Psychopomp เรื่องเล่าสยองขวัญ

                         ที่ชานชาลารอรถไฟแห่งหนึ่งมีผู้คนรอมากมาย แต่ทุกคนต้องตกใจหวีดร้องเมื่อมีรถไฟขบวนหนึ่งวิ่งมาด้วยความเร็ว
 
                                     รถไฟที่เต็มไปด้วยสนิมและรอยผุพังและไฟที่ลุกท่วมโบกี้ﾠ
 
ซากศพของทหารที่ใหม้เกรียม กำลังเริงระบำอยู่ในนั้นﾠ
                                    หลังจากวันนั้นก็ไม่เคยมีผู้ใดเห็นหรือทราบได้เลยว่ามันมีจุดหมายอยู่ﾠที่ใด
 
                                     ............................................................
 
          "นี่พวกเธอเคยได้ยินเรื่องเด็กหญิงชุดขาวรึเปล่า ที่เขาบอกว่าเป็นวิญญาณของนักเรียนโรงเรียนเราน่ะ คนที่โดนรถไฟทับตายเมื่อสามวันที่แล้ว "
                             ทำใมฉันจะจำไม่ได้เพราะเธอคนนั้นเป็นเพื่อนสนิทของฉันเอง  จะเล่าทำใมนั่นเป็นที่ที่ฉันต้องขึ้นรถกลับบ้านทุกวันนะ
 
                             "นี่เกดจะเล่าอะไรก็เกรงใจมินมันบ้างสิ เดี๋ยวเขาก็กลัวกันพอดี ทางกลับบ้านเขานะ"
 
ขอบใจจะว่ากลัวก็ไม่เชิงหรอก เพราะฉันรู้สึกผิดต่อเขามากทั้งที่ฉันอยู่กลับเขาตอนนั้นแต่กลับช่วยเธอไว้ไม่ทัน  และฉันก็ไม่เคยเจอกับตัวเองเลยบอก
 
ทั้งโรงเรียนกลับบ้านเร็วกว่าปกติเพราะเรื่องที่เขาลือกัน  แต่ฉันต้องรอส่งงานครูเลยกลับช้ากว่าคนอื่นﾠ
 
                 หกโมงครึ่งแต่ทำใมมืดนักก็ไม่รู้ คนที่ชานชาลาก็ไม่มีแต่ฉันรู้สึกอุ่นใจหน่อยที่มีเด็กหญิงรุ่นคราวเดียวกันมารอรถด้วยﾠ
            "เธอลงตรงใหนเหรอ  แปลกจังฉันไม่เคยเห็นเธอเลย"
 
               เธอคนนี้มองฉันแปลกๆเหมือนตกใจ  ใครกันนะ สวมหมวกแก็ปลายประหลาดและใส่เสื้อคลุมแขนยาวทับชุดนักเรียน แต่เธอหน้าตาน่ารักมากเลย
 
                      "ทำใมเธอมองเห็นฉัน  แต่ไม่ต้องกลัวนะ ไม่ว่าเขาจะพูดยังไงให้ยืนกรานว่าเธอไม่ผิด"ﾠ
                                       อะไร เขาพูดเรื่องอะไร แต่ช่างเถอะไม่รู้จักสักหน่อย
 
                            แปลกจังปกติรถไฟน่าจะมาตรงเวลา ทำใมมาช้านัก      ฉันรู้สึกคอแห้งจึงเดินไปกดน้ำดื่ม
 
                      "เห็นแขนฉันใหม"
ฉันสำรักน้ำทันทีเพราะภาพปรากฎตรงหน้า
ﾠ
                    ซากของคนที่เละเทะ แขนขาถูกกระชากออก   ไม่มีดวงตา มันกระดึ้บมาที่ฉัน
 
                   "เห็นขาฉันใหม"
 
มันกระดึ้บมาที่ฉัน ฉันทำอะไรไม่ถูก ได้แต่ตัวแข้็งปล่อยให้มันเข้ามาไกล้
 
ฉันเหลือบไปหาเธอคนนั้นเธอมองดูด้วยความเฉยเมย
ﾠ
                       "เห็นคนฆ่าฉันใหม  ยัยมินมันฆ่าฉัน
 
                             กรี๊ดดดดดﾠ
 
                ฉันหวีดร้องด้วยความกลัว  และกัดฟันวิ่งหนีอย่างสุดชีวิต
 
                         จนตกลงมากลางรางรถไฟ   แย่แล้วมีสัญญานดังขึ้น
 
รถไฟกำลังจะมา           ร่างอันน่ากลัวนั้นกระดึ้บมาหาฉันอย่างยากลำบาก  ด้วยสภาพอันเละเทะเต็มไปด้วยเลือดนั้นทำให้ฉันแทบเป็นลม
 
                             "ฉันไม่ได้ฆ่าเธอ  ฉันไม่ได้ฆ่าเธอ   ฉันไม่ได้ทำ"ﾣ
 
                             "ฉันไม่ได้ทำนะ"
 
ฉันตะโกนสุดเสียงด้วยความกล้าที่เหลือเพียงน้อยนิด       ร่างนั้นชะงักและเปลี่ยนทิศทางไปหาเด็กคนนั้น แต่เธอเหมือนจะไม่กลัวเลย
 
                             "ปิดศาล"
พอเธอคนนั้นพูดจบ ลมก็กรรโชกแรงพร้อมกับเสียงรถไฟที่ดังมาแต่ไกล
 
ด้วยความกลัวตาย ฉันรีบปีนขึ้นจากรางรถไฟด้วยอาการเสียวแปรบในใจและร้อนรน
 
                      รถไฟขบวนใหญ่วิ่งมาด้วยความเร็วแต่มันไม่ใช่รถไฟที่ฉันเคยขึ้น
 
           มันเป็นรถไฟที่ผุพังและมีไฟลุกท่วมทั้งคัน  ในรถนั้นเต็มไปด้วยผู้คนที่มีบาดแผลที่ไม่น่าจะรอดชีวิต   ทุกคนในนั้นต่างเริงระบำ  มันวิ่งผ่านหน้าฉันที่นั่งเข่าอ่อนอยู่บนชานชาลา
รถไฟนี้ยาวมากหลายสิบโบกี้  ฉันมองอยู่นานก็ยังไม่สิ้นสุดซะที
                      และแวบนึงที่ฉันเห็นﾠ
 
ฉันเห็นเด็กหญิงคนนั้นโดยสารไปกับรถไฟนั้นด้วย  เธออุ้มร่างอันยับเยินที่เคยไล่ตามฉันไปด้วย                
                      จนรถไฟมรณะผ่านหน้าฉันไปไกลลับ ฉันยังเห็นเปลวไฟที่ลุกโชนอยู่ไกลๆ
 
                                ...............................................