ไอศครีมรสวานิลา Yaoi....ByDeathAngel.

10.0

เขียนโดย Death

วันที่ 27 กุมภาพันธ์ พ.ศ. 2557 เวลา 19.35 น.

2 ตอน

1 วิจารณ์

5,587 อ่าน

แก้ไขเมื่อ 27 กุมภาพันธ์ พ.ศ. 2557 19.55 น. โดย เจ้าของเรื่องสั้น

1) ไอศครีมรสวานิลา 1

อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ

เมื่อความรักเดินทางมาถึงจุดสิ้นสุด ทุกอย่างก็คงต้องจบลง....แต่ผมผิดอะไร ทำไมต้องมาเสียใจทั้งๆที่ผมเองไม่ได้ผิดอะไรด้วยซ้ำ ทำไม..ทำไม ผมถามคำนี้กับตัวเองซ้ำแล้วซ้ำเล่า ผมผิดอะไร..ผิดอะไรได้แต่ถามย้ๆอยู่อย่างนี้มาเป็นร้อยๆรอบ

ทั้งที่รัก..จนหมดหัวใจแล้วแท้ๆ แต่สุดท้ายแล้วมันกลับไม่มีอะไรดี ทุกอย่างมันต้องจบใช่มั้ย? จบ...ทั้งที่ใจยังคงรักไม่สร่างซา......................

" เลิกกันดีกว่ามั้ย?!! อะไรๆก็ระแวง...กูรำคาญเข้าใจมั้ยห้ะ!!! "

ชายผมทองสวมแจ๊คเก็ตหนังตะคอกใส่หนุ่มหน้าหวาน ที่แต่งตัวจืดชืด...เสื้อยืด..กางเกงยีนส์

" ที่ระแวงก็เพราะรักไง..ทำไมเอ้ไม่เข้าใจโจบ้าง!!! "

" เออ! กูไม่เข้าใจ...และไม่อยากเข้าใจด้วย!!! "

" จะเลิกให้ได้เลยใชมั้ยเอ้...จะไปจากโจให้ได้เลยมั้ย? "

" ใช่!!! "

เสียงที่ตะคอกกลับมาทำให้ร่างบางสั่นเทิ้มและร้องไห้ออกมา ชายผมทองมองน้ำตานั่นแล้วส่ายหัวเอือมระอา...เขาไม่สนอีกแล้วว่าคนตรงหน้าจะร้องไห้หรือเสียใจแค่ไหน เขาคิดแต่ว่า...วันนี้ทุกอย่างต้องจบ! และเมื่อร่างบางเอาแต่ร้องไห้ไม่พูดอะไรอีก..เขาก็เดินจากไป

.

.

.

.

ขามันไม่มีแรงที่จะยืนอีกแล้ว ผมทิ้งตัวอยู่ข้างรถตัวเองในลานจอดรถในห้างดังและร้องไห้เพียงลำพังในค่ำคืนที่หนาวเหน็บ

ผมผิดอะไร...คำถามนี้วนเวียนอยู่ในหัวซ้ำแล้วซ้ำเล่า แค่รัก...แค่รักมากเท่านั้นเอง แต่ยิ่งรักเอ้มากเท่าไหร่เขาก็ดูจะไม่รักและสนใจผมมากเท่านั้น นั่นสินะ....ผมมันก็แค่เกย์! ใครมันจะรักคนอย่างผมได้จริง

" ร้องไห้ในที่แบบนี้คนเดียวมันอันตรายนะครับ "
ผมสะดุ้งโหยง

พลางเงยหน้ามองผู้ชายคนหนึ่งที่เดินเข้ามาถาม เขายิ้มมาให้ผม...พลางนั่งลงตรงหน้า ดวงตาคมถูกกรอบแว่นบดบังแต่ยังคงความหล่อร้าย แค่เสื้อยืดคอกลมกางเกงยีนส์เขากลับดูดีจนไม่น่าเชื่อ

" อกหักหรอครับ? "
เขายังคงถามต่อแม้ผมเงียบ

ผมพยักหน้าน้อยๆกลับไปให้เขา รู้สึกอายที่ร้องไห้ให้ชายแปลกหน้าเห็น เขายิ้มตาหยีให้แล้วลูบหัวผม ผมต้องหลบตาลงเพราะรู้สึกแปลกๆ

" เลิกร้องไห้แล้วไปกินไอศครีมกันดีกว่านะครับ ^^ "
ผมเงยหน้ามอง...ชวนกินไอศครีมเนี่ยนะ?

" เอ่อ..คือไม่ดีกว่าครับ "

" ทำไมหรอครับ...อยากร้องไห้ต่องั้นหรอ? "
เขาชักมือกลับ เอียงคอถามคิ้วขมวด

" ปะ..เปล่าครับ "

" หรือคุณกำลังคิดว่ามันดูเด็กน้อย? "
คราวนี้ผมพยักหน้า เขาขำ

" ไม่ลองดูจะรู้หรอ..ป่ะครับ ผมเลี้ยง "
เขายืนขึ้น ยื่นมือมาฉุดให้ผมลุกขึ้น

เมื่อลุกขึ้นได้เขาก็เอาผ้าเช็ดหน้ามาเช็ดน้ำตาผม จับแก้มผมฉีกให้เป็นรอยยิ้ม

" ยิ้มสิครับ...โลกจะสดใสถ้าเรายิ้มนะครับ "
เขายิ้มหวาน

" คนอกหักจะยิ้มได้ที่ไหนกันล่ะครับ "
ผมตอบเสียงอ่อน

" ผมไง... "
เขายิ้มอีก แล้วจูงมือผมเดินออกมาทางหลังห้าง

อาจเพราะผมเสียใจจึงไม่ได้สนใจมือที่เขาจูง แต่กลับนึกถึงแต่ใบหน้าของอดีตคนรักที่เคยมีเวลาเหล่านี้ด้วยกัน น้ำตาพาลจะไหลอีกระลอกเมื่อความทรงจำไหลหวน เขาหยุดแล้วมองผมที่น้ำตาคลอ...

" ยิ้มนะครับ..... "
เขายิ้ม ทำไมเขาถึงเอาแต่ยิ้ม?

" ผมไม่ได้เหมือนคุณ...ที่ยิ้มราวกับโลกนี้มันสดใส "

" งั้นก็ทำตัวให้เหมือนผมสิ "

" ถ้ามันง่าย...คงไม่มีคนตัวตายเพราะความรักหรอก "
ผมเปรย...

" ใช่ครับ..มันไม่ง่าย "
เขายิ้มแล้วฉุดให้ผมเดินตามต่อ

ไม่นานเราก็เขามาที่ร้านไอศครีมเล็กๆร้านหนึ่ง ไม่คิดว่าดึกขนาดนี้จะมีร้านไอศครีมเปิดอยู่ด้านหลังห้างด้วย เขาพาผมเข้ามาในร้านที่ให้ความรู้สึกอบอุ่นเหมือนบ้าน เขาเลือกมุมหนึ่งที่เงียบสงบแล้วนั่งลง

" ชอบมั้ยครับ? "
ผมพยักหน้า เขายิ้มหวานตาหยี

" เอาไอศครีมวานิลาสองถ้วย "
เขาสั่งพนักงาน แล้วหันมาเท้าคางมองผม

" ทำไมถึงมาปลอบผมล่ะ? "
สิ่งคาใจถูกเอ่ยถาม

" ผมไม่ชอบน้ำตา "
เขาตอบยิ้มๆ

" งั้นปล่อยผมเอาไว้ก็ได้หนิ! "

" ผมไม่อาจปล่อยคนที่กำลังเสียใจเอาไว้ได้หรอกครับ "
เขาก็ยังยิ้มหวาน

รอยยิ้มนั้นดูมีมนต์เสน่ห์อย่างประหลาด ความรู้สึกที่เศร้าหม่นหมองราวกับกำลังจะจางหายไปเพราะรอยยิ้มหวานของคนตรงหน้า ไอศครีมวานิลาสองถ้วยถูกยกเสิร์ฟตรงหน้า เป็นแค่ไอศครีมเรียบๆไม่มีอะไรเลน ท๊อปปิ้งซักอย่างก็ไม่มี?

" มันดูจืดชืด...แต่ผมรับรองว่ามันจะทำให้คุณรู้สึกดีขึ้น "
ผมพยักหน้าแล้วตักคำแรกเข้าปาก

แค่คำแรก...ผมถึงกับเผลอยิ้มออกมาอย่างไม่รู้ตัว รสชาตินุ่มละมุนหอมหวานของวานิลาทำให้ผมรู้สึกดีขึ้นอย่างไม่น่าเชื่อ เขายิ้มให้ผมแล้วกินของตัวเอง ผมเองมองถ้วยไอศครีมตรงหน้า ความเศร้า..เสียใจกำลังถูกรสชาติหวานล้ำของวานิลากลืนหาย ทำให้เรื่องที่เกิดขึ้นมันกลายเป็นเรื่องธรรมาดา มีรักก็มีจาก...เมื่อเค้าไม่เราก็จบ มันก็แค่นั้น....เสียใจไปเราต่างหากที่จะแย่...

แค่คนที่ไม่รักเราจากไป...เท่านั้นเอง

" ขอบคุณมากครับ...คุณ? "
ผมมองเขาที่มาส่งผมที่รถ

" ผมชื่อวนิลา...เรียกวาสั้นดี "
เขายิ้ม ผมยิ้มตอบ

" ผมชื่อโจ ขอบคุณมากๆครับวา "

" ไม่เป็นไรครับ...ผมยินดี แค่เห็นรอยยิ้มของคุณ ผมก็พอใจแล้ว "
คำพูดของเขาทำเอาผมอดรู้สึกเก้อเขินไม่ได้

" ผมจะเจอคุณอีกมั้ย? "

" ได้เจออยู่แล้วครับ "
เขายิ้มแล้วเดินจากไป

ไม่ยอมอยู่ให้ถามถึงการติดต่อบ้างเลย อย่างเบอร์โทรเฟสไลน์อะไรงี้ ผมส่ายหัวเบาๆแล้วขับรถกลับบ้าน ตลอดทางเอาแต่คิดเรื่องของวา จนผมลืมไปเลยว่า..ผมเพิ่งอกหัก ผมยิ้มขำให้ตัวเองแล้วเข้าบ้านอย่างสบายใจ

ตัวละคร

สารบัญ

ตอน 2