ไอศครีมรสวานิลา Yaoi....ByDeathAngel.

" โจ... "ผมละสายตาจากงานบนโต๊ะทำงาน แล้วมอง...เอ้?" มีอะไรหรือเปล่าถึงต้องมาหาโจถึงนี่ "" เรายังเป็นเพื่อนกันได้มั้ย? "ผมตาโตกับคำพูดของเอ้...แต่ไม่ทันได้พูดอะไร เพื่อร่วมงานก็เดินมาขัด" เอ้...คนเป็นผัวเมียกันอะ มันจะมาเป็นเพื่อนกันได้ที่ไหนย่ะ! "ระดา..กระเทยของบริษัทพูดขึ้นเธอเป็นเพื่อนผมเอง ผมมองหน้าเอ้แล้วก็ยังเจ็บจี๊ดอยู่...พลันรอยยิ้นแสนหวานของวาก็ลอยเข้ามาขัดความคิดอื่น ผมเผลอยิ้ม คนอื่นมองอย่างงุนงง?" จริงอย่างระดาว่านะเอ้...โจว่า จบกันไปแล้วก็แล้วกันไปเถอะ "ผมยิ้ม" ยิ้มอย่างนี้มีผัวใหม่แล้วสินะ "เอ้กัดจิก แต่ผมกลับไม่ได้รู้สึกอะไรเลย" อ่าวๆ ปากมึงวอนซะแล้วนะไอ้เหี้ยเอ้! มึงทิ้งเพื่อนกูยังมีหน้ามาด่าเพื่อนกูอีกหรอ!! "" ดาๆ ไม่เอาหน่า...เอ้กลับไปเหอะ ผมจะทำงาน "เอ้ชักสีหน้าไม่พอใจแล้วเดินออก" ว่าแต่แก...ทำใจเร็วยังงี้มีใหม่แล้วใช่มะ? ไวไฟไปแล้วนะย่ะ! "ผมหัวเราะออกมา ระดามองเคือง" เปล่าเลยดา...ไม่ได้มีใหม่อะไร "" แล้วทำไมดูไม่เศร้าเลยวะ? "" ไอศครีมรสวนิลาช่วยไว้น่ะ "ผมยิ้มยักคิ้วใส่กวนๆ" อะไรวะ...ไอศครีมรสวนิลา? "ผมยักไหล่แล้วทำงานต่อผมกะว่าตอนเย็นผมจะไปที่ร้านนั้นอีก ไปกินไอศครีมรสวนิลา แต่ในใจลึกๆกำลังคิดว่า....ถ้าไปกินอาจเจอวาอีกก็ได้ ผมเดินออกมาจากธนาคารที่เป็นงานของผม แล้วสายตาก็สะดุดกับกรอบแว่นสีดำของคนหนึ่ง?" วา... "ผมมองคนที่เดินเข้ามา" สวัสดีครับโจ "เขายิ้มละไมส่งมาอีกแล้ว" มาทำอะไรแถวนี้หรอครับ? "" มารับโจไปทานไอศครีม "ผมยิ้มๆแล้วเดินคุยกันไป เขาพาผมเดินลัดเลาะจากธนาคารที่ผมทำงานมาจนถึงร้านไอศครีมร้านเดิม แม้หนทางที่เราเดินกันมามันดูไกล แต่พอเดินกับวาผมรู้สึกว่าแสนสั้น เขาสั่งเหมือนเดิมสองที่ นั่งเท้าคางมองผมแล้วยิ้ม" โจใส่ชุดทำงานแล้วดูน่ารักจังครับ "" ไหงคำชมต้องเป็นน่ารักล่ะ เป็นหล่อเท่อะไรอย่างนั้นไม่ได้หรอ? "ผมยู่หน้าแกล้งงอน วายิ้มหวาน" ก็โจน่ารักจริงๆนี่ครับ จะให้ชมในสิ่งที่มันไม่เป็นความจริงได้ไง "พอวาพูดจบไอศครีมก็ถูกเสิร์ฟไอศครีมตรงหน้าของผมเหมือนคนตรงหน้ามาก มันดูจืดชืดไร้สีสัน แต่เมื่อได้ลิ้มลองและรู้จัก มันกลับทำให้เรารู้ว่า...มันอบอุ่น หอมหวานมากแค่ไหน ในทุกๆวันผมมักเฝ้ารอเวลาเลิกงาน เพื่อจะเจอวาที่มารับผมเพื่อไปทานไอศครีมวนิลา แม้มันจะผ่านมาร่วมเดือนแต่รสชาติที่ผมได้รับนั้นก็ยังคงทำให้ผมต้องการมันไม่รู้จักเบื่อ แต่ร้านนี้ไม่เปิดตอนกลางวัน เพราะฉนั้นจะกินได้ต้องหลังพระอาทิตย์ตกดิน" วารู้มั้ยว่าทำไมที่ร้านต้องเปิดเฉพาะตอนเย็น "เรานั่งพักระหว่างทางกลับ" หลังพระอาทิตย์ตกดิน ผู้คนมักถูกความเศร้า เสียใจกัดกิน เพราะมันคือช่วงเวลาที่เหว่ว้า ร้านนี้จึงเปิดขึ้นในช่วงเย็นเพื่อคลายความรู้สึกเหล่านั้น "ผมพยักหน้าดูเป็นร้านที่เปิดเพื่อปลอบโยนผู้คนเลย อยากรู้จริงๆว่าเจ้าของร้านเค้าเป็นใคร?" แล้ววามากินร้านนี้นานแล้วหรอ? "" อื้ม...ก็ร้านของวานี่นา "ผมเหวอไปเลย" โจสังเกตุมั่ย ว่าที่ร้านมีแต่ไอศครีมรสวนิลา... "วายื่นหน้าเข้ามาถาม ผมต้องหลบเพราะใจเต้นแรงมาก" ไม่อะ... "" มองแต่ผมอยู่ล่ะซี่ "เขายิ้มทะเล้นผมเลยตีเข้าให้" หลงตัวเอง! "" ฮ่าๆ ผมน่ะเปิดร้านนี้มานานมากแล้ว แต่ถึงจะเปิดมานานแค่ไหนผมก็ไม่คิดจะเพิ่มรสชาติอื่นในเมนู "" ทำไมล่ะ? "" ผมว่า..มันไม่จำเป็น เหมือนความรัก...ที่มีเพียงหนึ่ง "เขายิ้ม ผมก็ยิ้มตามเขา...." พูดเหมือนคนมีความรักเลย ราวกับเป็นรักที่มั่นคงและยาวนาน.... "ผมมองวาที่ยืนยิ้ม ใบหน้าเค้าดูมีความสุข และความสุขของเค้าก็เผื่อคนรอบข้างอย่างผม ทุกครั้งที่อยู่กับเค้า...ผมแทบไม่อยากเชื่อว่าจะมีความสุขได้ขนาดนี้ ไม่อยากจะเชื่อว่าแค่รอยยิ้มหวานๆจะทำให้คนที่ผ่านเรื่องเครียดมาทั้งวันอย่างผมยิ้มออกมาและหายเหนื่อยได้เพียงเสี้ยววินาที" ครับ...ผมมีความรักและความรักที่ผมมีให้กับชายคนนั้นมันเป็นสีขาวสะอาด ความรักสีบริสุธิ แต่มันเป็นรักที่ผมไม่อาจได้มา...เค้ามีคนที่รัก แต่ก็ไม่เป็นไรนะครับ...ผมน่ะ ขอแค่เห็นเค้ายิ้ม เห็นเค้ามีความสุข ผมก็พอใจแล้วล่ะครับ "ผมอึ้ง..และใจหายอยู่ไม่น้อยคนที่วารักเป็นผู้ชาย? ความรักของวายิ่งใหญ่มากในความรู้สึกผม แต่ผมกลับเจ็บปวดเมื่อฟัง คงเพราะ...ผมเองก็ดันหลงรักหนุ่มแว่นบ้ายิ้ม" น่าอิจฉาคนที่วารักจัง.... "" โจจะอิจฉาตัวเองทำไมล่ะครับ? "ผมเบิกตาโพลง...เมื่อกี้หูฝาดหรอ?!!" อย่าล้อเล่นนะวา "" ผมไม่เคยล้อเล่น... "เขายิ้ม แล้วเอื้อมมือมาที่หน้าของผม" ร้านไอศครีมเกิดขึ้นเพราะคุณ...มันคือความรักทั้งหมดที่ผมมีให้ มันอาจจืดชืดไม่น่ามอง แต่ผมเฝ้าหวังว่ามันจะอบอุ่นพอที่จะปลอบประโลมเวลาคุณเจ็บ "วาลูบหน้าผม...มือของเค้าทำให้ผมรู้สึกดีและปลอยภัย" ทำไมวาไม่อยู่ปลอบโจด้วยตัวเองงล่ะ "เค้ายิ้มแล้วเลื่อนหน้าเข้ามาใกล้ริมฝีปากที่มีกลิ่นหอมของวนิลาสัมผัสปากผมเบาๆ ค่อยๆกดลงมาอย่างนุ่มนวล ลิ้นสอดแทรกเข้ามาช้าๆ ความหวานของวนิลาอบอวลทั่วโพรงปาก ความอบอุ่นแผ่ซ่าน...." ผมขอโทษ...แต่คุณจะได้รู้เหตุนั้นในไม่ช้า "วาจูบหน้าผากผมอีกครั้ง" ไม่ปฏิเสธผมเลยซักอย่าง..แสดงว่าชอบล่ะซี่~ "ผมฟาดหลังเขาไปที แล้วเดินดุ่ยๆนำมาก็ชอบน่ะสิ...ยิ่งรู้ว่าเค้าก็ชอบเราด้วย ความรู้สึกที่มียิ่งชัดเจน เราเดินมาเรื่อยๆจนมาถึงบ้านผม วายืนจ้องหน้าของผมด้วยรอยยิ้ม" โจครับ...ผมรักคุณ แล้วมันจะเป็นไรมั้ย...ถ้าผมจะถามว่าคุณรักผมบ้างหรือเปล่า "" ผมก็รักวา...แต่ไม่รู้หรอกว่าตอนไหน แต่ตอนนี้ผมมั่นใจ...ว่าผมรักคุณ "วายิ้ม...ผมเขย่งขึ้นจูบปากไอ้แว่นบ้ายิ้ม" ขอบคุณครับโจ...ขอบคุณที่รักผม..... "เขาก้มหน้าพูด เสียงของเขาแปลกๆทำให้ผมใจหายอยู่ไม่น้อย" วา.... "" ผมกลับก่อนนะครับ... "วาจูบปากผม" ผมรักโจมากนะครับ... "แล้วเขาก็วิ่งไปแผ่นหลังที่กำลังลับหายไปมันกระชากใจของผมยังไงบอกไม่ถูก เหมือนเขากำลังจะจากผมไป...คงไม่ สงสัยจะคิดมากไปแน่ๆเลยผม ผมเดินเข้าบ้านด้วยความสุขเช่นทุกๆวันแต่วันนี้คงมากกว่าวันไหนๆ เพราะเราสองคนใจตรงกัน....หัวใจมันพองโตอย่างที่ไม่เคย ทั้งที่ก็เคยคบใครมามากมาย แต่กับวา...มันแตกต่าง เค้าเป็นมากกว่ารัก...แต่เค้าเป็นไอศครีมรสวนิลาของผม" วาอยู่มั้ยครับ? "ผมเดินเข้าไปถามป้าคนหนึ่งที่ต้องถามเพราะนี่มันสามวันมาแล้วที่ผมไม่เจอวาเลย ผมเป็นห่วงเค้ามากๆอย่างมากที่สุด ใจมันหวิวๆจนต้องกินไอศครีมที่นี่จนเกือบเช้าทุกวัน!" วนิลา...เจ้าของร้านนี่ใช่มั้ยที่เราถามถึง? "ผมพยักหน้า" ใช่ครับ! เค้าหายไปไหน..ทำไมหายไปนานขนาดนี้ "ป้าแกหน้าซีดไป...เป็นอะไรหรือเปล่า" หนูเจอวนิลาจริงๆหรอ? "ผมพยักหน้า ป้าแกดูเศร้าหมอง" นั่นสินะ...ก็หนูคือคนๆนั้นนี่นะ "ผมขมวดคิ้วไม่เข้าใจแต่ก่อนที่จะถามป้าแกก็พาผมเดินเข้ามาด้านในของร้านที่เป็นเหมือนบ้าน เมื่อเข้ามาในห้องๆหนึ่งขาของผมก็ทรุดลงกับพื้นอย่างแรง!!!! " ไม่จริง.... "เป็นไปไม่ได้..ไม่ได้เด็ดขาด!" วนิลาเสียมาได้ปีกว่าแล้ว...เขาเป็นคนหัวใจอ่อนแอ แต่ก็พยายามทำไอศครีมวนิลาที่แตกต่างเพื่อคนที่เขารัก...จนวันที่เขาเสีย เขาสามารถสร้างไอศครีมรสวนิลาได้ดั่งที่หวัง แต่เพราะเหนื่อยและไม่ได้พักผ่อนมานานหัวใจที่รับภาระหนักเลยวายเฉียบพลัน ป้าช๊อคมากกับการจากไปของวนิลา...... "เสียงป้าแกสั่น... เรื่องนี้มันบีบรัดหัวใจของผมรุนแรงเหลือเกิน...แต่ผมร้องไห้ไม่ได้ วาไม่ชอบน้ำตาของผม" และคนที่เค้าชอบตามรักตามดูมานานหลายปีก็คือหนู...เค้ามักมาเล่าให้ป้าฟังถึงหนูด้วยรอยยิ้มเสมอๆ....เค้ารักแม้รู้ว่าหนูไม่มีทางมองมา........ "ป้าแกเดินออกไปทิ้งให้ผมนั่งอยู่หน้ารูปและที่ใส่กระดูกของวา...เหมือนจะหายใจไม่ออก เหมือนคนที่ใจแตกแหลกละเอียดเหมือนเศษแก้ว " นี่หรอ...ที่วาบอก เพราะอย่างนี้หรอถึงมาอยู่ปลอบใจผมไม่ได้....... "เสียงผมช่างเบาหวิวกระดาษแผ่นหนึ่งปลิวมาตกลงที่หน้าผม ผมมองตามที่กระดาษตกลงมาก็พบจดหมายฉบับหนึ่ง' คุณคงรู้แล้วว่าเพราะอะไรที่ผมไม่อาจปลอบใจคุณได้ด้วยตัวเองผมขอโทษจริงๆนะ...ที่ทำได้แค่นี้ อยู่ได้แค่นี้....แต่คุณจำไว้นะร้านนี้จะเป็นเหมือนผมที่คอยปลอบโยนคุณ หากคุณเศร้า...ไอศครีมวนิลาของผมจะปัดเป่าความเศร้าเสียใจให้หายไป อย่าร้องนะครับ...รอยยิ้มของคุณมีค่ามาก รักษาให้มันประดับอยู่บนใบหน้าของคุณเอาไว้...แล้วบางทีนะครับ คุณอาจได้เจอคนที่จะดูแลหัวใจของคุณต่อจากผมคนนี้....เมื่อคุณเจอเค้า อย่าสนใจผม...ผมเป็นอดีตที่อยู่ในความทรงจำ ส่วนเค้า...คุณต้องให้เป็นปัจจุบันที่แสนสุข ผมรักโจครับ.... 'ผมเก็บน้ำตาที่กำลังจะไหล แล้วหันไปยิ้มให้วา" ไอ้แว่นบ้ายิ้มเอ้ย! "ผมว่ายิ้มๆแล้วเดินออกมาแข้งขาสั่นอย่างช่วยไม้ได้ ความเจ็บปวดครั้งนี้รุนแรงเหลือเกิน ผมสั่งไอศครีมวนิลามานั่งกินคนเดียวเงียบๆ ปล่อยให้ความหวานและรสชาติละมุนละไมปลอบใจ กลิ่นหอมของมันทำให้ผมรู้สึกถึงวนิลา...ผมยิ้มให้กับตัวเอง