ความรักที่เป็นไปไม่ได้..
เขียนโดย พิราบสีชมพู
วันที่ 5 เมษายน พ.ศ. 2557 เวลา 11.53 น.
แก้ไขเมื่อ 5 เมษายน พ.ศ. 2557 20.37 น. โดย เจ้าของเรื่องสั้น
4) บทสรุป
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความตลอดเวลาที่เธอได้เลือกเดินทางนี้เธอเจอแต่ความทุกข์ทรมาน ทุกคืนเธอต้องนอนเหงาร้องไห้คนเดียวเพราะพี่เค้าไม่สามารถที่จะมาอยู่ค้างกับเธอได้ เค้าต้องอยู่กับครอบครัวเค้าไม่ต้องการให้ครอบครัวเค้ารู้เรื่องนี้ ไม่อยากให้ครอบครัวต้องมีปัญหาและเธอเองก็ยอมรับในสิ่งนี้เพราะเธอไม่ต้องการไปทำลายครอบครัวพี่เค้า ซึ้งคนๆนั้นไม่เคยรู้ถึงความชั่วร้ายของชายหญิงคู่นี้ เธอคิดว่าแค่นี้ก็ปาบหนาแล้วไม่รู้เธอต้องเจอเรื่องร้ายๆอะไรอีกบาง เมื่อไรเวรรกรรมจะตามทัน
นานวันสันดารผู้ชายก็เริ่มออกจากเมื่อก่อนที่เป็นสุภาพบุรุษมาตอนนี้ไม่เหลือแม้แต่ความเป็นผู้ชายแล้วเธอต้องเผชิญพบเจอกับความชั่วร้ายของผู้ชาย วันไหนที่ต้องการเธอพี่เค้าก็มาหาแต่ถ้าวันไหนที่เธอต้องการพี่เค้า เค้ากลับปฏิเสธบอกไม่ว่างยุ่งเรื่องง่ายบาง เธอก็ไม่ต่างกับผู้หญิงขายบริการแต่เธออาภัพกว่าพวาเค้าซะอีกเพราะเธอไม่ได้อะไรตอบแทนเลย จนมาถึงวันนี้วันที่เป็นบทสรุปของเรื่องราวทุกอย่างเธอกับพี่เค้าได้ทะเลาะกันรุนแรงมากๆสาเหตุเป็นเพราะพี่เค้าไม่ยอมมาหาและอ้างแบบเดิมว่าติดงาน ความน้อยเนื้อต่ำใจก็ประทุขึ้นมา เธอได้ระบายทุกอย่างให้พี่เค้าฟังแต่คำตอบที่ได้รับจากพี่คนนั้นมันช่างทำร้ายจิตใจเธอเหลือเกิน เค้าบอกว่า" เธออย่าไปคิดอะไรมากก็รู้ๆกันอยู่ว่าเราเป็นแค่กิ๊กกันคงจะทำให้เหมือนแฟนกันคงไม่ได้เพราะพี่ก็มีครอบครัวของพี่อยู่แล้ว พี่รู้ว่าเธอน้อยใจแต่ก็พยายามเก็บไว้ไม่ต้องแสดงออกมาหรอกเพราะมันไม่สามารถเกินเลยไปมากกว่านี้ได้ ตอนนี้เราก็มีความสุขกันดีไม่ต้องไปคิดอะไรมากถ้าทำแล้วมีความสุขก็ทำไป พี่ยอมรับว่าพี่รู้สึกดีกับเธอมาตลอด เข้าใจพี่น่ะ" เมื่อเธอได้ฟังดั้งนั้นจากความน้อยเนื้อต่ำใจกลับเปลี่ยนเป็นความรังเกลียดขยะแขยง เธอบอกกับตัวเองว่าเธอทำบ้าอะไรอยู่ของเธอกันแน่ผู้ชายเค้าพูดถึงขนาดแบบนี้ ไม่เคยให้เกียรติเธอเลยด้วยซ้ำ เธอควรตาสว่างสักทีควรจบเรื่องนี้ได้แล้ว เธอจึงบอกกับพี่เค้าไปว่า ขอบคุณสำหรับทุกอย่างและขอโทษสำหรับสิ่งที่เธอทำกับครอบครัวพี่
จากวันนั้นจนถึงวันนี้เธอผู้นั้นได้หลุดพ้นจากบ่วงเวรบ่วงกรรมกับผู้ชายคนนั้นแล้ว แรกๆเธอร้องไห้จนไม่เป็นอันทำงาน แต่เวลาก็ช่วยรักษาแผลใจของเธอจนใกลหายสนิทแล้ว ทุกวันนี้เธอกลับมาใช้ชีวิตเป็นปกติแล้ว ฉันได้แต่ค่อบปลอบเธอว่า เรื่องทั้งหมดที่ได้เกิดขึ้นกับเธอนั้นมันเป็นบทเรียนราคาแพงถือซะว่าสิ่งที่เสียไปเป็นค่าเรียนรู้ที่จะใช้เป็นแนวทางในการดำเนินชีวิตที่จะไม่ทำให้เราหันกลับไปเดินทางเดิมอีก
ฉันคิดว่าเรื่องสั้นเรื่องนี้คงสามารถทำให้ใครที่หลงผิดกลับเดินทางที่ถูกต้อง เพราะยังไงสิ่งไหนที่มันไม่ใช่ของๆเรา เราจะทำยังไงมันก็ไม่ใช่ของๆเราอยู่แล้ว
คำยืนยันของเจ้าของเรื่องสั้น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ