จันทร์หลงเงา...ตะวัน

เราทั้งคู่เป็นเหมือนเงาบนน้ำ

เหมือนอยู่ใกล้กันแค่เอื้อม

แต่ไม่เคยได้สัมผัสถึงหัวใจของกันและกันเลย

ได้แต่เฝ้ามอง...

แต่มิอาจก้าวข้ามเส้นบางๆ..

ระหว่างผืนน้ำกับท้องฟ้าไปได้...

.......

         #อาตี้#

บ้าชมัด!!!

พูดออกมาได้ไม่อายปาก!!   การเป็นพี่น้องธรรมดานะเหรอ?

กะอีแค่อยากให้พี่ตัวเองมาเรียนพร้อมกันยังยากเลย!!(ถ้าจำไม่ผิดเรียนกันคนละที่ไม่ใช่เหรอ?)

แค่อยากให้มาเห็น ว่าแต่ละวันผมทำอะไรบ้าง อยู่กะใครบ้าง

ไม่ใช่แค่เจอหน้ากันที่ห้อง แล้วก็ต่างคนต่างทำงานของตัวเอง แล้วก็นอน ตื่นมาก็ต่างคนต่างไป

(ยกเว้นบางวันที่พี่รันมันยอมมาส่ง)

ผมอยากอยู่ในสายตาพี่บ้าง...อยากเป็นที่สนใจเหมือนเมื่อสมัยเด็กๆ

เหมือนกับตอนที่เรายัง"จู๊บ"กุ๊ดไนท์ก่อนนอน...แล้วนอนกอดกันบนเตียงทั้งคืน

โดยไม่ต้องใช้ข้ออ้างว่าเหนื่อยบ้างละ...เตียงรกบ้างแหละ ถึงจะได้นอนกอดพี่

อยากซุกอยู่ใต้ผ้าห่มผืนเดียวกันเวลาดูหนังผี แล้วก็กระโดดกอดกันเวลาผีโผล่

...เหมือนเมื่อตอนที่เรายังเล็ก

ผมไม่รู้ว่ามันเกิดขึ้นตั้งแต่เมื่อไหร่?

ตั้งแต่เมื่อไหร่กันนะที่ผมไม่เคยได้สบตากับพี่ตรงๆเลย...

เหมือนกับตอนนี้ทั้งๆที่พี่พูดอยู่กับผม แต่สายตาของพี่มองไปที่อื่นไม่ใช่ผม

พี่รู้มั๊ยทุกครั้งที่พี่ทำแบบนี้....มันโครต!!เจ็บเลยรู้ป่ะ!!!

"ทัวก็จบแล้ว!!  กู...เอ่อ  พี่กลับได้ยัง"

พี่ก้มหน้าออกอาการณ์หงุดหงิดเล็กน้อย และแน่นอน...จงใจหลบสายตาผมเช่นเคย

พอเห็นแล้วก็อดคิดไม่ได้เลยว่า ทำไมถึงไม่ยอมสบตากับผม เหมือนเวลาคุยกับคนอื่นๆบ้างนะ

"คร้าบบบ  เย็นนี้รอกินข้าวด้วยนะ ผมจะรีบกลับ"

"อืม!!"

ผมแสลงยิ้มเพื่อให้พี่คิดว่า ผมพอใจที่พี่ยอมทำตามคำอ้อนของผม

พี่ส่ายหน้าน้อยๆแบบไม่ใส่ใจเท่าไหร่ แล้วก็เดินไปขึ้นเจ้า Yamaha Superbike สีดำ

คันใหญ่เกินตัว(ผมว่ามันเหมาะกันผมมากกว่า)

ผมโบกมือให้พี่ในขณะที่พี่ไม่คิดจะหันกลับมามองเลย...

มันเจ็บนะรู้มั๊ย...เวลาที่เราให้ความสำคัญกับใครคนนึง  แล้วเขาไม่รับรู้หรือแสลงทำเป็นไม่รู้ก็ตาม

ผมกำมือแน่น ทั้งที่ใบหน้ายังคงยิ้มอยู่

'เอาเถอะ! ยังไงพี่ก็ไม่เคยขัดใจผมอยู่แล้วแหละ..แค่เพียงเอ่ยปาก'

เมื่อคิดได้แบบนั้นผมก็รีบไปจัดการกับรายงานกองท่วมหัว

แล้วก็รอ....ให้เวลาผ่านไป ด้วยความอึดอัด........

หัดแต่งใหม่ ค่อยๆไปแล้วกันเนอะ