เราคือแชมป์เปี้ยน!!!!!

ตอนที่ 2 Takaw is none in this school forever!!

 

              (ปิ๊ง ปิ่ง) ข้อความในไลน์เด้งขึ้นทำให้ครูและเพื่อนในห้องจ้องมาที่ฉัน เลยโดนทำโทษให้ช่วยอาจารย์เก็บการบ้านไปที่ห้องพักครู

                  "โอ๊ย ใครไลน์มาตอนนี้น่ะ อ่ะ พ่อ ชิ "

               ฉันอ่านข้อความในมือถือด้วยหัวใจอันพองโต

 

             "ถึงลูกรัก  ตอนนี้พ่อได้เป็นโค้ชของทีมตะกร้อหญิงทีมชาติรุ่นเยาวชนญี่ปุน ญี่ปุ่นคราวนี้เติบโตขึ้นมากไม่แน่ในอนาคตจะไล่ทันพวกเราในไม่ช้า  ปล.หนาวจุงเบย"

 

              ปู้ด ฉันสำรักน้ำลาย หนาวจุงเบยเหรอตาแก่เอ๋ย เฮ้อ ทุกคนต่างมุ่งไปข้างหน้าแต่เรากับจะเดินกลับหลัง   (ปิ๊ง ปิ่ง) หือ มาอีกแล้ว อะไรนักนะ

             "ยินดีด้วยที่ได้แชมป์ระดับชาตินะลูก แล้วเรามาเจอกันในสนามที่ใหญ่กว่านี้ พ่อจะไปรอก่อน"

 

              "พ่อขา พ่อสร้างปิศาจร้ายขึ้นมาถึงสี่คนด้วยกัน พวกเขาจะทำลายนักกีฬามากมาย พ่อรู้ใหม"

 

  และเป็นจริงดั่งพ่อว่า ข่าวกีฬาลงข่าวใหญ่โตถึงญี่ปุ่นจ้างโค้ชชาวไทยไปคุมทีมตะกร้อญี่ปุ่น ซึ่งนั่นคือพ่อของฉันเอง เปิดฉากด้วยการเอาชนะอินโนนีเซียในนัดอุ่นเครื่อง และเอาชนะทีมตัวสำรองชาติไทยได้อย่างฉิวเฉียด  ทางญี่ปุ่นมุ่งหวังระดับเอเชี่ยนเกมอีกสองปีข้างหน้า

  และข่าวกีฬาอีกฉบับได้กล่าวหาว่าพ่อเป็นคนทรยศวงการตระก้อไทยด้วยการไม่รับเป็นเฮดโค้ชทีมชาติไทยแต่เลือกไปคุมทีมชาติญี่ปุ่นแทน ฉันปิดหนังสือพิมพ์แล้วถอนหายใจ คุณพ่อค้นพบอะไรบางอย่างแน่นอนต้องมีอะไรที่ท่านสนใจแกถึงเลือกแบบนั้น เหมือนตอนพ่อค้นพบเหล่าสมาชิกทีม ห้านางฟ้า

 

                 "โค้ชพงษ์คนทรยศงั้นเหรอ ตลกสิ้นดี"

   ปั่บ ฉันวางหนังสือพิมพ์ เป็นยัยหมวยนี่เองที่แอบอ่านแถมยังว่าร้ายพ่อของฉันอีก จะมากไปแล้ว

                 "นี่หมวยจะฝึกกังฟูก็ฝึกไปสิ อยากอ่านก็ไปซื้อมาเอง"

                 "เรียกซะสนิทเลยนะ ฉันชื่อเหมย(ก็คล้ายๆแหละว้า)"

                 "โค้ชพงษ์นี่มันพ่อเธอนี่นางฟ้า"

  ยัยแว่นนี่อีกตัว เลิกเรียกฉันว่านางฟ้าซะทีเอ๊ะพวกนี่เต็มเต็งหรือเปล่าเนี่ย

                "เรียกฉันว่าสา แล้วคุณแว่นชื่ออะไร"

                "แว่นชื่อดา แต่อยากเรียกว่าแว่นก็โอนะ นางฟ้าจะเรียกอะไรก็ได้ค่ะ ปลื้ม"

  เวรกรรม หลังหอศิลปะไม่สงบอีกแล้ว ตลาดสดชัดๆเลย โอ้ยไม่สงบเลยเว้ยเนี่ย  แต่พวกเราก็ต้องเงียบและจ้องมองรถนักกีฬาจากโรงเรียนกีฬาหาดแก้ววิ่งเข้ามา สงสัยจะมีการแข่งตะกร้อกระชับมิตรของชมรมตะกร้อแน่ๆ

                "พวกเราไปดูกันใหม  สา แว่น"

                "ไปใหมนางฟ้า แว่นอยากไปดู"

                "ไม่เอาพวกเธออยากไปก็ไปสิ ฉันจะพักผ่อน"

  เหมยกับดาวิ่งไปดูที่โรงยิม ฉันรู้สึกเบื่อๆจึงนั่งพักใต้ร่มไม้ แต่สักพักฉันต้องสะดุ้งเมื่อมีเสียงเชียร์ดังมากและพวกนักเรียนทั้งหลายต่างพากันไปดูแทบทั้งโรงเรียน  อะไรจะขนาดนั้น

                ไม่นานยัยแว่นก็วิ่งมาลากแขนฉัน

                "โอ้ยแว่น ไม่ไป"

                "น่าไปดูหน่อย มีนางฟ้าอีกคนอยู่ในทีมนั้น"

  หา พวกนั้นมาที่นี่ ทำใมกัน ทำใมถึงเลือกมาอุ่นเครื่องโรงเรียนที่ไม่ใช่โรงเรียนกีฬากันล่ะ  ฉันกับแว่นแหวกฝูงชนเข้าไป เห็นเหมยยืนกัดฟันกรอดด้วยความเจ็บแค้น

 

               ทีมโรงเรียนเราไม่ได้สักแต้มเลยและพวกนั้นชนะไปสองเซ็ตแล้ว ฉันรีบมองหาสมาชิกทีมนางฟ้า เธออยู่นั่น ทีมนางฟ้าตำแหน่งเสิร์ฟ คนนี้นี่แหละที่ทำให้ฉันนั่งเก้าอี้ตัวสำรองแทบทุกนัด เพราะฉันก็เล่นมือเสิร์ฟเหมือนกัน

               ทางด้านทีมโรงเรียนเราหมดกำลังใจกันหมดแล้ว การแข่งครั้งนี้มีนักข่าวด้วยพวกเขาถ่ายรูปแชะแชะแชะไม่หยุด ฉันเห็นสีหน้าของโค้ชทีมโรงเรียนเราหน้าถอดสี อาจารย์ต่างพากันสีหน้าผิดหวัง นี่มันเลวร้ายที่สุด เหมือนทุกแมทที่ฉันเคยเล่นและเห็น และไม่ชอบมัน การเล่นกับคนหมดกำลังใจเหล่านั้นไม่สนุกเลย เลยกลายเป็นว่าเป็นการทำแต้มอยู่ฝ่ายเดียว

             "เปรี้ยง เปรี้ยง" เสียงเสิร์ฟอันรุนแรงกระทบกับพื้นปูน พวกรุ่นพี่ไม่มีทางต่อกรได้เลย

             

              แมทที่สาม ทีมหาดแก้วนำไป 18-0 อีกสามแต้มพวกนั้นก็จะชนะ แต่ทีมโรงเรียนเราเป็นฝ่ายขอเวลานอก  

             "ปีนี้โค้ชคงไม่คุมทีมต่อแล้ว ครูขอลาวันนี้เลยแล้วกัน"

            ฉันได้ยินโค้ชพูดกับทีมรุ่นพี่ด้วยน้ำตา เหมย และดาก็ได้ยิน จบแล้วล่ะการทำลายของมือเสิร์ฟคนนั้นไม่เพียงแต่หวังเอาชนะเท่านั้น แต่เธอจงใจจัดการพวกที่อ่อนกว่าตัวเองด้วย เป็นคนที่เลือดเย็นที่สุดในทีมห้านางฟ้า   ทุกคนในโรงเรียนต่างสงสาร และสมเพชทีมของโรงเรียนตัวเองที่เละเทะขนาดนี้   

           ยังไม่จบการแข่งขันนักข่าวก็เอาไมค์ไปสัมพาทษ์ทีมโรงเรียนฝ่ายตรงข้ามเสียแล้ว น่าเกลียดมาก และเธอคนนั้นแย่งไมค์ไปจากมือนักข่าว

 

               "เรามาที่โรงเรียนนี้เพราะว่ามีเธอคนนั้นอยู่ ทำใมเธอถึงไม่อยู่ในทีม อริสา ชาติชัย อยู่ใหน "

    พอเธอพูดจบ ทุกคนก็ฮือฮาทั้งโรงยิม ทุกคนต่างหันซ้ายหันขวามองหา   มองหาฉัน

        ฉันคงจะทำอะไรไม่ได้แล้วปิดบังตัวเองไม่มีประโยชน์อีกแล้ว ฉันจึงเดินออกไปในสนาม ทุกคนต่างฮือฮาเธอคนั้นยิ้มเดินมาหาฉัน

 

                "สาทำใมถึงไม่มาสู้กับฉัน ฉันแนะนำโค้ชให้มาที่นี่เพื่อมาหาเธอเลยนะ เธอไม่น่าให้รุ่นพี่มาสู้กับฉันนี่ มันไม่สนุกเลย"

      ฉันเหลือบตามองไปยังทีมรุ่นพี่พวกเขาสลดกันหมดแล้วเพราะคำพูดของเธอคนนั้น ฉันรู้สึกไม่ชอบเลย ฉันรักตะกร้อ และคิดเสมอว่าคนที่เล่นตะกร้อจะมีน้ำใจนักกีฬามากกว่าอื่นใด

                 "ริซ่า เธอไม่เปลี่ยนไปเลย ฉันจะเล่นกับเธอเองขอให้เธอมีน้ำใจนักกีฬามากกว่านี้ด้วย"

    ฉันพูดแค่นั้นพวกนักข่าวต่างพากันรุมมาถ่ายรูปฉันและสมาชิกทีมนางฟ้า

                 "สุดยอด ข่าวใหญ่ สมาชิกทีมนางฟ้าจะปะทะกัน"

 

       ฉันเดินไปหาทีมโรงเรียนตอนนี้ทุกคนไม่อยากเล่นแล้ว ทำไงดีถ้าเป็นสภาพแบบนี้แข่งไปก็ไม่มีหวังจะทำแต้มได้ 

                "ครูคะ ให้พวกเราเล่นแทนเองฉันไม่อยากเห็นคนย่ำยีจิตใจนักเรียนโรงเรียนเรามากกว่านี้แล้ว"

          เหมยเดินมาตบไหล่ฉันจากข้างหลัง และลากดาก็มาด้วยเหมือนกัน

          

      เมื่อพวกครูไฟเขียวพวกเราสามคนก็ใส่เสื้อทีมโรงเรียนลงสนามกันสามคน เสียงเชียร์ดังกระหึ่มกว่าครั้งแรก

           

        ส่วนทางโรงเรียนหาดแก้วเมื่อพวกเราเปลี่ยนตัวผู้เล่น พวกเขาก็เปลี่ยนท่าทีจากเล่นตามสบายเป็มจริงจังมากขึ้น ได้เห็นริซ่าเอาจริงด้วย

               "รุ่นพี่ อริสา จะเล่นตำแหน่งเสริฟ มันจะรุนแรงมาก ทุกคนรับมือไม่ไหวริซ่าจะจัดการเอง"

               "นี่ริซ่า อย่าดูถูกรุ่นพี่สิ"

               "ค้า รุ่นพี่กานดา"

 

        ----------------------------------------

                "นี่ดาใส่แว่นเล่นได้เหรอไม่หลุดนะ  เธอจะเล่นตำแหน่งมือชงใช่ใหม จะรับลูกเสริฟของทีมนางฟ้าได้เหรอ"

                "ฉันเคยเล่นกับพวกนางฟ้ามาก่อน ตอนนั้นฉันรับไม่ได้ แต่ฉันตอนนี้น่าจะไหว"

                "เหมยขึ้นหน้าเน็ตให้เล็งไปยังด้านซ้ายของริซ่านะ เธอตอนโยนให้ฉันจะโยนแบบใหนมาก็ได้นะ"

 

              "เปรี๊ยง"

   

 

 

               ทุกคนตะลึงเมื่อฉันเสริฟไป ทีมฝั่งตรงข้ามนอกจากริซ่า ไม่แว้นแม้แต่เหมยกับดาด้วยเช่นกัน

 

              "ได้แต้ม  บดิน 1-18"

 

              "อริสา เอาจนได้นะ" 

             ริซ่ามองดูรุ่นพี่ฝั่งตนเองยืนอ้าปากค้างแล้วยิ้มที่มุมปาก

 

            ยัยแว่นและทุกคนที่มาร่วมชมต่างเฮลั่นกับคะแนนแรกของพวกเรา และเสียงกลองเชียร์เริ่มกลับมา

 

         " ตุ้ง ตุ้ง ตะลุงตุงแช่ บดิน   ตุง ตุ้ง  ตะลุงตุงแช่ สู้ๆ"

 

           "เธอนี่ สุดยอดจังเลยแฮะ  โยนแบบใหนก็ได้ใช่ใหม แต่ฉันก็โยนดีได้นะยัยบ้า"

           วืด

 

          "เปรี๊ยง"

 

          "บดิน 2-18"

 

         ทางโรงเรียนได้เจอลูกเสริฟ ต่างเริ่มกระสับกระส่าย  

          "ไม่เล็งมาที่ฉันใช่ใหม อริสา แต่เธอจะใช้มันทีเดียวหมดเลยใช่ใหม  วันที่เธอหมดนั่นแหละฉันจะขย้ำเธอ"

          ริซ่ายิ้มบ่นพึมพัม  เธอยังมีแผนบางอย่างใช่พวกเราทีมห้านางฟ้าล่วงรู้ฝีมือของกันและกันและพวกเราไม่เปิดโปงฝีมือของกันและกัน แต่ฉันจะเต็มที่ ฉันจะช่วยเหลือจิตใจของรุ่นพี่เป็นอันดับแรก

 

          "เปรี้ยง"

 

        "ได้แต้ม บดิน 3-18 เปลี่ยนเสิร์ฟ"

 

        เฮ  เฮ เสียงเชียร์ดังกระหึ่ม และอันตรายกำลังจะมาแล้ว 

 

         "นี่สา เธอเคยรับลูกเสิร์ฟของริซ่าได้ใหม"

       เหมยถามแต่ฉันยังไม่แน่ใจเหมือนกัน

         "3ใน10"

         "ยังดีกว่าศูนย์นะ อย่าลืมนะเราเหลือแค่3แมทพอยท์ ยัยแว่นจะทำได้ไหมนะ  บ้าจริงรู้อย่างนี้เราคุยกันให้มากกว่านี้ก็ดี"

         ใช่แล้ว ตอนี้ ฉันเลิกแล้ว เลิกเอาแต่ใจตัวเองแล้ว

       

          "ฮะๆ พวกเราเลิกเล่นตะกร้อไม่ได้เลยเนาะ ว่าใหม"

 

       ทางโรงเรียนหาดแก้วเริ่มโยนย้อยอย่างสวยงาม และริซ่าก็ไม่พลาดเสียงรองเท้านันยางกระทบลูกหวายดังตั่บ

          "หา เสิร์ฟหลังเท้า อย่างแรงเลย แว่น"

       เหมยตะโกนเรียกดา และดากำลังวิ่งไปยังตำแหน่งตก 

          "ว้ากกก ไม่ปล่อยหรอก ฉันจะไม่พลาดอีก"

   ดาหมุนตัวกลับหลัง ใช้ฝ่าเท้าปะทะรับแรงแล้วดีดมันขึ้นฟ้า      ตั่บ  เสียงลูกหวายปะทะรองท้าดังสนั่นดากระเด็นไปเกือบเมตร

          "ดีมากยัยแว่น ฉันก็จะไม่พลาดอีกเหมือนกัน"

   ด้วยทักษะกังฟูของเธอล่ะมั้งที่ทำให้เธอกระโดดได้สูงขนาดนั้น นั่นคงจะเป็นลูกตบที่สวยงามและเกือบสูงที่สุดเท่าที่ฉันเคยเจอทีเดียว

            

          "เปรี้ยง"

          

        "บดิน 4-18 เปลี่ยนเสิร์ฟ"

  ฮึ้ย ทุกคนต่างฮือฮา ที่โรงเรียนตัวเองต้านลูกเสิร์ฟได้เป็นครั้งแรก  และลูกเสิร์ฟต่อเนื่องอีกสามลูกฉันก็ไม่พลาดเช่นกัน

 

        "ได้แต้ม บดิน 7-18 เปลี่ยนเสิร์ฟ"

 

        "ชิ ลูกเสิร์ฟของอริสาหยุดไม่ได้เลย ริซ่าช่วยทีนะ"

        "แหมรุ่นพี่กานนี่ใจกว้างจัง แต่ขอโทษนะคะ ตอนนี้ต่อให้เป็นฉันก็หยุดไม่ได้หรอก ฉันจะเสิร์ฟแล้ว รุ่นพี่ช่วยโยนแบบนั้นให้ทีนะคะ"

 

        พวกเรา บดิน กำลังตั้งตารอลูกเสิร์ฟของริซ่า ยัยแว่นออกอาการเห็นได้ชัด

        "นี่นางฟ้า ถ้าลูกเสิร์ฟแบบนั้นมาอีกแว่นไม่ไหวแล้วนะ"

        "ดา คิดการรับลูกพลิกแพลงไว้ครึ่งใจด้วยนะ ริซ่าเสิร์ฟได้แรงก็จริง แต่ที่เธอน่ากลัวที่สุดคือลูกพลิกแพลง ฉันและริซ่าคนละสไตล์กัน"

 

       ฉันมองไปที่ริซ่า เธอยิ้มอย่างใจเย็น

 

        "สายไปแล้วอริสา คิดว่าฉันจะไม่พัฒนาตัวเองเลยรึไง"

 

   "ตั่บ" ลูกเสิร์ฟมาอย่างช้า และธรรมดา แต่ใครจะรู้มันจะร้ายกาจนอกจากคนที่เคยเจอกับตัวเอง

 

       "ลูกสปิน(ลูกปั่น) แว่นระวังด้วย"

 

       "ไว้ใจได้เลย""

   ตั่บ ดา รับลูกอย่างง่ายแต่มันไม่ง่ายขนาดนั้น

 

        ช้าดดดดดด  

  ลูกตะกร้อมันหมุนปั่น แล้ววิ่งตามขาของดาขึ้นมาเกือบถึงเอว ทุกคนในโรงยิมแทบตะลึง

 

        ริซ่ายืนยิ้มอย่างร้ายกาจ

 

     "ถึงรู้ก็ต้านไม่ได้ นี่แหละลูกเสิร์ฟของฉัน อริสา"

 

      "หาดแก้วได้แต้ม 19-7"

 

     ช้าดดดดดด

 

  ลูกเสิร์ฟที่สองก็หมุนใต่ตามขาของดาอีกครั้ง เธอกัดฟันอย่างเจ็บใจ

     "นี่ ยัยแว่น อย่างนี่ฉันจะทำแต้มได้ไง"

     "โด่ เหมย ฉันจะต้องทำได้เชื่อสิ"

 

    "หาดแก้วได้แต้ม 20-7 แมตพอยท์"

 

   ทั้งสนามเริ่มเงียบกริบอีกครั้ง ดา อ่อนแรงอย่างเห็นได้ชัด การรับมือ สมาชิกทีมนางฟ้ามันกินแรงมากมายมหาศาลกว่าปกติ

 

    "พวกเธอสู้ๆ  พวกเราเชียร์ด้วย  สู้ๆๆ"

  พวกรุ่นพี่ต่างช่วยกันปลุกใจ ขึ้นมาอีกครั้ง  ทั้งโรงยิมต่างส่งเสียงกันอย่างพร้อมเพียง เป็นเสียงเดียวกัน ส่งกำลังใจให้พวกเรา

 

     "เฮอะ ตอนนี้แหละ อริสาถ้าเธอแก้ลูกเสิร์ฟไม่ได้ ก็คือจบ"

 

   "เปรี้ยง"  ริซ่าเสิร์ฟแรง ดา วิ่งเข้าหาจุดตกอย่างรวดเร็ว  

    "เปรี๊ยง" ดาเอาหัวรับลูกตระกร้อ แต่มันแรงมากจนแว่นตาของเธอกระเด็นออกจากตา เธอ เซไปไกล

 

   ลูกตะกร้อลอยโด่งขึ้นไปหน้าเน็ต

 

      "ดีมากยัยแว่น"

   เหมยขึ้นตบหน้าเน็ต แต่ก็ต้องตกใจ เมื่อริซ่าขึ้นมาบล็อก

      "เปรี๊ยง "

   ลูกตระกร้อพุ่งไปด้านซ้ายของริซ่า เธอชะงักนิดนึงและลูกก็ลงอย่างสวยงาม

 

        "บดิน 8-20 เปลี่ยนเสิร์ฟ"

 

  ลูกเสิร์ต่อเนื่องสามลูกฉันก็เก็บมันได้ไม่พลาดเหมือนกัน

        "บดิน 11-20เปลี่ยนเสิร์ฟ "

 

         "อริสาเธอเล็งด้านซ้ายฉัน  รุ่นพี่ฉันจะจัดการอริสาเอง"

 

  

  ด้านเหมยกำลังดีใจแต่ก็ยังสงสัยว่าทำใมให้เล็งไปด้านซ้ายของริซ่า

        "อ๋อ ริซ่าถนัดซ้ายตามธรรมชาติแต่ถูกพ่อบังคับให้ใช้ข้างขวามาโดยตลอด มันเลยเป็นนิสัยน่ะจะชะงักเวลามีอะไรมาทางซ้าย"

        "นางฟ้า แว่นรับลูกเสิร์ฟปิศาจแบบนั้นอีกไม่ไหวแน่เลย ตอนนี้หูแว่นวิ้งๆไปหมด"

        "ไม่ต้องห่วงสาจะรับลูกเสิร์ฟเอง คราวนี้ฉันจะต้องเดาแล้วล่ะ ลูกปิดแมทของริซ่าเดาไม่ได้ซะด้วยสิ"

 

     ตอนนี้ตาของฉันกับริซ่าประสานกัน นี่นับเป็นครั้งแรกที่ฉันต้องยืนอยู่คนละข้างในสนามเดียวกัน

        

       "อริสา ถ้าเธอมาเร็วกว่านี้คงจะสนุกกว่านี้นะ ฉันจะบอกความลับบางอย่างให้นะ"

 

          ฮือ ฮา เสียงผู้ชมรู้สึกแปลกใจเมื่อโรงเรียนหาดแก้วเปลี่ยนฝั่งคนโยน

 

        "ตอนนี้ฉันได้รับอนุญาตให้ใช้ข้างถนัดได้แล้ว"

 

       เปรี๊ยง  ลูกเสิร์ฟจากเสียงอันหนักหน่วงพุ่งมาที่ฉัน เร็ว เร็ว มาก  เปรี๊ยง เอี๊ยดๆ ลูกตะกร้อหมุนบดอยู่กับที่บนรองเท้า ไม่กระเด้งไปใหนเลย จนมันหล่นลงพื้นเอง

 

      ทุกคนตะลึงกับลูกเสิร์ฟปราฎิหารย์นั้น พร้อมกับเสียงประกาศของกรรมการ

 

         "เกมเซ็ท  โรงเรียนหาดแก้วชนะ 3-0 เซ็ท"

 

    เหล่าผู้ชมต่างผิดหวัง พวกเราสามคนลงช้าเกินไป ไม่อาจแก้สถานะการณ์ได้ มันสายเกินไป

    พวกรุ่นพี่หมดหวังกับตะกร้อ พวกเขาคิดว่าฝึกให้ตายก็ไม่อาจชนะผู้มีพรสวรรค์ได้ พวกเขาจึงลาออกจากชมรมไปในที่สุด  ผู้อำนวยการจึงประกาศยุบชมรมตะกร้อไปจากโรงเรียนนี้  เป็นอันปิดตำนานชมรมตะกร้อโรงเรียนใหม่ของฉันไปโดยสิ้นเชิง

        

 

  //////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////