Girl form another.ปิ้งรักสาวต่างมิติ

                 นับจากที่ผมมาที่มิตินี้ก็เป็นเวลาสิบวันแล้ว

 

รู้ใหมว่ามันหมายถึงอะไร  ผมคงถูกไล่ออกจากงานแล้ว ถ้าชีวิตผมไม่มีงานแล้วล่ะก็ ที่โลกของผมมันก็แค่คนว่างงานไร้ค่าและเป็นปัญหาของสังคม

 

 

              แล้วที่มิตินี้ผมทำอะไรได้บ้าง

 

                   ไม่ได้

 

           ที่นี่ผมก็ไม่มีประโยชน์อะไรเลยกับการรบของคนที่นี่

 

 

             ผมกลายเป็นคนไร้ประโยชน์แล้วไม่ว่ามิติใหน

 

ตอนนี้ผมอยู่ที่บ้านพักของริสะในค่ายทหาร ผมเจอยุ้ยน้อยครั้งมากเพราะริสะมักจะพายุ้ยไปใหนด้วย ผมจึงอยู่ที่นี่อย่างเบื่อหน่ายและเหงาหงอย

 

                      ที่นี่ไม่ใช่ที่ของผม

 

 

 

              "คิดถึงร้านอาหารแฮะบาร์น้ำจะมีใครมาทำแทนนะ"

 

              "ลาล่าคงดีใจที่เอาเราออกซะได้ แมะ ก็เกลียดเราซะขนาดนั้น"

 

             "ไอ้เอ็ก"

 

       คิดถึงบ้านจัง  คิดถึงร้าน  คิดถึงคนในร้าน ไม่มีงานที่ร้านเราก็เป็นได้แค่คนจืดจางที่ไม่มีทักษะอะไรเลยนอกจากบาร์เทนเดอร์

 

              "เรามาทำอะไรที่นี่กันนะ   ยุ้ยก็ช่วยสำเร็จแล้ว   เบลล่าก็กลับเอทอลไปแล้ว      เราหมดประโยชน์แล้วนี่หว่า"

 

 

          ผมเดินเล่นที่สวนหลังบ้านพักอย่างน้อยใจ   ผมอยู่ที่นี่คนเดียวมาสามวันแล้ว  Angry bird ก็เก็บสามดาวครบทุกด่านแล้ว  มือถือที่นี่ก็ไม่มีคนที่มีก็แค่ยุ้ยกับผมแค่นั้น

 

            ผมมองทิวทัศน์หลังบ้านพักที่มองเห็นทุ่งหญ้าไกลจนถึงภูเขา

 

          "กลับไปคงต้องหางานใหม่ ร้านใหนจะรับเรานะ ร้านเดิมจะรับเราใหมนะ   ไม่สิ  เข้าร้านเดิมไม่ได้กลับไปหาแม่ที่ฝั่งธนดีกว่า "

 

 

          พูดกับตัวเอง ถ้าเป็นที่โลกของผมคนคงจะหาว่าบ้าไม่เดะที่ใหนก็บ้าทั้งนั้นแหละ แต่ไม่รู้จะพูดกับใคร

 

 

                เหงา   เหงามากๆ       ผมอยากกลับบ้าน 

 

 

               "พี่เกื้อเป็นอะไรเหรอ"

 

    เสียงของยุ้ยดังมาจากข้างหลังเธอคงจะว่างแล้วแต่ตอนนี้มันไม่มีพลังที่จะทำให้ผมร่าเริงได้เลย

 

 

               "ตายจริงทำใมทำหน้าเศร้าอย่างนั้น"

 

 

              "แฮะๆ เหรอ   คือพี่ไม่รู้จะอยู่ที่นี่ต่อไปทำใม"

 

"ทำใม"ยุ้ยทำท่าตกใจ เอาเหอะ  ผมหมดพลังแล้วตอนนี้หัวใจช่างห่อเหี่ยวเหลือเกิน

 

               "แต่จะกลับไปพี่ก็คงไม่มีความหมายแล้วทางร้านคงไล่พี่ออกแล้วพี่ขาดงานเกินกำหนดแล้วล่ะ"

 

               "โอ๋ๆคนดีของเขายังไงพี่ก็ยังมีหนูอยู่นะ"

 

ยุ้ยกอดผม ทำใมกันนะ ทำใมหัวใจเหมือนถูกบีบรัดมากขนาดนี้

 

               "ยุ้ย ไปเตรียมตัวงานเลี้ยงคืนนี้มาได้แล้ว"

 

เสียงริสะเรียกยุ้ย เธอวิ่งไปตามเสียงนั้น ส่วนริสะยอดนักรบเดินมาที่ผม พอดีเลยผมมีเรื่องอยากคุยด้วยพอดี

 

                "พ่อหนุ่มชาวโลกฉันมีเรื่องจะคุยกับเธอ"

 

                "ผมก็มีเรื่องจะคุยกับคุณเหมือนกัน แต่คุณเริ่มก่อนเถอะ"

 

              ริสะถอนหายใจเธอหันไปมองยุ้ยว่าลับตาไปรึยัง

 

                    "เธอรักลูกสาวฉันมากรึเปล่า"

 

        "ผมทิ้งทุกอย่างที่โลกผมมาช่วยยุ้ย ผมยังรักเธอไม่มากอีกเหรอ"

 

 

 

                           "เข้าใจล่ะแต่ฉันอยากจะบอกเธอไว้ว่ายุ้ยต้องเข้าพิธีแต่งงานในไม่ช้านี้    เธอมีคู่หมั้นแล้วตั้งแต่ยังเด็ก"

 

 

 

 

 

         หมดกัน  พังหมดเลย   เหมือนโดนฆ้อนทุบหัวใจจนแหลกเละ

 

       นี่คงเป็นอีกเหตุผลที่เธอพยายามทำให้ผมลืมเธอหลายครั้ง

 

         น้ำตาน่ะเหรอ   ไหลออกมามาก ผมปล่อยให้มันไหลอย่างอิสระ แต่ผมจะยุ่งอะไรด้วยได้   ริสะพูดถูกแล้วเรื่องราวของมิตินี้ผมไม่จำเป็นต้องจดจำ

 

                "ผม เข้า  ใจ  ผมกับยุ้ยไม่ควรเจอกันตั้งแต่ครั้งแรก ผมผิดเอง  ริสะครับ  ช่วยส่งผมกลับไปยังโลกของผมได้ใหมครับ ผมขอร้อง"

 

 

                "นั่นคือสิ่งที่ฉันพยายามจะบอกเธอ เธออยากลบความจำอีกรอบใหม"

 

               ผมปาดน้ำตาส่ายหน้า  ไม่เป็นไรหรอกผมทนได้

 

             "ไม่เป็นไรหรอก อย่างน้อยขอผมจดจำเรื่องราวอันแสนวิเศษที่เคยเกิดขึ้นมาเถอะ"

 

 

          เธอถอนหายใจแล้วส่ายหน้า  จากนั้นเธอก็พยักหน้า  เธอคงจะเข้าใจผมและปล่อยให้ผมเข้มแข็งจนสามารถลืมยุ้ยและลุกขึ้นมาได้ด้วยตัวเอง

 

                "ผมฝากมือถือเครื่องนี้ให้ยุ้ยได้ใหมครับ ผมไม่จำเป็นต้องโทรหาอีกต่อไปแล้ว  ให้มันเป็นของขวัญแก่เธอได้ใหม"

 

               ริสะพยักหน้าและรับมันไว้ เธอวาดแขนแล้วรูอากาศก็ม้วนตัวออก  นี่ผมคงจะได้กลับบ้านแล้ว

 

 

              ลาก่อนโลกที่มีเธออยู่   ลาก่อนเรื่องที่ประหลาดโลก

 

 

             "ที่โลกของผมจะมียุ้ยอีกคนอยู่ใหมครับ"

 

ผมถามอย่างโง่เง่า เธอส่ายหน้านั่นก็เป็นคำตอบที่ผมคาดอีกนั่นแหละ

 

             "เราไม่ใช่มิติคู่ขนานนะ  ฉันขอโทษ"

 

ผมเข้าไปในรูมิติ ผมเหมือนถูกแรงผลักมหาศาลดูดเข้าไปในนั้น เป็นครั้งแรกที่ผมเดินทางผ่านโดยไม่ตกใจมันเป็นแบบนี้นี่เอง

 

           และผมก็ถูกส่งมาหน้าห้องผมพอดี

 

:::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::

 

 

          ผมเดินมาที่ห้องอย่างหมดอารัยตายอยาก

 

                   ประตูไม่ได้ล็อค

 

      หา  มีรอยค้นห้อง รึว่าป้าเจ้าของหอมาเก็บของผมแทนค่าเช่าไปแล้ว

 

 

           ช่างเถอะ  ไม่มีของหายนี่ รีบนอนดีกว่า จะไปเขียนใบลาออกที่ร้านวันพรุ่งนี้จะทันใหมนะ  เราจะได้ใบผ่านงานใหม  

 

         ไม่ดีกว่า  ไม่อยากเห็นสีหน้าสะใจของลาล่า

 

 

 

                คืนนั้นผมหลับตาลงด้วยความชอกช้ำ

 

                       /////////////////////

 

 

วันรุ่งขึ้นผมตื่นแต่เช้า   โทรไปหาแม่ แต่ท่านยังไล่ให้ผมไปเขียนใบลาออกให้เรียบร้อยเสียดายประสบการ์ณเกือบสิบปีที่ทำมา

 

 

                ไม่มีอารมณ์เลยผมเดินอย่างเรื่อยเปื่อย

ป่านนี้ทุกคนคงเริ่มทำงานกันแล้ว   บาร์คนใหม่จะเป็นใครนะ ผู้ชายหรือผู้หญิง   ผมคิดเรื่อยเปื่อยจนมาถึงหน้าร้านพอดี  ผมลังเล

 

                  ลังเลที่จะเปิดประตูเข้าไป

 

 

           กลัวจะกลั้นน้ำตาไม่ได้  ผมรักร้านนี้มากพอๆกับรักบ้านของผม

 

           กินที่นี่   นอนที่นี่  อู้ที่นี่  และได้เจอเธอคนนั้นที่นี่  เรื่องราวมันเริ่มต้นที่ร้านแห่งนี้  ผมทำใจที่จะเปิดประตูไม่ได้

 

 

              (โอ้ย)ผมสะดุ้งเมื่อมีคนเอาปลายร่มมาทิ่มผม

 

 

              ลาล่า  ตายล่ะ  จะโดนด่าใหม เดี๋ยวเธอจะด่าเราทำใมเราไม่ใช่คนในร้านแล้ว

 

              "แกไปใหนมา"

 

           "เข้าไปคุยกันในร้านเดี๋ยวนี้"

 

ลาล่าลากผมโยนเข้าไปในร้าน ทั้งพ่อครัวเด็กเสิร์ฟมองผม  ทุกคนต่างเงียบเชียบ

 

 

         จากนั้นมันก็เหมือนตำรวจสอบปากคำ

 

 

          "ไอ้เชี่ย  หายไปใหนมาวะหลายวัน ติดต่อก็ไม่ได้ กุนึกว่าตายโหงตายห่าไปแล้ว"

       ไอ้เชี่ยเอ็กห่ารากนี่ด่าไม่ยั้งเลยนี่หว่า

 

 

          "พี่เกื้อที่นี่ลำบากมาเลยนะ พี่หายไปใหนก็ไม่รู้ พวกเราน่ะ..."

 

 

         "หยุด ให้เจ้จัดการเอง"

 

      ลาล่าตะโกนเสียงดัง ผมจะโดนประนามอะไรอีกเนี่ย

 

 

           "บอกมาให้ชื่นใจหน่อยซิว่า   ไป   ใหน    มา  "

 

          กลัวแล้วครับ แต่พูดความจริงคงไม่มีใครเชื่อล่ะมั้ง

 

 

           "ไปเยี่ยมพี่ชายมา มันเข้าโรงบาล โทรศัพท์ตกน้ำพังแล้ว"

 

              โกหกนิ่มๆนี่แหละ คนเรามักเชื่อคำโกหกมากกว่าเรื่องจริง  ขอโทษนะพี่แล้วผมจะเลี้ยงเหล้าขออ้างหน่อยไม่ได้แช่งนะ

 

 

                  ลาล่า น้ำตาหยดแหมะๆ  ทำเอาผมตกตะลึง

 

              "ห่าเอ้ย  เรานึกว่าโดนลักพาตัว  โดนหมกป่านั่งยางไปแล้ว   รู้ใหมทั้งร้านไม่เป็นอันทำอะไรเพราะคอยเป็นห่วงนี่แหละ  ห้องก็ล็อคข้าวของก็อยู่    ถามใครก็ไม่รู้   แจ้งตำรวจก็ไม่คืบหน้า  พวกเรากลัวว่าแกน่ะตายห่าไปแล้วจริงๆ"

 

 

                 ตกลงผมผิด  ใช่ผมผิดเอง ผมมองไปที่บาร์มันยังว่าง มีแต่ไอ้เอ็กใส่ชุดอยู่ มันคงดูบาร์ให้   ทุกคนในร้านทำหน้าเศร้ากันหมดและเด็กเสิร์ฟบางคนกอดกันร้องให้

 

                 ผมผิดจริงๆด้วย     ที่นี่ยังรอและต้อนรับผมอยู่เสมอ

 

 

                  ผมดีใจ และตื้นตันใจ  และลาล่าไม่ได้เกลียดผม

 

                  มันเกินพอแล้วที่ผมจะร้องให้ออกมา

 

            "ทุกคนผมผิดไปแล้ว ผมขอโทษ   ผมขอโทษมากๆ "

 

 

                     "ผมกลับมาแล้วครับ"

 

 

                   ผมดีใจที่ได้กลับมา ที่นี่คือที่ๆผมควรอยู่  ชีวิตของผมอยู่ที่นี่

 

             ผมคิดและตั้งใจที่จะเริ่มต้นชีวิตใหม และผมจะไม่ไปใหนอีก