร้อมลูบหลังให้ด้วย

แต่แล้วแทนที่มันจะจบลงแค่ที่กอด  มันดันดึงหัวผม!ให้แหงนหน้าขึ้น(ก็อย่างที่บอกมันสูงกว่าผม)

แล้วบดริมฝีปากเย็นแต่ภายในร้อนละอุเข้าที่ปากผม

ลิ้นน้อยซุกไซ้หาไออุ่นอย่างโหยหา  ทั้งบดเบียดแนบชิดกายอย่างเชื่องช้าแต่หนักแน่น

ผมหลังติดกำแพงไร้ทางหนี ทำได้เพียงรอรับในสิ่งที่ตี้มันมอบให้

ผิวกายที่เปียกชื้นด้วยน้ำแล้วก็ลื้นด้วยสบู่  เสียดสีกันจนพาอารมณ์ตะเลิดไปไกล

ตี้มันถอนจูบออกแล้วไซ้ไปที่ต้นคอ  มืออีกข้างบีบคลึงหน้าอกที่มีตุ่มไตจนแข็ง

ริมฝีปากไล่เยื้องลงมาที่หน้าอก พร้อมกับดูดดันตุ่มไตน้อยอย่างไม่ประสา

มืออีกข้างไล้บั้นเอวจนมาถึงแก่นกาย ที่พร้อมตอบสนองไม่ว่าจะด้วยความเมาหรืออย่างไร

มือน้องชายชักขึ้นลงอย่างรู้งาน เพื่อตอบสนองอารมณ์คนเบื้องหน้าอย่างฮึกเหิม

ผมนะเหรอ....จิตใจตะเลิดมือไม้อ่อนละทวย ทำได้เพียงทึ้งหัวน้องชายอย่างเสียวกระสัน

จนเมื่ออารมณ์พามายังจุดสูงสุด ผมก็ปล่อยน้ำรักสีนมออกมาจนเต็มมือตี้

แต่มันไม่จบเท่านั้น ตี้มันเอาน้ำรักในมือค่อยๆรูดสวนเข้ามาจนถึงช่องทางแคบ

ก่อนจะค่อยๆดันนิ้วที่ชุ่มน้ำนมขุ่นลงไปในชองแคบนั้น

นิ้วแรกยังคงไม่เท่าไหร่เพราะมันยังชุ่มไปด้วยน้ำ

แต่พอนิ้วที่สองผมเริ่มอึดอัดจนตี้มันต้องไล้ลิ้นไปที่น้องรันน้อยที่พึ่งหลับให้ตื่นอีกรอบ

มันดูดกินน้ำรักผมพร้อมกับดันนิ้วที่สามเข้าไปช้าๆ

ผมที่ไม่ประสาจึงทำได้แต่จิกหัวตี้อย่างเสียวกระสัน

ไม่นานตี้มันก็ปล่อยน้องรันน้อยออกจากปาก  แล้วดึงผมให้นอนลงบนพื้นเปียกชื้นของห้องน้ำ

พร้อมกับอ้าขาผมออกแล้วจ่อไอตี้น้อยที่ตื่นตัวแบบสุดๆไปตรงปากทางเข้าอันคับแคบของผม

มันดันเข้าแบบไม่ใจเย็นนัก คงเพราะรอมานานหลังจากช่วยผม

ทำเอาผมเจ็บจนผวากอดหัวมันซุกไปที่อกอย่างแน่นเลย  มันเลยยื่นหน้ามาประกบปากแลกลิ้นอย่างเมามัน  ทำเอาผมเคริ้มลืมไปเลยว่าประตูหลังกำลังโดนรุก

กว่าจะรู้ตัวอีกที มันก็สวนเข้าจนสุดทางละ รู้สึกทั้งแน่นทั้งจุกปะปนไปกับความเสียวแบบแปลกๆ

พอทุกอย่างเข้าทีตี้มันก็เริ่มเดินเครื่อง  ยอดอกของเราทั้งคู่เสียดสีกัน  

ตี้ยังคงบรรเลงบทจูบอย่างหยุดไม่ได้  ทั้งที่บั้นเอวกระแทกเน้นจนเสียงเนื้อกระทบกันดังไปทั่วห้อง

จนในที่สุดตี้มันยอมปล่อยปากผมเพราะเสียวจัด  มันจึงจับไหล่ผมแล้วกระแทกอย่างสุดชีวิต

ส่วนผมทั้งจุกทั้งเสียวจนต้องกัดปากเพื่อระงับเอาไว้  แต่ก็ได้เพียงไม่นานน้องรันน้อยก็ปล่อยน้ำรักอีกรอบแบบไม่ต้องใช้มือช่วย  ตี้มันก็ครางเสียงสั่นก่อนจะกระแทกเน้นๆ3-4ที

ตี้มันเกรงกระตุกอีก3-4ทีผมก็รู้สึกอุ่นวาบไปทั่วท้อง   ตี้มันก็นอนซบอกผมทั้งที่ยังไม่เอาน้องตี้น้อยออก  แล้วก็หลับไปทั้งๆที่ยังหอบแฮ่กๆอยู่นั้นแหละ

แต่สิ่งที่ทำให้ผมแทบจะตาสว่างในทันทีก็คือ

 

 

"แซนนนน  ตี้รักแซนมากนะ...."

 

 

ส่วนผมนะเหรอ...ก็ต้องมานั้งจัดการกับตี้แล้วก็จัดการกับตัวเอง  ก่อนจะลากไอตี้ไปนอนบนเตียง

พร้อมกับอัดยาแก้ปวดไป2เม็ด  จากนั้นก็นอนเป็นไข้อยู่3วัน...

แล้วก็เก็บความเจ็บแปล๊บจากคำพูดของมันในคืนนั้นมาจนทุกวันนี้

โดยที่เจ้าตัวมันไม่เคยรู้เลยว่าเกิดเรื่องนี้ขึ้น

 

'นั้นแหละตั้งแต่วันนั้นแหละที่ผมไม่เคยเรียกมันว่าน้องอีกเลย'

 

 

 

ไปแบบเนิบๆเนียนๆ(รึเปล่านะ)