เรื่องเล่าจากความมืด

ในคืนวันหนึ่ง

ณ สถานที่เข้าค่ายของชมรมเบสบอล เด็กๆ ในชมรมจะต้องมาเข้าค่ายเพื่อฝึกซ้อมสำหรับเตรียมตัวแข่งขันในเร็วๆ นี้

“วันนี้ ซ้อมหนักชะมัดเลย” เด็กชายคนหนึ่งพูดขึ้นมาด้วยความเหนื่อยล้าจากการซ้อมมาทั้งวัน

“โค้ช บอกว่าพรุ่งนี้จะหนักกว่าเดิมอีกนะ” เด็กชายอีกคนที่นอนอยู่ข้างๆ เล่าในสิ่งที่ตนได้ยินมา

“ชิ แค่คิดก็ปวดท้องขึ้นมาเลย” เด็กชายรูปร่างอ้วน เอ่ยออกมาด้วยความรู้สึกท้อแท้

“ครืนนน กึก”

“พวกแกจะคุยกันไปจนถึงเมื่อไรกัน” เสียงหนึ่งดังขึ้นก่อนที่ประตูจะถูกเปิดออก ทำให้เด็กๆ ตกใจนึกว่าเป็นโค้ชโผล่เข้ามาเสียอีก ที่ไหนได้กลับเป็นเพื่อนของพวกเขาเองที่แกล้งหลอกให้ตกใจ

“อะไรกัน อาคิ เองเหรอ ตกใจแทบแย่!”

“อย่าทำให้ตกใจสิวะ!”

“อะไรกัน นึกว่าโค้ชโผล่มาจริงๆ ซะอีก”

เมื่อรู้ว่าเป็นเพื่อนที่มาแกล้ง เด็กชายแต่ละคนต่างก็บ่นออกมา

“ยังไงซะตอนนี้ก็ต้องพักเอาแรงก่อนละนะ” อาคิไม่สนใจคำบ่นของเพื่อน เขายังคงเดินตรงไปที่นอนของตนแล้วล้มตัวลงนอนอย่างสบายใจ ก่อนพูดต่อไปอีกว่า

“เอาเถอะ ยังจะมีใครอยากตกส้วมอีกไหมนะ”

“เห นายเคยมาทำอะไรที่นี่ด้วยงั้นเหรอ” เด็กชายที่นอนข้างๆ กับอาคิถามขึ้นด้วยความสงสัย

“ถามอะไรของนายกันไดสุเกะ นายจำไม่ได้งั้นเหรอ เพื่อที่พวกเราจะได้ลงเล่นในการแข่งครั้งหน้า พวกเราก็เลยมาเข้าค่ายฝึกกันที่นี่ไง” เด็กชายที่นอนอยู่อีกฝั่งของไดสุเกะ ช่วยตอบเพื่อเตือนความจำให้กับไดสุเกะอีกครั้งหนึ่ง

“เอ๋?” ไดสุเกะ เผลอหลุดคำพูดออกมาด้วยความตกใจ

“ในตอนนั้นนายเคยตกหลุมส้วมด้วยนี่” อาคิช่วยย้ำถึงเหตุการณ์เมื่อครั้งนั้นให้กับไดสุเกะ

“ใช่เหรอ” ไดสุเกะยังคงไม่เชื่อในสิ่งที่เพื่อนๆ ของเขาเล่าให้ฟัง เขายังคงสับสนอยู่ว่าตัวเองถูกหลอกหรือว่านั้นเป็นเรื่องจริงกันแน่

“เอาน่า ตอนนั้นยังอยู่แค่ ป.3 กันอยู่เลย นายจะจำไม่ได้ก็ไม่แปลกหรอก” อาคิพูดขึ้นมาเมื่อเห็นว่าไดสุเกะมีสีหน้าที่จริงจังขึ้น

“แอ๊ดดดด ตึง”

ไดสุเกะที่นอนไม่หลับ เขาจึงลุกขึ้นมาเพื่อที่จะไปเข้าห้องน้ำ ทางเดินมีเพียงแสงไฟที่อยู่ตรงหน้าห้องเท่านั้น เมื่อเดินตรงมาเรื่อยๆ ก็จะพบกับห้องน้ำซึ่งมีป้ายติดข้างบนเอาไว้ว่าห้องน้ำชาย

เนื่องจากอาคารหลังนี้ถูกสร้างมานานมาก ทำให้สภาพของห้องน้ำและส้วมนั้นยังคงเป็นแบบเก่าคือเป็นส้วมแบบหลุม

“ที่นี่น่าขนลุกชะมัดเลย” ขณะที่ไดสุเกะกำลังนั่งปลดทุกข์อยู่นั้น เขาก็ก้มลงไปมองข้างล่างของส้วมหลุม

“ว่าแต่ทำไมฉันถึงได้ลืมได้นะว่าเคยตกส้วมด้วย” ไดสุเกะที่ทำธุระเสร็จเรียบร้อยเขาลุกขึ้นใส่กางเกงจนเรียบร้อยจากนั้นก็ยังคงมองลงไปในหลุมของส้วมด้วยความสงสัย

“ถ้าจำไม่ผิดตอนนั้นรู้สึกว่าจะปวดท้อง” ไดสุเกะค่อยๆ พยายามนึกถึงเรื่องราวที่เกิดขึ้นในวันนั้น เขาแหงนหน้ามองออกไปยังนอกหน้าต่างของห้องน้ำ ซึ่งมีพระจันทร์ลอยเด่นอยู่ตรงหน้าของเขา

ย้อนกลับไปเมื่อสมัยเป็นเด็ก

“เอ๋ ที่นี่ที่ไหนกัน” ไดสุเกะแหวนมองขึ้นไปยังข้างบน เขาเห็นแสงจากหลอดไฟแบบกลมส่องลงมา

“ฉันตกลงมาในส้วมเหรอ” ไดสุเกะสังเกตไปรอบๆ ตัวเอง ทำให้เขารู้ว่าเขาได้ตกลงมาในหลุมส้วม

“ใครน่ะ” ไดสุเกะได้ยินเสียงหนึ่งเข้า เขาจึงทักออกไป เสียงนั้นเข้ามาใกล้ตัวเขาเรื่อยๆ เสียงเหมือนมีคนกำลังเดินยกขาก้าวเดินอยู่ในน้ำและเสียงหายใจหอบที่ดังก้องไปทั่ว

“มีใครอยู่งั้นเหรอ” ไดสุเกะพยายามมองไปรอบๆ เพื่อหาที่มาของเสียงเหล่านั้น ขณะที่กำลังมองหาอยู่นั้น ก็มีบางสิ่งบางอย่างเข้ามาใกล้ตัวเขาเรื่อยๆ ใกล้เสียจนเกือบจะชิดกับไดสุเกะและทันใดนั้นก็มีเสียงหนึ่งดังขึ้นมาจากข้างบน

“เหมือนได้ยินเสียงอะไรเลย” เพื่อนๆ ของไดสุเกะนั้นเอง พวกเขาเดินมาดูเพราะได้ยินเสียงเหมือนมีอะไรตกลงไปข้างล่าง และก็เจอไดสุเกะอยู่จริงๆ ด้วย

“ลงไปทำอะไรตรงนั้นน่ะ ดูไม่ได้เลยนะ” เพื่อนคนหนึ่งพูดออกมาอย่างสนุกสนาน เพื่อนต่างพากันหัวเราะเยาะ

มีเพียงไดสุเกะเท่านั้นที่ได้แต่ยืนร้องไห้อยู่คนเดียว ภายในหลุมส้วมที่ตนได้ตกลงมา

“จริงสินะ ตอนนั้นโดนทุกคนล้อที่ขึ้นจากส้วมไม่ได้” ไดสุเกะที่ตอนนี้ดูเหมือนจะเริ่มนึกถึงเรื่องราวในอดีตได้แล้วจึงเอ่ยขึ้น

“แต่ถ้าจำไม่ผิดตอนนั้นเหมือนจะมีใครสักคน” ไดสุเกะพยายามนึกเรื่องราวก่อนหน้านั้นแต่ก็ยังคงนึกไม่ออก เขายังคงก้มมองลงข้างล่างของหลุมส้วม

เมื่อมองลงไปอีกครั้งเขาก็เห็นใบหน้าหนึ่งกำลังจ้องมองมาที่เขาจากข้างล่างนั้น ทำให้เขาตกใจเดินถอยหลังไปเล็กน้อย

ไดสุเกะจ้องมองลงไปยังข้างล่างของหลุมส้วมนั้นอีกครั้งหนึ่ง

“คงคิดไปเองละมั้ง” เมื่อมองลงไปอีกครั้งแล้วไม่เห็นอะไร เขาจึงคิดว่าตัวเองแค่คิดไปเองเท่านั้นหรือไม่ก็คงจะแค่ตาฝาด

“บ้าบาสิ้นดี เรื่องแบบนั้นจะเป็นจริงได้ยังไงกัน” ไดสุเกะเดินไปยังกระจกในห้องน้ำเพื่อที่จะล้างหน้าล้างตาให้รู้สึกดีขึ้น

“ในตอนนั้นเราก็แค่กลัว จนรู้สึกไปเองเท่านั้นแหละ” ไดสุเกะพยายามปลอบใจตัวเองเพื่อไม่ให้รู้สึกกลัว

“ติ๊งๆ จ๊อมๆ”

เสียงเหมือนมีอะไรกำลังเคลื่อนไหวอยู่ในน้ำดังขึ้นมาทำลายความคิดของไดสุเกะลงในทันที เสียงร้องโหยหวนค่อยๆ ดังขึ้นเรื่อยๆ มันดังออกมาจากส้วมหลุมอย่างแน่นอน เสียงเหล่านั้นค่อยๆ ดังกึกก้องไปทั่วทั้งห้องน้ำ

ไดสุเกะได้แต่ยืนนิ่งอยู่ที่หน้ากระจกห้องน้ำ เขามองเข้าไปที่กระจกเพื่อมองภาพที่สะท้อนมาจากข้างหลังโดยที่เขาไม่ต้องหันกลับไปมอง

ภาพสะท้อนที่ไดสุเกะเห็นนั้น เขากำลังจ้องมองไปยังส้วมหลุมอยู่นั้นเอง สายตาของเขายังคงจับจ้องอย่างไม่กระพริบ

ไม่นานนักเสียงต่างๆ ก็ดังขึ้นกว่าเดิม เหมือนกับกำลังมีบางสิ่งบางอย่างเข้ามาใกล้ ภาพสะท้านจากกระจกที่ไดสุเกะเห็นนั้นกลับยิ่งน่าตกใจยิ่งกว่า

มีมือโผล่ขึ้นมาจากส้วมหลุมอย่างช้าๆ มือนั้นค่อยๆ เกาะลงบนขอบของโถส้วม ไดสุเกะยังคงยืนนิ่งพยายามจะส่งเสียงร้องแต่กลับไม่มีเสียงใดๆ ออกมาจากปากของเขาเลย เขายังคงมองไปที่กระจกตาไม่กระพริบ

สิ่งนั้นค่อยๆ โผล่ขึ้นมาเรื่อยๆ ทีละนิดๆ นอกจากมือทั้งสองข้างที่เกาะอยู่ที่ขอบของโถส้วมแล้ว ตอนนี้กลับมีศีรษะของมันค่อยๆ โผล่ขึ้นมาด้วย มันโผล่ขึ้นมาอย่างช้าๆ จนเริ่มเห็นใบหน้าและรูปร่างที่น่าขยะแขยง ทั้งตัวของมันเต็มไปด้วยของเสียสีดำสนิทส่งกลิ่นที่รุนแรงไปทั่วทั้งห้องน้ำ

สิ่งนั้นมองตรงมาที่ไดสุเกะที่ยังคงยืนนิ่งด้วยความกลัว และทันใดนั้นเอง

“ติ๊ง ตุ๊บ”

เสียงหนึ่งดังขึ้นมา เสียงที่เหมือนกับมีอะไรบางอย่างตกลงไปในน้ำ ไม่สิตกลงไปในส้วมหลุมต่างหากถึงจะถูก…