เราคือแชมป์เปี้ยน!!!!!

                "นี่ นางฟ้า เมื่อใหร่รันจะรู้สักทีว่าโคนันคือ คุโด้ ชินอิจิ แว่นอ่านมาตั้งจะเล่ม80อยู่แล้วเนี่ย"

             หึๆ โคนันอีกแล้ว ไม่รู้โว้ย หนึ่งอาทิตย์แล้วหลังจากชมรมตะกร้อยุบไป พวกรุ่นพี่ก็มุ่งไปยังการสอบเอ็นทร้านมากกว่า ส่วนสมาชิกรุ่น มอห้าก็หันไปเล่นกีฬาอย่างอื่นแทน

            แต่ทว่า วันที่เราแข่งนั้น มีสมาชิกรุ่นพี่ มอห้า ตะกร้อหญิงคนนึงลาป่วยวันนั้น และดูเหมือนเธอจะไม่ยอมรับเรื่องยุบชมรม

            "ไม่ยุติธรรม ไม่ยอม แค่แพ้ครั้งสองครั้งถึงกับยุบชมรม ฉันยังไม่ได้ลงซักหน่อย ฉันยังไม่แพ้  เอาชมรมตะกร้อคืนมา"

           สองวันแล้วที่เธอตะโกนโหวกเหวกอยู่กลางสนามบอล  ทุกคนมองเธอเป็นตาเดียว ฉัน ดา และเหมย หยุดยืนมองด้วยความอายแทน

            "อ๊ะ พวกเธอ  เออ พวกเธอสามคนนั่นแหละที่แข่งแทนวันนั้นน่ะ มาช่วยกันหน่อยเร้ว"

             นั่นไงเธอมองเห็นพวกเราดันจำพวกเราได้อีกร้องเรียกดังลั่น

           "เฮ้ย แว่น สา เราไปกันเถอะอย่าไปสน อย่าไปมอง อายคนชิบหายเลย"

        ไม่นานเกินรออาจารย์ฝ่ายปกครองวิ่งลงมาไล่รุ่นพี่คนนั้นเธอวิ่งหนีไปรอบๆสนามฟุตบอล

          "ว้ากกกก อาจารย์ใจร้าย  อาจารย์หัวเหน่งงงง"

          "หยุดเดี๋ยวนี้นะชุติพร  แล้วหัวครูมันแฟชั่นเว้ยยย"

  ภาพอาจารย์หัวเหน่งวิ่งไล่จับนักเรียนเสียงปรอดแตก นั่นคงจะเป็นภาพน่าอายที่สุดแล้วในวารสารโรงเรียนเดือนนี้  เฮ้อ

  ---------------------------------------------------------------------------------

        พวกเราสามคนนั่งคนละมุมใต้ต้นไม้หลังหอศิลปะที่ประจำ ดาควักโคนันขึ้นมาอ่านอย่างเมามัน เหมยคว้ามันไปอย่างเร็ว

           "อ๊าาา เอาของเขาคืนมาาา ยังไม่ได้อ่านเลยเหมย"

           "ใหนดูเซะ วันนี้ใครแม่งจะตายอีก  อ๋อเล่มนี้เหมยอ่านแล้ว มีตอนที่ชื่อว่า...."

           "ไม่เอา อย่าเล่า อย่าเล่า"

    มันก็เป็นอย่างนี้เหมือนทุกวันถ้าวันนี้ไม่มี รุ่นพี่ชุติพรบุกมาถึงที่ส่วนตัวของพวกเรา

          "พวกเธออยู่ที่นี่ นี่เอง ฉันหาตัวตั้งนาน พวกเรามาเล่นตะกร้อด้วยกันเถอะ"

          เหมยมองหน้ารุ่นพี่แล้วถอนหายใจ ดาทำท่าอ่านหนังสือโคนันต่อไป

           "เดี๋ยวนะ พี่ชุติพร พี่ป่าวประกาศปาวๆ พี่ไม่สนใจความรู้สึกเพื่อนๆพี่ที่ลาออกจากชมรมตะกร้อเลยเหรอว่ารู้สึกยังไง พวกเขามองพี่ด้วยความสิ้นหวังเลยนะ"

       ใช่ฉันเห็นอย่างนั้น พวกเขามองรุ่นพี่ชุติพรที่ป่าวร้องกลางสนามด้วยความหดหู่

           "ใช่ฉันเห็น ฉันจึงอยากจุดไฟในตัวพวกเขาอีก แต่อย่างที่เธอเห็นมันไม่ได้ผล"

           รู้สึกเหมือนเหมยจะไม่ค่อยชอบหน้ารุ่นพี่ซักเท่าไหร่เธอเงียบมาตั้งแต่ต้นแล้วปกติเธอจะพูดมากแท้ๆ

            "เธอจะพูดยังไงก็ตาม ชมรมมันไม่มีอีกแล้ว รุ่นพี่เราแข่งไม่ได้อีกแล้ว"

            รุ่นพี่ชุติพรเงียบ แต่ในแววตาเธอยังมีไฟอย่างเต็มเปี่ยม

            "ไว้เป็นหน้าที่ของรุ่นพี่คนนี้เอง ถ้าถึงตอนนั้นขอให้พวกเธอช่วยเข้าเป็นสมาชิกด้วยนะ"

           หลังจากนั้นคุณเธอก็ทำทังใบปิด ใบปลิว และเทียวไปขอร้องครูอยู่เป็นประจำ จนทุกคนรู้สึกสมเพช  แต่เธอก็ยังไม่ย่อท้อ  จนเพื่อนๆของเธอไม่อยากเดินไกล้ 

          แต่ถึงอย่างนั้น ครูก็ไม่มีทีท่าว่าจะเปลี่ยนใจเลย จนความหวังมันเริ่มริบหรี่

            "ชุติพรเธอต้องเข้าใจนะ โรงเรียนส่งพวกเธอเข้าแข่งขันทุกปี แต่ไม่เคยได้รางวัลอะไรเลย จนเร็วๆนี้โรงเรียนเราได้รับความอับอายมากจากชมรมตะกร้อ มีทั้งนักข่าวมากมายมาทำข่าวเธอคงเข้าใจนะ ชุติพร"

                 --------------------------------------------

             "ทำใมเป็นแบบนี้ ฉันอยากเล่นตะกร้ออีกครั้ง"

           รุ่นพี่ชุติพรนั่งน้ำตาซึมที่่กลางสนามบอลคนเดียว ลมแรงพัดป้ายที่เธอทำขึ้นปลิวไปโดยที่เธอไม่เยแสมันอีก  ฉันยอมแพ้เธอแล้วฉันเดินลงไปหาเธอแล้วเก็บป้ายที่โดนพัดมาไกล้ไปคืนให้เธอ

             "พี่ลุกขึ้นเถอะค่ะ"

             "มันจบแล้ว อริสาไม่มีที่ให้ฉันเล่นอีกแล้วที่โรงเรียนนี้ ฉันอยากลงสนามอีกครั้งในปีนี้ ปีหน้าฉันจะได้มุ่งมั่นสู่การเรียนต่อคงไม่ได้เล่นอีกแล้ว"

             "ไม่มีชมรม แต่เราก็ตั้งเป็นกลุ่มได้นี่"

         เหมยและดาตามลงมาดึงมือรุ่นพี่ยืนขึ้น

            "เราสามคนจะเป็นสมาชิกรุ่นแรกให้เลยค่ะ"

         รุ่นพี่ชุติพรเริ่มยิ้มได้อีกครั้งแม้มันจะเปื้อนด้วยน้ำตา และเธอก็เริ่มเป้าหมายต่อไปให้ปวดหัวอีกครั้งแล้ว

          "ต่อไปเราต้องหาอาจารย์คุมทีมล่ะ"

           :::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::