เสิร์ฟรักรสสตอเบอร์รี่

เย็นวันเสาร์เรานัดเจอกันที่ร้านของกันต์ สงสัยว่าฉันกับคิวจามาเร็วไปหรือว่าคนอื่นมาช้ากันแน่ เพราะตอนนี้ยังไม่เห็นใครสักคนเลย ฉันกับคิวเลยเดินเข้าไปนั่งรอในร้าน
“ทำไมมาเร็วจังยังไม่มีใครมาเลย”
กันต์ทักทันทีที่เปิดประตูเข้าร้านไป
“อยู่บ้านก็เบื่อเลยออกมมาหาไรทำข้างนอก”
“หรอ!”
“กวนตีนล่ะ”
“แค่นี้ทำอารมเสียไปได้ ไปโดนใครเหยียบตีนมาหรือไง”
กันต์แซวได้ถูกจุดมากก็เมื่อกี้ตอนที่กำลังมาที่ร้านดันไปเจอไอ้พวกบ้าโรงเรียนคู่อรินะสิ เกือบจะมีเรื่องโชคดีแถวนั้นมีตำรวจอยู่ไม่งั้นฉันคงโดนลูกหลงเสียโฉมแน่นอน
“อุ๊บอิ๊บ ช่วยไรหน่อยสิ”
“อะไรหรอ”
“ช่วยตั้งชื่อร้านหน่อยสิ”
“ฉันเนี่ยนะ ไม่เอาฉันตั้งไม่เป็น”
ฉันโบกไม่โบกมือจนแทบจะจิ้มเข้าไปในตาตัวเอง นึกบ้าอะไรอยู่ดีๆ จะให้ฉันตั้งชื่อร้านให้
“รอนานไหม พอดีติดธุระนิดหน่อยเลยมาสาย”
เสียงจันทร์เจ้าดังขึ้นก่อนที่จันทร์เจ้าและทิวลิบจะเดินมานั่งที่โต๊ะ
“ไม่นานหรอกแค่สามปีกว่า”
“เว่อร์ไปแล้วแกยัยอิ๊บ”
“กำลังทำอะไรกันหรอ เมื่อกี้ตอนฉันอยู่ข้างนอกเห็นแกโบกไม้โบกมือ เล่นละครใบ้หรอ”
“แรงไปแล้วนังทิว”
“ป่าวๆ พอดีเราจะให้อุ๊บอิ๊บช่วยตั้งชื่อร้านให้เราหน่อยนะ”
“กันต์! ฉันว่าแกคิดผิดแล้วแหละที่จะให้อิ๊บตั้งชื่อให้” << ทิวลิบ
“จริงๆ ในชีวิตมมันไม่ว่าจะเป็นหมา ปลา นก ไก่ แกรู้ไหมว่าชื่ออะไร” << จันทร์เจ้า
กันต์ไม่ได้ตอบอะไรนอกจากสายหัว
“สตอเบอร์รี่ / สตอเบอร์รี่”
เวลาประจานฉันประสานเสียงพร้อมกันเลยนะ จะรับรู้กันบ้างไหมว่าฉันอาย
“ทำไรกัน ไปดูหนังกันป่าว”
เยี่ยม เบสมาได้จังหวะดีมาก ก่อนที่ฉันจะโดนประจานไปมากกว่านี้
“ไปๆ ฉันอยากไปดูเรื่องฤดูที่ฉันเน่า ซึ้งมากเลยแกฉันดูตัวอย่างหนังมา อีกอย่างพี่ด่างแฟนฉันเป็นคนเขียนบทแล้วก็แสดงเองงด้วย”
ฉันรีบลุกแล้วกึ่งลางกึ่งพลักทุกคนออกไปนอกร้าน
“อะไรของเธอยัยขี้เซา ถ้าจะพลักขนาดนี้ถีบเลยดีไหม”
“ได้เดี๋ยวจัดให้”
ฉันตั้งท่าจะถีบแต่พอดีมีลูกค้าเข้ามา ทำให้ฉันต้องรีบเอาขาลง เดี๋ยวเขาจะหาว่าฉันกำลังแสดงละครลิง
ณ.โรงหนัง
กว่าจะมาถึงก็ปาไปเกือบสองทุ่ม เพราะรถมันโคตรติดเลย คิวเป็นคนอาสาไปซื้อตั๋วหนังให้
“มีข่าวดีจะบอก”
“อะไร! มาอารมณ์ไหนเนี่ย”
อะไรของเขาฉันล่ะงงจริงๆ
“รอบนี้มันเต็มจะรอป่ะ”
วันนี้มันวันอะไรเนี่ยตั้งแต่ก้าวขาออกจากบ้านมา ไม่เกือบโดนตีน ก็โดนประจาน แล้วยังอดดูหนังอีกมันจะมีอะไรซวยกว่านี้ไหมเนี่ย
พรึบ!! กริ๊ดดดด!!!
ทุกคนแตดตื่นพากันวิ่งชนจนพวกเราแยกกันไปคนละทิศละทาง
“ไฟดับ! ได้ไงมันดับได้ไง คิวๆ นายอยู่ตรงไหนฉันมองไม่เห็น”
“ตรงนี้”
“ตรงนี้แล้วมันตรงไหน”
ฉันแหกปากพร้อมกับพยายามควานหาจนไปเจอแขนใครไม่รู้
“คิวใช่นายไหมเนี่ย”
“ใช่ๆ”
“พวกเราหายไปไหนกันหมด”
“ฉันจะไปรู้ไหม ฉันก็อยู่กับเธอตรงนี้”
“แล้วทำไมต้องดุฉันด้วย”
“...”
“เฮ้ อย่าเงียบสิฉันกลัว”
ฉันเกาะแขนคิวไว้แน่มาก ถ้าสิงได้ฉันคงสิงเลยแหละ
พรึบ!!
แล้วไปก็ติด ทันทีที่ไฟติดฉันรีบปล่อยมือแล้วถอยออกมาให้เร็ว ก็แขนที่ฉันเกาะแทบจะสิงมันไม่ใช่คิวแต่เป็นกันต์นะสิ ฉันรู้สึกอยากจะให้ไฟมันดับอีกครั้งแล้วหนีไปให้ไกลๆ จริงๆ
“เอ่อ... คือ...” จะเริ่มจากตรงไหนดีเนี่ย
“อุ๊บอิ๊บ!” เสียงคิวแหกปากเรียก
“ไหนแกบอกว่าเป็นแกไงทำไมกลายเป็น...”
“จะไปรู้ได้ไง แล้วเป็นอะไรหรือเปล่า”
คิวพูดพร้อมกับหนุนฉันจนตอนนี้ฉันจะอ้วกแตกแทนล่ะ
“อิ๊บ! แกเป็นไรป่าว”
เสียงจันทร์เจ้าดังมาแต่ไกล
“ไม่ๆ แล้วแกล่ะ ตอนไฟดับแกไปอยู่ตรงไหนมา”
“ฉันโดนเบียดไปอยู่ตรงโน้นนะสิ”
“เฮ้ยคิว! ไอ้เบสล่ะ”
จู่ๆ คิวก็นึกขึ้นได้ว่าเบสหายไป
“เออวะ!” << คิว
“ยังอยุ่โว๊ย!”
“ไปอยู่ตรงไหนมาวะ”<<  คิว
“นั้นดิ” << กันต์
“แม่งใครไม่รู้ชนกูกระเด็นไปโดนเสาแม่งโคตรเจ็บ”
“เออๆ ยังมีชีวิตอยู่ก็ดีแล้วมึง กูว่ากลับบ้านเหอะ ไม่นุกแล้ววะ”
คิวออกความเห็น
“งั้นจันทร์เจ้ากับทิวลิบกลับรถฉันแล้วกัน บ้านเราไปทางเดี๋ยวกันอยู่แล้ว”
เบสอาสาไปส่งให้
“งั้นเดี๋ยวฉันกับอุ๊บอิ๊บกลับรถกันต์แล้วกัน ขับรถกลับบ้านดีๆ แล้วกัน”
“เออๆ เหมือนกัน”
พวกเราต่างแยกย้ายกันกลับบ้าน ระหว่างที่นั่งรถกลับบ้าน ฉันไม่ได้คุยอะไรสักคำ เพราะฉันไม่รู้จะพูดอะไรดี รู้สึกเหมือนน้ำท่วมปาก อีกอย่างนะฉันรู้สึกเหมือนใจมันเต้นแปลกๆ ฉันก็ไม่รู้เหมือนกันว่ามันหมายความว่าว่าอะไร หรือว่าฉันกำลังหวั่นไหวหรอ
 
หน้าบ้านฉันเอง
ทันทีที่รถจอดฉันกับคิวก็ลงจากรถ ฉันหันไปสบตากับกันต์ด้วยความบังเอิญแล้วจู่ๆฉันก็รู้สึกใจเต้นแรง ไม่เป็นตัวของตัวเอง ฉันว่าฉันคงต้องรีบเข้าบ้านแล้วแหละ
“กลับมาแล้วคะแม่”
“กลับมาแล้วหรอคิวล่ะ”
“อยู่หน้าบ้านค่ะ”
“ทำอะไรหน้าบ้าน”
ฉันไม่ได้ตอบอะไรรีบวิ่งขึ้นบ้านแล้วเข้าห้องทันที ทำไมมันเกิดความรู้สึกแปลกๆ แบบนี้ ฉันเป็นโรคหัวใจหรอ ไม่น่าใช่นะชั่งมันเถอะ ฉันสลัดความคิดและความรู้สึกแปลกๆ ออกจากหัวก่อนจะลงไปอาบน้ำแล้วเข้านอน