จันทร์หลงเงา...ตะวัน

8.3

เขียนโดย จันทราสีเงิน

วันที่ 5 เมษายน พ.ศ. 2557 เวลา 20.39 น.

  5 ตอน
  4 วิจารณ์
  8,672 อ่าน

แก้ไขเมื่อ 22 เมษายน พ.ศ. 2557 21.58 น. โดย เจ้าของเรื่องสั้น

แชร์เรื่องสั้น Share Share Share

 

2) เพราะใกล้ จึงแสนห่างไกล

อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ

เราทั้งคู่เป็นเหมือนเงาบนน้ำ

เหมือนอยู่ใกล้กันแค่เอื้อม

แต่ไม่เคยได้สัมผัสถึงหัวใจของกันและกันเลย

ได้แต่เฝ้ามอง...

แต่มิอาจก้าวข้ามเส้นบางๆ..

ระหว่างผืนน้ำกับท้องฟ้าไปได้...

.......

 

         #อาตี้#

 

 

บ้าชมัด!!!

พูดออกมาได้ไม่อายปาก!!   การเป็นพี่น้องธรรมดานะเหรอ?

กะอีแค่อยากให้พี่ตัวเองมาเรียนพร้อมกันยังยากเลย!!(ถ้าจำไม่ผิดเรียนกันคนละที่ไม่ใช่เหรอ?)

แค่อยากให้มาเห็น ว่าแต่ละวันผมทำอะไรบ้าง อยู่กะใครบ้าง

ไม่ใช่แค่เจอหน้ากันที่ห้อง แล้วก็ต่างคนต่างทำงานของตัวเอง แล้วก็นอน ตื่นมาก็ต่างคนต่างไป

(ยกเว้นบางวันที่พี่รันมันยอมมาส่ง)

ผมอยากอยู่ในสายตาพี่บ้าง...อยากเป็นที่สนใจเหมือนเมื่อสมัยเด็กๆ

เหมือนกับตอนที่เรายัง"จู๊บ"กุ๊ดไนท์ก่อนนอน...แล้วนอนกอดกันบนเตียงทั้งคืน

โดยไม่ต้องใช้ข้ออ้างว่าเหนื่อยบ้างละ...เตียงรกบ้างแหละ ถึงจะได้นอนกอดพี่

อยากซุกอยู่ใต้ผ้าห่มผืนเดียวกันเวลาดูหนังผี แล้วก็กระโดดกอดกันเวลาผีโผล่

...เหมือนเมื่อตอนที่เรายังเล็ก

ผมไม่รู้ว่ามันเกิดขึ้นตั้งแต่เมื่อไหร่?

ตั้งแต่เมื่อไหร่กันนะที่ผมไม่เคยได้สบตากับพี่ตรงๆเลย...

เหมือนกับตอนนี้ทั้งๆที่พี่พูดอยู่กับผม แต่สายตาของพี่มองไปที่อื่นไม่ใช่ผม

พี่รู้มั๊ยทุกครั้งที่พี่ทำแบบนี้....มันโครต!!เจ็บเลยรู้ป่ะ!!!

 

"ทัวก็จบแล้ว!!  กู...เอ่อ  พี่กลับได้ยัง"

 

พี่ก้มหน้าออกอาการณ์หงุดหงิดเล็กน้อย และแน่นอน...จงใจหลบสายตาผมเช่นเคย

พอเห็นแล้วก็อดคิดไม่ได้เลยว่า ทำไมถึงไม่ยอมสบตากับผม เหมือนเวลาคุยกับคนอื่นๆบ้างนะ

 

"คร้าบบบ  เย็นนี้รอกินข้าวด้วยนะ ผมจะรีบกลับ"

"อืม!!"

 

ผมแสลงยิ้มเพื่อให้พี่คิดว่า ผมพอใจที่พี่ยอมทำตามคำอ้อนของผม

พี่ส่ายหน้าน้อยๆแบบไม่ใส่ใจเท่าไหร่ แล้วก็เดินไปขึ้นเจ้า Yamaha Superbike สีดำ

คันใหญ่เกินตัว(ผมว่ามันเหมาะกันผมมากกว่า)

ผมโบกมือให้พี่ในขณะที่พี่ไม่คิดจะหันกลับมามองเลย...

มันเจ็บนะรู้มั๊ย...เวลาที่เราให้ความสำคัญกับใครคนนึง  แล้วเขาไม่รับรู้หรือแสลงทำเป็นไม่รู้ก็ตาม

ผมกำมือแน่น ทั้งที่ใบหน้ายังคงยิ้มอยู่

'เอาเถอะ! ยังไงพี่ก็ไม่เคยขัดใจผมอยู่แล้วแหละ..แค่เพียงเอ่ยปาก'

เมื่อคิดได้แบบนั้นผมก็รีบไปจัดการกับรายงานกองท่วมหัว

แล้วก็รอ....ให้เวลาผ่านไป ด้วยความอึดอัด........

 

 

 

หัดแต่งใหม่ ค่อยๆไปแล้วกันเนอะ 

 

คำยืนยันของเจ้าของเรื่องสั้น

✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน

คำวิจารณ์

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้


รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
คำวิจารณ์เพิ่มเติม...

โหวต

เนื้อเรื่องมีความน่าสนใจ
10 /10
ความถูกต้องในการใช้ภาษา
5 /10
ภาษาที่ใช้น่าอ่าน
10 /10

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้


แบบสำรวจ

 

ไม่มีแบบสำรวจ

 

 
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
ข้อความ : เลือกเล่นเสียง
สนทนา