เธอ(ผู้ซึ่งไม่มีหัวใจ)

     ผมชื่อนอร์ท ผมพักรักษาตัวอยู่ในโรงพยาบาลรัฐเเห่งหนึ่งมานานเกือบปีเเล้ว ผมได้รับอุบัติเหตุทางรถยนต์เมื่อปลายเดือนธันวาคมช่วงเฉลิมฉลองงานปีใหม่ ผมไม่ได้เมาน่ะเเละผมก็ไม่ได้เป็นคนขับด้วยเเต่คนที่เมาก็คือเพื่อนผม"ไอ้เต้"เเละมันก็ดันเป็นคนขับซะด้วยสิ มันไม่เป็นไรมากเเเค่หัวเเตกเย็บไม่กี่เข็มเเต่ผมนี่สิ ผ่าตัดกระดูกหลังอยู่ตั้งหลายรอบนี่ยังเดินไม่ค่อยจะไ้ด้เลยประสาทขาผมทำงานได้ยังไม่ดีนักพอๆกับเด็กที่เพิ่งหัดเดิน ผมคงต้องใช้เวลาบำบัดอยู่ที่นี่อีกสักพัก
     ในช่วงเวลาที่ผมอยู่ที่นี่เพื่อนที่ดีที่สุดของผมไม่ใช่เฟสบุ๊คน่ะ..เเต่เป็นคนที่อยู่ในเฟสบุ๊คต่างหาก เธอใช้ชื่อว่า WANMAI WANSAI ผมคุยกับเธอมาได้ประมาณ10เดือนเเล้ว ตั้งเเต่ผมรู้ตัวตื่นจากห้องฉุกเฉินผมมีเธอเป็นเพื่อนคนเดียวที่เด้งขึ้นมาจากเฟสบุ๊คของผม ผมพูดคุยกับเธอจนรู้ว่าเธอชื่อ "วันใส" เธออายุห่างจากผมเพียง 3 ปี เธอเป็นผู้เล่นเฟสบุ๊คที่ไม่เปิดเผยใบหน้า วันเกิด ที่เรียนเเละที่อยู่ เเต่ผมสัมผัสได้ถึงความจริงใจของเธอทีมีให้กับผม ตลอดเวลา10เดือนไม่มีวันไหนทีเราไม่คุยกัน ผมมักจะอัพเดตอาการของผมอยู่เรื่อยๆไม่มีใครสนใจอาการของผมสักเท่าไหร่ เอิ่ม..ผมว่าไม่มีใครสนใจเรื่องผมเลยพูดเเบบนี้น่าจะถูกกว่า มีเเต่เธอคนเดียวที่กดไลค์ผม เธอไม่เคยพลาดสักการอัพเดต...
     จนมีอยู่ช่วงหนึ่งช่วงนั้นเป็นช่วงปลายฝนต้นหนาว พายุอะไรหอบมาไม่รู้เเรงเป็นบ้า โรงพยาบาลชั้นนำที่ว่ามีการควบคุมการจ่ายไฟในยามฉุกเฉินเป็นอย่างดียังได้รับความเดือนร้อนจากพายุครั้งนี้ไปหลายวัน ไฟในโรงพยาบาลดับๆติดๆตลอดเวลาที่พายุโหมกระหน่ำเข้ามา ผมอดคุยกับเธอไปประมาณ 3วันก่อนที่สถานการณ์พายุจะสงบลง ผมรีบเปิดเน็ตเเละทักเธอไปทันที...ผ่านไป1อาทิตย์ไร้วี่เเววจากน้องวันใส ผมเริ่มเป็นกังวลใจเพราะกลัวจะไม่เหลือใคร ความจริงเเล้วอุบัติเหตุครั้งนี้ได้พรากชีวิตน้องสาวเเท้ๆของผมไป ครอบครัวของผมไม่มี พ่อ เเม่ มีเเค่ผมกับน้องสาวขนาดคนที่ทำศพให้น้องสาวผมยังเป็นเเค่เพื่อนบ้านข้างๆเลย ผมไม่อยากให้น้องวันใสหายไปจากชีวิตผมผมไม่มีใครน้องวันใสเป็นเเรงใจที่สำคัญสำหรับผมจริงๆ