เรื่องเล่าจากความมืด

ณ บ้านหลังหนึ่ง

บ้านหลังนี้อยู่อาศัยกันเพียงแค่สองแม่ลูกเท่านั้น ตัวลูกสาวนั้นถูกคำสาปตั้งแต่เกิดมา ทำให้ร่างกายของเธอนั้นต้องเจ็บปวดทุกข์ทรมานมาโดยตลอด เธอจึงต้องเก็บตัวอยู่แต่ในห้องไม่ได้ออกไปไหนเลย

“ฮือๆ ฮือๆ” เสียงสะอื้นด้วยความเจ็บปวดดังออกมาจากเด็กหญิงผู้น่าสงสาร

เด็กหญิงนั่งกอดอกอยู่บนเตียงนอนของเธอเอง โดยมีผ้าห่มผืนใหญ่คลุมทั้งร่างเอาไว้ ตามตัวของเธอที่โผล่พ้นออกมานอกเครื่องแต่งกายกลับเต็มไปด้วยรอยประหลาดเต็มไปหมด ทั้งรอยช้ำสีดำ สีม่วง และสีเขียว รวมไปถึงรอยประหลาดที่มีลักษณะคล้ายกับฝ่ามือที่เป็นสีเลือดอยู่บริเวณแขนของเด็กหญิง

“ตึงๆ! ตึงๆ!”

เสียงเคาะประตูดังขึ้น ทำให้เด็กสาวหันไปมองที่ประตูก่อนจะส่งเสียงถามออกไป

“นี่แม่เองนะ โคโดกะ เข้าไปได้ไหม” เสียงของแม่ที่แสนอ่อนโยน ดังขึ้นอยู่หน้าห้อง ด้วยความเป็นห่วงลูกสาวของตนจากใจจริง

“ใช่คุณแม่จริงๆ เหรอค่ะ” ถึงจะรู้อยู่แล้วว่าเสียงนั้นคือแม่ของเธอจริงๆ แต่เธอก็อดที่จะระแวงไม่ได้เช่นกัน

ประตูห้องถูกเปิดออก หญิงสาวคนหนึ่งจึงเดินตรงเข้ามาหาโคโดกะด้วยท่าทีเป็นห่วง สายตาของเธอจ้องมองมาที่ลูกสาวด้วยความสงสาร

“คราวนี้แหละ แม่เจอคนที่จะสามารถช่วยลูกได้แล้วนะจ๊ะ โคโดกะ” แม่ของเด็กสาวเอ่ยออกมาด้วยความดีใจ เธอคิดว่าจะสามารถช่วยลูกสาวของเธอให้หายจากคำสาปนี้ได้ เธอจึงพยายามทำทุกวิถีทางที่จะช่วยอย่างสุดความสามารถ

“ยังไงซะ เดี๋ยวมันก็กลับมาเป็นเหมือนเดิมอีก” โคโดกะพูดด้วยความน้อยใจ เพราะที่ผ่านมาเธอและแม่พยายามรักษาให้หายจากเจ้าสิ่งนี้ พยายามมากเท่าไรแต่ก็ไม่เคยประสบความสำเร็จเลยซักครั้งเดียว

“แต่ถึงอย่างนั้นก็ต้องเชื่อมั่นนะลูก” แม่ของเด็กหญิงเดินเข้ามาปลอบใจ เธอวางมือลงบนไหล่ของลูกสาวก่อนจะค่อยๆ ดึงเข้ามาหาตัวเอง

“อืม” เด็กหญิงตอบเพียงสั่นๆ เธอรับรู้ได้ถึงความเป็นห่วงที่มาจากแม่ของเธอ แต่เธอก็อดรู้สึกท้อใจกับความพยายามที่ไร้ผลเช่นกัน

เช้าวันต่อมา

ทั้งสองแม่ลูกเดินทางไปยังศาลเจ้าแห่งหนึ่งซึ่งตั้งอยู่ในป่า และเมื่อทั้งคู่เดินทางมาถึง ก็พบชายหนุ่มคนหนึ่งแต่งชุดเครื่องแบบของทางศาลเจ้ายืนรอต้อนรับอยู่แล้ว

“กำลังรออยู่พอดีเลย เชิญทางนี้ครับ” ชายหนุ่มที่สวมเครื่องแบบผายมือให้เป็นการเชิญทั้งคู่ให้ตามเขาเข้าไปในศาลเจ้า

เมื่อสองแม่ลูกเดินตามเข้าไปในศาลเจ้าก็พบกับหญิงชราผู้หนึ่งกำลังยืนรออยู่พอดี หญิงชราผู้นี้เธอเป็นมิโกะของศาลเจ้าแห่งนี้ มีหน้าที่คอยดูแลและทำพิธีต่างๆ

“ขอความกรุณาด้วยค่ะ” แม่ของโคโดกะก้มหัวลงเล็กน้อยเพื่อเป็นการทักทาย

“เธอเจ็บแขนไหมจ๊ะ” หญิงชรายิ้มให้กับแม่ของโคโดกะเล็กน้อย ก่อนจะหันมาถามโคโดกะด้วยสีหน้าที่เป็นห่วง

โคโดกะที่ถูกถาม เธอเงียบไม่ตอบกลับ ได้แต่ดึงแขนเสื้อออกเผยให้เห็นรอยแผลและรอยช้ำต่างๆ ที่แขน ซึ่งบนรอยเหล่านั้นก็ยังมีรอยมือประหลาดที่เป็นสีแดงเหมือนกับเลือดจับอยู่ในลักษณะที่เหมือนกำลังบีบแขนของเด็กสาวอยู่ยังไงยังงั้น

“ดูเหมือนรอยพวกนี้จะเกิดขึ้นจากบรรพบุรุษของตระกูลเธอนะ” หญิงชราพูดให้เด็กสาวฟัง

“แล้วทำไมบรรพบุรุษจะต้องมาโกรธแค้นมาทำร้ายเด็กคนนี้ด้วยละค่ะ” แม่ของโคโดกะพูดออกไปด้วยความโกรธอย่างลืมตัว

“ทำไมจะต้องมาเกิดอะไรขึ้นกับเด็กคนนี้ด้วยนะ” แม่ของโคโดะกะก้มหน้าลงด้วยความเศร้าจากนั้นน้ำตาของเธอก็ไหลออกมา

หญิงชราผู้เป็นมิโกะ ได้แต่ยืนนิ่งเงียบอยู่ครู่หนึ่ง

“เตรียมตัวทำพิธีกันเลยเถอะ” เธอหันมาพูดกับทั้งสองแม่ลูกและคนของเธอเอง

ในคืนนั้นเอง

ศาลเจ้าซึ่งเต็มไปด้วยแสงสว่างจากเปลวเพลิงในบริเวณลานประกอบพิธี เสียงประกอบพิธีดังกึกก้องไปทั่วทั้งศาลเจ้า ตรงกลางมีวงแหวนที่ล้อมรอบไปด้วยเทียนมากมาย ภายในนั้นมีหญิงชราผู้เป็นมิโกะกับร่างของโคโดกะที่นอนอยู่ตรงหน้าของหญิงชรา

เสียงบทสวดของหญิงชรายังคงดังต่อไปเรื่อยๆ จนในที่สุดก็หยุดลง

หญิงชรายื่นมือไปแตะที่ศีรษะของโคโดกะอย่างช้าๆ ไม่นานนักรอยต่างๆ ที่อยู่บนตัวของเด็กหญิงพลันค่อยๆ จางหายไปอย่างรวดเร็ว จนไม่เหลือรอยใดอีกเลยแม้แต่รอยเดียว เสมือนกับไม่เคยมีอะไรเกิดขึ้นกับตัวเด็กหญิงเลย

“พยายามได้ดีมากนะ” หญิงชราพูดขึ้นมาเมื่อเห็นว่าทุกอย่างเป็นไปได้ด้วยดี

และในเช้าวันนั้น

“ขอบพระคุณมากจริงๆ นะค่ะ ขอบคุณจริงๆ ค่ะ” แม่ของโคโดกะ กล่าวขอบคุณจากใจจริง

“ตอนนี้หนูไม่เป็นอะไรแล้วจริงๆ ใช่ไหมค่ะ” โคโดกะพูดออกมาด้วยความดีใจ รอยยิ้มค่อยๆ เกิดขึ้นบนใบหน้าของเด็กสาว เธอใช้มือลูบไปยังแขนของตัวเองเพื่อให้แน่ใจว่ารอยประหลาดเหล่านั้นได้หายไปแล้วจริงๆ

“จ๊ะ” หญิงชราตอบเพียงสั้นๆ ด้วยรอยยิ้ม เธอและชายหนุ่มผู้ช่วยของเธอ ได้มายืนคอยส่งทั้งสองแม่ลูกที่หน้าศาลเจ้า ก่อนที่รถแท๊กซี่ที่มารับทั้งคู่นั้นจะหายลับไปจากสายตา

หลังจากนั้นสองวัน

เมื่อรอยประหลาดเหล่านั้นหายไปแล้ว แม่ของโคโดกะจึงทำเรื่องให้ลูกสาวของเธอได้เข้าเรียนในโรงเรียนตามปกติ

“โคโดกะ ไม่ลืมอะไรแล้วนะลูก” เสียงแม่ของโคโดกะถามด้วยความเป็นห่วง

“อืม ไม่ลืมอะไรแล้วค่ะ” โคโดกะตอบกลับด้วยความตื่นเต้น นานมากแล้วที่เธอไม่ได้ไปโรงเรียน วันนี้เธอจะได้กลับไปใช้ชีวิตที่เหมือนกับเด็กทั่วไปสักที

“กริ๊งงงงง”

“ค่ะ ฮัลโหลๆ” เสียงโทรศัพท์ดังขึ้น แม่ของโคโดกะจึงเดินออกมารับสาย

“อ่อ คุณนั่นเอง ที่ช่วยเหลือลูกของดิฉันเอาไว้ ต้องขอบพระคุณมากจริงๆ นะค่ะ ฉันไม่รู้จริงๆ ว่าจะตอบแทนพระคุณนี้ยังไงดี…เอ๊ะ!!” ระหว่างที่แม่ของโคโดกะกำลังขอบคุณอีกฝ่ายอยู่นั้น เธอก็ถึงกับชะงักเมื่อได้ยินบางสิ่งบางอย่างที่อีกฝ่ายบอกกลับมา

“ท่านเสียไปเมื่อวานแล้วครับ ท่านมิโกะเป็นห่วงอนาคตของเด็กคนนั้น จนถึงวาระสุดท้ายของชีวิต” ชายหนุ่มผู้ช่วยของหญิงชราผู้เป็นมิโกะโทรมาเล่าถึงความจริงในสิ่งที่หญิงชราได้ทำลงไป

“ที่ผมพอจะทำได้ตอนนี้มีเพียงแค่อธิฐานให้ชีวิตของเธอยืนยาวขึ้น” น้ำเสียงของชายหนุ่มเริ่มเคร่งเครียดขึ้นมาในทันที

“สุดท้าย ผมขอฝากข้อความบอกเด็กสาวคนนั้นหน่อยจะได้ไหมครับ” ชายหนุ่มพูดด้วยน้ำเสียงที่จริงจัง

“ข้อความเหรอค่ะ” แม่ของโคโดกะทวนคำพูดของอีกฝ่าย

ระหว่างที่แม่ของโคโดกะยังคงคุยโทรศัพท์อยู่นั้น โคโดกะก็ส่งเสียงบอกให้แม่ของเธอได้รับรู้ว่าเธอออกไปแล้ว

“ไปก่อนนะค่ะ” สิ้นเสียงของโคโดกะก็ตามมาด้วยเสียงปิดประตูหน้าบ้าน

“ไง รอนานไหม” โคโดกะเดินเข้าไปทักเพื่อนของเธอที่ยืนรออยู่หน้าบ้าน

“ไม่หรอก ฉันก็เพิ่งมาถึงเมื่อกี้เหมือนกัน” อีกฝ่ายตอบกลับมา ก่อนที่ทั้งคู่จะเดินไปโรงเรียนด้วยกัน

“ผมขอโทษที่ไม่สามารถช่วยเธอได้” สิ้นเสียงของชายหนุ่ม แม่ของโคโดกะก็วางสายทันที

ระหว่างที่โคโดกะและเพื่อนกำลังเดินไปโรงเรียนด้วยกัน รอยมือประหลาดที่มีสีแดงสดก็ค่อยๆ เกิดขึ้นบริเวณรอบคอของโคโดกะ ลักษณะคล้ายกับกำลังบีบคอของเธอเอาไว้และจากนั้นโคโดกะก็…