Girl form another.ปิ้งรักสาวต่างมิติ

                วันต่อมาหลังเลิกงานสี่โมงเย็นผมเดินกลับบ้านในทางที่คุ้นเคย แต่แปลกหน่อยตรงที่ท้องฟ้าหลัวแปลกๆ          "ฝนตกป่าววะ เรียกวินดีกว่า"
                  วินมอเตอร์ไซค์มารับตามสัญญานมือ แต่หมอนี่หน้าไม่คุ้นซะเลยสงสัยมาใหม่  แล้วมันก็เริ่มซิ่ง!
              "เบาพี่เบา ผมยังไม่ได้บอกเลยว่าไปใหน พี่!!!"
           เร็วดุจขี่พายุทะลุฟ้าจนผมแทบจำทางกลับไม่เจอ แล้วเขาก็มาจอดในที่ที่ผมไม่รู้จัก แต่ต้องใช่กรุงเทพแน่ๆ
              "ค่าวินครับพี่"
              "ผมไม่ถีบก็ดีแล้วพี่ แล้วนี่มันตรงใหนล่ะ ผมจะกลับยังไงเนี่ย"
             มันหน้าเจื่อนแต่แอบยิ้มแปลกๆ
             "ถ้าจะกลับโทรหาผม เอ้านามบัตรพี่"
มันแจกนามบัตรแล้วบิดรถไปอย่างเร็ว ค่าวินก็ไม่เอา แต่ช่างเถอะไม่คิดจะให้มันอยู่แล้ว
             "สาธุเหรอ แต่ที่จำได้แถวนี้มันไม่เจริญขนาดนี้นี่หว่า"
           ผมเดินด้วยความอารมเสีย แต่นึกถึงเพื่อนได้เลยกดมือถือโทรหา  แต่ไม่ติด
 
                        ไม่ติดซักเบอร์!!??
 
            ทันใดนั้นเสียงคนก็โหวกเหวกเพราะมีเงาทะมึนขนาดยักษ์ฝ่าเมฆหนามา
 
                    ยานอวกาศ
 
ตาผมไม่ได้ฝาดแน่ๆ  แล้วประชาชนคนอื่นๆก็ได้เสกกำบังเหล็กเงาวับออกมารอบตัว
 
                "อะไรเนี่ย"
  ยังไม่ทันหายงง ยานอวกาศก็ยิงลำแสงลงมาระเบิดตูมตาม แรงระเบิดทำเอาผมปลิว
 
                "ทำอะไรอยู่สร้างกำบังสิ เอทอลบุกแล้วนะ"
เสียงตำรวจที่วิ่งมาบอกผม  อะไร  ผมจะรู้จักกับคุณใหม  ผมวิ่งไม่คิดชีวิต ผมหันไปข้างหลัง ยานอวกาศก็โดนดาบขนาดยักษ์ฟันขาดครึ่ง แล้วระเบิดร่วงลงตอนนั้น
 
 
                "รึว่าเราฝัน  ไม่สิ รึว่าตอนเรานั่งวินมันเกิดอุบัติเหตุแล้วเราเป็นเจ้าชายนิทราไปแล้ว เลยฝันแปลกแบบนี้"         ผมวิ่งมาหลบข้างๆร้านอาหารแห่งหนึ่ง
 
             หิวข้าว แต่เงินติดตัวมาหายหมดเลย  ผมเอาโทรศัพท์ขึ้นมาเลื่อนดูเบอร์เผื่อจะโทรหาใครติด
 
               ไม่มีเลย คลื่นก็เต็ม ผมไร้หนทาง
            "ยุ้ย  พี่คงไกล้ตายที่โรงพยาบาลใหนสักแห่ง คงไม่มีทางได้เจอกันแล้วล่ะ(บี้บๆบิ้บ)"
                ผมกดเบอร์ที่คุ้นเคยอย่างไร้ความหวัง ในฝันนี้ความต้องการอาจเป็นจริงก็ได้
 
                "(ได้ยินใหมๆ ได้ยินว่าฉันัรักเธอฯ)"
 
                เสียงรอสาย!!!!!?????
 
 
           และเหมือนได้ยินเสียงโทรศัพท์จากที่ใหนสักแห่ง ดังขึ้น ดังขึ้นเรื่อยๆ
 
                  "พี่เกื้อ?"
 
 
เจ้าของเสียงอึ้ง   แต่ใครจะรู้ใหมว่าผมอึ้งยิ่งกว่า  อยู่ดีๆน้ำตาก็ไหลและหยุดยิ้มไม่ได้เลย  อย่างน้อยก็เป็นฝันดี
 
 
            เธออยู่ในชุดเสิร์ฟมี่แปลกตา  ท่าทีที่คุ้นเคย   ใบหน้านั่น    ใบหน้าที่ผมเฝ้ารอมาเป็นชาติ
 
 
 
                  "ยุ้ย!!!!!????"
+++++++++=======================+++++++