Girl form another.ปิ้งรักสาวต่างมิติ

       

                  สองปีผ่านไป ไวมั้ย  ไม่รู้สิ

 

         เพราะการทำแต่งานทำให้ผมลืมวันเวลาไป

 

         วัฐจักรมนุษย์เงินเดือนของผมเริ่มต้นอีกครั้ง

 

 

             ไม่มียานอวกาศ   ไม่มีอีสท์เกรท ไม่มีเอทอล

 

                   ไม่มีอะไรเลย

 

 

 

        ผมทำงานด้วยความมุมานะ  เพื่อเงินเหรอ  ไม่ร๊อก

                คนอย่างผมเงินไม่ใช่ตัวแปรสำคัญในชีวิต

       เพื่อลืมใครบางคนต่างหาก   แต่เสียใจไม่ได้กินผมหรอก

 

                  คนเรายิ่งเจ็บมากเท่าไรยิ่งจำมากเท่านั้น

 

 

              "เกื้อ เอ็งจะบ้างานเกินไปล่ะ พักหลังเนี่ย"

 

       ไอ้เอ็กแม้มันจะหลุดๆรั่วๆแต่ผมก็ยอมรับให้มันเป็นเพื่อนที่ดีที่สุดของผม

 

              "มองสาวบ้างเดะว๊า  นู่นๆเด็กเสิร์ฟแจ่มๆเยอะแยะ"

 

       มันชี้มือชี้ไม้ ขอบใจว่ะ แกเป็นเพื่อนที่ดีที่สุดของฉันเลยล่ะ

 

   ผมตอกบัตรเลิกงานเดินเรื่อยๆเอื่อยตามประสาของผมดังที่เคยทำมาแต่ใหน

        ผ่านไปอีกปี ที่นี่ประเทศนี้ก็ยังไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลง

 

    เศรษฐกิจไม่ดี การเมืองวุ่นวาย  ม๊อบเมิ๊บยังมีมาให้เห็นเรื่อยๆ

 

         "โลกนี้น่าอยู่เหรอยุ้ย มีสงครามยังดีกว่าคนในชาติไม่รักกันนะพี่ว่า"

 

 ผมน่าจะให้ริสะลบความจำผมไปซะ ผมยังจำทุกอย่างได้ดี ทุกเรื่องราวรายละเอียด  แม้ไม่ทรมานเท่าช่วงแรกๆแต่ก็ดีขึ้นเยอะ

 

       [เปาะ แปะ  เปาะแปะ   ซ่า  ซ่า]  

 

    ฝนตกหนัก   แย่จังแฮะผ้าไม่ได้เก็บไว้  

 

          "จะปีใหม่แล้ว  ฝนยังจะตกอีกเหรอเนี่ย"

 

 

         แม้จะหนาว แต่ผมก็สะดุดกับผู้หญิงคนหนึ่ง

 

            หน้าตาคล้ายยุ้ยมาก  คงไม่แปลกที่จะมีใครหน้าตาเหมือนกันบ้าง

      แต่ในใจมีความหวัง   ผมฝ่าฝูงชนไปหาเธอแต่เธอก็ลับตาไป

 

                "เฮ่อ  มันไม่ใช่มิติคู่ขนานซักหน่อย  อีกอย่างพวกคนในร้านก็โดนลบความทรงจำเรื่องยุ้ยกับเบลล่าไปแล้วด้วย  เรานี่บ้าจริงๆ"

 

            

 

วันต่อมาคนในร้านก็ฮือฮาเมื่อมีเด็กเสิร์ฟคนใหม่เข้ามาสองคน  โดยเฉพาะไอ้เอ็ก

 

             "เกื้อ น้องเด็กเสิร์ฟเข้ามาใหม่ว่ะ โคตรน่ารักเลย ชื่อเบล กับยุ"

 

      หึๆ  เอาอีกแล้วเหยี่ยวข่าวเริ่มทำงาน แต่เอ๊ะชื่อมันคุ้นแฮะ คล้ายอยู่หรอกแต่ไม่ใช่

 

             ผมจึงเดินไปพิสูจน์ด้วยตาของผมเอง   นั่นไงหน้าตาก็ไม่ใช่แล้ว

 

 

 

             ผมเดินออกมาหลังร้าด้วยใจว้าวุ่น

 

 

          "โอ้ยยยยยยยย จะประสาทททททแล้วววววเว้ยยยย"

 

                    "พี่เป็นอะไรเหรอ"

 

     เด็กเสิร์ฟที่ชื่อยุเดินตามผมมา  แย่ล่ะเห็นเราในสภาพดูไม่ได้ซะแล้วสิ

 

 

             "น้องมีอะไรกับพี่เหรอครับ"

 

 

            "พี่ทำโทรศัพท์หล่นน่ะ หนูเลยเอามาคืนพี่"

 

โทรศัพท์  บ้าน่ะ เราเลิกใช้มันแล้ว และไม่ซื้อเครื่องใหม่ด้วย  แต่เธอก็ควักมันออกมาจากกระเป๋าเสื้อส่งให้ผม

 

 

 

                  มือถือของผม ที่ผมให้ยุ้ยไว้ตั้งแต่ครั้งแรกที่เธอหายไป  รึว่าเธอพวกนี้

 

 

             "ทำใมมันมาอยู่ที่เธอ"

 

   เด็กคนนั้นยิ้ม  ไม่ใช่ว่าเธอคือยุ้ยปลอมตัวมาหรอกนะ

 

 

           "คนเก็บได้บอกว่า  การจะโทรหาใครมันต้องมีปลายทางนะพี่  หนูไปล่ะ"

 

             ผมเปิดหน้าจอขึ้นมาดูแล้วอดยิ้มไม่ได้

 

        (ลงเกมเยอะๆนะพี่  อ้อแล้วคลิปก็ลบมันซะด้วย)

 

 ทุกอย่างยังอยู่ครบ  เพียงแต่มันเก่าไปบ้าง แต่มันก็เคยเป็นของผมผมจึงเล่นมันได้อย่างคล่องมือ

 

           ในนั้นมีรูปถ่ายแค่ใบเดียวคือรูปที่ผมถ่ายคู่กับยุ้ยก่อนเธอหายไปครั้งแรก   

          "ฮะ ฮะ เราในตอนนั้นทำใมน่าอิจฉาจังวะ"

 

 

             และก็ยังมีวิดีโอที่อัดไว้ตอนวันเกิดยุ้ยที่ผมไม่กล้าลบมันออก

 

          (แฮบปี้เบิร์ทเดย์ทูยูๆ )ทุกคนในร้านตอนนั้นสนุกสนานจนผมอดซับน้ำตาไม่ได้

 

              ผมเก็บมือถือไว้ในกระเป๋าเสื้อ แล้วเดินกลับมาที่บาร์ไอ้เอ็กเห็นความผิดปกติของผม

 

                 "ดูสดชื่นจังวะ"

 

                 "เออ นานๆที"

 

[ได้ยินใหม  ได้ยินใหม ได้ยินว่าฉันรักเธอ  เธออยู่แห่งใหน อยู่ที่หนใด อยากให้เธอลองฟัง]

         เสียงเพลงรอสายของโทรศัพท์ในกระเป๋าเสื้อค่อยๆดังขึ้น พร้อมกับความรู้สึกที่ตื่นเต้นอย่างประหลาด

 

    ประตูร้านเปิดออก พร้อมกับผู้หญิงน่ารักที่สวมชุดสวยแปลกตาเดินเข้ามาอย่างสง่า

 

       [ได้ยินฉันบอกเธอใหม ว่าคน คนนี้รักเธอ....ได้ยินใหม]

 

 เสียงเพลงรอสายจบลงพร้อมกับเธอที่เดินมานั่งที่บาร์ตรงหน้าผม

 

 

             "ได้ยินใหม  ได้ยินรึยัง  ว่าฉันรู้สึกยังไง"

 

ผมเงียบไม่ตอบเป็นเพราะตอนนี้ผมกำลังกลั้นน้ำตาเก็กหน้าหล่ออยู่

 

              "งานแต่งล่ะ"

 

              "แม่พังงานซะเละเทะไปแล้ว หนูไม่ได้รักเขาซักหน่อย อีกอย่างเค้าไม่ผ่านการทดสอบของแม่หรอก แม่ไม่ชอบกฎของอีสท์เกรทมาตั้งแต่ใหนแล้ว"

 

 

               ไอ้เอ็กเหรอหรา มันคงสงสัยว่าผมรู้จักกันได้ไง แต่มันก็ยอมเดินฉากออกไป

 

                "โกรธพี่ใหม"

 

                "ไม่ หนูต้องถามพี่ต่างหากโกรธเขาใหม"

 

 

                "ไม่"

 

  ผมโน้มตัวลงกอดผู้หญิงที่อยู่ตรงหน้าของผม มันไม่ใช่ความฝัน ต่อจากนี้ผมไม่ต้องอิจฉาตัวผมในวันที่ผ่านมาแล้วด้วย

                 ผมรักผู้หญิงคนนี้มาก

ไม่ว่าต่อไปจะเจอเรื่องอะไรผมจะไม่วิ่งหนีผลลัพท์ที่จะตามมาแล้ว ไม่เด็ดขาด

 

 ]]]]]]]]]]]]]]]]]]]]]]]]END]]]]]]]]]]]]]]]]]]]]]]]]]]]