Girl form another.ปิ้งรักสาวต่างมิติ

                ผมจำครั้งแรกที่มายังมิตินี้ได้  ผมจำยานอวกาศที่ขาดเป็นสองท่อนนั้นได้   ผมก็ไม่เคยคาดคิดมาก่อนว่าถ้าได้ไปยืนดูแบบขอบเวทีมันจะให้อารมณ์แบบใหน

 

           ผมได้เห็นแล้ว  ดาบขนาดใหญ่อันนั้นและผู้ใช้มัน มันน่าทึ่งมากที่นักรบหญิงตัวแค่นั้นจะใช้มันได้ ทั้งหมดนั่นคือสิ่งที่ผมเห็นผ่านรอยแตกของตัวปราสาทที่เกิดจากการเหวี่ยงดาบเพียงครั้งเดียวของเธอ

 

           "พวกตาแก่หัวล้านทั้งหลายที่คบคิดกับรีดิก ถ้าไม่ยอมจำนนแม่จะฆ่าทิ้งซะให้หมด"

 

หึๆ  กำลังจะชมว่าเจ้าของเสียงสวยสมหญิงซะหน่อย แต่ช่างเถอะตอนนี้ผมโล่งใจมากๆเลยที่เห็นริสะตอนนี้

 

         "แม่"

ยุ้ยลากแขนผมวิ่งขึ้นบันไดเพื่อไปหาเธอโดยมีเบลล่าต้านการโจมตีของนักรบรีดิก

 

       "ถอยไปเซ่เบลล่า   อยากตายรึไง"

       "กลัวตายเลยกินแดช  ริสะมาแล้วแกหมดโอกาสแล้ว"

      ผมเห็นเจ้านั้นยิ้มที่มุมปากและได้ยินมันพูดก่อนจะลับตาจากมัน  

          "ฉันไม่ได้มาคนเดียวซักหน่อย"

 

ผมและยุ้ยวิ่งขึ้นบันไดจนจะถึงชั้นบนสุดแต่พวกเราต้องหยุดอยู่แค่นั้นเพราะมันมีคนยืนรออยู่

 

          "พี่เกื้อหลบหลังยุ้ยนะ  เขาคือนักรบรีดิก"

(เปรี้ยง) ผมได้ยินแค่นั้นจริงๆ ผมเห็นยุ้ยทำตาโตด้วยความตกใจและมองมาที่ผม แค่นั้นและผมจึงรู้สึกชาบริเวณท้อง    เลือด  

   เลือดของผมเอง  ผมโดนยิง

พอรู้ว่าโดนยิงผมก็เริ่มเจ็บจนยืนไม่อยู่และนั่งลงอย่างที่สุด

 

       "เลิกขัดขืนซะ  เธอคือจุดอ่อนของริสะ เจ้านั่นก็เป็นจุดอ่อนของเธอ  และไม่เกี่ยวกับแผนฉันซักนิดจะฆ่าเมื่อไรก็ได้"

        มันพูดอย่างเย็นชา

 

โอ้ย  เจ็บ  เกิดมาจากท้องพ่อท้องแม่เพิ่งเคยโดนยิงนี่แหละ   เรี่ยวแรงหายหมด ตอนนี้แรงจะยืนยังไม่มีเลยด้วย

 

        "ยุ้ยอย่าลังเลพี่ทนได้  เดี๋ยวริสะก็มาแล้ว "

 

ยุ้ยวาดแขนสร้างโล่ขึ้นมาและให้ผมถือไว้ แล้วมันก็ขยายจนบังผมจนมิดตอนนี้ผมได้แค่มองเท่านั้น

 

         "เด็กโง่เอ้ย  แกไม่รู้เหรอว่าฉันคือ เรด นักรบอมหิตแค่เด็กอย่างแกฉันจะอัดให้น่วมแล้วเอาไปให้ริสะดู"

 

        โห ไอ้ชั่ว  เก่งว่ะต่อยกับผู้หญิง  ลุกได้จะเตะมันเหมือนสุนัขเลย  โอ้ย เจ็บง่ะ ฮือ

 

       "แกกล้าทำร้ายพี่เกื้อฉันจะฆ่าแก"

ยุ้ยวิ่งเข้าไปหาอย่างไม่เกรงกลัว แต่มันเก่งมากเหมือนผู้ใหญ่รังแกเด็กแต่ยุ้ยก็ยังพุ่งเข้าหาไม่เลิก

 

       ไม่มีอะไรที่เราจะทำได้เลยเหรอ ทำใมเราอ่อนแอแบบนี้ แค่มีแผลแค่นี้ก็ง่อยแล้ว  มีอะไรที่เราทำได้มั่ง

 

    (ข้าชื่อกวนอูวันนี้ข้าไม่ตาย เจ้าก็ม้วย    เฮ เฮ  เหล่าทหารตามข้ามา  เฮ เฮ)ผมกดไฟล์วิดีโอแล้วเร่งเสียงอย่างแรงที่สุด

 

      "ห้ะ  พวกแกซ่อนนักรบไว้งั้นรึ"

 

มันชะงัก ยุ้ยไม่ปล่อยโอกาสฟันแขนมันเลือดกระฉูด อาวุธของมันกระเด็นตกบันไดดังเคร้งคร้าง

 

       แต่มันยังไม่หมดฤทธิ์ ผลักยุ้ยกระเด็นกลับมา

 

     "แกนะแก แผลนี้ฉันจะเอาคืนเป็นสิบเท่า แกตาย"

 

แต่มันต้องหยุดเมื่อเงาทะมึนไล่ลงมาจากบันไดชั้นบน

 

           "แกจะฆ่าใคร   นักฆ่าเหรอแกน่ะ"

 

ริสะมาแล้ว แถมแบกดาบอันโตมาแต่ไกลซะด้วยและมันเองก็ตกใจเต็มที่

 

            "บ้าที่สุด พวกตาแก่หัวล้านทำใมจำนนง่ายแบบนี้วะ"

 

          "ฮ่า ฮ่า ฮ่า  ไอ้หนูรีดิกเอ๊ย  เพราะพวกมันกากไม่ใช่รึไงพวกแกถึงข่มขู่มันได้"

 

มันกัดฟันกรอดและพยายามสร้างอาวุธ ริสะปล่อยมห้มันสร้างอย่างใจดี   จะดีเหรอครับ

 

      มันสร้างปืนกลอันใหญ่ที่มีหลายปากปืนและพร้อมยิง

 

           "จะสู้โดนจับเป็นไม่ได้ซะแล้ว ฉันจะเอาศพเธอไปวิจัย"

 

            ริสะกัดฟันกรอดอย่างเสียอารมณ์

 

              นี่เจ้เอาจริงเหรอครับ

 

ริสะวิ่งเข้ามาหามัน หาที่ตายเหรอคร้าบบ

 

มันรัวกระสุนไม่ยั้ง  ยุ้ยกรัดร้องวี้ดว้าย ผมยังแทบไม่กล้ามอง

 

         "แกแน่มาจากใหนถึงกล้าเอาอาวุธสร้างมาสู้กับริสะคนนี้  โคตรดูถูก ไม่รู้ฤทธิ์แม่ซะแล้ว"

 

       ริสะวาดแขน กระสุนที่พุ่งมาโดนริสะแตกกระจายเป็นกลีบดอกไม้จนหมด  มันตกตะลึงแต่ยังยิงต่อไป จนชั้นบันไดเต็มไปด้วยกลีบดอกไม้

 

             "ไม่เคยมีใครกล้าเอาอาวุธสร้างจากพลังมาสู้กับแก่นแห่งพลังอย่างฉันมาเป็นสิบปีแล้วไอ้หนู  กลับไปทบทวนความโง่ของตัวเองในนรก"

 

       เปรี้ยง!!!!   ริสะหวดดาบมันกระเด็นตกบันไดไปพร้อมกับซากอาวุธของมัน

 

             "แม่  ช่วยพี่เกื้อด้วยค่ะ"

 

     ครับ   ช่วยป๋มด้วย  จะตายแล้วครับ  

เธอเดินมาเตะที่แผล ผมสะดุ้งโหยง

 

          "โอ้ยยย!!!!!!     ทำอะไร เดี๋ยวแผลก็ฉีก..."

 

        "ใหนล่ะแผล"

 

เออ  แผลอยู่ใหน   เธอรักษาแผลด้วยส้นบาทานี้นะไม่รู้จะอธิบายยังไงเลย

 

          "เบลล่า"

 

ผมนึกขึ้นได้เลยรีบวิ่งลงบันไดลงมา   ผมกับยุ้ยโล่งอกที่ยุ้ยจัดการพวกนั้นได้หมด

 

          "ฉันบอกแล้วว่าฉันจะจัดการเอง  พวกเด็กเอ้ย กลับไปฉันจะสวดให้ยับเลย"

 

        ริสะบ่นแต่ก็แอบถอนหายใจ

 

      "ความจริงถ้ามันใช้ยุ้ยบังคับฉันฉันก็ไม่รู้จะทำยังไงเหมือนกัน  ขอบใจพวกเธอมาก"

 

เราทั้งสามคนยิ้มอย่างโล่งอกที่เธอไม่ได้โกรธพวกเรา  พวกเรากลับด้วยยานรบลำใหญ่  ปล่อยให้ทหารของริสะจับกุมพวกทรยศ

 

          ริสะเดินมาหาผม  สะดุ้งสิครับ

 

        "เปิดเสียงโทรศัพท์ให้ศัตรูตกใจรึ  เธอนี่ทำให้ฉันอึ้งเสมอเลยนะ"

 

       ผมยิ้มแหะๆ แต่บอกตามตรงผมอึ้งคุณมากกว่า

 

              สงครามรอบนอกปราสาทเริ่มลดลงเรื่อยๆ ด้วยการนำรบของนายพลเบนจนไล่ทหารรีดิกออกไปได้  สงครามไกล้จะจบแล้ว   จริงเหรอ

 

::::::::::::::::::::::::::>----------<:::::::::::::::::::::::::::::