มหัศจรรย์แห่งหนังสือ

 
โรงเรียนคาถาวิเศษ
 
                           
 
          หากคุณเป็นคนหนึ่งที่อ่านเรื่องราวก่อนหน้านี้มาแล้ว  คงไม่ต้องบอกว่าฉันนั้นปลื้มนักเขียนท่านนี้มากขนาดไหนแล้วสินะ  หนังสือเล่มนี้เป็นผลงานอีกชิ้นหนึ่งของ ‘มิฆาเอ็ล เอ็นเด้’ อีกเหมือนกัน  โรงเรียนคาถาวิเศษเป็นหนังสือรวมเรื่องสั้นกึ่งนิทานอีกเล่มหนึ่งเช่นเดียวกับเรื่อง ‘ดินแดนหลับสบาย’ ซึ่งทั้งหมดมีอยู่ด้วยกัน 6 เรื่อง  คือ
          -          โรงเรียนคาถาวิเศษ
          -          ความลับของเลนเชน
          -          ไม่เป็นไร
          -          โมนี่กับรูปวาดชิ้นเอก
          -          ตุ๊กตาหมีกับสัตว์ทั้งหลาย
          -          ทางสายยาวสู่ซานตาครูซ
 
         แต่สิ่งหนึ่งที่ฉันชอบมากอย่างหนึ่งของหนังสือเล่มนี้ที่สุดคือบทแทนคำนำ : ถ้าจะพูดกันให้ชัดเจนแล้ว  มันเป็นเหมือนกับเรื่องอีกเรื่องหนึ่งด้วยเช่นกัน  และมันเริ่มต้นว่า...
 
          “สมาชิกทุกคนในครอบครัวเรา  ไม่ว่าจะแก่เฒ่าหรืออ่อนเยาว์ขนาดไหน  ล้วนมีข้อเสียที่เหมือนกันอยู่อย่างหนึ่งคือติดหนังสือ  มันเป็นเรื่องที่น่าเหนื่อยหน่ายไม่น้อยที่จะโน้มน้าวให้พวกเรายอมวางหนังสือลงสักครู่  เพื่อหันไปทำภารกิจเร่งด่วนและไม่อาจผัดผ่อนออกไปได้อีก  แต่นั่นก็ไม่ได้หมายความว่าพวกเราจะไม่ยอมทำภารกิจเหล่านั้นเลย  เพียงแต่พวกเราคิดว่ามันไม่จำเป็น เราต้องถึงกับยอมวางหนังสือลงเพื่อจัดการเรื่องพวกนั้น  ในเมื่อเราสามารถที่จะจัดการกับสิ่งหนึ่งไปพร้อมๆ กับทำอีกสิ่งหนึ่งได้  คุณคงเห็นด้วยใช่ไหม  แต่ถึงอย่างไรก็คงปฏิเสธไม่ได้เช่นกันว่า  บางครั้งการที่พวกเราทำอะไรหลายๆ อย่างพร้อมกันมันก็ทำให้เกิดเรื่องที่ไม่น่าเกิดขึ้นได้เหมือนกัน  ซึ่งจริงๆ  แล้วมันก็ไม่เห็นจะเป็นอะไรสักหน่อยใช่ไหม...”
 
          ที่ชอบก็เพราะว่าฉันก็เป็นเช่นนั้นนั่นเอง  อย่างมีหนังสือเล่มไหนที่อ่านติดพันแล้วละก็แทบไม่อยากวางมันลงเพื่อไปทำอย่างอื่นเลย  แม้แต่การกินข้าวก็เถอะมันเป็นอย่างนั้นจริงๆ นะเคยเป็นกันไหมเวลาที่อ่านหนังสือบางเล่มแล้วเป็นประมาณว่าวางไม่ลง  อย่างล่าสุดเมื่อประมาณหนึ่งเดือนก่อนที่ฉันได้อ่านหนังสือเล่มหนึ่ง  หนังสือเล่มนั้นเมื่อเปิดเรื่องดูเอื่อยๆ ไม่ค่อยน่าสนใจเท่าไหร่เลย  ครั้นผ่านไปสักพักเท่านั้นแหละ  วางไม่ลงจริงๆ (ถึงจะไม่ใช่หนังสือของโรฮัลด์ ดาห์ก็เถอะนะ) ว่างไม่ได้  หรือแม้แต่ขณะไม่ว่างก็ยังพยามจะอ่านอยู่นั่นแล้ว  แบบว่าถือติดมือตลอดเวลาแต่มันไม่ดีเลยเพราะมักทำให้เกิดเหตุอันไม่ควรเกิดอยู่เสมอเลยล่ะ (เป็นความลับไม่ขอพูด)
 
          โรงเรียนคาถาวิเศษ 
 
          เป็นการบอกเล่าของชายผู้หนึ่งผู้ซึ่งได้รับคำเชิญอย่างเป็นทางการไปยังดินแดนมหัศจรรย์ (ทำไมฉันถึงไม่ได้รับคำเชิญบ้างน้อ...ฉันล่ะอยากไปจริงๆ นะเออ) เพื่อศึกษาการใช้ชีวิตและขนบธรรมเนียมประเพณีของผู้คนในดินแดนแห่งนั้น  ทำให้เขาได้รู้จักเด็กชาย-หญิงคู่แฝด  คือมุกกับมาลี  ทั้งคู่เป็นลูกของเจ้าของโรงแรมที่เขาไปพักระหว่างที่อยู่ในดินแดนมหัศจรรย์  นั่นทำให้เขามีโอกาสได้ไปนั่งเรียนกับเด็กๆ ด้วย  ในโรงเรียนคาถาวิเศษนั่นเอง
 
          และสิ่งที่คุณจะได้อ่านต่อไปนี้คือเคล็ดลับต่างๆ ที่เหล่าเด็กนักเรียนได้เรียนรู้กันในดินแดนมหัศจรรย์  เป็นเคล็ดลับที่นำมาบอกต่อ...(จงตั้งใจอ่านให้ดีล่ะ)
 
          กฎของการใช้คาถาวิเศษ

          เธอจะสามารถใช้คาถาวิเศษได้ก็ต่อเมื่อเธอเชื่อว่าสิ่งที่เธอปรารถนานั้นเป็นไปได้
ความปรารถนาที่เธอเชื่อว่าเป็นไปได้นั้น  คือความปรารถนาที่เป็นส่วนหนึ่งของเรื่องราวที่แท้จริงของเธอ
ความปรารถนาที่จะเป็นส่วนหนึ่งของเรื่องราวที่แท้จริงของเธอนั้น  คือสิ่งที่เธอปรารถนาอย่างแท้จริง

 
          “ใครที่จะใช้คาถาวิเศษได้จะต้องเป็นผู้ที่มีความปรารถนาอยู่ในตัว  และสามารถที่จะดึงมันออกมาใช้ได้เมื่อต้องการ”
 
          “จริงๆ แล้วสิ่งที่เราต้องทำก็คือเราต้องหาให้ได้ว่าความปรารถนาที่แท้จริงของเราคืออะไร  เราต้องทำความรู้จักกับมันอย่างเปิดเผยและซื่อสัตย์  ส่วนที่เหลือก็จะตามมาเอง  แต่มันไม่ใช่เรื่องง่ายๆ เลยที่ใครสักคนจะค้นพบว่าจริงๆ แล้วเขามีความปรารถนาอะไร”
 
          “คนส่วนใหญ่มักคิดว่าตัวเขาเองรู้ว่าตัวเองต้องการอะไร  คนบางคนคิดว่าตัวเองต้องการจะเป็นหมอ  หรืออาจารย์มหาวิทยาลัย  หรือนักการเมืองที่มีชื่อเสียง  แต่ความปรารถนาที่แท้จริงของตัวเขาซึ่งแม้แต่ตัวเขาเองก็ไม่เคยล่วงรู้มาก่อนก็คือ  เขาอยากเป็นแค่คนสวนธรรมดาๆ คนหนึ่งที่ปลูกผักผลไม้ได้ดอกออกผลเท่านั้นเอง
 
          หรือบางคนอาจคิดว่าตัวเองอยากร่ำรวยและมีอำนาจล้นฟ้า  แต่คนพวกนี้หารู้ไม่ว่าจริงๆ แล้วตัวเองใฝ่ฝันที่จะเป็นเพียงตัวตลกตามคณะละครสัตว์
 
          คนมากมายคิดว่าตัวเองมีความปรารถนาอย่างแรงกล้าที่จะทำให้มนุษย์ทุกคนในโลกอยู่ดีมีความสุข  มีความสงบและพึงพอใจกับชีวิตของตัว  พวกเขาคิดว่าตัวเองอยากจะทำให้คนทุกคนเป็นมิตรต่อกัน  อยากให้สัจธรรมเป็นฝ่ายมีชัยและให้โลกใบนี้มีแต่สันติภาพ
 
          หากคนพวกนี้ได้ล่วงรู้ถึงความปรารถนาที่แท้จริงในใจของตัวเองแล้วล่ะก็  พวกเขาคงประหลาดใจไม่น้อยทีเดียวที่พวกเขาคิดว่าตัวเองปรารถนาสิ่งเหล่านั้นเพราะพวกเขาอยากจะรู้สึกว่าตัวเองงเป็นคนดีมีคุณธรรม  แต่ความอยากนั้นแตกต่างจากความปรารถนาที่แท้จริงมาก
 
          ความปรารถนาที่แท้จริงของคนส่วนใหญ่มักจะเป็นอะไรที่ห่างไกลจากความอยากของพวกเขา  ด้วยเหตุนี้พวกเขาจึงไม่เคยเป็นอันหนึ่งอันเดียวกับตัวเอง  และเนื่องจากความปรารถนาที่แปลกปลอมนั้นไม่ได้กำเนิดจากเรื่องราวที่แท้จริงของมัน  คนส่วนใหญ่จึงไม่เคยรู้เรื่องราวที่แท้จริงของตัวเองเป็นอย่างไร  ด้วยเหตุนี้ที่ทำให้พวกเขาไม่สามารถใช้คาถาวิเศษได้”
 
          บทเรียนที่สองคือ  การสั่งของที่เราไม่ได้เห็นอยู่ตรงหน้ามาปรากฏต่อหน้าเรา  เงื่อนไขข้อแรกคือ...
          ต้องจินตนาการจนเห็นภาพของสิ่งที่ตัวเองต้องการอย่างชัดเจน  ให้เหมือนกับว่าของสิ่งนั้นอยู่เบื้องหน้าตัวเองจริงๆ ต้องนึกถึงรายละเอียดทุกอย่างของสิ่งที่เราต้องการ  เพราะไม่อย่างนั้นเราจะไม่สามารถสั่งให้มันมาปกกฎต่อหน้าเราได้ (ขณะอ่านอยู่ลองทำตามดูก็ได้นา...ไม่แน่ว่า...) แต่มีข้อแม้อยู่อย่างหนึ่งคือ  ต้องเสกของนั้นกลับไปยังที่เดิมของมันด้วย
 
          “มีแต่คนไร้ความสามารถและปลิ้นปล้อนเท่านั้นที่ฉกฉวยสิ่งที่ตัวเองไม่ได้ต้องการจริงๆ มาเป็นของตัว  คนพวกนี้แหละที่ทำให้โลกวุ่นวาย”
 
          วิธีการเสกให้ของสิ่งหนึ่งกลายเป็นอีกสิ่งหนึ่ง  โดยเราจะต้องโยงใยความเกี่ยวพันระหว่างของทั้งสองสิ่งเข้าด้วยกัน
 
          “ไม่มีของชิ้นไหนทั่วโลกใบนี้ที่ไม่มีความเกี่ยวพันกับของอีกชิ้นหนึ่ง  ของทุกอย่างมีความเกี่ยวพันกันอย่างเร้นลับ”
 
          “ต้องจำไว้ให้ดีว่า  สิ่งที่ถูกเนรมิตขึ้นมาทุกสิ่งจะมีผลต่อผู้เนรมิตมัน”
           คุณคิดเห็นเป็นไงกับประโยคนี้  สำหรับฉันการเนรมิตก็คือการสร้างการให้กำเนิดการก่อให้เกิด  คิดในแง่มุมแห่งความเป็นจริงไม่ใช่ด้วยเรื่องแห่งจินตนาการ  แม้เป็นสิ่งปลูกสร้างหรือความเจริญก้าวหน้าทางวิทยาศาสตร์ต่างๆ ก็เช่นเดียวกัน  ฉันคิดอยู่เสมอว่ายิ่งวิทยาศาสตร์เจริญก้าวหน้าเท่าไหร่  ความหายนะก็มาเยือนเร็วขึ้นเท่านั้น (อันนี้เป็นความคิดเห็นส่วนตัวโดยสมบูรณ์แบบ) การพัฒนาอาวุธสงคราม  อาวุธชีวิภาพ  การฝืนกฎธรรมชาติต่างๆ นาๆ ล้วนเป็นเรื่องฝ่าฝืนกฏและผลของมันก็คือเราผู้เป็นมนุษย์ต้องยอมรับในผลของมันอย่างไม่มีทางหลีกเลี่ยงนั่นเอง
 
          เอาล่ะ...หลังจากเรียนรู้สิ่งต่างๆ ในโรงเรียนของดินแดนมหัศจรรรย์แล้ว  อยากลองทำดูบ้างก็คงไม่เสียหายอะไรหรอกมั้ง  ไม่แน่ว่าผู้อ่านคนใดคนหนึ่งอาจทำได้จริงๆ ขึ้นมา (ก็ไม่แน่อาจมีใครบางคนเป็นผู้คนที่มาจากดินแดนมหัศจรรย์ก็ได้นี่) แต่เมื่อมองอีกมุมหนึ่งทุกสิ่งทุกอย่างล้วนเกิดขึ้นได้  ภายใต้ความตั้งใจและมุ่งมั่นเพียงพอจริงมั๊ยล่ะ  เว้นแต่ว่าใครบางคนจะเรื่อยเปื่อยเกินขนาดไปสักหน่อยเท่านั้นเอง  แต่จะว่าไปฉันเองยังเคยลองใช้คาถาของโรงเรียนนี้บ้างเหมือนกันแหละ  และฉันก็เชื่อเกินร้อยเปอร์เซ็นต์ซะด้วยว่ามันสามารถเป็นจริงได้
 
          แต่หากคุณเคยอ่านหนังสือ ‘เดอะซีเคร็ต’ ซึ่งเป็นหนังสือที่ว่าด้วยเรื่องกฎของแรงดึงดูด  ก็น่าจะแปลกใจอยู่ไม่น้อยที่ในเรื่องราวบทเรียนของโรงเรียนคาถาวิเศษที่เอ็นเด้เขียน  กลับสอดแทรกเรื่องนี้ไว้อย่างไม่น่าเชื่อ  เพราะหลักใหญ่ใจความมันคือหัวใจเดียวกัน  ว่ากันว่ากฎของการดึงดูดเป็นศาสตร์เก่าแก่ยาวนาน  แต่ก็นั่นแหละนะแม้ทุกคนจะรู้ก็ใช่ว่าจะทำได้กันทั้งหมด  เพราะมันหมายถึงความปรารถนาอย่างแน่วแน่และตั้งใจอย่างแรงกล้า  ต้องใช้พลังความคิดทางเชิงบวกอยู่มากโข  หากคนเราช่างหน้าแปลกแท้ที่มักใช้พลังความคิดในเชิงลบซะเกินครึ่ง  แทนที่จะคิดเรื่องดีๆ
 
          ความลับของเลนเชน
 
          เป็นเรื่องราวของเด็กผู้หญิงผู้เอาแต่ใจคนหนึ่งชื่อ ‘เลนเชน’ ปกติแล้วเธอเป็นเด็กหน้ารัก  หรืออย่างน้อยก็ตราบเท่าที่พ่อกับแม่ของเธอทำตัวมีเหตุผล  และยอมทำตามที่เธอต้องการ (เด็กๆ มักเป็นแบบนี้เสมอเลยเนอะ) แต่มันไม่เป็นอย่างนั้นนะสิ  ดังนั้นเลนเชนจึงตัดสินใจออกไปตามหาแม่มดสักคนหนึ่ง  โดยไม่สนใจว่าจะเป็นแม่มดที่ดีหรือร้าย
 
          “มันเป็นเรื่องเกี่ยวกับพ่อแม่ของหนู  หนูไม่รู้จริงๆ ว่าจะจัดการกับพวกเขายังไงดี  พวกเขาไม่เคยยอมทำตามอย่างที่หนูต้องการเลย  ปัญหาก็คือพวกเขามีจำนวนมากกว่า  แถมทั้งสองยังตัวใหญ่กว่าหนูอีก...ถ้าสมมุติว่าทั้งสองคนนั้นตัวเล็กกว่าหนูละก็  เรื่องที่พวกเขามีจำนวนมากกว่าก็ไม่ใช่เรื่องใหญ่  อย่างเช่นว่าพวกเขาตัวเล็กกว่าสักครึ่งหนึ่ง”  นั่นคือสิ่งที่เลนเชนบอกกับแม่มด
 
          แม่มดจึงมอบน้ำตาลวิเศษให้เลนเชนมาสองก้อน  แต่...มีกฎอย่างหนึ่งที่ว่า...การมาขอคำปรึกษาครั้งแรกไม่คิดเงิน  แต่ถ้ามาอีกเป็นครั้งที่สองจะต้องจ่ายเป็นราคาแพง (จ่ายด้วยอะไรล่ะมันน่าสงสัยอยู่นะ  ก็ในเมื่อฟรานซิสกาเป็นแม่มด) ในตอนนั้นเลนเชนคิดเพียงแต่ว่าเธอไม่มีทางกลับมาหาแม่มดอีกเป็นครั้งที่สองแน่  ในเมื่อเธอได้ในสิ่งที่ต้องการแล้ว
 
          เด็กหญิงนำน้ำตาลสองก้อนใส่ลงในถ้วยชาของพ่อกับแม่คนละก้อน  และทันทีที่พ่อกับแม่ขัดใจเลนเชนเท่านั้นแหละ  พวกเขาก็ตัวเล็กลงครึ่งหนึ่งในทันที
 
          หลังจากพ่อกับแม่กลายเป็นคนตัวเล็ก  เลนเชนจึงเข้านอนโดยไม่ยอมอาบน้ำแปรงฟัน  เธอเป็นคนกำหนดเองว่าควรจะทำหรือไม่ทำอะไร  แต่ในคืนที่ฝนตกหนักและฟ้าแลบฟ้าร้องเลนเชนอยากเข้าไปนอนกับพ่อแม่  เธอเริ่มรู้สึกอ้างว้าง  ที่ทำได้ในเวลานี้เพียงก้มหน้าร้องไห้กับหมอนอยู่คนเดียว  ครั้นรุ่งสางความกลัวก็หายไปอย่างรวดเร็ว  เด็กหญิงไปโรงเรียนโดยไม่อาบน้ำและไม่ยอมปิดประตูบ้าน
 
          วันหนึ่งขณะเลยนเชนเปิดปลากระป๋องกินเป็นอาหารกลางวัน  ในที่สุดเธอก็โดยปากปลากระป๋องบาดนิ้วจนเลือดไหล  เธอเอาแต่ตะโกนและเรียกหาพ่อ-แม่ เธอกลัวว่าเลือดจะไหลไม่หยุด  ด้วยความเป็นพ่อ-แม่แม้ขนาดตัวจะเล็กแต่ด้วยความเป็นห่วงลูกสาวทั้งสองทนได้ยินเสียงลูกสาวของตัวเองร้องไห้ไม่ได้  หลังจากนั้นเลนเชนจึงเล่าเรื่องที่เธอไปหาแม่มดฟรานซิสกาเครื่องหมายคำถามให้กับพ่อ-แม่ฟัง  จนถึงตอนที่เธอแอบเอาน้ำตาลใส่ให้พ่อแม่กิน
 
          แม้เลนเชนจะรู้สึกไม่ค่อยสบายใจกับเรื่องที่เกิดขึ้น  แต่เธอก็ตัดสินใจว่าไม่มีทางไปหาแม่มดเป็นครั้งที่สองอีกแน่  และคนที่ผิดก็คือพ่อกับแม่เธอนั่นเอง  ถ้าทั้งสองคนเพียงแต่ยอมทำตามความต้องการของเลนเชนเรื่องร้ายๆ ก็คงไม่เกิดขึ้น  เรื่องร้ายๆ ที่ว่าก็คือ  พ่อกับแม่ของเธอเกือบจะโดนแมวของเพื่อนกินนะสิ  แล้วก็เรื่องที่เธอออกไปเที่ยวเล่นจนดึกดื่นและกลับเข้าบ้านไม่ได้เพราะไม่มีใครเปิดประตูให้ (ก็เธอจับพ่อกับแม่ขังไว้ในตู้กระจกนะสิ  และเลนเชนก็ไม่ได้เอากุญแจติดตัวไป) ทันใดนั้น...กระดาษแผ่นหนึ่งปลิวมาตกตรงเท้าของเลนเชน  มีข้อความเขียนไว้
 
          “ไม่เอา ไม่เอา รีบตัดสินใจอย่ารอช้า
          เธอเองก็รู้นี่ว่า คนผิดคือใคร
          พ่อกับแม่ของเธอ จะไปรู้ได้อย่างไร
          หากคิดได้ จงรีบมา ชักช้าอาจเสียใจ”
 
          “เธอต้องตัดสินใจตอนนี้  เพราะอีกไม่กี่อึดใจทุกอย่างก็จะสายเกินกว่าจะทำให้กลับเป็นเหมือนเดิมได้  อะไรสักอย่างที่มันสายเกินแก้เราคงต้องปล่อยเลยตามเลย  ชีวิตมันก็มักเป็นแบบนี้แหละ  เธอต้องเป็นคนตัดสินใจเอง”
 
          “เธอต้องตัดสินใจเอง  เธอต้องเลือกทำในสิ่งที่เธอคิดว่ามันถูกต้อง”
 
          ตอนนี้ฉันยังสามารถหมุนเวลากลับไปณ.จุดที่เราสองคนพบกันครั้งแรก  ก่อนที่เธอจะหย่อนน้ำตาลลงไปในถ้วยชาของพ่อกับแม่  เธอจะเป็นคนเดียวที่จำเรื่องทั้งหมดได้  ถ้าหมุนเวลากลับไปตอนนี้มันจะเป็นเวลาในอนาคตของเธอ  เธอสามารถเลือกตัดสินใจได้ว่าจะเอาน้ำตาลสองก้อนนั้นหย่อนลงไปในถ้วยชาของพ่อกับแม่เธอหรือเปล่า...?  แต่มันไม่ง่ายไปเสียทั้งหมด  การมาขอคำปรึกษาเป็นครั้งที่สองฉันจะคิดค่าจ้างแพงมากจำได้มั๊ย
 
          ‘เธอต้องเป็นคนกินน้ำตาลพวกนั้นซะเอง  มันเป็นทางเดียวที่จะทำให้ทุกอย่างกลับไปเหมือนเดิม’
          ‘ถ้าหนูกินน้ำตาลนั่นเข้าไป  หนูก็ต้องตัวเล็กลงเรื่อยๆ’
          ‘นอกเสียจากว่าเธอจะไม่ดื้อกับพ่อแม่ของเธออีก  ถ้าเธอทำตามที่ทั้งสองคนนั้นบอกตลอดเวลา  มันก็จะไม่เกิดอะไรขึ้นง่ายๆ แค่นั้นเอง’
 
          ตั้งแต่นั้นมาเลนเชนก็กลายเป็นเด็กหญิงที่น่ารักเชื่อฟังพ่อแม่  นั่นเพราะเธอรู้ซึ้งถึงผลของการไม่เชื่อฟังและทำตามใจตัวเองแล้วนั่นเอง
 
          ไม่เป็นไร
 
          เป็นเรื่องราวของชายคนหนึ่งกับเด็กยักษ์คนหนึ่งผู้พูดได้คำเดียวว่า “ไม่เป็นไร” ไม่ว่าจะมีเรื่องราวอย่างไรเกิดขึ้นเด็กยักษ์คนนั้นก็จะพูดแค่คำว่าไม่เป็นไร
          แล้วผู้ใหญ่อย่างเราๆ ล่ะ จะพูดคำว่า “ไม่เป็นไร” ได้บ้างมั๊ยนะ
 
          โมนี่กับรูปวาดชิ้นเอก
 
          เป็นเรื่องราวของชายอายุ 60 กับเด็กหญิงชื่อโมนี่วัย 10 ขวบ  สองคนเป็นเพื่อนกัน  คิดอะไรคล้ายๆ กัน  บางครั้งก็ผลัดกันอ่านหนังสือเล่มโปรดกันให้ฟังกัน  สองคนต่างมีความเคารพซึ่งกันและกัน  ชายสูงวัยเคารถเธอเพราะเธอมีความคิดไม่เหมือนคนอื่น  ส่วนเธอเคารถเขาเพราะเขาไม่ดูถูกความคิดของเธอ
 
          ในวันหนึ่งที่เขามอบกล่องระบายสี  กระดาษวาดรูปและพู่กันเป็นของขวัญแก่โมนี่  เด็กหญิงจึงวาดรูปหนึ่งให้เขาเป็นการตอบแทน  เธอวาดรูปตัวเองลงไปในกระดาษ
 
          “คุณอยากเพิ่มอะไรเข้าไปในรูปอีกบอกได้เลยนะคะ”
 
          “ฉันว่าเธอน่าจะวาดเตียงลงไปสักหน่อยนะ เธจะได้นอนบนเตียงแล้วก็รู้สึกสบายกว่าการนอนลอยอยู่บนอากาศแบบนี้”
 
          จากนั้นโมนี่ก็วาดเตียงไม้อันโตลงใต้รูปของตัวเธอ  เลยกลายเป็นว่ารูปคนที่นอนอยู่บนเตียงนั้นเล็กเสียจนหน้าเศร้า
 
          “หนูว่าน่าจะสวมเสื้อผ้าอะไรที่มันสวยๆ หน่อย  จะได้ดูเข้ากับเตียงตัวนี้”  ดังนั้นโมนี่ก็ลงมือวาดชุดนอนยาวสีขาวคลุมเหนือรูปตัวเองที่นอนอยู่บนเตียงทันที
 
          “เยี่ยมมาก  แต่ฉันยังเป็นห่วงเรื่องสุขภาพของเธออยู่ดี”
 
          ด้วยเหตุนี้เธอจึงจุมสีขาวระบายเป็นผ้านวมผืนหนาคลุมบนรูปตัวเธอ  รวมทั้งชุดนอนแสนสวยที่เธอเพิ่งจะวาดลงไปเมื่อครู่ด้วย  เธอนั่งคิดอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะจุ่มสีน้ำเงินเข้ม  ป้ายลงไปเป็นม่านกำมะหยี่ห้อยลงมาจากเพดานขาวของเตียง  และคลุมทั้งสี่ด้านของมันจนมิด
 
          “หนูดึงม่านลงมาคลุมเตียงน่ะค่ะ  ไม่อย่างนั้นจะมีม่านเอาไว้ทำไม”
          “ผ้าม่านจะไปมีประโยชน์อะไรถ้ารวบมันเอาไว้เฉยๆ”
          “แล้วคราวนี้ก็ได้เวลาดับไฟนอนกันซะที”  พูดจบเธอก็จุ่มสีดำระบายลงทั่วทั้งแผ่นกระดาษ
          “ที่นี้คุณพอใจรึยังคะ”
          “รูปนี้เป็นงานศิลปะชิ้นเอกจริงๆ โดยเฉพาะสำหรับคนที่รู้ว่า  แม้จริงแล้วมีอะไรอยู่ข้างใน”
          เรื่องนี้อาจไม่มีอะไรมากมาย  แต่มันน่ารักดีในมิตรภาพระหว่างเด็กกับผู้ใหญ่คนหนึ่งว่ามั๊ยล่ะ
 
          ตุ๊กตาหมีกับสัตว์ทั้งหลาย
 
          กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว...มีตุ๊กตาหมีตัวหนึ่งชื่อว่า ‘ซักได้’ วันหนึ่งขณะที่ซักได้กำลังนั่งอยู่ที่มุมโซฟาเหมือนทุกวัน  มีแมลงวันตัวหนึ่งบินวนไปวนมาอยู่ในห้อง
 
          “ทำไมเธอถึงต้องนั่งอยู่อย่างนี้ด้วยล่ะ  มันต้องมีเหตุผลสิว่าเธออยู่ที่นี่เพื่ออะไร”  แมลงวันพูด
          “แล้วคำถามนี้มันสำคัญนักเหรอ”
          “มันเป็นคำถามที่สำคัญที่สุดในโลก  อย่างฉันก็เกิดมาเพื่อบินไปที่โน่นที่นี่  แล้วก็ตอมของทุกอย่างที่ขวางหน้า”
 
          ดังนั้นซักได้จึงออกถามถึงความหมายของการมีชีวิตอยู่ของมัน
 
          “ความหมายของการมีชีวิตอยู่ก็คือต้องฉลาด  ต้องรู้จักที่จะหลบหลีกไม่ให้ถูกจับตัวได้  แล้วก็คอยเที่ยวหาเนยแข็งและเศษอาหารมาเลี้ยงดูครอบครัว”  เป็นความหมายของเจ้าหนู
 
          “แต่ว่าในโลกนี้จะมีอะไรที่สำคัญไปกว่าไข่อีกล่ะ  เหตุผลเดียของการมีชีวิตอยู่ก็คือการวางไข่”  เป็นความหมายของแม่ไก่
 
          “ความหมายของการมีชีวิตอยู่ก็คือความงามนะสิ”  เป็นความหมายของหงส์
 
          “ทุกวันนี้ไม่ว่าจะเป็นอะไรก็ต้องอาศัยตัวเลขและสถิติทั้งนั้น  อะไรที่นับได้ย่อมมีอยู่จริง  อะไรที่นับไม่ได้ก็ไม่มีความสำคัญ”  คำตอบของนกคุกคู
 
          “เป้าหมายของการมีชีวิตอยู่ก็คือการก่อตั้งอะไรสักอย่างขึ้น  ไม่ว่าจะเป็นสมาคม  ชมรม  คณะกรรมการ  พรรคการเมือง  ก่อตั้งอะไรก็ได้ที่มีสักษณะของความเป็นกลุ่มก้อน  เพราะว่าการอยู่ร่วมกันเป็นสิ่งสำคัญ  เมื่ออยู่ร่วมกันก็ต้องมีคนที่ออกคำสั่ง  และคนที่ทำตามคำสั่ง”  เป็นความหมายของลิงจ่าฝูง
 
          “จริงๆ แล้ว  ความหมายของการมีชีวิตอยู่  ก็คือการครุ่นคิดถึงความหมายของการมีชีวิตอยู่นั่นเอง”  เป็นความหมายของช้าง
 
 
          “เรามีชีวิตอยู่เพื่อจะได้มีชีวิตอยู่ให้ได้นานที่สุดเท่าที่จะทำได้นะสิ”  เป็นความหมายของเต่า
 
          “ไม่มีอะไรบนโลกใบนี้ที่มีความหมาย  ทุกอย่างล้วนไม่เที่ยงแท้  สิ่งที่เห็นอยู่ทุกอย่างล้วนเป็นเพียงภาพมายา  เอาอย่างฉันสิ  นอนผึ่งแดดคิดถึงความว่างเปล่า  ความว่างเปล่าอย่างเดียวเท่านั้น”  เป็นความหมายของจิ้งจก
 
          “เมื่อแรกเกิดฉันเป็นเพียงไข่ใบหนึ่ง  จากนั้นฉันก็ค่อยๆ เปลี่ยนตัวเองให้เป็นดักแด้  แล้วไม่นานฉันก็ออกจากดัดแก้และกลายเป็นผีเสื้อ  นั่นคือเป้าหมายของการมีชีวิตอยู่ของพวกฉัน  พวกเรามีชีวิตอยู่เพื่อพัฒนาตัวเองสู่สิ่งที่สูงขึ้นเรื่อยๆ”  เป็นความหมายของผีเสื้อ
 
          แล้วความหมายของการมีชีวิตอยู่ของคุณล่ะ...คืออะไร?  ตอบได้ไหมเอ่ย...แต่ว่านะความหมายของแต่ละคนแต่ละชีวิตในสิ่งแวดล้อมที่แตกต่างกันก็ย่อมไม่เหมือนกันอยู่แล้ว  มันค่อนข้างขึ้นอยู่กับปัจจัยหลากหลายที่จะประกอบกันขึ้นมาก  เราจะค้นหาความหมายของมันได้หรือไม่ย่อมไม่ใช่เรื่องสำคัญอะไรนักหนา  แค่ว่าเรามีชีวิตขึ้นมาและเป็นคนที่ดีของครอบครัวนั่นก็น่าจะเพียงพอแล้ว  ยังไงซะเราก็ย่อมเป็นคนสำคัญของครอบครัวเราอยู่แล้วล่ะ
 
          ทางสายยาวสู่ซานตาครูซ
 
          เป็นเรื่องของเด็กชายคนหนึ่งชื่อ ‘แฮร์มัน’ ผู้ไม่อยากไปโรงเรียนในเช้าวันจันทร์  และบนหนทางไปสู่โรงเรียนเขาใช้จินตนาการของตัวเองให้เพลิดเพลิน  ตื่นเต้นต่างๆ ระหว่างการเดินทางจากบ้านไปสู่โรงเรียนจึงไม่เป็นไปตามนั้น  เด็กชายเดินออกนอกเส้นทางการไปโรงเรียนเรื่อยๆ ท้ายที่สุดไปพบเจอกับคนจรจัดที่หลอกเอาเงินไปด้วยการใช้จินตนาการของแฮร์มันเป็นเครื่องมือนั่นเอง
 
          เด็กชายจึงกลับมาบ้านด้วยเนื้อตัวเปียกปอนและรู้สึกแย่มากๆ  แต่ที่หน้าแปลกคือแม่กับพ่อไม่มีท่าทีโกรธเขาเลย  ตรงกันข้าม  หลังอาหารเย็นพ่อกลับทำอะไรบางอย่างที่เขาไม่ได้ทำมานานแล้ว  พ่อหยิบหนังสือนิทานสนุกมาอ่านให้แฮร์มันน์ฟังที่เตียง
 
          เรื่องนี้มีบางอย่างที่เป็นการสอนอย่างกลายๆ ว่าบางทีคนเราก็ย่อมทำเรื่องผิดพลาดกันได้บ้าง  กว่าจะรู้สึกตัวกว่าจะพบหนทางที่ถูกต้องกว่าจะสำนึกได้  แต่ก็ไม่มีอะไรที่สายเกินไปเสียทั้งหมด  หากครอบครัวจะคอยเป็นเกราะป้องกันภัยให้  ให้กำลังใจฟูมฟักดูแลอย่างถูกต้องทุกอย่างย่อมมีหนทางแก้ไขเสมอ.
 
          หนังสือเล่มนนี้ก็เป็นแค่หนังสือนิทานอีกเล่มหนึ่งที่มีอะไรสะกิดใจได้บ้างนิดๆ หน่อยๆ ซึ่งคงพอจะมีประโยชน์กับคนอ่านได้บ้างไม่มากก็น้อย  หวังว่าคงจะหลงรักมันเหมือนที่ฉันหลงรัก.  by ผู้แบ่ปันจินตนาการ
 
***วันนี้เป็นวันครบรอบหนึ่งปีสำหรับการอยู่ในเวปขีดเขียน  ก็เลยอยากเอามาลงวันนี้