เราคือแชมป์เปี้ยน!!!!!

               "เอาล่ะรอบต่อไปจะเจอกับโรงเรียนกีฬาเวชวิทย์ วันนี้ทุกคนจะได้ดูวิดิโอบันทึกการแข่งขันของทีมนี้"

         ครูอรสาเปิดวิดีโอคลิปที่ถ่ายด้วย กล้องถ่ายรูปต่อเข้าจอทีวีจอแบนขนาด 32นิ้วในห้องชมรมตะกร้อ

              ในนั้นทั้งสองทีมก็แข่งขันไม่ได้หวือหวา แต่พอถึงครึ่งหลังเมื่อทีมเวชวิทย์เปลี่ยนตัวผู้เล่น อารมณ์การแข่งขันก็เปลี่ยนไปและฮือฮาเพราะคนที่ลงไปนั้น คือเบล หนึ่งในทีมนางฟ้า

              "นางฟ้า ดูสิคนที่เราไปเจอวันก่อน"

              ดาตื่นเต้นแต่เหมยกับกัดฟันกรอด

             "การเล่นแบบนี้มัน แบบนี้มันไม่ใช่ตะกร้อแล้ว"

          ทุกคนคงจะคิดแบบนั้น เพราะทุกคนมองดูด้วยความเงียบกริบจนอาอรต้องทำเสียงดังเรียกสติ

             "เบล ฉายาของเธอคือตะกร้อไร้รูปแบบ เธอไม่สนท่วงท่าอะไรหรอกนอกจากทำให้ลูกตะกร้อตกลงฝั่งตรงข้ามกับตัวเอง เกมหน้าเราจะเน้นเกมรับครูจะให้กุหลาบเสิร์ฟและคอยหลอก"

            "หลอกเหรอคะ"

      พี่กุหลาบถามด้วยความสงสัย

            "ใช่ หลอกให้เบลทำลูกเข้าแดนหลัง    ครูจะให้ดาลงเพราะดาถนัดลูกพลิกแพลงน่าจะรับมือลูกที่มาหลายๆแบบได้    จากนั้น"

           "ได้เลยครู เหมยจัดการเอง"

      พวกเราเมื่อได้วางแผนกันเรียบร้อยแล้วต่างก็แยกย้ายกันกลับบ้าน แต่ก่อนจะเข้าบ้านเสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้น

          "ฮัลโหลว่าไง"

          "มาหาหน่อยสิอยู่บ้าน คนไม่พอด้วย"

          "คนไม่พอเหรอ"

        "เออ มามา"

   บิ้บ  เธอตัดสายไปฉันถอนหายใจแล้วรีบไปเก็บกระเป๋าเสื้อผ้าเปลี่ยนแค่เสื้อแล้ววิ่งออกนอกบ้าน

          "สา ไปใหนน่ะลูก"

          "ไปบ้านเบลค่ะแม่"

    ฉันวิ่งมาถึงบ้านปูนหลังโต แล้วตะโกนเรียกคนในบ้าน สักพักเบลก็วิ่งออกมาเปิดประตูให้

ฉันเข้ามาในบ้านของเบลแม้มันจะใหญ่ขึ้นแต่การจัดวางภายในบ้านยังเหมือนกับหลังเก่า มันเต็มไปด้วยรูปภาพอาหารหลากชนิด

        "มีเรื่องอะไรที่บอกว่าคนไม่พอ จะแข่งพรุ่งนี้อยู่แล้ว"

ยังไม่ทันพูดอะไร พวกน้องๆตัวเล็กของเบลก็วิ่งออกมาสามคน พวกเขาวิ่งมาล้อมแข้งล้อมขาฉัน

      "พ่อกับแม่ยังไม่กลับจากภัตราคารช่วยรับมือหน่อยสิ สา เอออยู่กินข้าวด้วยกันก่อนนะ"

      "ไม่ต้องห่วงแค่บอกมาบ้านเบลเนี่ย แม่ก็ไม่หุงข้าวเผื่อแล้วล่ะ"

   พวกเราช่วยกันรับมือเจ้าตัวเล็กจนพวกลุงกับป้ามา ฉันมองดูเบลที่เต็มไปด้วยความผ่อนคลายแล้วเผลอยิ้มออกมา

        "ยิ้มอะไรยะ"

        "เปล่า แค่ชอบเบลที่ดูอารมณ์ดีน่ะ มันน่ารัก"

          เบลยิ้มแล้วเอามือยีหัวฉัน ทำให้ฉันนึกถึงวันเก่าๆ

        "ไปกลับบ้านฉันจะเดินไปส่ง"

        เราเดินมาถึงครึ่งทางเบลก็มีคำถามถามฉัน

         "สา เล่นตะกร้อแล้วสนุกใหม"

        "เอ๋"

        คำถามที่แปลกทำให้ฉันหยุดเดินถามให้เข้าใจมากขึ้น

        "เธอสนุกใหมเวลาเล่นกับคนที่สู้ไม่ได้"

       ฉันรู้สึกจุกกับคำตอบ ฉันเข้าใจดีว่ามันหมายถึงอะไร และต้องตอบยังไงแต่ไม่อยากพูด

        "ฉันไม่สนุกเลยสา ไม่มีใครชนะฉันได้แม้ฉันจะลงเล่นในช่วงเวลาใหน"

       "เบล พรุ่งนี้ฉันจะทำให้เธอสนุกเอง"

        "ไร้สาระ"

       คำนี้ยิ่งทำให้ฉันจุกเข้าไปอีก

        "เธอคนเดียวสู้ฉันไม่ได้หรอกลูกทีมของเธอไม่เหมาะกับเธอ ทำให้ฉันสนุกไม่ได้หรอกสา"

        เบลมาส่งฉันครึ่งทางก็ขอตัวกลับ ส่วนฉัน จะนอนให้เต็มอิ่มเพื่อที่จะทำให้เบลสนุก 

        สนุกกับว่าคำว่าแพ้ซะบ้าง

......................................................................................................