แม่มดผู้สาบสูญ

     "เอาล่ะ ถึงแล้ว!" ไมิเคิลพูดเสียงดัง พร้อมกับเสียงประตูไม่เก่าๆของห้องสมุดที่เก่าสมชื่อดังลั่นไปทั่วบริเวณ

     เอ็มม่าดูไม่ตื่นเต้นเลยแม้แต่น้อย กลับทำหน้าเบื่อหน่ายเลยด้วยซ้ำ

     "เย้~" เอ็มม่าส่งเสียงร้องเบาๆอย่างประชดประชัน "ดีใจมาก ดีใจตายเลยแหละ..."

     "เธอว่าไวเอ็มม่า ดูน่าสนุกมั้ย! ที่นี่มีหนังสือเพี๊ยบเลย เรานั่งอ่านอยู่ในนี้ทั้งวันก็ยังได้นะ!" ไมเคิลพูด

     "ฉันว่าคงไม่ได้หรอกพี่ไมเคิล กระเพาะฉันคงทะลุตาย"

     "เธอพึ่งกินอาหารเช้าไปตอนเก้าโมง แล้วตอนนี้ก็พึ่งเก้าโมงยี่สิบ"

     "อ้อ ฉันว่าก็คงอีกไม่นานหรอก ฝุ่นที่นี่เยอะจะตาย กลับเถอะ หรือเราอาจจะขโมยหนังสือที่กลับไปอ่านที่หอนอนก้ได้ ถ้าพี่อยากทำน่ะ" เอ็มม่าพูดพร้อมกับเอี้ยวตัวกลับไปทางประตุ

     "เธอมาเลือกอ่านสิ อาจจะเจอแนวที่ชอบก็ได้" ไมเคิลพูดพร้อมกับเดินชมหนังือตามชั้นหนังสือไปเรื่อยๆ

     "เฮ้อ! ก็ได้ถ้าพี่อยากอยู่" เอ็มม่าเดินกลับเข้ามาทางห้องสมุด

     "เดี๋ยวก่อน เอ็มม่า ไมเคิล มานี่เร็ว!" เคตซึงเงิบมาโดยตลอดเอ่ยขึ้น เอ็มม่า และไมเคิลเดินมารวมตัวกัน

     "อะไรน่ะ" เอ็มม่าพูด

     แสงสีเขียงมรกตพลุพล่นออกมาเล็กน้อยจากหนังสือในชั้ที่เคตจ้องอย่างไม่ละสายตา ก่อนที่เเสงนั่นจะพุ่งมาทางเธอ และน้องๆ