Girl form another.ปิ้งรักสาวต่างมิติ
เขียนโดย api3api
วันที่ 19 มกราคม พ.ศ. 2557 เวลา 19.21 น.
แก้ไขเมื่อ 10 กุมภาพันธ์ พ.ศ. 2557 12.03 น. โดย เจ้าของเรื่องสั้น
10) เรื่องที่ไม่ต้องจดจำ
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความวันหนึ่งตอนที่ผมกลับบ้านคนเดียว ผมก็ได้เจอเธอคนนั้นอีกครั้ง
"ไงลูกเขย ฉันมีเรื่องจะคุยด้วยมาทางนี้"
ผมก็ไม่เคยคาดคิดว่าแม่ของยุ้ยจะมาหาเป็นการส่วนตัวอย่างนี้ นี่ถ้าเกิดว่าเธอสู้กับผมอีกจะทำยังไงดี แต่ผมก็ยังเดินไปหาเธอ
"ฉันอยากให้เธอเตือนเพื่อนของเธอซักเรื่อง ก่อนอื่นฉันอยากจะอธิบายเรื่องสงครามที่กำลังขยายมายังที่นี่"
"สงคราม!!!"
"ใช่ ตอนนี้อีสท์เกรทกับเอทอลได้ทำสัญญาสงบศึกและเป็นพันธมิตรกัน เลยได้รู้เรื่องที่น่ากลัว"
เธอถอนหายใจเล็กน้อย
"บ้าไปแล้ว ประตูมิติมันกว้างไม่มากไม่ใช่เหรอ" ผมถามด้วยความตกใจ
เธอวาดนิ้วบนอากาศอากาศแตกออกทำให้ผมเห็นภาพในนั้น บ้านเมืองที่ถูกทำลาย มันช่างน่ากลัวเหลือเกิน
"สาเหตุของสงครามที่เอทอลก่อขึ้นเพื่อขยายอาณาเขตเพื่อป้องกันผู้รุกราน ทวีปไมนัสที่เล็กกว่าเพื่อนถูกทำลาย ที่เธอเห็นคือไมนัส และ"
"และ?"
ผมทวนคำอย่างร้อนรนเพราะผมรู้ดีว่ามันไม่ใช่เรื่องโกหก
"ทวีปรีดิก ต้องการยึดครองเทคโนโลยีในการสร้างประตูมิติเพื่อขายมันออกให้ยานอวกาศขนาดใหญ่ลอดผ่านมาที่นี่ เพื่อยึดครอง"
"ยึดครอง"
เธอพยักหน้า ตายแล้วเรื่องใหญ่ขนาดนี้ผมรับมันไม่ไหวหรอก เรื่องระดับนี้ต้องบอกผู้นำประเทศเตรียมรับมือแล้ว
"มันไม่มีทางแก้ไขเลยเหรอครับ"
"มี แต่หลังจากพวกเราอพยพคนมิติของพวกเรากลับคืนหมดก่อน"
ผมใจเต้น ผมไม่ได้โง่ สิ่งที่เขาจะทำมันหมายความว่าอย่างไรผมเข้าใจดี
"พวกฉันหมายถึง เอทอล ไมนัส และอีสท์เกรท จะทำลายพลังงานในการสร้างประตูมิติซะ เพื่อไม่ให้สงครามมันขยายมาที่นี่ได้"
นั่นไง ใช่มันเป็นทางออกที่เลี่ยงไม่ได้ นั่นหมายถึง ยุ้ยกับเบลล่าต้องกลับไป
แล้วจะไม่มีวันกลับมา
รู้ใหมครับว่าตอนนั้น ใบ้หน้าของยุ้ยลอยเข้ามาในหัวผมมากมาย ยิ่งรู้ว่าไม่มีวันกลับมาผมยิ่งเศร้า
"ตอนนี้ฉันแจ้งเรื่องให้ลูกสาวฉันรู้เรื่องแล้ว นายพลเบนก็คงแจ้งให้ยัยหนูเอทอลรู้แล้วเช่นกันก็นั่นลูกสาวเขานี่นะ"
ผมสลัดความเสียใจออกผมต้องรู้เรื่องรายละเอียดให้ได้
"ถ้างั้นทำใมผมต้องเตือนเพื่อนๆด้วยล่ะ"
"ฉันหมายถึงคนที่รู้เรื่องของพวกเรา เตือนให้เขารู้ตัวและทำใจก่อนว่าเราต้องลบความทรงจำทั้งหมดที่เกี่ยวข้องกับพวกเรา"
"รวมทั้งผมด้วยหรือเปล่า"
"ใช่"
เธอเดินเข้ามาไกล้ผมรีบผละออกโดยเร็ว ผมกลัวจะโดนลบความทรงจำ
"ไม่ได้นะ มันเป็นของมีค่าสำหรับผม สิ่งที่เคยเกิดขึ้นผมมีสิทธิ์จะจำมันไว้"
ผมวิ่งหนีออกมาอย่างเร็ว (ครื้มๆ)เมฆฝนดำทมึนขนาดใหญ่ไหลมาอย่างรวดเร็ว ผมกลับมองมันเป็นยานอวกาศที่ผมเคยเจอแต่พอเม็ดฝนตกลงมาผมจึงรู้ว่ามันไม่ใช่
"เธอไม่จำเป็นต้องจดจำเรื่องที่ไม่ใช่มิติของเธอไม่ใช่เหรอ ฉันขอโทษไม่จำเป็นต้องเตือนใครแล้ว"
(วืด)เสียงเธอกวาดมือแหวกสายฝนที่ตกหนักมาที่ผม
ผมรู้สึกหัวโล่งๆ เหมือนตกอยู่ในความฝัน
มันว่างเปล่า
.........................................................................................................
คำยืนยันของเจ้าของเรื่องสั้น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ