Girl form another.ปิ้งรักสาวต่างมิติ

            วันหนึ่งตอนที่ผมกลับบ้านคนเดียว ผมก็ได้เจอเธอคนนั้นอีกครั้ง
 
          "ไงลูกเขย  ฉันมีเรื่องจะคุยด้วยมาทางนี้"
 
 
      ผมก็ไม่เคยคาดคิดว่าแม่ของยุ้ยจะมาหาเป็นการส่วนตัวอย่างนี้ นี่ถ้าเกิดว่าเธอสู้กับผมอีกจะทำยังไงดี     แต่ผมก็ยังเดินไปหาเธอ
 
 
             "ฉันอยากให้เธอเตือนเพื่อนของเธอซักเรื่อง ก่อนอื่นฉันอยากจะอธิบายเรื่องสงครามที่กำลังขยายมายังที่นี่"
 
 
             "สงคราม!!!"
 
 
            "ใช่ ตอนนี้อีสท์เกรทกับเอทอลได้ทำสัญญาสงบศึกและเป็นพันธมิตรกัน เลยได้รู้เรื่องที่น่ากลัว"
 
              เธอถอนหายใจเล็กน้อย
 
             "บ้าไปแล้ว ประตูมิติมันกว้างไม่มากไม่ใช่เหรอ" ผมถามด้วยความตกใจ
 
 
เธอวาดนิ้วบนอากาศอากาศแตกออกทำให้ผมเห็นภาพในนั้น     บ้านเมืองที่ถูกทำลาย มันช่างน่ากลัวเหลือเกิน
 
 
            "สาเหตุของสงครามที่เอทอลก่อขึ้นเพื่อขยายอาณาเขตเพื่อป้องกันผู้รุกราน  ทวีปไมนัสที่เล็กกว่าเพื่อนถูกทำลาย ที่เธอเห็นคือไมนัส     และ"
 
            "และ?"
  ผมทวนคำอย่างร้อนรนเพราะผมรู้ดีว่ามันไม่ใช่เรื่องโกหก
 
 
          "ทวีปรีดิก ต้องการยึดครองเทคโนโลยีในการสร้างประตูมิติเพื่อขายมันออกให้ยานอวกาศขนาดใหญ่ลอดผ่านมาที่นี่  เพื่อยึดครอง"
 
           "ยึดครอง"
 
เธอพยักหน้า  ตายแล้วเรื่องใหญ่ขนาดนี้ผมรับมันไม่ไหวหรอก เรื่องระดับนี้ต้องบอกผู้นำประเทศเตรียมรับมือแล้ว 
 
 
            "มันไม่มีทางแก้ไขเลยเหรอครับ"
 
            "มี แต่หลังจากพวกเราอพยพคนมิติของพวกเรากลับคืนหมดก่อน"
 
 
          ผมใจเต้น  ผมไม่ได้โง่ สิ่งที่เขาจะทำมันหมายความว่าอย่างไรผมเข้าใจดี
 
 
           "พวกฉันหมายถึง เอทอล ไมนัส และอีสท์เกรท จะทำลายพลังงานในการสร้างประตูมิติซะ เพื่อไม่ให้สงครามมันขยายมาที่นี่ได้"
 
 
              นั่นไง ใช่มันเป็นทางออกที่เลี่ยงไม่ได้ นั่นหมายถึง ยุ้ยกับเบลล่าต้องกลับไป
 
 
             แล้วจะไม่มีวันกลับมา   
 
 
 รู้ใหมครับว่าตอนนั้น ใบ้หน้าของยุ้ยลอยเข้ามาในหัวผมมากมาย  ยิ่งรู้ว่าไม่มีวันกลับมาผมยิ่งเศร้า
 
              "ตอนนี้ฉันแจ้งเรื่องให้ลูกสาวฉันรู้เรื่องแล้ว นายพลเบนก็คงแจ้งให้ยัยหนูเอทอลรู้แล้วเช่นกันก็นั่นลูกสาวเขานี่นะ"
 
 
         ผมสลัดความเสียใจออกผมต้องรู้เรื่องรายละเอียดให้ได้
 
 
           "ถ้างั้นทำใมผมต้องเตือนเพื่อนๆด้วยล่ะ"
 
 
          "ฉันหมายถึงคนที่รู้เรื่องของพวกเรา เตือนให้เขารู้ตัวและทำใจก่อนว่าเราต้องลบความทรงจำทั้งหมดที่เกี่ยวข้องกับพวกเรา"
 
 
             "รวมทั้งผมด้วยหรือเปล่า"
 
 
 
            "ใช่"
 
 
         เธอเดินเข้ามาไกล้ผมรีบผละออกโดยเร็ว ผมกลัวจะโดนลบความทรงจำ
 
         "ไม่ได้นะ  มันเป็นของมีค่าสำหรับผม สิ่งที่เคยเกิดขึ้นผมมีสิทธิ์จะจำมันไว้"
 
ผมวิ่งหนีออกมาอย่างเร็ว (ครื้มๆ)เมฆฝนดำทมึนขนาดใหญ่ไหลมาอย่างรวดเร็ว ผมกลับมองมันเป็นยานอวกาศที่ผมเคยเจอแต่พอเม็ดฝนตกลงมาผมจึงรู้ว่ามันไม่ใช่
 
           "เธอไม่จำเป็นต้องจดจำเรื่องที่ไม่ใช่มิติของเธอไม่ใช่เหรอ ฉันขอโทษไม่จำเป็นต้องเตือนใครแล้ว"
 
          (วืด)เสียงเธอกวาดมือแหวกสายฝนที่ตกหนักมาที่ผม
 
             ผมรู้สึกหัวโล่งๆ เหมือนตกอยู่ในความฝัน
 
 
 
                   มันว่างเปล่า
 
 
.........................................................................................................