เธอ(ผู้ซึ่งไม่มีหัวใจ)

     เวลาผ่านไปเกือบ 2 เดือนผมได้ออกจากโรงพยาบาล ผมรีบพิมพ์บอกน้องวันใสไปทันทีว่า "น้องวันใสค่ะ วันนี้คุณหมอให้พี่ออกจากโรงพยาบาลเเล้วน่ะคะ น้องวันใสหายไปไหนน้า ..พี่อยากเจอตัวจริงจังเลย คิดถึงน่ะคะ" ผมหวังให้เธอตอบกลับมาบ้าง วันนี้เป็นวันครบรอบอุบัติเหตุบ้าๆนั่นเเละเป็นวันเเรกที่ผมได้กลับมาเหยียบบ้านตัวเองอีกครั้ง กลิ่นอบในบ้านชวนให้ผมรู้สึกห่อเหี่ยวใจอย่างบอกไม่ถูก ผมขึ้นไปห้องน้องสาวผมเเละหารูปของเธอที่พอจะเหลืออยู่เพื่อไปอัดกรอบเก็บไว้ เเต่ในระหว่างที่ผมกำลังเลือกรูปอยู่ก็ไปเห็นกระดาษเเผ่นนึงเข้า มีข้อความเขียนว่า" รับตามหา Auto Sending Message:0926177***"ผมไม่เข้าใจน่ะเเต่มันไปสะดุดตาคำว่า "รับตามหา" ผมเลยคิดว่าอาจจะช่วยตามหาน้องวันใสได้ผมเลยโทรไปยังเบอร์ที่เขียนอยู่

          ฮัลโหลครับ..จะให้ตาม Auto Sending Message จากไหนครับ เฟสบุ๊ค ไลน์หรือ ต้องการทราบข้อมูลขององค์กรครับ??

     ผมบอกตรงๆน่ะ ผมไม่เข้าใจสิ่งที่ไอ้คนรับสายมันพูดเเต่ผมบอกมันไปว่า

          ผมต้องการติดต่อกับเพื่อนในเฟสบุ๊คคนนึง ผมมีเรื่องสำคัญที่จะต้องคุย

          ครับ รบกวนบอกชื่อเฟสหรือ องค์กรนั้นๆด้วยครับ

          เอิ่ม WANMAI WANSAI 

          W..A..N..M..A..I เว้นวรรค W..A..N..S..A..I ถูกต้องไหมครับ เดี๋ยวผมจะติดต่อกลับไปน่ะครับ

          ครับ...

     สิ้นเสียงการสนทนาผมหยิบรูปน้องสาวผมลงไปชั้นล่างนั่งมองรูปน้องสาวด้วยความรู้สึกผิด ถ้าวันนั้นผมไม่ชวนเธอไป ก็คงไม่เกิดเรื่องบ้าๆนี้ขึ้น ผมนั่งมองรุปน้องผมเเละคิดอะไรไปเพลินๆก็มีเสียงโทรศัพท์ดังขึ้นจนผมสะดุ้งตัวโหย่งขึ้นมาจากโซฟานิ่มๆ ผมกดรับ...

          ฮัลโหล ผมโทรจากบริษัทตามหา Auto Sending Message น่ะครับ ผมทราบข้อมูลเเล้วครับ ข้อมุลที่คุณให้ตามหามาจากบริษัท Hoping and Being for you ครับ

          จริงเหรอครับ ครับ ..ขอบคุณมากครับ

     ที่เเท้น้องวันใสไม่ได้อยู่ไกลจากผมเลย นั่นมันบริษัทที่อยู่ปากซอยบ้านผมเอง ผมรีบวิ่งสุดๆเพื่อที่จะไปหาน้องวันใสที่บริษัทนั่น ..มีเสียงเตือนว่ามีข้อความจากเฟสบุ๊ค ผมเลยชะงักเเละเปิดอ่าน "สวัสดีค่ะ พี่ชาย ทำอะไรอยู่คะ หายดีรึยัง" ข้อความจากน้องวันใส..นี่ยิ่งทำให้ผมดีใจเข้าไปใหญ่ ผมยังไม่พิมพ์ตอบอะไรเเต่รีบวิ่งไปที่บริษัทนั้นทันที ที่หน้าสำนักงานมีป้ายติดไว้ว่า "ปิดทำการ..ขาย/ให้เช่า ราคาถูก" ผมก็งงๆว่ามันยังไงกันเเน่ เเต่ผมมองขึ้นไปบนตัวอาคารเห็นมีไฟเปิดอยู่ ผมเลยงัดเเงะประตูรั้วเหล็กเก่าๆ เพื่อเข้าไปเเละวิ่งตรงไปยังห้องที่เปิดไฟอยู่ทันที หวังจะได้เจอน้องวันใส...

     สิ่งที่ผมเห็นเป็นเพียงห้องกว้างมีคอมพิวเตอร์อยู่นับร้อยๆตัว คอมพิวเตอร์ซึ่งไร้คนทำงานเเม้เเต่เก้าอี้ที่จะให้พนักงานนั่งยังไม่มี คอมทุกตัวเหมือนมีชีวิตมันกระพริบพิมพ์ข้อความอัตโนมัติส่งไปยังใครบางคนที่เหมือนจะคุยกับมันอยู่ผมเดินดูข้อความไปเรื่อยๆจนมาเจอกับ..." สวัสดีค่ะ พี่ชาย ทำอะไรอยู่คะ หายดีรึยัง" ผมนเหมือนไม่มีเลือด หน้าซีดปากซีด ผมค่อยๆเอาโทรศัพท์ขึ้นมาเเล้วพิมพ์ว่า"พี่หายเเล้ว..." ข้อความของผมเด้งไปยังคอมพิวเตอร์ตัวที่ผมจ้องอยู่ ผมไม่มีเรี่ยวเเรง ผมทรุดตัวนั่งอยู่หน้าคอมนั้น จังหวะเดียวกับที่ชายร่างบางเข้ามาท่าทางตกใจว่าผมเป็นใครเข้ามาทำไม.."คุณ เข้ามาได้ไงเนี่ย ไม่เห็นป้ายเขียนไว้หรอว่าปิดทำการเเล้ว ผมจะรีบปิดระบบคุณรีบออกไปได้เเล้ว" ผมไม่มีเเรงจะอ้าปากบอกอะไรทั้งนั้น ได้เเต่พยายามทรงตัวลุกขึ้นเเละเดินออกไปจากบริษัทเเห่งการหลอกลวงนี่... น้องวันใสที่ผมคุยมาเกือบปี..กำลังใจที่สำคัญของผม..เธอคือโปรเเกรมอัตโนมัติของคอมพิวเตอร์ที่จะคอยส่งข้อความให้กำลังใจกับคนที่เป็นเพื่อนของเธอ..ผมไม่เหลือใครอีกเเล้ว ..ปัง ! เสียงผุดังขึ้น ก้องไปทั่วทั้งท้องฟ้า ส่งสัญญาณว่า 12.00 เป็นวันใหม่ วันใหม่ที่ไม่มีวันใสเเละก็คงไม่มีผมด้วย โครม!!!!!!!เเละนั้นก็เป็นเสียงสุดท้ายของชายที่หลงรัก "เธอ(ผู้ซึ่งไม่มีหัวใจ)