Girl form another.ปิ้งรักสาวต่างมิติ

              

เธอมองผมอย่างตกใจ ส่วนผมมองเธอด้วยความดีใจ และไม่เชื่อสายตาตัวเอง  ในเวลาที่สับสนได้พบเจอกับคนที่ผมอยากเจอที่สุดในโลก

                     

             

                          "ยุ้ย"

             

       เธอยิ้มจากนั้นก็มองซ้ายมองขวาแล้วกระชากผมไปที่หลังร้าน

          

            "ขอโทษค่า ขอโทษค่า"

 เธอลากแขนผมมาผ่านห้องครัวไปพ่อครัวเด็กเสิร์ฟหลบพวกเราวุ่น แต่ดูเหมือนเธอไม่สนใจนัก จนไปหยุดที่หลังร้าน

             "พี่เกื้ออออ หนูคิดถึงพี่มากมากมากเลย"

(อุ๊บ)เธอกอดผมจนหลังแทบหักเจ็บแฮะนี่ไม่ใช่ความฝันเหรอ

 

             "ยุ้ย ที่นี่ที่ใหน มันยังอยู่ในประเทศไทยรึเปล่า"ผมเลิกลั่กไม่ค่อยไว้ใจ

         

             "ฉันต้องถามพี่ต่างหาก  พี่มาที่นี่ได้ยังไง"

 

        หือ  งงใหม   งงสิ   งงตั้งแต่ตำรวจบอกให้สร้างกำบังแล้ว  ที่นี่ที่ใหน สรุปมันไทยแลนด์รึเปล่า อยากจะบอกเธอว่าพี่สับสนมากเลยตอนนี้

 

            "งั้นอย่าพึ่งคุยตอนนี้เลยพี่ ไปคุยกันที่ห้องฉัน   วันนี้ฉันจะลางาน"

 

 เดี๋ยวนะ  ยานอวกาศโผล่มาล้างโลกตรงนั้น ตรงนี้ยังทำงานเร้อโลกนี้มันอะไรเนี่ย

                   

 

                   

 

             ยุ้ยพาผมมายังห้องพักอย่างระวังตัว เป็นครั้งแรกเลยนะที่จะได้เข้ามาห้องของเธอคนนี้ เรียกว่าเธอไม่เคยพามาเลยดีกว่า

 

              "หมายความว่าพี่นั่งวินมา"

 

              "พี่ไม่ได้โกหกนะ  นั่งวินมาจริงๆ"

 

        "ป่าว เขาไม่ได้ว่าพี่โกหกซะหน่อย  ช่างเถอะ ว่าแต่พี่คิดถึงเขามากใหม"

 

หือ?เปลี่ยนเรื่องคุยเลยเหรอ นั่นสิ เรื่องเมื่อตอนเย็นมันแฟนตาซีมากไปจนแทบจะไม่เชื่อสายตา  ตอนนี้ต่างหากตรงหน้าผมคือคนที่ผมอยากเจอมาตลอดนี่นา

 

             "คิดถึงสิ โกรธด้วย ทำใมโทรไปไม่เคยติดเลยล่ะเปลี่ยนเบอร์เหรอ"

 

             "อย่าโกรธเค้าเลย เค้าไม่ได้ตั้งใจไม่ได้เปลี่ยนเบอร์ด้วย แต่ว่า..."

            "ทีนี่มันคนละมิติกับโลกที่พี่อยู่น่ะ พี่ไม่ลองโทรหาเพื่อนดูล่ะโทรไม่ติดใช่ใหมล่ะ"

 

            จริงแฮะแต่จะให้เชื่อว่านี่คือโลกต่างมิติมันก็กระไรอยู่

    

          ยุ้ยยืนขึ้นวาดมือในอากาศมีแสงแว้บแว่บแล้วเสื้อผ้าผู้ชายก็หล่นตุ๊บออกมา        

                    

                "เฮ้ย ชัดเลย ฝันแน่ๆเลย ยุ้ยทำได้ยังไง"

 

               "แหมพี่ก็  คนที่นี่เขาทำได้ทุกคนแหละ เด็กอนุบาลยังสร้างดินสอสีเองได้เลย  คืนนี้พี่ใส่เสื้อนี่นะไปอาบน้ำได้แล้ว"

 

            พออาบน้ำเสร็จผมก็ได้นั่งเคียงคู่เหมือนที่เคยได้ทำก่อนเธอหายไปเราคุยกันหลายเรื่อง จนผมเริ่มจะเชื่อว่าผมหลุดมิติมาที่นี่จริง

                 "ที่นี่ไม่มีประเทศหรอกพี่ มีโลกแบ่งเป็นทวีปออกสี่ทวีป ที่เราอยู่นะเรียกว่า อีสท์เกรท   ยานอวกาศที่มาบุกรุกมาจากเอทอล ทวีปมหาอำนาจที่นำโดยราชาโอมาบาผู้กระหายสงคราม พวกนั้นคิดจะยึดครองโลก   ทวีปนั้นใหญ่โตที่สุดอยู่ซีกโลกตะวันตก"

 

           เธอหมุนลูกโลกลอยได้ที่เธอสร้างขึ้น ยุ้ยชี้ตรงกับทวีปอเมริกาพอดี

              "แต่หนูชอบโลกของพี่นะ สงครามน้อยแม้การสร้างของที่นั่นจะเป็นข้อห้ามของพวกหนูก็ตาม"

              "พี่เชื่อยุ้ยแล้วกัน   แต่ทำใมไม่ไปหาพี่บ้างล่ะ"

 

              "แม่ไม่ให้ไป  หนูทะเลาะกับแม่เลยออกมาอยู่คนเดียวจนกว่าจะบรรลุนิติภาวะ ถึงจะเดินทางท่องมิติได้"

 

   อ้าว รักแท้แพ้มารดานี่เอง แม้จะดูประหลาดนิดๆแต่สรุปเธอยังชอบผมอยู่ล่ะมัง

 

              "ไปอยู่กับพี่สิ  ได้ใหมยุ้ย  พี่จะดูแลยุ้ยเอง"

 

            ยุ้ยทำแววตาแมวน้อยมันดูน่ารักน่ากอดมากเลย

 

                          

 

                "ไม่ได้หรอก แม่ไม่อนุญาติหรอก รึพี่จะไปขอแม่กล้าป่ะล่ะ"

 

            บ๊ะ ถามแบบนี้กับผู้ชายอกสามศอกได้ไง กลัวที่ใหนล่ะ

 

               "กล้าซี่  กลัวที่ใหน"

 

               

 

              "แต่แม่ของยุ้ยเป็น สุดยอดนักรบของอีทส์เกรทนะคะจะเข้าถึงตัวท่านได้ต้องเก่งพอดูล่ะ"

 

 

               สุดยอดนักรบ บ้าไปแล้วววว ผมแทบกระอักเลือดกับคำพูดของตัวผมเอง

 

                "ค่ะยานอวกาศของเอทอลเมื่อตอนเย็นที่ระเบิดไป ดาบนั่นฝีมือแม่ค่ะที่รักขา"

 

              "แฮะๆ แล้วพี่จะกลับโลกพี่ได้ยังไงล่ะ ถ้าขาดงานเกินสามวันจะโดนไล่ออกนะ"

                   "ไม่เห็นยากอ่ะพี่ พี่นั่งวินมาพี่ก็นั่งวินกลับ"

 

 เออใช่มันแจกนามบัตรด้วยยังงี้โทรหามันก็ได้นี่  สักพักผมก็ได้ยินเสียงรถหวอของโรงพยาบาลผ่านไป พร้อมกับข่าวด่วนในทีวี

 

                <ข่าวสั้นทันโลกค่ะ ได้เกิดเหตุวินมอเตอร์ไซค์ได้พุ่งชนกับยานโดยสารมีผู้บาดเจ็บหลายรายและวินมอเตอร์ไซค์บาดเจ็บสาหัสทราบชื่อคือ นาย มาร์ค ตีนผี เบื้องต้นได้ถูกนำตัวเข้ารักษาที่โรงพยาบาลอิทส์เกรท...>

 

           ผมกระอักเลือดทันที ก็รูปที่โชว์ในข่าวมันหมอนั่นแน่นอน ผมไม่ลืมหน้ามันเด็ดขาด

                "ยุ้ย วินเดี๊ยงไปแล้วพี่จะทำไงดี"

 

    

 

              ยุ้ยพาผมไปโรงพยาบาลเพื่อไปดูอาการวินตีนระเบิดนั่นซักหน่อย

ปรากฎว่าขามันพันเป็นมัมมี่เลย

 

              "โทษทีพี่ รถมิติพังยับเลย ยังผ่อนไม่หมดเลยด้วย(ห่วงตัวเองก่อนเต๊อะ) ผมพาพี่มาอย่างผิดกฎหมายไปคันอื่นยุ่งแน่รอผมสักสามสี่วันนะพี่ อูยส์"

 

           ผมถอนหายใจแต่มันยังอดสงสัยไม่ได้

 

             "ทำใมพาพี่มาที่นี่"

 

           "ผมเห็นใจพี่น่ะสิ เด็กคนนั้นผมก็เคยพาเขาไปทำงานที่มิติพี่ พอพักหลังเห็นเลิกโดยสาร พี่ก็เอาแต่โทรหาอย่างกับคนบ้า ผมสงสารพี่น่ะครับผมก็โดนแฟนทิ้งเหมือนกันพี่ฮือออ หัวอกเดียวกันครั่บบ"

 

          เออให้มันได้อย่างนี้โกรธมันไม่ลงเลยแต่เหมือนยุ้ยจะกอดแขนผมแรงขึ้นอีก

 

                

 

           "ตัวเองคิดถึงเขาขนาดนั้นเลยเหรอ เขาขอโทษนะ"

 

           "ยุ้ย สองปีที่ยุ้ยหายไปรู้ใหมว่าพี่ไม่เคยคิดจะมีใครเลยนะ"

 

            "จ้ะ เขาเชื่อแล้ว"

 

แต่พริบตานั้น หน้าสาวKFCก็ลอยเข้ามาในหัว เออใช่เรามีหนี้ที่ต้องรับผิดชอบนี่

           ทันใดนั้นเอง เงาทะมึนก็ฝ่ากลุ่มเมฆออกมาอีก ยานอวกาศอีกแล้ว คราวนี้มันมาถึง สามลำ  มันเปิดฉากด้วยการยิงลำแสงใส่ตึกสูงไฮเทคระเบิดสนั่น สะเทือนถึงที่ผมอยู่

 

            "พี่เกื้ออย่าปล่อยมือยุ้ยนะ"

 

ยุ้ยวาดมือในอากาศ ยานเหาะเหมือนเจ็ตสกีก็โผล่ออกมา เจ้าวินมอเตอร์ไซค์ก็วาดมือเช่นเดียวกัน มันเป็นรถลากติดอาวุธสุดล้ำมันเลื่อนไปเชื่อมติดกับยานเหาะของยุ้ย

 

              "เกาะแน่นๆ"

 

ฟ้าว ยานเหาะของพวกเราพุ่งทะลุกระจกหน้าต่างโรงพยาบาลออกมาข้างนอก เร็วกว่ากระสุนแสงมาถึงโรงพยาบาลพอดี 

                โรงพยาบาลระเบิดสนั่นแรงระเบิดไล่หลังพวกเราจนผมปลิวกระเด็นจากยุ้ย

 

             "พี่เกื้ออออ"

 

  "ว้ากกกกกก"ผมร่วงลงเบื้องล่าง แต่มีลำแสงพุ่งจากปืนของรถของวินมอเตอร์ไซค์มาที่ผม นี่เราต้องตายงั้นเหรอ ผมหลับตาปี๋

 

             \(+ o +)/

 

 

         เงียบ จนผมไม่กล้าลืมตาอยู่นาน  จนในที่สุดผมลืมตาขึ้นพบว่าผมอยู่บนเตียงนอนในห้องของตัวเอง ห้องตัวเองแน่ๆใครจะจำไม่ได้

 

 

               "ทั้งหมดนี่เป็นความฝันจริงๆๆ"

 

ผมร้องให้ออกมาเสียงดัง แล้วดึงเสื้อขึ้นมาเช็ดน้ำตา     เดี๋ยว

 

 เดี๋ยว เดี๋ยวสิ

 

        เสื้อตัวนี้ ยุ้ยสร้างให้ มันยังอยู่ผมไม่ได้ฝัน  ยุ้ยยังอยู่ที่นั่น ที่ที่กำลังสู้กัน

 

 

 

 

              ส่งผมกลับไปนะ

 

=====================================

=====================================