ไวท์เทพแห่งความสุข

ติ๊ดๆ ติ๊ดๆ ติ๊ดๆ
เสียงนาฬิกาปลุกดังบอกว่าตอนนี้แปดโมงเช้าแล้ว ฉันควรจะลุกจากที่นอนได้แล้ว การ์ตูนตอนเช้าจะเล่นแล้วถ้าฉันยังนอนขี้เซาอยู่แบบนี้ฉันอาจจะพลาดการ์ตูนโดรายากิเรื่องโปรดแน่นอน ฉันเอื้อมมือไปปิดนาฬิกาปลุกก่อนจะลงจากเตียง
“โอ๊ย!!”
“ว๊ายยยยยยย”
ฉันกระโดนขึ้นไปนั่งบนเตียง เพราะตกใจสุดขีด
“นี่เธอเหยียบฉันทำไมเนี่ย”
“ฉันขอโทษ ฉันไม่รู้ว่านายนอนอยู่ตรงนี้”
“อ้าว!! ก็เมื่อคืนเธอบอกให้ฉันนอนตรงนี้ไม่ใช่หรอ”
สรุปฉันไม่ได้ฝันไปเองมันเป็นเรื่องจริงเอาไงดีล่ะที่นี่ แล้วทำไมจะต้องเป็นฉันด้วยล่ะเนี่ย คนในโลกนี้มีตั้งเยอะมาเลือกฉันทำไม ไม่เข้าใจเลยจริงๆ
“นี่นาย”
“ไวท์”
“เออ นั้นแหละ”
“ไวท์”
“โอเคไวท์”
“ว่าไง”
“วันนี้ฉันนัดกับเพื่อนไว้ว่าจะไปซื้อของใช้ส่วนตัวนิดหน่อย นายจะไปด้วยไหมละ แต่ฉันว่าไม่ต้องหรอก นายรออยู่ที่นี่แหละเดี๋ยวฉันซื้อของมาฝาก”
“ตามนั้นฉันไม่เรื่องมากอยู่แล้ว”
“งั้นเดี๋ยวฉันไปอาบน้ำแต่งตังก่อนแล้วกันนะ หิวก็ออกไปหาอะไรกินเองแล้วกัน แต่อย่าเดินออกไปให้แม่ฉันเห็นนะเดี๋ยวแม่ฉันจะช๊อคตายที่อยู่ดีๆ มีผู้ชายแปลกหน้ามาเดินในบ้าน”
ฉันอาบน้ำแต่งตัวออกจากบ้านไปหาวิปครีมที่บ้านความจริงฉันไม่ได้นัดวิปครีมไปเที่ยวไหนหรอกแต่ฉันจะไปคุยกับวิปครีมเรื่องนี้นี่แหละ ฉันทำใจไว้แล้วแหละว่าวิปครีมต้องไม่เชื่อหรืออาจจะหาว่าฉันบ้า แต่ฉันก็ยังยืนยันที่จะเล่าให้วิปครีมฟังถ้ายังไม่ยอมเชื่อง่ายๆ จะพามาให้เห็นกับตาเลย
 
บ้านวิปครีม
ติ่งต่อง ติ่งต่อง ติ่งต่อง ติ่งต่อง
ฉันกดกริ่งรัวทันทีที่ถึงบ้านวิปครีม แน่นอนนฉันใจร้อนอยากจะเล่าให้วิปครีมฟังจะแย่อยู่แล้ว
“มาแล้วค่า”
“วิปครีมฉันเอง”
“อ่าว คัพเค้กมีไรหรอ ดูหน้าตาตื่นมาเชียว
“ฉันว่าเราเข้าไปคุยกันในบ้านดีกว่าเรื่องมันยาว”
“โอเค งั้นเขามาก่อน”
ฉันเดินตามวิปครีมเข้ามาในบ้าน และขึ้นไปรอวิปครีมที่ห้องของวิปครีม เพราะวิปครีมบอกให้ขึ้นมารอที่ห้องก่อนเดี๋ยวเอาขนมแล้วจะตามขึ้นมา ไม่นานวิปครีมก็ขึ้นมาพร้อมกับขนม และน้ำส้มอีกสามแก้ว
“ว่าไงเค้กมีอะไรหรอ”
“ครีม! ทำไมเอาน้ำส้มมาสามแก้ว”
“ฉันพอจะเดาออกที่เธอหน้าตาตื่นมาเป็นเรื่องอะไร”
“เดาออกหมายความว่าไง เธอรู้แล้วหรอครีม”
“น่าจะประมาณนั้นแล้วอีกอย่างฉันมีเรื่องจะบอกเธอด้วยนะเค้ก”
“มีเรื่องอะไรหรอ”
สรุปว่าฉันมีเรื่องจะคุยกับวิปครีมหรือว่าวิปครีมมีเรื่องจะคุยกับฉันกันแน่ ยิ่งคุยยิ่งงงชักปวดหัว ขอยาพาราสักกระปุกได้ไหมเนี่ย
“มาแล้ว”
“ใครมาหรอ”
นั้นสิใครมา
“ว๊ายยยยยยยยย!!!”
จู่ๆ ไวท์ก็นั่งลงข้างๆ ฉันตกใจแทบจะตกเก้าอี้
“นายมาได้ไงไวท์”
“หวัดดีคะพี่ไวท์”
พี่ไหวหรอ หมายความว่าไงวิปครีมรู้จักหรอเดี๋ยวนะถ้างั้นแปลว่าวิปครีมเห็นไวท์หรอ ยังไงเนี่ยตอนนี้ฉันงงมากกว่าเดิมอีกเรื่องมันเป็นยังไงกันแน่
“เค้ก เรื่องที่ฉันจะบอกก็เรื่องพี่ไวท์นี่แหละ แล้วก็เรื่องของฉันด้วย”
“เรื่องพี่ไวท์?? เรื่องครีม??”
“งั้นเดี๋ยวฉันจะอธิบายให้ฟังแล้วกัน แต่เค้กอย่าโกรธกันนะที่ไม่ได้บอกตั้งแต่แรก มันเป็นกฎถ้าฉันผิดกฎฉันต้องถูกกักขังอยู่ในเมืองเวทเป็นเวลาหนึ่งปีถ้าเทียบกับโลกมนุษย์ก็ประมาณหนึ่งร้อยปีน่าจะได้”
ตอนนี้ในหัวฉันว่างป่าวมากๆ ฉันกำลังงงกับสิ่งที่เกิดขึ้นทำไมพักนี้ฉันเจอแต่เรื่องแปลกๆ
“เดี๋ยวนะครีม เมื่อกี้ครีมบอกว่าเมืองเวทหรอ?”
“ใช้”
“หมายความว่า”
“อะไรของเธอเนี่ย เข้าใจยากจริงเลย นี่ฉันหลงไปเลือกคนโง่ได้ยังไง”
“นายว่าใครโง่ จู่ๆ มีคนสองคนที่อยู่ตรงหน้าฉันแล้วว่าเป็นเทพมาจากซีกโลกไหนก็ไม่รู้ จะให้ฉันยิ้มดีใจกระโดดโลดเต้นเป็นคนบ้าหรือไงล่ะ”
“ใจเย็นๆ ก่อนเค้ก ฉันขอโทษจริงๆ ที่ไม่ได้บอกเธอ”
“ชั้งเถอะ เอ่อครีมแล้วถ้าครีมเป็นเหมือนไวท์ แล้วใครเป็นคนรักของครีมล่ะ”
“ไม่มีหรอกเพราะฉันถูกส่งมาให้เป็นผู้ช่วยพี่ไวท์ เพราะก่อนที่พี่ไวท์จะเลือกใครสักคนต้องให้ผู้ช่วยมาค่อยดูแลและเฝ้าดูชีวิตประจำวันของคนๆ นั้นก่อนถ้าแน่ใจแล้วจึงจะลงมาเพื่อทำให้คนที่เลือกสมหวังในสิ่งที่ต้องการและหลุดพ้นจากความทุกข์ และเมื่อพี่ไวท์สมหวังแล้วฉันก็จะเป็นคนต่อไปที่จะได้ทำหน้าที่ทำให้คนที่ฉันเลือกสมหวังตามที่ต้องการ และหลุดพ้นจากความทุกข์เหมือนอย่างที่พี่ไวท์ทำ แล้วก็จะมีเทพผู้ช่วยคนใหม่มาทำแบบที่ฉันทำตอนนี้”
“เดี๋ยวครีม แต่ไวท์บอกว่าฉันเป็นคนรักที่ถูกเลือกและฉันจะต้องแต่งงานกับไวท์”
“โดนพี่ไวทท์หลอกแล้วแหละ”
“นี่นายกล้าดียังไงมาหลอกฉัน”
“ก็เธอมันน่าหลอกดีก็เลยลองหลอกดู แล้วเธอก็ดันเชื่อจริงเอง ช่วยไม่ได้นะแม่สาวน้อยคัพเค้กผู้น่าสงสาร”
“นายยยย”
“ใจเย็นก่อนเค้ก เดี๋ยวบ้านฉันจะพักเสียก่อน”
ฉันโมโหแต่ก็ทำอะไรไม่ได้นอกจากนั่งทำหน้าตาบูดเงียบๆ ก็ฉันไม่รู้จะทำยังไงจริงๆ พื่อนสนิทที่ฉันคบมาตั้งสามปีดันเป็นเทพ แค่นั้นยังไม่พอมีผู้ชายที่ออกมาจากดอกไม้แล้วก็มาบอกว่า ฉันคือคนที่ถูกเลือกแล้วอะไรต่อมิอะไรอีกมากมาย โลกนี้นับวันมันยิ่งแปลกประหลาดขึ้นทุกวัน
เดี๋ยวนะฉันนึกอะไรออกล่ะ
“ครีมกับไวท์มาจากที่เดียวกันใช่ป่ะ งั้นคืนนี้ครีมก็ให้ไวท์นอนที่นี่แล้วกันนะ”
“ทำไมไม่อยากเห็นหน้าฉันขนาดนั้นเลยหรือไง”
“ใช่”
“งั้นฉันไม่นอนที่นี่”
“ไม่ได้! ก็ฉันยังไม่ชินที่มีผู้ชายเข้ามาอยู่ในบ้านฉันนอนห้องเดียวกับฉัน ยกเว้นพ่อฉัน”
“ครีมว่าพี่ไวท์ก็มานอนที่บ้านครีมก็ได้แม่กับพ่อครีมไม่ว่าหรอก ครีมก็พอจะเข้าใจเค้กที่อยู่ดีๆ ก็มีเทพแถมยังเป็นผู้ชายเข้ามาอยู่ในบ้านคงรู้สึกแปลกๆ ใช่ไหมล่ะ”
“ใช่ที่สุดเลยครีม พูดถูกใจมาก”
“แต่!!”
“ไม่ต้องพูด นายเงียบๆ ไปเลย...เดี๋ยวนะครีม”
“อะไรหรอ?”
“พ่อกับแม่ครีมเป็น...”
“ใช่แล้วเป็นเทพ”
“ครีมเธอมีอะไรจะบอกฉันอีกไหม”
“ทำไมหรอ”
“ฉันจะได้ตกใจที่เดียวไง หรือถ้าฉันกำลังฝันฉันจะได้ฝันแค่คืนนี้คืนเดียวพอไม่ต้องมีต่อภาคสองภาคสาม”
“ไม่น่าจะมีแล้วแหละ”
“ฉันรู้สึกเหมือนปวดหัวสุดๆ เดี๋ยวฉันกลับบ้านก่อนดีกว่าเอาไว้เจอกันวันจันทร์นะครีม”
“จ้า เดี๋ยวให้พี่ไวท์ไปส่งแล้วกันนะ”
“ไม่ต้องเลย ฉันว่าฉันกลับคนเดียวดีกว่าขอบใจนะไปล่ะบ๊ายบาย”
ฉันโบกมือให้ครีมก่อนจะรีบเดินออกมาเพราะกลัวว่าไวท์จะลุกตามมา แต่เหมือนฉันจะลืมไปว่าไวท์หายตัวได้ ต่อให้ฉันวิ่งหนีไปหลบไวท์ยังหาเจอเลย โอ๊ย!! คิดแล้วเศร้าสุดๆ
“นี่เธอ!!”
“ว๊ายยยยยย!! จะมาแบบเป็นผู้เป็นคนบ้างไม่ได้หรือไง”
“ไม่ได้หรอกเพราะฉันเป็นเทพ”
“หรอ”
“แล้วนี่จะไปไหน”
“กลับบ้านดิ จะให้ไปไหนล่ะ”
“จะรีบกลับไปไหนทำอย่างกับไม่เคยอยู่ ไปเที่ยวดีกว่า”
“ไม่อ่ะ ไปคนเดียวเถอะ”
“วันนี้บอกว่าจะออกไปซื้อของใช่ส่วนตัวไม่ใช่หรอ ยังไม่ได้ซื้อเลยนะ”
“ไม่ซื้อแล้ว”
“ทำไมล่ะ”
“ขี้เกียดแล้ว”
ฉันรีบเดินให้เร็วขึ้นเพราะขี้เกียดจะต่อปากต่อคำด้วย
“ว๊ายยยยย!! นายจะทำอะไรไวท์”
“เดี๋ยวก็รู้”
ไวท์เดินเข้ามาใกล้ฉันก่อนจะดึงตัวฉันเข้าไปใกล้ก่อนจะกอดไว้แน่น
“ไวท์นายจะทำอะไร”
จู่ๆ ก็มีปีกสีขาวออกมาจากข้างหลังของไวท์แล้วตัวฉันก็ค่อยๆล่อยห่างจากพื้นไปเลื้อยจนตอนนี้ฉันลอยอยู่บนท้องฟ้าเรียบร้อย
“นายทำได้ไงแล้วไอ้ข้างหลังนายมันมายังไง”
“ลืมแล้วหรือไงว่าฉันเป็นใคร”
“ตอนอยู่บ้านครีมถามว่ามีอะไรจะบอกอีกไหม ก็บอกว่าไม่มี”
“บอกหมดก็ไม่ตื่นเต้นสิ”
“ใช่แน่นอนว่ามันคงไม่ตื่นเต้นถ้าบอกหมด แต่นายช่วยพาฉันลงไปข้างล่างได้ไหมฉันกลัว”
“ร้านอยู่ตรงแถวนี้หรอ”
“ไม่ใช่”
“งั้นไปต่อ”
“ไม่เอาฉันจะกลับบ้าน”
“เดี๋ยวจัดให้เกาะแน่ๆ แล้วกัน”
“ม่ายยยยยย!!”
ชีวิตฉันจะมีอะไรซวยไปมากกว่านี่อีกไหม
 
บ้านฉันเอง
สุดท้ายก็มาถึงบ้านโดนปลอดภัย ยกเว้นหัวใจฉันเท่านั้นแหละที่มันทำงานหนัก
“ฉันส่งเธอตรงนี้แล้วกันนะ”
“แน่อยู่แล้ว ถ้าให้เธอไปส่งหน้าบ้านแม่ฉันคงหัวใจวายตายพอดี”
“ขอบใจสักคำไม่มี”
“นายทำฉันแทบช๊อคตาย ไม่ด่าก็ดีเท่าไหร่แล้ว”
“เธอ...”
“หยุดฉันขี้เกียดต่อปากต่อคำเหนื่อยมากขอตัว ไปละนะพี่ไวท์”
ฉันรีบเดินเข้าบ้านไม่สิต้องบอกว่าวิ่งถึงจะถูก ฉันรู้สึกเหมือนตัวเองกำลังอยู่การ์ตูนสักเรื่องที่พระเอกเป็นเทพมาจากสวรรค์ ส่วนนางเอกก็เป็นมนุษย์แล้วบังเอกนางเอกเดินผ่านไปผ่านมาทุกวัน จนพระเอกเริ่มสนใจอะไรประมาณนั้น
“กลับมาแล้วคะแม่”
“ไปไหนมา หายไปแต่เช้าเลยนะ”
“ไปบ้านวิปครีมมาคะ เดี๋ยวหนูขึ้นห้องก่อนนะรู้สึกปวดหัวยังไงก็ไม่รู้”
“กินยาหรือยัง”
“ไม่เป็นไรหรอก นอกพักเดี๋ยวคงหาย ไปนอนก่อนนะแม่”
“จ้าลูก”
ฉันเดินขึ้นห้องทิ้งตัวลงนอนบนที่นอนทันทีที่มาถึงขอนอนพักสักหน่อยแล้วกัน รู้สึกเหนื่อยๆ ทั้งๆที่ฉันก็ไม่ได้ไปทำงานหนักอะไรเลย ฉันหลับตาลงขอนอนสักพักตื่นมาก็ค่อยว่ากันใหม่แล้วกัน