ไอศครีมรสวานิลา Yaoi....ByDeathAngel.

" โจ... "
ผมละสายตาจากงานบนโต๊ะทำงาน แล้วมอง...

เอ้?

" มีอะไรหรือเปล่าถึงต้องมาหาโจถึงนี่ "

" เรายังเป็นเพื่อนกันได้มั้ย? "
ผมตาโตกับคำพูดของเอ้...แต่ไม่ทันได้พูดอะไร เพื่อร่วมงานก็เดินมาขัด

" เอ้...คนเป็นผัวเมียกันอะ มันจะมาเป็นเพื่อนกันได้ที่ไหนย่ะ! "
ระดา..กระเทยของบริษัทพูดขึ้น

เธอเป็นเพื่อนผมเอง ผมมองหน้าเอ้แล้วก็ยังเจ็บจี๊ดอยู่...พลันรอยยิ้นแสนหวานของวาก็ลอยเข้ามาขัดความคิดอื่น ผมเผลอยิ้ม คนอื่นมองอย่างงุนงง?

" จริงอย่างระดาว่านะเอ้...โจว่า จบกันไปแล้วก็แล้วกันไปเถอะ "
ผมยิ้ม

" ยิ้มอย่างนี้มีผัวใหม่แล้วสินะ "
เอ้กัดจิก แต่ผมกลับไม่ได้รู้สึกอะไรเลย

" อ่าวๆ ปากมึงวอนซะแล้วนะไอ้เหี้ยเอ้! มึงทิ้งเพื่อนกูยังมีหน้ามาด่าเพื่อนกูอีกหรอ!! "

" ดาๆ ไม่เอาหน่า...เอ้กลับไปเหอะ ผมจะทำงาน "
เอ้ชักสีหน้าไม่พอใจแล้วเดินออก

" ว่าแต่แก...ทำใจเร็วยังงี้มีใหม่แล้วใช่มะ? ไวไฟไปแล้วนะย่ะ! "
ผมหัวเราะออกมา ระดามองเคือง

" เปล่าเลยดา...ไม่ได้มีใหม่อะไร "

" แล้วทำไมดูไม่เศร้าเลยวะ? "

" ไอศครีมรสวนิลาช่วยไว้น่ะ "
ผมยิ้มยักคิ้วใส่กวนๆ

" อะไรวะ...ไอศครีมรสวนิลา? "
ผมยักไหล่แล้วทำงานต่อ

ผมกะว่าตอนเย็นผมจะไปที่ร้านนั้นอีก ไปกินไอศครีมรสวนิลา แต่ในใจลึกๆกำลังคิดว่า....ถ้าไปกินอาจเจอวาอีกก็ได้ ผมเดินออกมาจากธนาคารที่เป็นงานของผม แล้วสายตาก็สะดุดกับกรอบแว่นสีดำของคนหนึ่ง?

" วา... "
ผมมองคนที่เดินเข้ามา

" สวัสดีครับโจ "
เขายิ้มละไมส่งมาอีกแล้ว

" มาทำอะไรแถวนี้หรอครับ? "

" มารับโจไปทานไอศครีม "
ผมยิ้มๆ

แล้วเดินคุยกันไป เขาพาผมเดินลัดเลาะจากธนาคารที่ผมทำงานมาจนถึงร้านไอศครีมร้านเดิม แม้หนทางที่เราเดินกันมามันดูไกล แต่พอเดินกับวาผมรู้สึกว่าแสนสั้น เขาสั่งเหมือนเดิมสองที่ นั่งเท้าคางมองผมแล้วยิ้ม

" โจใส่ชุดทำงานแล้วดูน่ารักจังครับ "

" ไหงคำชมต้องเป็นน่ารักล่ะ เป็นหล่อเท่อะไรอย่างนั้นไม่ได้หรอ? "
ผมยู่หน้าแกล้งงอน วายิ้มหวาน

" ก็โจน่ารักจริงๆนี่ครับ จะให้ชมในสิ่งที่มันไม่เป็นความจริงได้ไง "
พอวาพูดจบไอศครีมก็ถูกเสิร์ฟ

ไอศครีมตรงหน้าของผมเหมือนคนตรงหน้ามาก มันดูจืดชืดไร้สีสัน แต่เมื่อได้ลิ้มลองและรู้จัก มันกลับทำให้เรารู้ว่า...มันอบอุ่น หอมหวานมากแค่ไหน 

ในทุกๆวันผมมักเฝ้ารอเวลาเลิกงาน เพื่อจะเจอวาที่มารับผมเพื่อไปทานไอศครีมวนิลา แม้มันจะผ่านมาร่วมเดือนแต่รสชาติที่ผมได้รับนั้นก็ยังคงทำให้ผมต้องการมันไม่รู้จักเบื่อ แต่ร้านนี้ไม่เปิดตอนกลางวัน เพราะฉนั้นจะกินได้ต้องหลังพระอาทิตย์ตกดิน

" วารู้มั้ยว่าทำไมที่ร้านต้องเปิดเฉพาะตอนเย็น "
เรานั่งพักระหว่างทางกลับ

" หลังพระอาทิตย์ตกดิน ผู้คนมักถูกความเศร้า เสียใจกัดกิน เพราะมันคือช่วงเวลาที่เหว่ว้า ร้านนี้จึงเปิดขึ้นในช่วงเย็นเพื่อคลายความรู้สึกเหล่านั้น "
ผมพยักหน้า

ดูเป็นร้านที่เปิดเพื่อปลอบโยนผู้คนเลย อยากรู้จริงๆว่าเจ้าของร้านเค้าเป็นใคร?

" แล้ววามากินร้านนี้นานแล้วหรอ? "

" อื้ม...ก็ร้านของวานี่นา "
ผมเหวอไปเลย

" โจสังเกตุมั่ย ว่าที่ร้านมีแต่ไอศครีมรสวนิลา... "
วายื่นหน้าเข้ามาถาม ผมต้องหลบเพราะใจเต้นแรงมาก

" ไม่อะ... "

" มองแต่ผมอยู่ล่ะซี่ "
เขายิ้มทะเล้นผมเลยตีเข้าให้

" หลงตัวเอง! "

" ฮ่าๆ ผมน่ะเปิดร้านนี้มานานมากแล้ว แต่ถึงจะเปิดมานานแค่ไหนผมก็ไม่คิดจะเพิ่มรสชาติอื่นในเมนู "

" ทำไมล่ะ? "

" ผมว่า..มันไม่จำเป็น เหมือนความรัก...ที่มีเพียงหนึ่ง "
เขายิ้ม ผมก็ยิ้มตามเขา....

" พูดเหมือนคนมีความรักเลย ราวกับเป็นรักที่มั่นคงและยาวนาน.... "
ผมมองวาที่ยืนยิ้ม 

ใบหน้าเค้าดูมีความสุข และความสุขของเค้าก็เผื่อคนรอบข้างอย่างผม ทุกครั้งที่อยู่กับเค้า...ผมแทบไม่อยากเชื่อว่าจะมีความสุขได้ขนาดนี้ ไม่อยากจะเชื่อว่าแค่รอยยิ้มหวานๆจะทำให้คนที่ผ่านเรื่องเครียดมาทั้งวันอย่างผมยิ้มออกมาและหายเหนื่อยได้เพียงเสี้ยววินาที

" ครับ...ผมมีความรักและความรักที่ผมมีให้กับชายคนนั้นมันเป็นสีขาวสะอาด ความรักสีบริสุธิ แต่มันเป็นรักที่ผมไม่อาจได้มา...เค้ามีคนที่รัก แต่ก็ไม่เป็นไรนะครับ...ผมน่ะ ขอแค่เห็นเค้ายิ้ม เห็นเค้ามีความสุข ผมก็พอใจแล้วล่ะครับ "
ผมอึ้ง..และใจหายอยู่ไม่น้อย

คนที่วารักเป็นผู้ชาย? ความรักของวายิ่งใหญ่มากในความรู้สึกผม แต่ผมกลับเจ็บปวดเมื่อฟัง คงเพราะ...ผมเองก็ดันหลงรักหนุ่มแว่นบ้ายิ้ม

" น่าอิจฉาคนที่วารักจัง.... "

" โจจะอิจฉาตัวเองทำไมล่ะครับ? "
ผมเบิกตาโพลง...เมื่อกี้หูฝาดหรอ?!!

" อย่าล้อเล่นนะวา "

" ผมไม่เคยล้อเล่น... "
เขายิ้ม แล้วเอื้อมมือมาที่หน้าของผม

" ร้านไอศครีมเกิดขึ้นเพราะคุณ...มันคือความรักทั้งหมดที่ผมมีให้ มันอาจจืดชืดไม่น่ามอง แต่ผมเฝ้าหวังว่ามันจะอบอุ่นพอที่จะปลอบประโลมเวลาคุณเจ็บ "
วาลูบหน้าผม...มือของเค้าทำให้ผมรู้สึกดีและปลอยภัย

" ทำไมวาไม่อยู่ปลอบโจด้วยตัวเองงล่ะ "
เค้ายิ้มแล้วเลื่อนหน้าเข้ามาใกล้

ริมฝีปากที่มีกลิ่นหอมของวนิลาสัมผัสปากผมเบาๆ ค่อยๆกดลงมาอย่างนุ่มนวล ลิ้นสอดแทรกเข้ามาช้าๆ ความหวานของวนิลาอบอวลทั่วโพรงปาก ความอบอุ่นแผ่ซ่าน....

" ผมขอโทษ...แต่คุณจะได้รู้เหตุนั้นในไม่ช้า "
วาจูบหน้าผากผมอีกครั้ง

" ไม่ปฏิเสธผมเลยซักอย่าง..แสดงว่าชอบล่ะซี่~ "
ผมฟาดหลังเขาไปที แล้วเดินดุ่ยๆนำมา

ก็ชอบน่ะสิ...ยิ่งรู้ว่าเค้าก็ชอบเราด้วย ความรู้สึกที่มียิ่งชัดเจน เราเดินมาเรื่อยๆจนมาถึงบ้านผม วายืนจ้องหน้าของผมด้วยรอยยิ้ม

" โจครับ...ผมรักคุณ แล้วมันจะเป็นไรมั้ย...ถ้าผมจะถามว่าคุณรักผมบ้างหรือเปล่า "

" ผมก็รักวา...แต่ไม่รู้หรอกว่าตอนไหน แต่ตอนนี้ผมมั่นใจ...ว่าผมรักคุณ "
วายิ้ม...ผมเขย่งขึ้นจูบปากไอ้แว่นบ้ายิ้ม

" ขอบคุณครับโจ...ขอบคุณที่รักผม..... "
เขาก้มหน้าพูด เสียงของเขาแปลกๆทำให้ผมใจหายอยู่ไม่น้อย

" วา.... "

" ผมกลับก่อนนะครับ... "
วาจูบปากผม

" ผมรักโจมากนะครับ... "
แล้วเขาก็วิ่งไป

แผ่นหลังที่กำลังลับหายไปมันกระชากใจของผมยังไงบอกไม่ถูก เหมือนเขากำลังจะจากผมไป...คงไม่ สงสัยจะคิดมากไปแน่ๆเลยผม ผมเดินเข้าบ้านด้วยความสุขเช่นทุกๆวันแต่วันนี้คงมากกว่าวันไหนๆ เพราะเราสองคนใจตรงกัน....หัวใจมันพองโตอย่างที่ไม่เคย ทั้งที่ก็เคยคบใครมามากมาย แต่กับวา...มันแตกต่าง เค้าเป็นมากกว่ารัก...แต่เค้าเป็นไอศครีมรสวนิลาของผม

" วาอยู่มั้ยครับ? "
ผมเดินเข้าไปถามป้าคนหนึ่ง

ที่ต้องถามเพราะนี่มันสามวันมาแล้วที่ผมไม่เจอวาเลย ผมเป็นห่วงเค้ามากๆอย่างมากที่สุด ใจมันหวิวๆจนต้องกินไอศครีมที่นี่จนเกือบเช้าทุกวัน!

" วนิลา...เจ้าของร้านนี่ใช่มั้ยที่เราถามถึง? "
ผมพยักหน้า

" ใช่ครับ! เค้าหายไปไหน..ทำไมหายไปนานขนาดนี้ "
ป้าแกหน้าซีดไป...เป็นอะไรหรือเปล่า

" หนูเจอวนิลาจริงๆหรอ? "
ผมพยักหน้า ป้าแกดูเศร้าหมอง

" นั่นสินะ...ก็หนูคือคนๆนั้นนี่นะ "
ผมขมวดคิ้วไม่เข้าใจ

แต่ก่อนที่จะถามป้าแกก็พาผมเดินเข้ามาด้านในของร้านที่เป็นเหมือนบ้าน เมื่อเข้ามาในห้องๆหนึ่งขาของผมก็ทรุดลงกับพื้นอย่างแรง!!!! 

" ไม่จริง.... "
เป็นไปไม่ได้..ไม่ได้เด็ดขาด!

" วนิลาเสียมาได้ปีกว่าแล้ว...เขาเป็นคนหัวใจอ่อนแอ แต่ก็พยายามทำไอศครีมวนิลาที่แตกต่างเพื่อคนที่เขารัก...จนวันที่เขาเสีย เขาสามารถสร้างไอศครีมรสวนิลาได้ดั่งที่หวัง แต่เพราะเหนื่อยและไม่ได้พักผ่อนมานานหัวใจที่รับภาระหนักเลยวายเฉียบพลัน ป้าช๊อคมากกับการจากไปของวนิลา...... "
เสียงป้าแกสั่น... เรื่องนี้มันบีบรัดหัวใจของผมรุนแรงเหลือเกิน...แต่ผมร้องไห้ไม่ได้ วาไม่ชอบน้ำตาของผม

" และคนที่เค้าชอบตามรักตามดูมานานหลายปีก็คือหนู...เค้ามักมาเล่าให้ป้าฟังถึงหนูด้วยรอยยิ้มเสมอๆ....เค้ารักแม้รู้ว่าหนูไม่มีทางมองมา........ "
ป้าแกเดินออกไป

ทิ้งให้ผมนั่งอยู่หน้ารูปและที่ใส่กระดูกของวา...เหมือนจะหายใจไม่ออก เหมือนคนที่ใจแตกแหลกละเอียดเหมือนเศษแก้ว 

" นี่หรอ...ที่วาบอก เพราะอย่างนี้หรอถึงมาอยู่ปลอบใจผมไม่ได้....... "
เสียงผมช่างเบาหวิว

กระดาษแผ่นหนึ่งปลิวมาตกลงที่หน้าผม ผมมองตามที่กระดาษตกลงมาก็พบจดหมายฉบับหนึ่ง

' คุณคงรู้แล้วว่าเพราะอะไรที่ผมไม่อาจปลอบใจคุณได้ด้วยตัวเอง
ผมขอโทษจริงๆนะ...ที่ทำได้แค่นี้ อยู่ได้แค่นี้....แต่คุณจำไว้นะร้านนี้จะเป็นเหมือนผมที่คอยปลอบโยนคุณ หากคุณเศร้า...ไอศครีมวนิลาของผมจะปัดเป่าความเศร้าเสียใจให้หายไป อย่าร้องนะครับ...รอยยิ้มของคุณมีค่ามาก รักษาให้มันประดับอยู่บนใบหน้าของคุณเอาไว้...แล้วบางทีนะครับ คุณอาจได้เจอคนที่จะดูแลหัวใจของคุณต่อจากผมคนนี้....เมื่อคุณเจอเค้า อย่าสนใจผม...ผมเป็นอดีตที่อยู่ในความทรงจำ ส่วนเค้า...คุณต้องให้เป็นปัจจุบันที่แสนสุข 

ผมรักโจครับ.... '

ผมเก็บน้ำตาที่กำลังจะไหล แล้วหันไปยิ้มให้วา

" ไอ้แว่นบ้ายิ้มเอ้ย! "
ผมว่ายิ้มๆแล้วเดินออกมา

แข้งขาสั่นอย่างช่วยไม้ได้ ความเจ็บปวดครั้งนี้รุนแรงเหลือเกิน ผมสั่งไอศครีมวนิลามานั่งกินคนเดียวเงียบๆ ปล่อยให้ความหวานและรสชาติละมุนละไมปลอบใจ กลิ่นหอมของมันทำให้ผมรู้สึกถึงวนิลา...ผมยิ้มให้กับตัวเอง