เราคือแชมป์เปี้ยน!!!!!

                     จากการแข่งขันกีฬาแห่งชาติปีที่แล้ว

     ทีมตระกร้อหญิงมอต้นโรงเรียนวรวิตได้ชนะเลิศด้วยคะแนนที่เรียกได้ว่าเหลือเชื่อ นั่นคือ ไม่เสียคะแนนซักแต้มตลอดการแข่งขัน ทำให้ทั่วประเทศขนานนามทีมนั้นว่า ทีมห้านางฟ้า ด้วยความเก่งอันเหลือเชื่อทำให้โรงเรียนกีฬาทั่วประเทศได้ติดต่อพวกเขาเพื่อเรียนต่อในระดับชั้นมอปลาย

     แต่นักกีฬาหนึ่งในทีมห้านางฟ้าได้ประกาศพักรักษาตัวเนื่องจากเกิดอาการบาดเจ็บ และได้หายไปจากวงการลูกหวายไป ไม่ปรากฎการแข่งขันของเธออีกเลย

         ------------------------->api3api ภูมิใจเสนอ ---------------------------------------------------------------------------> Sport novel แห่งมิตรภาพ----------------------------->We are the champ!!!!------------------------------------------------------------------------------------------------------->พวกเราคือแชมป์<------------------------------

ตอนที่  1       I am normal school girl.

     วันแห่งการเริ่มต้นใหม่ ชีวิตมอปลายของ นางสาว อริสา ชาติชัย กำลังจะเริ่มต้นในฐานะนักเรียนอย่างเต็มตัว เมื่อก่อนนั้น ฉันคือหนึ่งในนักกีฬาที่เก่งที่สุด(เหรอ) มีฉายาแปลกๆว่าห้านางฟ้า แต่นั่นทำให้ฉันต้องรู้สึกอาย เพราะฉันแทบไม่ได้ลงสนามเลยด้วยซ้ำไป ไม่เกี่ยวกับอาการบาดเจ็บของฉันหรอกที่ทำให้ฉันต้องเลิกเล่นตะกร้อ

                 การไล่ถลุงอยู่ฝ่ายเดียวไม่นับเป็นกีฬาหรอก

                           พวกเขาเก่งเกินไป

     (กิ้ง ก่อง ก่อง) ขอเชิญนักเรียนนักศึกษารับการปฐมนิเทศน์ที่อาคารเอนกประสงค์ด้วยค่ะ (ดอกไม้ ดอกไม้จะบาน บริสุทธิ์กล้าหาญ......) เสียงเพลงขับกล่อม สายลมเย็นๆ ไม่มีตารางฝึกซ้อม นี่สิวัยรุ่นของฉัน จากนี้จะได้มุ่งหวังอนาคต    อนาคต?

     ความฝัน    ไม่มี  นอกจากนักกีฬาตะกร้ออาชีพเราก็ไม่มีความฝันอื่นอีก

     หลังการปฐมนิเทศน์อันชวนง่วง ความน่าเบื่อได้เล่นงานฉันอีกครั้ง ไม่สิหลายครั้งแล้ว ตั้งแต่เอากีฬาออกไปจากฉันฉันก็ไม่มีอย่างอื่นให้ทุ่มเทอีก เลยหามุมสงบๆที่ห่างไกลผู้คนเพื่อหลีกหนีความน่าเบื่อ จนมาได้ที่นี่แหละ หลังอาคารศิลปะ มีต้นไม้ร่มรื่นน่าดู ฉันตัดสินใจที่จะใช้ที่นี่เป็นที่สิงสถิตซะเลย

                     "ห๊ะ เธอเป็นใคร"

                     "นี่พวกเธอฉันเจอที่นี่ก่อนนะ"

          แปลกใหมที่นักเรียนหญิงสามคนจะบังเอิญใจตรงกันเลือกที่นี่เป็นพื้นที่ส่วนตัว

                     "โอน้อยออกใหม ฉันถูกใจที่นี่ และไม่ยกให้พวกเธอแน่"

    สาวแว่นผมซอยสั้น แต่ด้วยผิวที่ขาวมากของเธอทำให้เธอดูดีมากๆ และดูเหมือนเด็กเรียนหนอนหนังสือมากกว่า

                      "บ้าบอปัญญาอ่อน พวกเธอนั่นแหละไปให้พ้น ที่นี่จะเป็นที่ฝึกกังฟูของฉัน"

   ยัยนี่แปลกเพื่อน กังฟูเหรอ แต่ก็เข้าอ่ะนะกับหน้าตาหมวยตาตี่ๆใบมีดโกนกับผมหน้าหมา(เอ้ยม้า)ของเธอ แต่จะฝึกไปทำใมฟ่ะ นักฆ่าเร้อะ

          สรุป พวกเราสามคนแบ่งโซนกันเหมือนแบ่งเค้กตรงที่นั่งใต้ต้นไม้กลมนั่น ยัยแว่นอ่านหนังสือตามสเต็ปเด็กเรียนเป๊ะ หือ อ่านโคนันเรอะ อนาคตนักสืบกะตาโมริแหงๆ เฮ้ออนาคตของชาติ

         เอ้า เอ้า ยัยหมวย รำไทเก็กไปแล้ว ไม่อายเหรอวะเนี่ยท่าแต่ละท่า  ส่วนเราน่ะเหรอ ไม่รู้จะทำอะไรเลยล้วงเอาลูกตะกร้อมาปั่นเล่น เอาเหอะเลิกเล่นแต่เลิกชอบไม่ได้นีเนาะ

                     "เธอเล่นตะกร้อด้วยเหรอ"

    หือ ใครทัก ยัยแว่นจ้องเขม็งเลย ยัยหมวยชำเลืองนิดนึงแต่ก็รำไทเก็กต่อไป เอาล่ะสิจะตอบยังไงดี

                    "เราเลิกเล่นแล้ว"

                   "เหรอ ทำใมล่ะ"

  ยัยแว่นขยับเข้ามาไกล้ๆแล้วขยับแว่น จากนั้นเธอก็ทำหน้าเหวอ  เห็นผีเรอะ

                  "เธอคือทีมห้านางฟ้านี่นา เธอมาทำอะไรที่โรงเรียนนี้ ทำใมไม่ไปโรงเรียนกีฬาล่ะ"

   หึ เอาแล้วไง จะตอบยังไงดี เหตุผลของเรามันค่อนข้างจะส่วนตัวซะด้วยสิ  นั่นไงยัยหมวยเดินเข้ามาหาแล้ว นี่ชื่อเสียงของทีมนางฟ้ามันดังขนาดนี้เลยเหรอ

                 "ฉันเคยดูพวกเธอแข่ง  พวกเธอใจร้ายมากทำเหมือนตะกร้อเป็นของเล่น  บอกตรงๆฉันเคยแข่งกับพวกเธอแล้วแพ้ แต่ฉันไม่เห็นเธอในแมทนั้นเลยนี่"

                 "ฉันไม่ค่อยได่ลงน่ะ"

                 "นี่ๆ ฉันก็เคยแข่งกับพวกเธอ และแพ้ราบคาบเลย พวกเธอเล่นแรงมากน่ะ ยังกับไม่ใช่ระดับนักเรียนเลย"

         อะไรกัน พวกนี้คือนักกีฬาตะกร้อทั้งนั้นเลยเหรอ ที่สำคัญยังเคยแข่งกับพวกเราอีก

                 "เดี๋ยวนั่นเธอจะเดินหนีไปใหน"

   ฉันต้องชะงักเมื่อกำลังจะเดินหนี ยัยหมวยนั่นดึงแขนฉันไว้  ฉันรีบสลัดออกโดยเร็ว

               "ฟังนะพวกเราคือคนที่หมดหวังกับตะกร้อเพราะความเก่งกาจของพวกเธอ เธอจะรับผิดชอบยังไงไม่ทราบ"

               ไม่รู้สิ และมันไม่ใช่ความผิดของฉันทั้งหมดซักหน่อย

               "ฉันเลิกเล่นตะกร้อแล้วล่ะ"

    ยัยหมวยกับยัยแว่นทำท่าตกใจ  ช่างสิ ฉันก็หมดหวังพอๆกับพวกเธอ พวกนั้นต่างหากคือปีศาจร้ายตัวจริง

               "ฉันชดใช้อะไรให้ไม่ได้หรอก  ตอนนี้ที่ฉันทำได้ ก็คือทำตัวเป็นนักเรียนธรรมดาไปวันๆเหมือนพวกเธอเท่านั้นแหละ"

            ///////////////////////////////////////////////////////////