จันทร์หลงเงา...ตะวัน

เราทั้งคู่เป็นเหมือนเงาบนน้ำ
เหมือนอยู่ใกล้กันแค่เอื้อม
แต่ไม่เคยได้สัมผัสถึงหัวใจของกันและกันเลย
ได้แต่เฝ้ามอง...
แต่มิอาจก้าวข้ามเส้นบางๆ..
ระหว่างผืนน้ำกับท้องฟ้าไปได้...
.......
 
         #อาตี้#
 
 
บ้าชมัด!!!
พูดออกมาได้ไม่อายปาก!!   การเป็นพี่น้องธรรมดานะเหรอ?
กะอีแค่อยากให้พี่ตัวเองมาเรียนพร้อมกันยังยากเลย!!(ถ้าจำไม่ผิดเรียนกันคนละที่ไม่ใช่เหรอ?)
แค่อยากให้มาเห็น ว่าแต่ละวันผมทำอะไรบ้าง อยู่กะใครบ้าง
ไม่ใช่แค่เจอหน้ากันที่ห้อง แล้วก็ต่างคนต่างทำงานของตัวเอง แล้วก็นอน ตื่นมาก็ต่างคนต่างไป
(ยกเว้นบางวันที่พี่รันมันยอมมาส่ง)
ผมอยากอยู่ในสายตาพี่บ้าง...อยากเป็นที่สนใจเหมือนเมื่อสมัยเด็กๆ
เหมือนกับตอนที่เรายัง"จู๊บ"กุ๊ดไนท์ก่อนนอน...แล้วนอนกอดกันบนเตียงทั้งคืน
โดยไม่ต้องใช้ข้ออ้างว่าเหนื่อยบ้างละ...เตียงรกบ้างแหละ ถึงจะได้นอนกอดพี่
อยากซุกอยู่ใต้ผ้าห่มผืนเดียวกันเวลาดูหนังผี แล้วก็กระโดดกอดกันเวลาผีโผล่
...เหมือนเมื่อตอนที่เรายังเล็ก
ผมไม่รู้ว่ามันเกิดขึ้นตั้งแต่เมื่อไหร่?
ตั้งแต่เมื่อไหร่กันนะที่ผมไม่เคยได้สบตากับพี่ตรงๆเลย...
เหมือนกับตอนนี้ทั้งๆที่พี่พูดอยู่กับผม แต่สายตาของพี่มองไปที่อื่นไม่ใช่ผม
พี่รู้มั๊ยทุกครั้งที่พี่ทำแบบนี้....มันโครต!!เจ็บเลยรู้ป่ะ!!!
 
"ทัวก็จบแล้ว!!  กู...เอ่อ  พี่กลับได้ยัง"
 
พี่ก้มหน้าออกอาการณ์หงุดหงิดเล็กน้อย และแน่นอน...จงใจหลบสายตาผมเช่นเคย
พอเห็นแล้วก็อดคิดไม่ได้เลยว่า ทำไมถึงไม่ยอมสบตากับผม เหมือนเวลาคุยกับคนอื่นๆบ้างนะ
 
"คร้าบบบ  เย็นนี้รอกินข้าวด้วยนะ ผมจะรีบกลับ"
"อืม!!"
 
ผมแสลงยิ้มเพื่อให้พี่คิดว่า ผมพอใจที่พี่ยอมทำตามคำอ้อนของผม
พี่ส่ายหน้าน้อยๆแบบไม่ใส่ใจเท่าไหร่ แล้วก็เดินไปขึ้นเจ้า Yamaha Superbike สีดำ
คันใหญ่เกินตัว(ผมว่ามันเหมาะกันผมมากกว่า)
ผมโบกมือให้พี่ในขณะที่พี่ไม่คิดจะหันกลับมามองเลย...
มันเจ็บนะรู้มั๊ย...เวลาที่เราให้ความสำคัญกับใครคนนึง  แล้วเขาไม่รับรู้หรือแสลงทำเป็นไม่รู้ก็ตาม
ผมกำมือแน่น ทั้งที่ใบหน้ายังคงยิ้มอยู่
'เอาเถอะ! ยังไงพี่ก็ไม่เคยขัดใจผมอยู่แล้วแหละ..แค่เพียงเอ่ยปาก'
เมื่อคิดได้แบบนั้นผมก็รีบไปจัดการกับรายงานกองท่วมหัว
แล้วก็รอ....ให้เวลาผ่านไป ด้วยความอึดอัด........
 
 
 
หัดแต่งใหม่ ค่อยๆไปแล้วกันเนอะ