เสิร์ฟรักรสสตอเบอร์รี่

เย็นวันเสาร์เรานัดเจอกันที่ร้านของกันต์ สงสัยว่าฉันกับคิวจามาเร็วไปหรือว่าคนอื่นมาช้ากันแน่ เพราะตอนนี้ยังไม่เห็นใครสักคนเลย ฉันกับคิวเลยเดินเข้าไปนั่งรอในร้าน

“ทำไมมาเร็วจังยังไม่มีใครมาเลย”

กันต์ทักทันทีที่เปิดประตูเข้าร้านไป

“อยู่บ้านก็เบื่อเลยออกมมาหาไรทำข้างนอก”

“หรอ!”

“กวนตีนล่ะ”

“แค่นี้ทำอารมเสียไปได้ ไปโดนใครเหยียบตีนมาหรือไง”

กันต์แซวได้ถูกจุดมากก็เมื่อกี้ตอนที่กำลังมาที่ร้านดันไปเจอไอ้พวกบ้าโรงเรียนคู่อรินะสิ เกือบจะมีเรื่องโชคดีแถวนั้นมีตำรวจอยู่ไม่งั้นฉันคงโดนลูกหลงเสียโฉมแน่นอน

“อุ๊บอิ๊บ ช่วยไรหน่อยสิ”

“อะไรหรอ”

“ช่วยตั้งชื่อร้านหน่อยสิ”

“ฉันเนี่ยนะ ไม่เอาฉันตั้งไม่เป็น”

ฉันโบกไม่โบกมือจนแทบจะจิ้มเข้าไปในตาตัวเอง นึกบ้าอะไรอยู่ดีๆ จะให้ฉันตั้งชื่อร้านให้

“รอนานไหม พอดีติดธุระนิดหน่อยเลยมาสาย”

เสียงจันทร์เจ้าดังขึ้นก่อนที่จันทร์เจ้าและทิวลิบจะเดินมานั่งที่โต๊ะ

“ไม่นานหรอกแค่สามปีกว่า”

“เว่อร์ไปแล้วแกยัยอิ๊บ”

“กำลังทำอะไรกันหรอ เมื่อกี้ตอนฉันอยู่ข้างนอกเห็นแกโบกไม้โบกมือ เล่นละครใบ้หรอ”

“แรงไปแล้วนังทิว”

“ป่าวๆ พอดีเราจะให้อุ๊บอิ๊บช่วยตั้งชื่อร้านให้เราหน่อยนะ”

“กันต์! ฉันว่าแกคิดผิดแล้วแหละที่จะให้อิ๊บตั้งชื่อให้” << ทิวลิบ

“จริงๆ ในชีวิตมมันไม่ว่าจะเป็นหมา ปลา นก ไก่ แกรู้ไหมว่าชื่ออะไร” << จันทร์เจ้า

กันต์ไม่ได้ตอบอะไรนอกจากสายหัว

“สตอเบอร์รี่ / สตอเบอร์รี่”

เวลาประจานฉันประสานเสียงพร้อมกันเลยนะ จะรับรู้กันบ้างไหมว่าฉันอาย

“ทำไรกัน ไปดูหนังกันป่าว”

เยี่ยม เบสมาได้จังหวะดีมาก ก่อนที่ฉันจะโดนประจานไปมากกว่านี้

“ไปๆ ฉันอยากไปดูเรื่องฤดูที่ฉันเน่า ซึ้งมากเลยแกฉันดูตัวอย่างหนังมา อีกอย่างพี่ด่างแฟนฉันเป็นคนเขียนบทแล้วก็แสดงเองงด้วย”

ฉันรีบลุกแล้วกึ่งลางกึ่งพลักทุกคนออกไปนอกร้าน

“อะไรของเธอยัยขี้เซา ถ้าจะพลักขนาดนี้ถีบเลยดีไหม”

“ได้เดี๋ยวจัดให้”

ฉันตั้งท่าจะถีบแต่พอดีมีลูกค้าเข้ามา ทำให้ฉันต้องรีบเอาขาลง เดี๋ยวเขาจะหาว่าฉันกำลังแสดงละครลิง

ณ.โรงหนัง

กว่าจะมาถึงก็ปาไปเกือบสองทุ่ม เพราะรถมันโคตรติดเลย คิวเป็นคนอาสาไปซื้อตั๋วหนังให้

“มีข่าวดีจะบอก”

“อะไร! มาอารมณ์ไหนเนี่ย”

อะไรของเขาฉันล่ะงงจริงๆ

“รอบนี้มันเต็มจะรอป่ะ”

วันนี้มันวันอะไรเนี่ยตั้งแต่ก้าวขาออกจากบ้านมา ไม่เกือบโดนตีน ก็โดนประจาน แล้วยังอดดูหนังอีกมันจะมีอะไรซวยกว่านี้ไหมเนี่ย

พรึบ!! กริ๊ดดดด!!!

ทุกคนแตดตื่นพากันวิ่งชนจนพวกเราแยกกันไปคนละทิศละทาง

“ไฟดับ! ได้ไงมันดับได้ไง คิวๆ นายอยู่ตรงไหนฉันมองไม่เห็น”

“ตรงนี้”

“ตรงนี้แล้วมันตรงไหน”

ฉันแหกปากพร้อมกับพยายามควานหาจนไปเจอแขนใครไม่รู้

“คิวใช่นายไหมเนี่ย”

“ใช่ๆ”

“พวกเราหายไปไหนกันหมด”

“ฉันจะไปรู้ไหม ฉันก็อยู่กับเธอตรงนี้”

“แล้วทำไมต้องดุฉันด้วย”

“...”

“เฮ้ อย่าเงียบสิฉันกลัว”

ฉันเกาะแขนคิวไว้แน่มาก ถ้าสิงได้ฉันคงสิงเลยแหละ

พรึบ!!

แล้วไปก็ติด ทันทีที่ไฟติดฉันรีบปล่อยมือแล้วถอยออกมาให้เร็ว ก็แขนที่ฉันเกาะแทบจะสิงมันไม่ใช่คิวแต่เป็นกันต์นะสิ ฉันรู้สึกอยากจะให้ไฟมันดับอีกครั้งแล้วหนีไปให้ไกลๆ จริงๆ

“เอ่อ... คือ...” จะเริ่มจากตรงไหนดีเนี่ย

“อุ๊บอิ๊บ!” เสียงคิวแหกปากเรียก

“ไหนแกบอกว่าเป็นแกไงทำไมกลายเป็น...”

“จะไปรู้ได้ไง แล้วเป็นอะไรหรือเปล่า”

คิวพูดพร้อมกับหนุนฉันจนตอนนี้ฉันจะอ้วกแตกแทนล่ะ

“อิ๊บ! แกเป็นไรป่าว”

เสียงจันทร์เจ้าดังมาแต่ไกล

“ไม่ๆ แล้วแกล่ะ ตอนไฟดับแกไปอยู่ตรงไหนมา”

“ฉันโดนเบียดไปอยู่ตรงโน้นนะสิ”

“เฮ้ยคิว! ไอ้เบสล่ะ”

จู่ๆ คิวก็นึกขึ้นได้ว่าเบสหายไป

“เออวะ!” << คิว

“ยังอยุ่โว๊ย!”

“ไปอยู่ตรงไหนมาวะ”<<  คิว

“นั้นดิ” << กันต์

“แม่งใครไม่รู้ชนกูกระเด็นไปโดนเสาแม่งโคตรเจ็บ”

“เออๆ ยังมีชีวิตอยู่ก็ดีแล้วมึง กูว่ากลับบ้านเหอะ ไม่นุกแล้ววะ”

คิวออกความเห็น

“งั้นจันทร์เจ้ากับทิวลิบกลับรถฉันแล้วกัน บ้านเราไปทางเดี๋ยวกันอยู่แล้ว”

เบสอาสาไปส่งให้

“งั้นเดี๋ยวฉันกับอุ๊บอิ๊บกลับรถกันต์แล้วกัน ขับรถกลับบ้านดีๆ แล้วกัน”

“เออๆ เหมือนกัน”

พวกเราต่างแยกย้ายกันกลับบ้าน ระหว่างที่นั่งรถกลับบ้าน ฉันไม่ได้คุยอะไรสักคำ เพราะฉันไม่รู้จะพูดอะไรดี รู้สึกเหมือนน้ำท่วมปาก อีกอย่างนะฉันรู้สึกเหมือนใจมันเต้นแปลกๆ ฉันก็ไม่รู้เหมือนกันว่ามันหมายความว่าว่าอะไร หรือว่าฉันกำลังหวั่นไหวหรอ

หน้าบ้านฉันเอง

ทันทีที่รถจอดฉันกับคิวก็ลงจากรถ ฉันหันไปสบตากับกันต์ด้วยความบังเอิญแล้วจู่ๆฉันก็รู้สึกใจเต้นแรง ไม่เป็นตัวของตัวเอง ฉันว่าฉันคงต้องรีบเข้าบ้านแล้วแหละ

“กลับมาแล้วคะแม่”

“กลับมาแล้วหรอคิวล่ะ”

“อยู่หน้าบ้านค่ะ”

“ทำอะไรหน้าบ้าน”

ฉันไม่ได้ตอบอะไรรีบวิ่งขึ้นบ้านแล้วเข้าห้องทันที ทำไมมันเกิดความรู้สึกแปลกๆ แบบนี้ ฉันเป็นโรคหัวใจหรอ ไม่น่าใช่นะชั่งมันเถอะ ฉันสลัดความคิดและความรู้สึกแปลกๆ ออกจากหัวก่อนจะลงไปอาบน้ำแล้วเข้านอน