จันทร์หลงเงา...ตะวัน

เราทั้งคู่เกิดมาพร้อมกัน
เราหายใจพร้อมกัน
หัวใจเต้นเป็นจังหวะเดียวกัน
มีใบหน้าที่เหมือนกัน
และดวงตาของเรา...
ก็ฉายภาพของกันและกันตลอดมา
     
 
     มันไม่ใช่เรื่องจะน่าแปลกประหลาดอะไรเลย ก็เพราะเราทั้งคู่เป็นฝาแฝดกันทำไมล่ะ?
เป็นแฝดที่เหมือนกันแทบทุกอย่าง จะต่างก็แค่เพียงความสูงเล็กน้อยก็เท่านั้นเอง
เพรางั้นการที่จะมีใครๆทักผิดบ้างอะไรบ้าง มันก็เรื่องธรรมดา
 
 
"อา....อืม   า"
บนเตียงสะอาดขนาด5ฟุตดูแคบไปถนัดตา เมื่อพ่อหนุ่มวัย20ปี2คน นอนกอดก่ายกันเพื่อแย่งชิงพื้นที่(นอน)ให้ได้มากที่สุด(นอนดิ้นว่างั้น) โดยพ่อหนุ่มคนพี่นอนหันหลังกอดหมอนข้าง แล้วเจ้าหนุ่มคนน้องก็นอนหันมากอดเอวพี่ชาย และซุกหน้าเข้ากันแผ่นหลังของคนเป็นพี่ ประหนึ่งว่ากำลังกอดหมอนข้างเยี่ยงนั้นเลยทีเดียว
"ตี้ ตื่นเหอะมันจะสายแล้ว"
คนเป็นพี่เอามือผลักหัวน้องชายโยกเยกไป เพราะเขามีเรียนช่วงบ่ายแต่เจ้าตัวดีนี่มันมีเรียนช่วงเช้า
แทนที่อาตี้จะลุกเขาเพียงแค่เอามือปัดๆมือของอารัน ไปให้พ้นหัวทั้งที่ยังหลับตาอยู่อย่างงั้น
แล้วก็ยิ่งขยับอ้อมแขนตัวเองให้แน้นขึ้น พร้อมกับซุกหัวไปมาที่หลังของอารัน
"ไปด้วยกันไม่งั้น...ก็หัวเราะจนขาดใจไปเลย"
อารันไม่ใช่คนบ้าจี้ แต่หลังคือจุดอ่อนเดียวที่ทนไม่ได้!!!
"อ้าาาา5555+ หยุดน้าาาาตี้!!!! ไม่เอาแล้วววว!!!"
อารันยังคงชักดิ้น ชักงออยู่บนเตียงเพราะอาตี้ยังคงไซ้หัวทุยๆของตัวใส่หลังพี่ชาย อย่างหมั่นเขี้ยว
อารันหัวเราะจนน้ำตาเล็ดและสุดท้ายเขาก็ต้องยอมทำตามที่น้องชายต้องการ
จะว่าไปแล้วอารันนั้นก็ไม่เคยเอาชนะอาตี้ได้เลยแม้แต่ครั้งเดียว
ไม่ว่าเรื่องเรียน เรื่องกีฬา เรื่องหญิง หรือ แม้แต่ความสูง(ห่างกัน5ซม.)
เพราะงั้นอาตี้จึงเป็นเหมือนคู่แข่งของอารันเลยทีเดียว...
 
 
"อาตี้!!!! มึงมาสาย!!!แล้วงานกลุ่มก็อยู่ในมือมึงนะไอคุณเพื่อน...แล้วมันก็ต้องส่งวันนี้เว้ยยย!!!"
 
ในขณะที่ชายวัยเดียวกันกับผมกำลังโวยวายอย่างกับคนบ้า(เข้าข่ายที่สุดละ)
มันจะรู้มั๊ย? ว่ามัน....
เรียกตี้แต่คุณมึงมาตีหลังผม...อืม เอามือลูบหลังป่อยๆ ก่อนจะหันหน้าไปหา และชี้ไปที่ไอคนข้างๆที่กำลังขำอยู่อย่างเอาเป็นเอาตาย
ไอคุณเพื่อนของตี้ทำหน้าเหวอ ก่อนจะมองหน้าผมสลับกับตี้
ก็น่าจะเหวออยู่หรอก ก็ผมกับตี้เราอยู่กันคนละมหาลัยอาดิ
จึงเป็นไปไม่ได้ที่เพื่อนมันจะรู้จักผม และแน่นอน...ผมก็ไม่รู้จักมันเช่นกัน
 
"ขอโทษครับผมนึกว่าอาตี้..คือแบบว่า...เหมือนกันมากเลย.."
 
เพื่อนตี้มันเกาหัวแก้เก้อ แล้วก็ก้มหัวเลยน้อยเป็นการขอโทษ
ผมพยักหน้าให้เล็กน้อย(คนไม่รู้นี่หว่า)แต่ก็ยังรู้สึกเคืองๆอยู่ เคืองไอตี้นี่แหละเสือกบอกให้มาส่งที่หน้าคณะ ทั้งที่ทุกทีมันเดินมาเองแท้ๆ
 
"ตี้กูกลับล่ะ...ส่งแค่นี้แหละ!"
 
 หงุดหงิดครับโดนประทุสะร้ายแต่เช้าเลย(หลังจะหักมั๊ยนี่)
 
"ทำมายอ่ะ..ไหนรันว่ามีเรียนตอนบ่ายนี่ เค้าเลยอยากให้รันมาเห็นที่เรียนเค้าบ้างงะ น้าาาาา"
 
ผมรู้สึกหงุดหงิดเล็กน้อย เพราะ 1 มันบอกให้ผมปลุกมันแต่มันดันลากผมมาด้วย
2 ผมต้องมาโดนปะทุสะร้ายจากเพื่อนมันเพราะมัน  และ 3 มันไม่เคยเรียกผมว่าพี่เลยนับตั้งแต่เรียนจบป.6(เรียกแต่ชื่อสั้นๆ)   
ตี้มันเอารายงานยัดใส่มือเพื่อนก่อนจะเอาหัวทุยๆของมันมาไซ้ไปมาบนไหลผมอย่างอ้อนๆ(กูละอายเพื่อนมึงจริงๆเลยเชียว) จนผมต้องดันหัวมันออกเพราะ ทั้งผลและมันกำลังเป็นเป้าสายตายเลยตอนนี้
 
"เออ เออ! อยู่ก็ได้แต่มึงต้องเลิกทำแบบนี้ก่อน ไม่งั้นกูกลับจริงๆด้วย"
 
ตี้มันโงหัวขึ้นมาเอามือจุ๊!ปากผม มันสบตาผมทำเอาผมหัวใจเต้นไม่เป็นจังหวะเลยทีเดียว แต่ก็เก็บอาการไว้อย่างมิชิดเลยแหละ ผมก้มหน้าหลบสายตาขี้เล่นแทบจะในทันที
 
"อยู่ข้างนอกอย่าพูดกูมึงดิ ตี้อยากให้เราคุยกันแบบพี่น้องคู่อื่นบ้างงะ"
"อืม จะพยายาม"
 
พอผมรับปากตี้มันก็ยิ้มจนเห็นเหงือกเลย แต่ผมรู้สึกแปล๊บข้างในอกนะ ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไม
คงเป็นเพราะ...ตี้มันอยากได้พี่ชายที่พึ่งพาได้มั้ง? แต่ผมมันห่างไกลจากจุดนั้นมาก
ผมไม่เคยเป็นพี่ที่ดีเลยแม้แต่ครั้งเดียว และที่เลวร้ายกว่านั้นก็คือ ผมไม่ได้"รัก"มันแบบน้องชาย
แต่ผมกลับ'รัก'มันในแบบที่ไม่ควรจะเป็น  ... 
 
 
 
 ยังอัพไม่หมดแต่ง่วงเกินทนไว้จะต่อให้นะเจ้าค่ะอย่าโกรธหนูเลยน้าาาาา